Η
Λεόντιον και ο Επίκουρος
Έπεσε στα χέρια του φίλου μας Ασημάκη
Ασημακόπουλου ένα πολύ παλιό βιβλίο με τίτλο ΕΘΝΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ του έτους
1892.
Παρατήρησε στην σελίδα 153 ένα άρθρο με τίτλο Η
ΛΕΟΝΤΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ. Όπως ήταν φυσικό του γέννησε την περιέργεια και το
διάβασε επιτόπου. Στην πρώτη συνάντησή ας αργότερα μου το διηγήθηκε. Με γέμισε
κατάπληξη πώς ακόμα και το 1892 υπήρχαν χρονογράφοι, δημοσιογράφοι κλπ που
ασχολούνταν με τον Επίκουρο και ζήτησα να το φωτοτυπήσει και να μου το φέρει.
Στο άρθρο, το οποίο υπογράφει κάποιος Ε. Γαλάνης,
γίνεται εκτενή αναφορά στον Επίκουρο, στον Κήπο και πώς λειτουργούσε αυτός,
στην Επικούρεια Φιλοσοφία καθώς και στους μετέπειτα επικούρειους και τους
οποίους χαρακτηρίζει ακόλαστους και φιλήδονους Ο Συντάκτης του άρθρου γράφει
για τον Επίκουρο και τη φιλοσοφία του: Κατά τον Επίκουρο μέτρο της αλήθειας και
της αξίας των όντων είναι η αίσθηση, ώστε ύψιστο αγαθό είναι η από τις
αισθήσεις προερχομένη ηδονή, λύπη δε το ύψιστο κακό. Η αρχή του ήταν: πράττε
ούτως ώστε πάντοτε ύψιστος σκοπός να είναι η ηδονή. Δεν δέχονταν απολύτως την
ηδονή, αλλά την μέτρια χρήση αυτής, επειδή η υπερβολή παράγει πικρά
επακολουθήματα. Συνιστά πίστη, αγάπη και εργατικότητα προς την
πολιτεία και εγκράτεια στα πάθη των ανθρώπων ως μέσο προς πορισμό καθαρής χαράς
στον άνθρωπο και για αποφυγή δυσάρεστων περιστάσεων.
Δίδασκε ότι αν δεν μπορείς να αποφύγεις την λύπη να την υπομένεις ήσυχα και ατάραχα. Γράφει επίσης ότι η σχολή του Επίκουρου «κατέστη δυσώνυμος» εξαιτίας της εύκολης δια μέσου των αισθήσεων απολαύσεως του βίου.
Κατά τον μεσαίωνα κάθε αιρετικός ή κάθε κακός καλείτο Επικούρειος, ακόμα και τώρα κάθε φιλήδονος καλείτο με αυτό το όνομα.
Στη συνέχεια ο συντάκτης αναφέρει ότι στον Κήπο υπήρχαν πολλοί οπαδοί του
Επίκουροι άνδρες αλλά και γυναίκες ως επί το πλείστον εταίρες και απ’ όλες πιο
διάσημη η Λεόντιον, μία εταίρα και φιλόσοφο της σχολής του Επίκουρου η οποία
έμεινε στον Κήπο την μετέπειτα ζωή της συναναστρεφόμενοι με μέλη του Κήπου.
Η Λεόντιον έγινε γνωστή αφενός από την ομορφιά της
και αφετέρου από την συγγραφική της ικανότητα, διότι, όταν ο Θεόφραστος ο
γνωστός μαθητής του Αριστοτέλη και διάδοχός του στο Λύκειο, συνέγραψε βιβλίο
περί γάμου στο οποίο δεν εκφραζόταν και τόσο τρυφερά για το γυναικείο φύλλο, η
Λεόντιον του επετέθη με σφοδρότητα και
απέσπασε τον γενικό θαυμασμό γράφοντας μία πραγματεία με τίτλο «ΚΑΤΑ
ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ» Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο ακόμα και αυτός ο Κικέρων
εξέφρασε τον θαυμασμό του και μόνον για το ότι μία γυναίκα τόλμησε να γράψει
εναντίον ανδρός γνωστότατου για την
σοφία του.
Το άρθρο λοιπόν αναφέρει ότι το περί γάμου και
κατά Θεόφραστου αυτό έργο της Λεοντίου έχει χαθεί μαζί με σχεδόν όλα τα έργα
των επικούρειων, σώθηκε όμως απόσπασμα από το έργο του Θεόφραστου που έγινε η
αφορμή να συγγράψει η Λεόντιον την πραγματεία της σε μετάφραση από την λατινική
και το οποίο παραθέτω αυτολεξεί παρακάτω:
«Πρέπει να νυμφεύεται ο σοφός;
Αν αυτή είναι ωραία, ευηγμένη και εξ εντίμου
οίκου, αν αυτός είναι εύπορος, υγιής, δύναται και ο σοφός να συνάψει γάμον.
Αλλά βεβαίως πολύ σπανίως συναντόνται πάσαι αύται
αι απαιτήσεις. Διότι κατά πρώτον ήθελε διακοπή η περί την επιστήμην
ενασχόλησις. Ουδείς δε δύναται να συζή ταυτοχρόνως τοις βιβλίοις του και τη
γυναικί του.
Έπειτα αι γυναίκες δέονται πολλών, δαπανηρών
φορεμάτων, κοσμημάτων χρυσών, μαργαριτών, συναναστροφών, υπηρεσίας, επίπλων και
αμαξών.
Προς
τούτοις δε επί νύκτας ολοκλήρους είναι ηναγκασμένος να ακούη παράπονα της
συζύγου. «Βλέπεις, τω λέγει, πως εκείνη καλλωπίζεται περισσότερον εμού.
Εκείνη τιμάται υπό πάντων, εγώ δε το δυστυχές
γύναιον καταφρονούμαι εν ταις συναναστροφαίς!»
Διατί
πάντοτε παρατηρείς την γειτόνισσαν;
Δια τι ωμίλησας προς το κοράσιον εκείνο; Τι μοι εφερες;»
«Ο ανήρ δεν δύναται πλέον να έχη φίλον, εις
μηδενίαν να συχνάζη συναναστροφήν.
Οιαδήποτε αυτού εκδήλωσις ευαρεσκείας εις τι
εκλαμβάνεται ως απαρέσκεια κατ’ αυτής.
Ο περιφημότατος φιλόσοφος μεταβαίνων εις
οιανδήποτε πόλιν δεν δύναται να καταλίπη την σύζυγον μόνην, αλλά πρέπει να την
λάβη μεθ’ εαυτού.
Αν αύτη είνε άνευ περιουσίας οφείλει να την
διατρέφη, αν είναι πλούσια, ο μετ’ αυτής βίος είνε αβίωτος.
Έπειτα δεν απόκειται τοις ανδράσιν η εκλογή.
Πρέπει να την δέχεται τις, ως την ευρίσκει.
Αν είνε οξύθυμος, μωρά, άσχημος, υπερήφανος, αν
οζη εκ του στόματος, πάντα ταύτα τα ελαττώματα μανθάνει τις κατά πρώτον μετά
τον γάμον.
Ίππους, βόας, όνους, κύνας, και τα μικρότατα
αντικείμενα, και αυτά τα ιμάτια, λεκάνας, έδρας, κύπελλα, κλπ. βλέπει τις πριν
αυτά αγοράση, μόνον την γυναίκα δεν δύναται να ίδη ίνα μη απαρέση αύτη προ του γάμου.
Πάντοτε πρέπει να έχης προς αυτήν εστραμμένους
τους οφθαλμούς, και να επαινής το κάλλος της, ίνα μη νομίζη αύτη ότι δεν την
αγαπάς, όταν συ τυχόν άλλην βλέπης.
Πρέπει να την καλής δέσποιναν του οίκου, να
εορτάζης μεγαλοπρεπώς τα γενέθλιά της, να ομνόης εις την ζωήν της, να εύχεσαι
ώστε να επιζήση σου, να υποδέχεσαι ευλαβώς τας τροφούς της, τας
θεραπαινίδαςτης, τους δούλους της, πάντας τούτους, εν οις κρύπτονται αντίζηλοι.
Πρέπει να σέβεσαι και τιμάς ον τινα αύτη αγαπά,
και αν μη δύνασαι να τον υποφέρης.
Αν αφήσης αυτήν να είναι κυρία του οίκου, συ είσαι
δούλος.
Αν θελήσης να διατάξης κατά το δοκούν τα κατά σε,
αύτη θα θεωρήση τούτο ως δυσπιστίαν κατ’ αυτής, θα οργισθή κατά σου και θα
αρχίση έριδας. Γραΐδια, μάγισσαι, τερατοσκόποι, έμποροι μετά χρυσών κοσμημάτων
και μεταξωτών υφασμάτων έρχονται προς αυτήν.
Αν μεν τούτοις επιτρέψης την είσοδον, εκθέτεις την
τιμήν της εις δοκιμήν, αν μη επιτρέψης, αυτή αισθάνεται εαυτήν προσβεβλημένην
ένεκα της σης υποψίας.
Αλλά και τι ωφελεί η μεγάλη αυτή επίβλεψις;
Ανήθικος γυνή δεν δύναται να φυλαχθή, ηθική δε δεν έχει ανάγκην τοιαύτης.
Η βία είνε άπιστος της αρετής φύλαξ, ενάρετος δε
είνε μόνον εκείνη, ήτις, καίτοι έχει καιρόν να αμαρτήση, δεν πράττει όμως
τούτο.
Η ωραία ευρίσκει ταχέως εραστάς, η δε άσχημος
ευχαριστείται εις έκτακτα.
Είνε δύσκολον να φυλάξη τις ό,τι πολλοί επιθυμούσι
και οχληρόν το κατέχειν ό,τι ουδείς άνθρωπος ήθελεν επιθυμήσει να το έχη.
Αλλ’ ασφαλές είνε πάντοτε το ήττον κακόν, το να
έχη τις άσχημονμάλλον, ή να φυλάττη ωραίαν.
Αντικείμενον, όπερ πάντοτε επιθυμούσιν ουδαμού
είνε ασφαλές.
Ο μεν δια της μορφής του, ο δε δια των
προτερημάτων του, ο τρίτος δια του πνεύματός του, ο άλλος δια της
ελευθεριότητός του, ζητεί να την δελεάση.
Και ούτως ή άλλως το φρούριον πρέπει νααλωθή, όπερ
πανταχόθεν προσβάλλεται.
Αν όμως ζητώμεν γυναίκα προς διοίκησιν του οίκου,
ίνα περιποιήται ημάς εν τη ασθενεία, και συντροφεύη εν τη μοναξία, τότε πιστός
υπηρέτης υπακούων εις το νεύμα του κυρίου του και εκτελών ακριβώς τα
προστάγματά του, είνε δια τον οίκον πολύ μάλλον ωφέλιμος, ή γυνή ήτις ασκεί την
εξουσίαν της.
Αν πράττη παρά την θέλησιν του συζύγου της, ο
εστιν, αν πράττη ό,τι αυτή αρέσκει, και ουχί ό,τι αυτή προστάσσεται.
Αλλ’ εν ασθενεία βοηθοί δύνανται εις τινας να είνε
φίλοι και υπηρέται οίτινες ένεκα ευεργεσιών είνε αυτώ υποχρεωμένοι, πολύ μάλλον
γυναικός, ήτις καταλογίζει ημίν παν δάκρυον, όπερ ως αμοιβήν της κληρονομιάς
χύνει, και προς τούτοις έτι δια προσποιητής φροντίδος και επιτετηδευμένης
απελπισίας ανησυχεί τον ασθενή.
Αν αυτή η ιδία είνε ασθενής, πρέπει να συμπάσχωμεν
και ουδέ στιγμήν να υποχωρώμεν της κλίνης της.
Αν είνε αληθώς αγαθή και αγαπητή γυνή - βεβαίως
σπάνιον πτηνόν - συμπονούμεν, αν αύτη τίκτη, και θρηνούμεν αν η ζωή της
κινδυνεύη. Αλλά μόνος ουδέποτε δύναται να είνε ο σοφός.
Έχει δε ως συντρόφους πάντας τους αγαθούς άνδρας,
οίτινες ποτέ έζησαν επί γης και ζώσιν έτι και πνεύματι μεταβιβάζεται όπου
θέλει. Ό,τι δια των χειρών δεν δύναται να ψαύση, περιλαμβάνει τούτο εν τω νω,
και όταν ελλείπη αυτώ η μετά των ανθρώπων διάλεξις, διαλέγεται μετά του Θεού.
Ουδέποτε είνε ολιγώτερον μόνος, ή όταν είνε μόνος.
Εν τέλει αν θέλη τις τυχόν να νυμφευθή προς τούτο,
όπως κτήσηται τέκνα, ή προς διάδοσιν του οικογενειακού του ονόματος, ή προς
στήριξιν εν τω γήρατι, ή ίνα έχη ασφαλείς κληρονόμους, τούτο ήθελεν είσθαι η
μεγίστη μωρία.
Τι ενδιαφέρει ημίν όταν αποθάνωμεν, αν έτερος φέρη
το όνομα ημών;
Εκτός τούτων ο υιός δεν φέρει ευθύς το όνομα του
πατρός, και πολλοί υπάρχουσι το αυτό έχοντες όνομα. Ή είνε τυχόν στήριγμα του
γήρατος, αν αναθρέψη τις τέκνον, όπερ ίσως πολύ προ του πατρός αποθνήσκει, ή
υιόν, όστις παραφρονεί, ή ηλικιωθείς σκέπτεται πότε να αποθάνη ο γέρων; Αλλ’
όσον αφορά εις τους κληρονόμους, υπάρχουσι φίλοι και συγγενείς, ους κατ’
αρέσκειαν δύνασαι να ζητήσης, καλλίτεροι και πιστότεροι κληρονόμοι, παρά
πρόσωπα, άτινα ούτε θέλεις ούτε ... πάντοτε είναι παρόντα.
Έπειτα υπάρχει έτι πολύ καλλίτερος της κληρονομιάς
τρόπος, ή το να καταλίπη τις το μετά πόνου κτηθέν εις έτερον προς «βεβαίαν
χρήσιν, δηλαδή, το να χρησιμοποίηση τις κατά τον βίον την περιουσίαν του προς
αγαθοεργούς σκοπούς».
Το παρόν το αναρτώ
στο 7° Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας για να δείξω αφενός ότι το
έτος 1892 υπήρχαν δημοσιογράφοι, χρονογράφοι κλπ οι οποίοι ασχολούντο με τον
Επίκουρο και την Επικούρεια φιλοσοφία.
Αφετέρου για να δείξω την θέση της γυναίκας στην
Αθηναϊκή κοινωνία καθώς και την ελευθερία λόγου και πράξεων που είχαν τα μέλη
του Κήπου του Επίκουρου μέσα και έξω από αυτόν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι μετά από 250
χρόνια ο Κικέρων εκφράζοντας δημόσια την απορία του, πώς μία γυναίκα τόλμησε να
σηκώσει το ανάστημά της σε έναν φιλόσοφο σχολάρχη για κάτι που είχε γράψει.
Την μαρτυρία αυτή την κατέγραψε ο Πλίνιος ο
πρεσβύτερος στην εισαγωγή της φυσικής του ιστορίας.
Πιστεύω πως και άλλοι επώνυμοι σχολίασαν το
τόλμημα αυτό της Λεοντίου αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πηγές που να το μαρτυρούν.
Καλεύρας Κώστας
Ελευθερος Επαγγελματίας
Φίλοι Επικούρειας Φιλοσοφίας Κήπος Θεσσαλονίκης
Να λοιπόν που μάθαμε ότι τον σεβαστό Λυκειάρχη απασχολεί σοβαρά ο γάμος! Τόσο που αποφάσισε να εκθέσει τους προβληματισμούς του κλούβιου μυαλού του σε περισπούδαστο σύγγραμμα, για να σύρει των γυναικών τα εξ ’αμάξης και να καταλήξει στο σοφό συμπέρασμα ο γελοίος, ότι στους άνδρες δεν συμφέρει ο γάμος σε καμιά περίπτωση.
Γι αυτό και αποφάσισα φίλοι μου δημόσια και με παρρησία να υπερασπιστώ την τιμή των γυναικών της Αθήνας, αλλά και όλης της Ελλάδας ξεμπροστιάζοντας τον μισογύνη και καταρρίπτοντας ένα προς ένα όλα του τα σαθρά επιχειρήματά.
Αν στους άνδρες δεν συμφέρει μια φορά ο γάμος στις γυναίκες δεν συμφέρει χίλιες! Γιατί σ’αυτήν την κοινωνία που την φτιάξαν σαν τα μούτρα τους, αυτοί έχουν πάντα το πάνω χέρι. Και κατ’ αρχήν στα κορίτσια δεν δίνουν καν την στοιχειώδη μόρφωση! Μας θέλουν τούβλα για να μας χειρίζονται κατά πως γουστάρουν. Αυτοί μπορούν να διαλέξουν σύζυγο όποια τους γυαλίσει ή όποια έχει προίκα, εμάς όμως πρέπει να μας διαλέξει σύζυγο ο γεροξεκούτης ο πατέρας μας ή το βλαμμένο ο αδελφός μας κατά πως βολεύει στα συμφέροντά τους, χεστήκανε για το τι θέλουμε εμείς ή ποιόν ποθεί η ψυχούλα μας, και έχουν την απαίτηση να του καθόμαστε όποτε γουστάρει, να του κάνουμε παιδιά και να τον υπηρετούμε αγόγγυστα, να φροντίζουμε το βιός του και να τα φέρνουμε βόλτα στα οικονομικά του σπιτιού με όσα ευαρεστηθεί ο τσιφούτης να μας δώσει. Τώρα πως γίνεται εμείς οι αμόρφωτες να τα καταφέρνουμε μια χαρά στην διαχείριση του σπιτιού και αυτοί οι μορφωμένοι να τα κάνουν μια ζωή μαντάρα με τα οικονομικά της πόλης αποτελεί μυστήριο!
Ούτε από το σπίτι μπορούμε να ξεμυτίσουμε μην τύχει και μας δει η γειτονιά και μας πουν πουτάνες! Μεγάλη προσβολή για την υπόληψη του αφέντη που θέλει το κούτελό του καθαρό και την φωλιά του λερωμένη! Λες και μέσα στο σπίτι αν μας γυρίσει το μυαλό δεν μπορούμε να μπάσουμε όποιο γκομενάκι μας γυαλίσει και να μην πάρει ο κόπανος χαμπάρι! Να σαν την Κλεονίκη του Ευθύδημου ένα πράμα, που έβαλε την δούλα της στην πόρτα να κόβει χαρτάκια με σειρά προτεραιότητας! Και καλά κάνει το κορίτσι δηλαδή! Άσε τον μαλάκα τον γεροξεκούτη σου λέει, δεν πηδάει που δεν πηδάει, άστον να ξημεροβραδιάζεται στην Στοά με εκείνον τον μαυρoκαλιασμένο τον ψευτοφιλόσοφο τον Ζήνωνα, η μοίρα του τόχε άλλωστε να είναι κερατάς!
Αλλά είμαστε λέει ο αχαΐρευτος και πολυέξοδες! Εμείς που αρκούμαστε μόνο στα βασικά! Όλο τον χρόνο είμαστε κλεισμένες στο σπίτι! Και το σπίτι θέλει και αυτό το κάτι τις του για να είναι ζεστό και φιλόξενο, να χαίρεσαι να περνάς τις ώρες σου μέσα του. Και τα επιπλάκια του θέλει και την κουρτινούλα του και τα μπιμπελό του, όχι μόνο την φωτογραφία του μαλάκα με το σόι του στον τοίχο να σου γυρίζει τ’ άντερα. Τις γιορτές περιμένουμε και εμείς οι καημένες για να χαρούμε, να δούμε λίγο κόσμο, κανένα γκομενάκι καινούργιο βρε αδελφέ! Ε! να μην έχεις ένα καινούργιο φορεματάκι, μια καινούργια γοβίτσα ένα βιζόν γιακά να βγεις στην Πασαρέλα; Άλλωστε κάθε γιορτή θέλει και τα δικά της! Καμμιά τουαλετίτσα για τα θεσμοφόρια ,πιο casual ντύσιμο για τα Ανθεστήρια, τζινάκι και farmer look για τα μεγάλα Διονύσια, Trekking εξοπλισμός για τα Παναθήναια! Τι να κάνουμε Γυναίκες είμαστε! Αν δεν είμαστε περιποιημένες αυτά τα Ζαβά οι άντρες, δεν θα παίρνουν τα μάτια τους από τις Εταίρες που άλλωστε είναι και η δουλειά τους να είναι πουτάνες!
Αλλά ούτε και πολιτικά δικαιώματα έχουμε λές και δεν είμαστε άνθρωποι εμείς, ούτε την περιουσία μας μπορούμε να κάνουμε κουμάντο, αλλά πρέπει πάντα να έχουμε έναν ρεμπεσκέ πάνω από το κεφάλι μας να κανονίζει τις υποθέσεις μας, λες και μάς δεν μας κόφτει! Να εκεί είναι που ζηλεύω εκείνες τις σφιχτοκώλες τις Σπαρτιάτισσες με τα στητά βυζιά που μπορούν να κυκλοφορούν και να γυμνάζονται ελεύθερα, αλλά δεν βαριέσαι και εκεί το πανηγύρι κρατάει μέχρι τον γάμο. Μετά τα ίδια και χειρότερα. Αυτός κοιμάται στο στρατόπεδο και αυτή με την φωτογραφία του! Σεξ μετά την εκστρατεία αν γυρίσει ζωντανός και αν δεν έχει χάσει το πουλί του στην μάχη.
Αμ το άλλο που το πας! Που μπορεί να έρθει ο κάθε νταγλαράς στον άνδρα σου και να του πει:
- Δικέ μου η γυναίκα σου
- Τί η γυναίκα μου;
- Δικέ μου πολύ την εγουστάρω έτσι τσουποτή που είναι και λέω -αν δεν έχεις αντίρρηση –να της κάνω κανα δυό τρία παιδιά!
- Άντε με την ευχή μου και φύλαξέ μου ένα κανελλί με βούλες!
Πολιτισμένα πράγματα! Πολύ προχώ οι τύποι και μπράβο τους! Όσο για τις γυναίκες τους, περιμένουν την επόμενη εκστρατεία να την βρούν μεταξύ τους ή να ξεφαντώσουν με τους είλωτες να τους κάνουν νταντέλες και άντε μετά να έχουν οι μαύροι το κουράγιο να εξεγερθούν!
Αλλά ο Σοφός άνδρας έχει και πρόβλημα με την κρεββατομουρμούρα! Και που θα σε πετύχω εγώ ρε κύριε να σου πω τα παράπονά μου; Όλη μέρα κοπροσκυλιάζεις άλλοτε στην Αγορά με τ’ άλλα ρεμάλια φιλοσοφώντας δήθεν περί του νοήματος της ζωής και άλλοτε στην Εκκλησία του Δήμου χάνεις τον καιρό σου ακούγοντας μαζί με τ’ άλλα πρόβατα κενές ρητορείες λες και σείς παίρνετε πια τις αποφάσεις για την πόλη. Και τα περισσότερα βράδια μπεκροπίνετε στα συμπόσια και οργιάζετε με αυλητρίδες παλλακίδες και εταίρες και σε ξεφορτώνουν οι υπηρέτες στο σπίτι το πρωί λάσπη παλιοβρωμιάρη.
Και ναι κύριε έχω πολλά παράπονα γιατί έμαθες να με υποτιμάς και σημασία να μην μου δίνεις! Και όποιο θηλυκό περάσει από μπροστά σου το καρφώνεις με τα μάτια σου ξελιγωμένε μπερμπάντη! Σε μεγαλύτερη υπόληψη έχεις τις Εταίρες από την γυναίκα σου. Και όλο και κάποιο δώρο θα κάνεις σε κάποια εταίρα. Για την μητέρα των παιδιών σου που φροντίζει εσένα και το βιός σου ούτε ένα ευχαριστώ άθλιε!
Όσο για το σεξ άστο καλύτερα! Εδώ διψάει το σπίτι μας εμείς ποτίζουμε τις ξένες γλάστρες! Άσε και που όταν γίνεται κάτι συνήθως μου την πέφτεις μεθυσμένος σαν το ζώο για να σου φύγουν οι κάψες, ιδίως αν δεν σου κάθισε η μικρή που έβαλες στο μάτι – χέστηκες για μένα – και όταν τελειώσεις μου γυρνάς την πλάτη και ροχαλίζεις σαν κάπρος! Και όταν εγώ έχω ορέξεις και τρίβομαι πάνω σου σαν ξαναμμένη γάτα, εσύ το παίζεις Βούδας – ξαναχέστηκες για μένα! Και τ’ ακούω κιόλας από πάνω, γιατί διακόπτω τον διαλογισμό του Σοφού!
Αλλά έχεις και την απαίτηση μετά απ’ όλα αυτά να σε περιποιούμαι στην αρρώστια σου! Κακό ψόφο κοπρόσκυλο να πας να σε περιποιηθούν οι πουτάνες! Αλλά θέλεις και την εκτίμηση των παιδιών σου! Τι θράσος αλήθεια! Τα είδες να μεγαλώνουν; Ασχολήθηκες ποτέ με τα προβλήματά τους ρε ρεμάλι! Τί παραπονιέσαι λοιπόν που παρακαλάνε να τα κακαρώσεις να σε κληρονομήσουν;
Αλλά εγώ προσωπικά φίλοι μου δεν θα’ντεχα μια τέτοια ζωή! Γι’ αυτό και προτίμησα την ζωή της Εταίρας. Τουλάχιστον έτσι εγώ έχω το πάνω χέρι, διαλέγω εγώ ποιους θάχω συντρόφους έχω την ελευθερία μου και την ευκαιρία να συναναστρέφομαι όποιους θέλω χωρίς να φοβάμαι τον κάθε ρουφιάνο! Άλλωστε οι άνδρες τελικά πράγματι εκτιμούν περισσότερο τις Εταίρες παρά τις συζύγους τους. Πάρτε παράδειγμα την Ασπασία την Μηλήσια και την Λαίδα!
Το μουνί σέρνει καράβι λένε στην Κόρινθο. Αλλά το μουνί της Ασπασίας έσυρε ολόκληρο Αθηναϊκό στόλο σε βοήθεια των Μηλήσιων όταν αυτοί πλακώθηκαν με τους Σαμίους τότε που έλυνε και έδενε ο Περικλής! Ο οποίος Περικλής πάντρεψε την γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του την Τηλεμνήστη δεύτερο χέρι με κάποιο κορόιδο και την προίκισε κιόλας για να συζήσει με την Ασπασία! Αυτό θα πει ακομπλεξάριστος άνθρωπος!
Αμ η άλλη η Λαίδα που έπαιζε στα δάχτυλα δύο κοτζάμ φιλοσόφους τον Διογένη και τον Αρίστιππο και άφηνε τον Δημοσθένη τον διάσημο ρήτορα να λιώνει απ΄τον καημό του για τα κάλλη της; Να μην αναφέρω την ακατανόμαστη που οργιάζει στον Παρθενώνα με εκείνο το ρεμάλι τον Δημήτριο!
Αλλά εγώ στάθηκα πιο τυχερή απ’ όλες αυτές! Γιατί ένα γκομενάκι που το γούσταρα την είδε Επικούρειος και έτσι ακολουθώντας τον βρέθηκα στον Κήπο και άλλαξε η ζωή μου από την μια μέρα στην άλλη! Πρώτη φορά ένοιωσα πως είναι να σε σέβονται πραγματικά και να σου φέρονται σαν ίσος προς ίσο. Και εκείνον τον Παππού τον μπαρμα-Επίκουρο τον πέρασα στην αρχή για κομμάτι πειραγμένο όταν τον άκουσα να λέει «να φέρεσαι έτσι στην γυναίκα σου ώστε να σε σέβεται και να μην σε φοβάται γιατί δεν την πήρες για υπηρέτρια αλλά για σύντροφο της ζωής σου»! και άλλα τέτοια εξωγήινα! Αλλά να δεις που το εννοούσε! Και έτσι έμεινα μαζί τους και έμαθα να ξεχωρίζω το χρήσιμο από το άχρηστο, το πραγματικό από τα φούμαρα. Να χαίρομαι αυτά που έχω και να μην ποθώ αυτά που δεν έχω. Και έμαθα να μην φοβάμαι τα φαντάσματα. Έμαθα ότι η φιλία είναι η βάση κάθε ανθρώπινης σχέσης και βρήκα την στοργή και την τρυφερότητα δίπλα στον γλυκό μου Μητρόδωρο που είμαστε πλέον αχώριστο ζευγάρι! Και άσε τον μίζερο τον Θεόφραστο να ψάχνει άσχημη γυναίκα για να μην του τα φορέσει! Τέτοια μυαλά πάν ασορτί με τα κέρατα. Γιατί κερατάς γίνεσαι δεν γεννιέσαι. Τουλάχιστον τα ελάφια είναι όμορφα!
Δημήτρης Άλτας
.jpg)
