Δεν Επιτρέπονται οι Μπάσταρδοι

 Ο νόμος του Μωυσή ή του Εβραίου Γιαχβέ απαγόρευε την είσοδο των νόθων στην συναγωγή του Θεού: «Όποιος ευνουχίστηκε με θλάση ή αποκοπή των γεννητικών του οργάνων, δεν μπορεί να γίνει δεκτός στην κοινότητα του Γιαχβέ. Νόθος δεν μπορεί να γίνει δεκτός στην κοινότητα του Γιαχβέ ακόμα κι ως τη δέκατη γενιά των απογόνων του. (Δευτερονόμιον 23:2-3).

Παρά την σαφήνεια του “νόμου”, αυτός προφανώς δεν τέθηκε σε ισχύ όταν οι απόγονοι των «μπάσταρδων» απέκτησαν σημαντική κοινωνική θέση. Οι γενεαλογίες των εβραϊκών γραφών παρουσιάζουν, παραδείγματος χάριν, τον Δαβίδ να είναι απόγονος ένατης γενιάς του Φαρές, του νόθου γιου του Ιούδα και της Ταμάρ (Γένεσις 38:24-30, Ρουθ 4:18, Χρονικών Α! 2:5-14). Προφανώς, στον Δαβίδ δεν απαγορεύτηκε η είσοδος μέσα στην συναγωγή παρά το ότι ήταν απόγονος κάποιου που ήταν νόθος. 

 Οι λάτρεις, βέβαια, των εβραϊκών γραφών θα υποστηρίξουν ότι ο Δαβίδ απαλλάχθηκε από τον περιορισμό, επειδή, εάν ο Φαρές θεωρείται πρώτη γενεά, τότε ο Δαβίδ ήταν η δέκατη και επομένως δικαιούταν να εισέλθει στην συναγωγή. Το επιχείρημα των Αλάνθαστων είναι ότι ο περιορισμός επεκτάθηκε ακόμη και στην δέκατη γενεά αλλά δεν περιέλαβε την δέκατη, έτσι οι φανατικοί παραπλανημένοι οπαδοί πιστεύουν ότι έχουν σημειώσει μια ακόμη νίκη στην ατέρμονη αναζήτησή τους να εξηγήσουν τις ασυνέπειες των εβραϊκών γραφών που εμείς οι επιβλαβείς ορθολογιστές συνεχίζουμε να επισημαίνουμε. 

 Η εξήγησή τους, εντούτοις, είναι ακριβώς άλλο ένα “πιάσιμο από τα μαλλιά”, επειδή η έκφραση στα αρχικά εβραϊκά δεν σήμαινε ακόμη και ως, όπως παρουσιάζει η ακόλουθη κυριολεκτική μετάφραση: 

Ένας νόθος να μην εισέλθει στην συναγωγή του Γιαχβέ ακόμη και μια δέκατη γενεά του να μην εισέλθει στην συναγωγή του Γιαχβέ.

Η ιδέα ως ή  μέχρι δεν ήταν στον αρχικό κείμενο. Η έκφραση, έπειτα, δεν σήμαινε ότι οι απόγονοι των μπάσταρδων επρόκειτο να εκδιωχθούν από την συναγωγή  μέχρι την αλλά μη συμπεριλαμβανομένης της δέκατης γενεάς. Η προφανής πρόθεσή της ήταν να δείξει μια μόνιμη, αιώνια εξορία. Οι νόθοι απόγονοι ήταν απλά ανεπιθύμητα πρόσωπα στην “ιερή” συναγωγή του Γιαχβέ, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ καιρό πριν η αδιακρισία είχε εμφανιστεί -- εκτός από, όπως έχουμε σημειώσει, περιπτώσεις σημαντικής κοινωνικής θέσης. 

 Είμαστε βέβαιοι πως οι Αλάνθαστοι θα επιμένουν ότι η πρόθεση του περιορισμού των νόθων ήταν να τους απαγορεύσουν μόνο μέχρι την δέκατη γενεά, η οποία θα είχε επιτρέψει στον Δαβίδ να γλιστρήσει μέσα ακριβώς κάτω από το χρονικό όριο. Χάριν του επιχειρήματος, θα τους παραχωρήσουμε το λογοπαίγνιο και μετά θα τους ζητήσουμε να εξηγήσουν γιατί οι απόγονοι του Ααρών, του πρώτου αρχιερέα του Ισραήλ, δεν απαγορεύθηκαν από τη συναγωγή " μέχρι" την δέκατη γενιά;

 Σύμφωνα με την Έξοδο 6:23, ο Ααρών παντρεύτηκε μια γυναίκα που ονομαζόταν Ελισάβετ, η οποία ήταν «κόρη του Αμιναδάβ, αδελφή του Ναχσών.» Η σημασία αυτού μπορεί να φανεί όταν εξετάσουμε την γενεαλογία του νόθου Φαρές. Ο Αμιναδάβ ήταν τέταρτης γενιάς απόγονος του Φαρές (Ρουθ 4:18, Χρονικών Α! 2:5-9), έτσι η σύζυγος του Ααρών ήταν πέμπτης. Οι γιοι του Ααρών από την Ελισάβετ (Ναδάβ, Αβιούδ, Ελεάζαρ, και Ιθάμαρ, (Έξοδος 6:23), ήταν επομένως έκτης γενιάς απόγονοι του νόθου Φαρές, και όλοι χειροτονήθηκαν ιερείς στην συναγωγή του Γιαχβέ (Αριθμοί 3:3). Αυτό είναι συνεπώς το ίδιο με το "εισήχθησαν στην κοινότητα του Γιαχβέ." 

 Ο Ναδάβ και ο Αβιούδ έπεσαν σε δυσμένεια και, με τον συνηθισμένο χαρακτηριστικό τρόπο του Εβραίου Γιαχβέ, σκοτώθηκαν (Λευϊτικόν 10:1-2), αλλά ο Ελεάζαρ διακρίθηκε κυρίως στις ιερατικές δραστηριότητες καθ’ όλην την διάρκεια των 40ετών περιπλανήσεών του στην ερημιά. Οι λάτρεις των εβραϊκών γραφών δεν μπορούν να υποστηρίξουν ότι η προγραφή των νόθων από την συναγωγή εμφανίστηκε μετά την χειροτόνηση των γιων του Ααρών, επειδή ο Ελεάζαρ υπηρέτησε ως ο ιερέας πολύ μετά από τα γεγονότα που καταγράφηκαν στο Δευτερονόμιον, όπου ορίστηκε ο περιορισμός των νόθων. Ο Ελεάζαρ αναφέρεται στις ιερατικές λειτουργίες σε όλον τον Ιησού του Ναυή και δεν πέθανε παρά μόνο στο τέλος του βιβλίου (Ιησούς του Ναυή 24:33). Σε αυτό το σημείο, ο γιος του Ελεάζαρ Φινεές (μόνο έβδομης γενιάς απόγονος του Φαρές) πήρε την θέση του Ελεάζαρ και υπηρέτησε μέχρι το Κριταί 20:29. Στην πραγματικότητα, ο Εβραίος Γιαχβέ είχε παράσχει στον Φινεές και τους απογόνους του "το συμβόλαιο μιας αιώνιας ιεροσύνης" από την στιγμή που ο Φινεές σκότωσε με το δόρυ του έναν Ισραηλίτη και μια γυναίκα Μαδιανίτισσα (Αριθμοί 25:6-13). Σε εκείνη την περίπτωση, ο Γιαχβέ φάνηκε αδιάφορος για την άμεση καταγωγή του Φινεές από τον νόθο Φαρές. 

Θα επιθυμούσε κάποιος από τους Εμπνευσμένους Αλάνθαστους να μας εξηγήσει τι ήθελαν να πουν οι Εμπνευσμένοι πρόγονοί του με όλα αυτά;

Φιλικά

John Atheos

 

 

 

Οι θνήσκοντες Θεοί και ο θάνατος του Μεγάλου Πανός

 

Οι θνήσκοντες Θεοί και ο θάνατος του Μεγάλου Πανός

 

 Το δράμα ενός θνήσκοντος θεού, ενός θεού δηλαδή που πεθαίνει και αργότερα επιστρέφει στην ζωή, αποτελεί ένα βασικό μέρος αρκετών εθνικών θρησκειών και μοιάζει στις διάφορες παραλλαγές του να είναι κοινός τόπος των περισσότερων λαϊκών λατρειών που αναπτύχθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και Δυτικής Ασίας.

Τα βασικά συστατικά αυτού του μύθου εμφανίζονται και σε βορειότερες παραδόσεις, όπως λ.χ. στην τευτονική, όπου συναντάμε τον θάνατο του θεού Όντιν από σταύρωση και την ανάστασή του μετά το πέρας μίας περιόδου εννέα ημερών. 

 Όμως αρκετά πιο ολοκληρωμένη εικόνα των βασικών στοιχείων και των τελετουργιών που συνοδεύουν το μύθο του θνήσκοντος θεού έχουμε όταν στρέψουμε το βλέμμα σε θεούς όπως ο Βαβυλωνιακός Βααλ ή Βήλος, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Σουμέριος Ταμμούζ αλλά και ο Διόνυσος και ο κρητικός Δίας.

Μελετώντας συγκριτικά τους μύθους που συνοδεύουν αυτούς τους θεούς μπορούμε ανασυνθέτοντας να διαπιστώσουμε τα κεντρικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το δράμα. Πρέπει βέβαια να λάβουμε υπόψη πως μια λατρεία που οι απαρχές της βρίσκονται στην λατρεία της φύσης, μπορεί αργότερα να πάρει και άλλες μορφές εκτός της ανάδειξης της "αενάου κινήσεως" και της αναγέννησης της φύσης, όπως αυτό συνέβη στο Διονυσιακό Δράμα με την πολυεπίπεδη συμβολιστική του.

Οι μύθοι λοιπόν των πασχόντων αυτών θεών, αν και έχουν την ίδια βάση, βρίσκονται σε διάφορα επίπεδα εξέλιξης όσον αφορά το νοηματικό και συμβολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται. Τα κύρια στοιχεία της κοινής βάσης μπορούν, λίγο απλουστευτικά, να δοθούν ως εξής.

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Ο θεός αναχωρεί για να λάβει μέρος σε μια εκστρατεία, ένα κυνήγι. ή μια ηρωική ενέργεια άλλης μορφής, όπως λ.χ. η κάθοδος στον Άδη. 

Στο μέρος της άφιξής του, ο θεός λαβώνεται και πεθαίνει, αρκετές φορές λόγω της συμπαιγνίας άλλων αντιπάλων του δυνάμεων, συχνά θεϊκών, σε άλλες περιπτώσεις από το ίδιο το θήραμα που κυνηγάει.

Μπορούμε ενδεικτικά να αναφέρουμε τις περιπτώσεις του Βάαλ, του Όσιρι και του Άδωνι . Ο Άδωνις κατά την διάρκεια κυνηγιού πέφτει λαβωμένος από το χτύπημα ενός κάπρου, ο Βάαλ ξανά σε κυνήγι σκοτώνεται από τέρατα και ο Όσιρις ύστερα από δολερή ενέργεια του αντιπάλου θεού Σήθ.  

ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: Με κάποιο τρόπο, ο θάνατος του θεού γίνεται γνωστός και το μήνυμα αμέσως μεταφέρεται σε όλους.

Φράσεις αυτής της αναγγελίας, όπως οι παρακάτω, είναι στην φόρμα τους κοινές σε όλες τις λατρείες του θνήσκοντος θεού. " νεκρός είναι ο άξιος Βάαλ", "ώλετο ο καλός Άδωνις".

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλές φορές η μορφή του θεού αντικαθίσταται από κάποιον ήρωα ή και θνητό. Αυτό είναι εμφανές στις τραγωδίες όπου τον ρόλο του θεού παίρνει λ.χ..ο Ιππόλυτος ή ο Πενθέας. Την αναγγελία του θανάτου του θεού, συχνά ακολουθεί η αναζήτησή του από κάποιον, συνήθως από κάποια συγγενική δύναμη.

Έχουμε για παράδειγμα την αναζήτηση του Όσιρι από την Ισιδα, του Άδωνι από την Αστάρτη , του Ταμμούζ από την Ιστάρ, αλλά και σε παραλληλισμό, όπως είπαμε στην περίπτωση των Τραγωδιών, τα κομμάτια του σπαραγμένου Πενθέα, βρίσκει ο Κάδμος.

 ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ: Οι πιστοί θρηνούν την απώλεια του αξιολάτρευτου θεού και τον μαρασμό της φύσης που έρχεται ως συνέπεια.

Οι τελετουργίες που αναπαριστούν αυτούς τους θρήνους, γίνονταν κάθε χρόνο από τους Ιερείς του πάσχοντος θεού και πολλές φορές οι πιστοί τις θεωρούσαν αναγκαίες για να επιστρέψει αυτός και να αναγεννηθεί η φύση που με την απώλεια του πέθανε και αυτή. Για τον λόγο αυτόν, οι τελετουργίες λάμβαναν χώρα στο τέλος του Χειμώνα και ην αρχή της Άνοιξης που συχνά ήταν και η αλλαγή του έτους.

Κεντρικό σημείο των τελετουργιών αποτελεί το μέρος θανάτου του θεού ή η τοποθεσία του τάφου του (αν αυτά είναι γνωστά ).

Συνήθως, ο τάφος βρίσκεται σε σπηλιά ( όπου εκτός ελαχίστων περιπτώσεων γεννήθηκε και ο θεός, οπότε και θα επιστρέψει από το ίδιο μέρος) όπως στην περίπτωση του κρητικού Δία και του Ιδαίου Άντρου.

Η σπηλιά συμβολίζει την πύλη από όπου ο θεός εξέρχεται από τούτο τον κόσμο, την πορεία από το φως της ζωής στο συμβολικό σκοτάδι του θανάτου.

Σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή των θεών της Μεσοποταμίας ο τάφος βρίσκεται μέσα σε ναό ( τα γνωστά Ζιγκουράτ ) ο οποίος αναπαράγει την ίδια ετερότητα σε σχέση με τον έξω κόσμο όπως η σπηλιά.

Εικάζεται ότι στα άδυτα των Δελφών βρισκόταν και ο τάφος του Διονύσου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τάφος του Άδωνι βρισκόταν κάτω από το ναό της Αστάρτης στην Βηθλεέμ, πού αργότερα  αναγορεύθηκε σε τάφο του Τζέσουα από τον Κωνσταντίνο.

Η οικειοποίηση των μύθων των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου από τον Χριστιανισμό γίνεται ακόμα και σε αυτό το σημείο παραπάνω από εμφανής.

Πρέπει εδώ να αναφέρουμε πως οι θρήνοι λάμβαναν πολλές φορές άμετρο χαρακτήρα ως προς τον τρόπο έκφρασης των πιστών, με λυγμούς κραυγές κ.τ.λ. κάτι που, βέβαια, δεν συμβάδιζε με την ελληνική ψυχή και φιλοσοφία γενικότερα, και γι' αυτό, το σημείο αυτό του "θείου δράματος" στην Ελλάδα υποβαθμίστηκε ή και σχεδόν εξαφανίστηκε.

Όμως κάποιες λαϊκές θρησκευτικές ομάδες, και ιδιαίτερα οι γυναικείες, βρέθηκαν σε ένα κενό θρησκευτικής έκφρασης που αναπληρώθηκε με την αποδοχή του Άδωνι και την ευρεία του στήριξη από αυτές ακριβώς τις μάζες, αποδοχή που εξηγείται ακριβώς με τους παραπάνω λόγους.

Έτσι, ο ξένος θεός Άδωνις, έδωσε ό,τι με την ανωτερότητα και αξιοπρέπειά του δεν μπορούσε να δώσει ο Έλληνας Διόνυσος.

 Η ίδια αμετροπρέπεια παρατηρείται και σήμερα κατά τον στολισμό και την περιφορά του Επιταφίου του Τζέσουα κατά την Μεγάλη Εβδομάδα των χριστιανών, η οποίες αποτελούν τελετουργίες αυτούσια Αδώνειες.

 ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ: Βασικό στοιχείο του θείου δράματος αποτελούν οι επικλήσεις των πιστών για την "θεοφάνεια", την επιστροφή του θεού στον κόσμο των ζωντανών.

Στις τελετουργίες καλέσματος μπορεί να περιλαμβάνονται διάφορες πρακτικές όπως το "κράξιμο" του θεού από τους πιστούς, η θυσία στις χθόνιες θεότητες για να τον απελευθερώσουν αλλά και το κάλεσμα μέσω ιερατικών μουσικών οργάνων όπως η σάλπιγγα.

Αναφορικά, το σάλπισμα το βρίσκουμε την δεύτερη μέρα των τελετών του δράματος του Άττι στην Ρώμη, το κράξιμο στα Λήναια όπου ο δαδούχος προστάζει τους πιστούς " Καλείτε θεόν" και εκείνοι λένε την επίκληση " Σεμελήιε Ιακχε Πλουτοδότα" και την θυσία στις τελετές της Αλκυονίας Λίμνης από όπου κατεβαίνει και επιστρέφει από τον κάτω κόσμο ο θεός.

    Ο Πλούταρχος μας λέει πως οι πιστοί ρίχνανε ένα αρνί στην άβυσσο, προσφορά στον "πυλάοχον" του κάτω κόσμου και καλούσαν το θεό με μικρές σάλπιγγες κρυμμένες σε θυρσούς. Το κάλεσμα του θεού, ακολουθεί η ανάσταση του την οποία υποδέχονται οι πιστοί με κραυγές χαράς εναγκαλισμούς και ευχαριστίες.

Η ανάσταση μπορεί να έχει την μορφή επιστροφής από τον Άδη ( Βήλος- Μαρντούκ), την αναγέννηση με μαγικό τρόπο ( με βότανο στον παράλληλο μύθο του Γλαύκου), και την πραγματική βρεφική αναγέννηση ( σπαραγμένος Ζαγρέας ).

 Ο ΘΝΗΣΚΟΝ ΠΑΝΑΣ

Μια ιστορία που περιέχει κάποια από τα βασικά στοιχεία του μύθου και των τελετουργιών που συνοδεύουν έναν θνήσκοντα θεό, μας αφηγείται ο Πλούταρχος και αφορά τον θεό Πάνα.

Μας μιλάει λοιπόν ο Πλούταρχος για ένα εμπορικό πλοίο που κατευθυνόταν στην Ιταλία με καπετάνιο τον Αιγύπτιο Θαμούν.

Περνώντας κοντά από τους Παξούς οι επιβάτες του πλοίου άκουσαν μια φωνή από την στεριά να καλεί τον καπετάνιο. Αφού εκείνος αντεκάλεσε αρκετές φορές ζητώντας να μάθει ποιος τον ζητά, η μυστηριώδης φωνή του παρήγγειλε όταν περάσει από το Παλώδες να αναγγείλει πως " Παν ο Μέγας τέθνηκε".

    Εκπληρώνοντας την αποστολή του ο Θαμούν, φώναξε πως ο μέγας Παν πέθανε και πριν καλά - καλά προλάβει να ολοκληρώσει την αναγγελία του, από την στεριά ακούστηκε μέγα πλήθος να θρηνεί την απώλεια του θεού.

Το περίεργο σε αυτήν την ιστορία είναι αν και μια συμβολιστική του θεού Πάνα τον θέλει να είναι και θεός της φύσης και της γονιμοποιάς της δύναμης, δεν υπάρχει πουθενά κάποια αναφορά που να υπονοεί πως αυτός κατείχε τον ρόλο ενός θνήσκοντος θεού, όπως ο Διόνυσος.

Βέβαια, αρκετοί μελετητές, διακρίνοντας πολύ ορθά την αδιαμφισβήτητη ομοιότητα ( εξίσωση ) του ονόματος του καπετάνιου (Θαμούν) με τον Σουμέριο θεό (Ταμμούζ), αποδίδουν την ιστορία του Πλουτάρχου σε μια παρεξήγηση.

Όμως ακόμα και αυτή η ερμηνεία της ιστορίας αφήνει κενά γιατί θα πρέπει να δεχθούμε πως ο ίδιος ο Πλούταρχος δεν γνώριζε καλά ή αγνοούσε τους μύθους που συνοδεύουν τον θεό Πάνα κάτι που ασφαλώς μπορεί να αμφισβητηθεί έντονα από την στιγμή που ο Πλούταρχος είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους φιλοσόφους της εποχής του.

Μια άλλη ερμηνεία που μπορεί να δοθεί, είναι να ήθελε ο φιλόσοφος και μύστης να περάσει μέσω συμβολισμών ένα μήνυμα.

Ζώντας σε μια εποχή παρακμής του κλασσικού πνεύματος, κάτω από τον Ρωμαϊκό ζυγό, ο Πλούταρχος ίσως με αυτό τον τρόπο προλογίζει ή και προφητεύει το τέλος της Ελληνικής σκέψης που κράτησε για περίπου τρεις αιώνες μετά από αυτόν, με τους τελευταίους εθνικούς φιλοσόφους όπως τον Κέλσο, τον Λιβάνιο, τον Ελληνικής παιδείας Λουκιανό κ.α.

Έτσι, επειδή ο θεός Παν αν και όχι Ολύμπιος συνδέεται με πλήθος θεϊκών ενεργειών και τεχνών, όπως η μαντική, η μουσική, η αρσενική γονιμοποιός δύναμη, αλλά και με ανώτερες εξουσίες ( εξουσία πάνω στις μοίρες, πάνω στα πλάσματα της φύσης και πολλές άλλες) χρησιμοποιείται από τον Πλούταρχο ως συμβολισμός ενός όλου της Ελληνικής ψυχής, του "Παν"-τός της. Για να το καταφέρει αυτό ο Πλούταρχος, τοποθετεί σε μια ιστορία τον θεό, εμφανίζοντας τον ως θνήσκοντα.

Βλέπουμε πώς στον παρά-μύθο αυτόν, έχουμε κάποια από τα βασικά στοιχεία του δράματος, την αναγγελία του θανάτου χωρίς όμως να προηγείται αναχώρηση, και τον θρήνο που ακολουθεί μαζί με τις επιπτώσεις του θανάτου του θεού στην φύση.  Σταματώντας όμως την ιστορία στο σημείο αυτό και χωρίς να υπάρχει κάποιος μύθος  που να μπορεί να την συνεχίσει, ο Πλούταρχος, στερεί τον θεό από την επιστροφή.

Έτσι ό,τι ο θεός συμβολίζει ( ίσως την φύση, ίσως την τέχνη της μαντικής ή το προαναφερθέν όλον) πεθαίνει μαζί του χωρίς πιθανότητες αναγέννησης και οι  συνέπειες του θανάτου του παραμένουν "ες αεί" χωρίς διαδικασία αναστροφής, χωρίς το "κράξιμο" (κάλεσμα) του θεού για να γυρίσει.

Και σε αυτήν την ερμηνεία βέβαια υπάρχει ένα τρωτό σημείο το οποίο είναι το γεγονός ότι στην εποχή του Πλουτάρχου ο θεός Πάνας απολάμβανε πολλές τιμές, με πλήθος ναών, τοπωνυμίων και λαϊκών λατρειών, οπότε και είναι αξιοπερίεργο το γιατί θέλησε ο φιλόσοφος να χρησιμοποιήσει το όνομα αυτού του θεού και όχι κάποιου άλλου του οποίου η λατρεία ήταν παραμελημένη και έφθινε, εκτός αν θεωρήσουμε πως έτσι  ισχυροποιείται το μήνυμα, αφού ακόμα και ο μέγας Παν μπορεί να πεθάνει.

Τέλος, θα πρέπει να δώσουμε και μια τρίτη εκδοχή, αυτή της ύστερης παραποίησης του κειμένου.

    Είναι πολύ πιθανό, μιας και έχει συμβεί ξανά (ας θυμηθούμε το "είπατε τώ βασιλεί."), το κείμενο να έπεσε αργότερα θύμα κάποιου χριστιανού με διάθεση προπαγάνδας εκ των έσω.

Όποια ερμηνεία όμως και αν θελήσουμε να δώσουμε, το γεγονός παραμένει πως ο θεός Παν είναι ζωντανός, μέρος μας και εμείς μέρος αυτού.

Αν δεν υπήρχε αυτός, ως συνέπεια εξάλειψης ενός κοσμικού νόμου και ενός μέρους της Τάξης του σύμπαντος, δεν θα υπήρχαμε και εμείς.

Ακόμη καλύτερα είναι να θυμηθούμε λίγους στίχους του μεγάλου ποιητή Κ. Παλαμά από το ποίημα του που τιτλοφορείται "Προς τον Απόλλωνα":

 

ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ

 

Ο ΠΑΝΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

 

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

(μια χοντρική απόπειρα αποτίμησης)

     Έχοντας μπει σε έναν καινούριο αιώνα αλλά και μια καινούρια χιλιετία δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να κάνουμε έναν χονδρικό απολογισμό ή να κάναμε μερικά ερωτήματα για τον λεγόμενο χριστιανικό «πολιτισμό», τον κυρίαρχο πολιτισμό» τα 2000 αυτά χρόνια στον πλανήτη μας. 

Ερωτήματα, γιατί τα ερωτήματα βάζουν σε κίνηση το μυαλό και ο απολογισμός μάς δείχνει την ουσία της ιστορίας. Οι απαντήσεις και μάλιστα από αυταρχικές και απόλυτες εξουσίες σαν τον χριστιανισμό («εκ θεού γαρ»!), δεν έχουν πια καμμιά αξία και υπόληψη. Ο θεός για τον χριστιανισμό είναι ήδη ένα ξεχαρβαλωμένο ορυχείο που η εκμετάλλευσή του, του έφαγε τα σωθικά. Αυτή η εξουσία που εμπορεύεται τον θεό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πουλάει έτοιμες απαντήσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής εδώ και 2000 χρόνια. Ουδεμία ερώτηση κατάφερε να αρθρώσει για τον κόσμο και την ζωή αυτή η εξουσία που ξεδιάντροπα αυτοβαφτίστηκε θεϊκή! Βιομηχανία ετοίμων απαντήσεων, κονσερβών μάλλον, θα ήταν το όνομα που θα ανταποκρινόταν στην αλήθεια. 

Ο χριστιανισμός υπήρξε για τον Εβραϊσμό, το σημαντικότερό του εξαγωγικό εμπόρευμα σε κονσέρβα με «θεϊκά» συντηρητικά και αποδέκτη την πλέμπα της ιστορίας! 

Όλοι οι πολιτισμοί κάτι καλό προσέφεραν στον κόσμο, το Εβραϊκό Ιερατείο, του χάρισε την πιο αντιανθρώπινη ιδεολογία, ένα εργαλείο οπισθοδρόμησης, αντιγνώσης, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, και εξευτελισμού του ίδιου του ανθρώπου. Η επικράτηση του χριστιανισμού συντελέσθηκε με απάνθρωπο τρόπο. Από τις απαρχές του, οι άνθρωποι που τον ενστερνίστηκαν βρήκαν μια εκδικητική ιδεολογία μέσα στην οποία μπορούσαν να κρύψουν κάθε τους ψυχωτική ανωμαλία. 

Με άλλα λόγια ο χριστιανισμός, εξαρχής, υπήρξε καταφύγιο αντιανθρωπίνων ιδεολογιών. Η βία, ο εκβιασμός, ο τρόμος, οι εθνοκτονίες και κυρίως το χύσιμο άφθονου ανθρώπινου αίματος, υπήρξαν οι προσφιλείς μέθοδοι των ανθρώπων που επαγγέλονταν την ειρήνη, την αγάπη, και την δικαιοσύνη! Αυτή η απάτη έκτοτε, είναι συνήθης πολιτική των εξουσιών: άλλα να επαγγέλλονται και άλλα να κάνουν. Στην συνέχεια, με αυτού του είδους την «αγάπη», οι χριστιανικές εκκλησίες με όλες τους τις μορφές σ’ Ανατολή και Δύση, καταλήστεψαν τον κόσμο. 

Η αγάπη χριστιανικού τύπου είναι: σε ληστεύω στην ζωή, αλλά σου δίνω διαβατήριο για να πάς, όταν τα τινάξεις, εκεί που δεν ξέρει κανένας! Ή αλλιώς: σε φλομώνω στο ψέμα και το παραμύθιασμα, για ν’ αντέξεις την ληστεία και την αδικία. Αυτού του είδους η «αγάπη» θωρακίζεται από τον χριστιανισμό, με ένα καινούριο όντως εργαλείο που εισαγάγει και λέγεται «πίστη». Με βάση αυτή την «πίστη», την τυφλή αποδοχή δηλαδή, φαντασιακών ιδεοληψιών και πλασματικών αξιών οι παμπόνηροι άνθρωποι αυτής της εξουσίας, πλάσαραν στο κόσμο διάφορα απατηλά εφευρήματα και τρικ, σαν «ιερά», «εκ θεού» και  «εξ αποκαλύψεως αλήθειες». Με τον χριστιανικό τρόπο, είχε εφευρεθεί ένας καινούργιος εντελώς πρόστυχος τρόπος εξουσίας και γι’ αυτό οι λαοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι για να αμυνθούν. Η τεραστίων διαστάσεων απάτη αυτή της «πίστης», προσεπόρισε στις χριστιανικές εκκλησίες και στους πανούργους επιχειρηματίες, τους λεγομένους «ιερείς», αμύθητα πλούτη και ως εκ τούτου ανυπολόγιστη πολιτική ισχύ και δύναμη. Ο πρωτόφαντος αυτός τρόπος εξουσίας, εκμεταλλεύτηκε (και εν πολλοίς συνεχίζει ακόμη), με τον πλέον πονηρό, ύπουλο και υποκριτικό τρόπο, την αγαθότητα και την αμάθεια του κόσμου. Η αισχρή και ποταπή αυτή εξουσία που λέγεται χριστιανισμός, δεν πρόσθεσε ούτε ένα πετραδάκι στην γνώση του κόσμου μας, απεναντίας τον βύθισε στο σκοτάδι για αιώνες και τον έμπλεξε σε μια ηλίθια, αντιανθρώπινη και σχιζοφρενική ηθική. 

Δηλαδή, επιβουλεύτηκε με τον αισχρότερο τρόπο, το τραγούδι του ανθρώπου, που είναι ο έρωτας πρώτα και η έμφυτη έφεση του ανθρώπου να ερευνά και να μαθαίνει. Εκτός όλων αυτών, δαπανήθηκε και δαπανιέται τεράστιο πνευματικό δυναμικό από τον άνθρωπο για να ξεσκεπάσει και να καταγγείλει αυτήν την σκευωρία που φέρει το όνομα «χριστιανισμός». Για να καταλάβουμε καλά τη σημασία αυτής της σπατάλης δυνάμεων αρκεί ν’ αναλογιστούμε το αντίθετο που συμβαίνει για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. 

Τα πάντα που έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται στο διηνεκές για το φαινόμενο της Ελληνικής σκέψης, είναι μια θετική πράξη για την κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κληρονομιάς, της κορυφαίας συμπυκνωμένης κατάφασης στην ζωή. Τα περί χριστιανισμού όλα, είναι σπατάλη δυνάμεων για να επουλωθεί η συμφορά που βρήκε τον κόσμο. Και έχουν δίκιο που λένε πως το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της θετικής ενέργειας που παράγεται από τον άνθρωπο, καταναλώνεται στον πόλεμο κατά της άρνησης και πολύ λίγο περισσεύει για να πάνε μπροστά τα πράγματα. 

Ο χριστιανισμός εδώ και 2000 χρόνια αποτελεί την κύρια μάζα της άρνησης στον πολιτισμό. Μια τεράστια μάζα που με την αδράνεια της φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος. Και ο Σωκράτης το είπε έτσι: Το «κακό» γίνεται απ’ αυτόν που αγνοεί την αλήθεια. Το «καλό» αντιθέτως, που είναι ωφέλιμο, εξαρτάται από τον Νου. Από την αρνητική αυτή αντιγνωστική μάζα, εκπορεύεται όλη η αντίδραση. Για να το πω και αλλιώς, ο χριστιανισμός με το πώς έχει έτσι διαποτίσει την κοινωνία, μοιάζει σαν μια μαύρη τρύπα που απορροφά και εξαφανίζει στα έγκατά της το πλείστον της θετικής παραγομένης ενέργειας. Και είναι γνωστό από τη φυσική, πως μια μηχανή που απορροφάει πολύ ενέργεια, παράγει λίγο έργο. Ο πολιτισμός μας λοιπόν εδώ και 2000 χρόνια είναι πολιτισμός χαμηλής απόδοσης. Και για να το τεκμηριώσω αυτό με πραγματικά στοιχεία, χρησιμοποιώ την ιστορία και το μυαλό μου, σαν σκεπτόμενος άνθρωπος και όχι σαν πιστός οποιουδήποτε φαντασιακού δόγματος που αυτολογοκρίνεται. 

Οι Έλληνες λοιπόν, μια χούφτα (;) άνθρωποι και χονδρικώς σε χρονική διάρκεια πέντε (;) αιώνων -με μεγάλη βέβαια προϊστορία-, κατάφεραν να καταθέσουν στον πολιτισμό τόσα, όσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν σε 20 αιώνες χριστιανικού «πολιτισμού». Υπήρξαν δηλαδή μια «μηχανή» υψηλής αποδόσεως έργου. 

Θεμελίωσαν και καλλιέργησαν πέντε βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού: Τέχνη, Επιστήμη, Δημοκρατία, Φιλοσοφία και Αθλητισμό. Και ποιος σήμερα αμφισβητεί πως αυτά είναι τα θεμέλια του πολιτισμού του ανθρώπου; Και ποιος αμφισβητεί, πως αυτά πολέμησε με λύσσα ο εβραιοχριστιανισμός; 

Αυτά, που η Αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος, επανέφερε στην ιστορία μετά τον απάνθρωπο και σκοτεινό χριστιανικό Μεσαίωνα, την δικτατορία των αγραμμάτων σε Ανατολή και Δύση. Αυτά, έκαναν οι Έλληνες και χωρίς αληθινό θεό(!) και χωρίς εξ αποκαλύψεως αλήθειες και χωρίς επιφοιτήσεις αγίου πνεύματος! 

Μαζί με την Δημοκρατία, ανακαλύπτεται και θεμελιώνεται η «Ατομική Ευθύνη», κάτι που είναι τόσο σπουδαίο για τις κοινωνίες των ανθρώπων, που σήμερα είναι αδύνατον να το κατανοήσουμε. Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ο πολίτης της Ελληνικής Πόλης, αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη και για τη ζωή του, αλλά και για την ποιότητά της. Ο θεός για τους Έλληνες παύει να είναι το άλλοθι για τις κακοδαιμονίες τους, τις αποτυχίες τους και τις συμφορές τους. 

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν δίνει τον λόγο στο θεό ούτε μια μόνο στιγμή, όπως αντίθετα έγινε στην επική ποίηση . Με άλλα λόγια η «Ατομική Ευθύνη» του δημοκρατικού πολίτη στέλνει την θεοκρατία και τους «ελέω θεού» άρχοντες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες και τυράννους, «να πάνε για βρούβες». 

Η «Ατομική Ευθύνη» ή ο αυτοσεβασμός του ανθρώπου και ο σεβασμός των νόμων της δημοκρατίας κορυφώνεται με την τελική στάση τού Σωκράτη που ήπιε το κώνειο «ραδίως και πράως» (Κρίτων). Τι λοιπόν κόμισε στον κόσμο ο χριστιανισμός που είναι σήμερα σεβαστό και αποδεκτό από τους ανθρώπους όπου γης; Να ένα ερώτημα για τα βαριά πεπόνια του χριστιανισμού που έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια τους σαν το δαρμένο σκυλί γιατί τους πήρε παραμάζωμα η παντοδύναμη διαλεκτική των καιρών που κάποτε την σοδομούσαν κυριολεκτικά. 

Το πιο πάνω ερώτημα όπως και χιλιάδες άλλα δεν έχουν απάντηση. Πού είναι οι θεωρητικοί του χριστιανισμού; Τους έφαγε η μαρμάγκα; Με τον Χριστόδουλο και τις θαυματουργές εικόνες κοιτάνε να την βγάλουνε καθαρή; Αλλά είπαμε, ο χριστιανισμός δεν γουστάρει με τίποτα τα ερωτήματα γιατί τα ερωτήματα από τη φύση τους είναι ανατρεπτικά. Κάποιοι μίλησαν για «χριστιανική επανάσταση» και θεώρησαν επανάσταση (!) την ατομική πίστη. Χα! Συγκρίνεται αυτό με την «Ατομική Ευθύνη»;

 Με αυτήν -την ατομική πίστη- ο πολίτης που νοιαζόταν για την πόλη του, γίνεται ένας ιδιώτης (idiot=ηλίθιος) που σαν κακομοίρης και κατατρεγμένος από την αμορφωσιά του, τον φόβο και τον «φόβο θεού», αλλά και την καταφρόνια των «σωτήρων» του, προσπαθεί με την πίστη του να σωθεί εκεί που είναι από χέρι χαμένος. 

Για τον Σωκράτη το να ζει «σιγών και ησυχίαν άγων» είναι αδύνατο. «Ο ανεξέταστος βίος» δεν είναι μόνο «ου βιωτός ανθρώπω» αλλά είναι θάνατος. Η «ανεξέταστος» πίστη, μετατρέπει τον πιστό, σε ένα νηπιάζον όν, ένα αξιοθρήνητο, άβουλο, ανασφαλές υποζύγιο της «ελέω θεού» εξουσίας, που δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά φαντασιώνεται μόνον κατά μόνας ή αγεληδόν - προβατηδόν, την επέκεινα ευτυχία του! Την εδώ ευτυχία του, την έχει εκχωρήσει ηλιθιωδώς στους αγιογδύτες φαταούλες ρασοφόρους. Όταν ο Ερνέστος Ρενάν είδε για πρώτη φορά την Ακρόπολη είπε: «‘Η Ανατολή με ενόχλησε με το πομπώδικο ύφος της, την επίδειξη και τις αυταπάτες της. Οι Ρωμαίοι δεν ήταν παρά χυδαίοι στρατιώτες...Ο Καρλομάγνος μου φάνηκε σαν χοντρός Γερμανός ιπποκόμος. Οι ιππότες μας αγροίκοι που ο Θεμιστοκλής και ο Αλκιβιάδης θα είχαν γελάσει μαζί τους. Οι Έλληνες ήταν ένας λαός από αριστοκράτες» Τα είπε όλα, το ότι δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «χριστιανισμός-χριστιανοί» για τους Καρλομάγνους και τους ληστόφραγκους σταυροφόρους, δεν λέει και τίποτα για αυτόν που ξέρει...Τώρα που ο χριστιανισμός κλείνει οριστικά τον κύκλο τής πανουργίας του και η ιστορία αρχίζει να ξαναγράφεται χωρίς την παραχάραξη του βιαστή της, τώρα που σβήνουν σιγά σιγά και τα τελευταία πληρωμένα φώτα ...τώρα που η αυλαία της άθλιας χριστιανικής παράστασης τελειώνει, όλο και πιο πολύ θα εμφανίζεται η τρομερή του ασχήμια, μέχρις που η φριχτή μούμια που θεωρείτο άγιο λείψανο να πεταχτεί στα όρνεα και στα σκυλιά. 

Ο «βασιλιάς» πάντα ήταν ξεβράκωτος, αλλά οι πιστοί του μάτια δεν είχαν για να δούνε τις σαπιοκοιλιές του, το άρρωστο και χολεριασμένο σώμα. Πέντε αιώνες Ελληνικού Πολιτισμού, 20 αιώνες εβραιοχριστιανικού πολιτισμού και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε γεωγραφική έκταση, δεν μπορεί να γίνει καμμία σύγκριση βέβαια.  

Και ερωτώ: έχει κανένα νόημα η σύγκριση αφού ξεκάθαρα και από πρώτη ματιά φαίνεται η τεράστια διαφορά και το φριχτό μείον της χριστιανικής περιόδου; 

Η σύγκριση όμως είναι ένα θαυμάσιο γνωστικό εργαλείο με το οποίο ανοίγουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας και όποιος δεν συγκρίνει δεν μπορεί να έχει γνώμη. 

Και καμιά ολοκληρωτική εξουσία βέβαια, δεν γουστάρει οι πιστοί οπαδοί της να έχουν γνώμη και γι’ αυτό και η δική μας «ορθοδοξία - κακοδοξία» κατηχεί, δηλαδή πλένει και ξεπλένει εγκεφάλους και διαλαλεί με βαρβαρικό στόμφο διά των ανελλήνιστων ρασοφόρων της, πως είναι: «η μόνη αληθινή θρησκεία» και πως είναι «τα  πάντα και εν πάσι»... Οι λεγόμενες «Ιερές Σύνοδοι» στο Βυζάντιο, αυτό έκαναν, να ξεπαστρέβουν την άλλη γνώμη για να μην υπάρξει σύγκριση. Φασισμός λέγεται τώρα, «Ιερές Σύνοδοι» τότε, «Ιερά Εξέταση» στη Δύση! (το ιερό για τον χριστιανισμό είναι κι αυτό μια σάπια ιστορία.) Και ας μου επιτραπεί εδώ εκτός θέματος να πω πως: σήμερα τουλάχιστον ή έστω σήμερα, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την βαρβαρικότητα της καθ’ ημάς «ορθοδοξίας - κακοδοξίας», έχει βαθιά και για πάντα αφελληνιστεί. 

Μελετώντας την τακτική της επικράτησης του χριστιανισμού και όχι μόνο, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: ένα σύστημα εξουσίας για να επικρατήσει και να διατηρηθεί, πρέπει να επιβάλλει με κάθε μέσο νόμιμα ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, το αποκλειστικά δικό του «σύστημα αξιών». Το θεωρητικό «σύστημα αξιών» του χριστιανισμού το αντιπροσωπεύουν οι άγιοι της πίστης του και τα δόγματά του. 

Το πρακτικό, που είναι και η ουσία του, η ταμπακέρα δηλαδή, το αντιπροσωπεύουν οι αγιογδύτες που λέγονται ιερωμένοι! Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα και από την ρήση του Μάρξ που λεει: « Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι η ιδεολογία του κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας». Και η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, είναι η καπιταλιστική ιδεολογία, καθαρή μετεξέλιξη και μετάλλαξη της υποκριτικής και ανήθικης -με την φυσική έννοια του όρου - εβραιοχριστιανικής ιδεολογίας. 

Παρατηρώντας ακόμη κανείς τον ρου της ιστορίας ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως αυτή η «σκρόφα» (η Ιστορία) μόνο με την βία και το αίμα κυλάει. Ηδονίζεται λες να βλέπει να τρέχει ανθρώπινο αίμα στα πόδια της. Ο χριστιανισμός τι διαφορετικό έκανε απέναντι στην ιστορία; Με άφθονο αίμα δεν εδραίωσε την αντιανθρώπινη εξουσία του; Με άφθονο αίμα δεν κύλησε και ο 20ος αιώνας από φασισμούς και χούντες ευλογημένες απο τον χριστιανισμό; Γιατί λοιπόν περνιέται για πνευματική υπόθεση αυτή η μισαλλόδοξη αντιαθρώπινη μάστιγα; Τι είδους πνεύμα είναι αυτό το χριστιανικό, που είναι βουτηγμένο στο αίμα, την αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων; Αλλά είπαμε πως αυτό είναι το «σύστημα αξιών» του. Ο χριστιανισμός φτιάχτηκε να πολεμήσει την απόλυτη κατάφαση στη ζωή, που είναι το ελληνικό Πνεύμα, και αυτό έκανε. Μαζί λοιπόν με όλη την άλλη κατάπτωση των αξιών, υποχωρεί δραματικά και η έννοια του πνεύματος. Το πνευματικό για τον χριστιανισμό στενεύει τόσο, όσο στενεύουν και τα μπούτια του ανθρώπου στη ρίζα των γεννητικών του οργάνων. Στενεύει τόσο, όσο να χωράει μόνο στα δικά του βάρβαρα δόγματα και την οικονομική δοσοληψία του με τους οπαδούς του.

 Όμως καμιά αληθινά πνευματική αξία δεν επικράτησε στον κόσμο χρησιμοποιώντας την βία, την εξαπάτηση την πίστη και την εξουσία. Το αληθινό πνεύμα, μόνο μέσω της ελευθερίας και του έρωτα της γνώσης, μεταγγίζεται στους ανθρώπους, τελεία και παύλα.

Αυτή η φοβερή εξουσία, που σπατάλησε, με τα ξεπλυμένα στα σάπια φαντασιακά της δόγματα τα ανθρώπινα μυαλά, τεράστιο χρόνο από την ιστορία μας. αυτή η γάγγραινα του ανθρώπινου μυαλού, αφού δεν είναι δυνατόν να λογοδοτήσει, σαν εξουσία, ας καταδικαστεί λοιπόν από τις ανθρώπινες συνειδήσεις που ξυπνάνε.  Και γιατί άραγε να το θεωρούμε δεδομένο ότι ξεφύγαμε από τη θεοκρατία; γιατί ο χριστιανισμός έκανε τίποτα γι’ αυτό; ή μήπως ότι παραχώρησε την θέση του στην δημοκρατία; Αστεία πράματα! Ό,τι έχει κερδηθεί έχει κερδηθεί με αίμα κόντρα στην απάνθρωπη χριστιανική εξουσία και ιδεολογία. Η εξουσία αυτή νικήθηκε και έκανε στην πάντα. Ηττήθηκε από την διαλεκτική της ιστορίας και γι’ αυτό δεν της αναγνωρίζεται καμία θετική προσφορά στους αγώνες των λαών για ελευθερία και δημοκρατία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα είναι η τροφός κάθε αντίδρασης και ολοκληρωτισμού. Κανένα από τα μεγάλα κατορθώματα των 2000 χρόνων τώρα από την χριστιανική αρίθμηση, δεν χρεώνεται στο χριστιανισμό. Καμμία μεγάλη ανακάλυψη, καμμία μεγάλη κατάκτηση του Δυτικού πολιτισμού δεν έχει αφετηρία τον χριστιανισμό, αλλά σχεδόν πάντα την Ελληνική Σκέψη.Το χριστιανικό πνεύμα δεν ενέπνευσε τίποτα το συγκλονιστικό και αληθινά μεγάλο. Ενέπνευσε μόνον βάρβαρες κατακτήσεις, αποικιοκρατία, εκμετάλλευση, αδικία, μισαλλοδοξία, ιερούς πολέμους, σφαγές, χούντες, φασισμό και απέραντη δυστυχία με το προδοτικό προσωπείο της ελπίδας και της σωτηρίας. Και ερωτώ για να τελειώνουμε με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που χάραξαν την πορεία της προόδου στον Δυτικό κόσμο. Η Αναγέννηση από που ξεκινάει και που σκοπεύει; Οι επιστήμες που εδράζονται και σε τι αποσκοπούν ; Η Γαλλική επανάσταση μήπως εμπνέεται από τα εβραϊκά κιτάπια του εξουσιαστικού χριστιανισμού; Ο Δαρβινισμός και ο Μαρξισμός, ο Διαφωτισμός, η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία, μήπως δεν κονιορτοποίησαν τα ιερά δόγματα του χριστιανισμού; Ο εκδημοκρατισμός δεν είναι κατραπακιά στην θεοκρατία των «ελέω θεού» βασιλιάδων, κολονέλων και ξεφτιλισμένων φασισταριών; Η βιομηχανική επανάσταση, η Τεχνολογία, η Διαστημική, η Πληροφορική πόσο χριστιανικά είναι, αυτά που τα αναθεμάτιζε κάποτε μετά βδελυγμίας και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά; Για την τέχνη και τον αθλητισμό τι να πει κανείς; Η μεν τέχνη τώρα που δεν χριστιανοφασιστοκρατείται δεν θέλει καν να ξέρει τίποτα από κείνο το παρελθόν της, ο δε αθλητισμός ήταν η πλέον αντιχριστιανική έκφραση του ανθρώπου. 

Εν κατακλείδι, τι βλέπουμε στο γράφημα της ιστορίας συναρτήσει του χρόνου; Βλέπουμε ότι, όσο ο χριστιανισμός συρρικνώνεται ένεκα της συνεχούς και αδιάψευστης επαλήθευσης του Hρακλείτιου «τα πάντα ρεί», που είναι ίσως το πλέον αδιάψευστο ανθρώπινο φιλοσοφικό αξίωμα, τόσο ο άνθρωπος αποθεώνεται αφ’ εαυτού του. 

Την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης ας μην την θίξουμε εδώ και γίνουμε σούργελο, γιατί η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία τα έχει πει όλα. Χωρίς το «άριστο μέτρο» και χωρίς το Δελφικό «Γνώθι σ’ αυτόν», ο καθένας και ο κόσμος, πανεύκολα διολισθαίνει στην Ύβρη. 

Όλοι οι θεοί όλων των θρησκειών μαζί είναι ανίσχυροι μπροστά στον άνθρωπο που γίνεται υβριστής.

 Τάδε έφει η Ιστορία.

 

 

ΟΛΥΜΠΟΣ

 

ΟΛΥΜΠΟΣ          

ΤΟ ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ

Πολύ λίγα μόνο, για την καλλιέργεια του τρόπου σκέψεως των Ελλήνων.

-Αν η χώρα μας δεν λέγονταν Ελλάς, θα τη λέγανε Ολυμπία- Άκουε...Ω! φίλε-η, με τη σκέψη λεύτερη. Ο ελληνικός πολιτισμός ξεκινάει από τα βάθη των χιλιετιών, από τον καιρό που δώσανε οι ολύμπιοι πρόγονοί μας στο ιερό βουνό το όνομα Όλυμπος. Την σκυτάλη του πολιτισμού μας, την είχε το μοναδικό τότε μαντείο της Δωδώνης του Ολύμπου. Το υπηρετούσαν άνθρωποι με θεία γνώση, ανεπανάληπτη για να την
κατανοήσουμε σήμερα. Βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Αίμων ή Τίταρον απέναντι από τον Όλυμπο, στο μπαλκόνι του, εκεί που είναι σήμερα το χωριό Σαραντάπορο, στην άκρη της χώρας Ελλοπίας. Η Δωδώνη του Ολύμπου, ως μαντείο και κτισμένη πόλη, υπήρξε μουσείο λόγων με καταγραμμένη γνώση από τους ιερείς.

Με την σημερινή έρευνα που υπάρχει από λίγους συγγραφείς με ελληνική συνείδηση,
αναφέρεται ότι ξεπερνάει η ιστορία του τα τριάντα χιλιάδες χρόνια. Ο κατακλυσμός του
Ωγύγου και του Δευκαλίωνα, είναι γνωστοί διότι κάποιοι στο ιερατείο κρατούσαν και
διέδιδαν τη γνώση. Η ελληνική εθνική θρησκεία με τη γνώση περί θείου, περί θεών,
δραστηριότητες, Δημοκρατία, Ισότητα, Φύση κ.λ,π. είναι η μεγαλύτερη ιερή σοφία που
γνώρισε α πλανήτης Η γνώση που μας παρέδωσαν οι ιερείς της Δωδώνης είναι μάλλον και τα έπη Ιλιάδα, Οδύσσεια, της Αργοναυτικής εκστρατείας, ως και της Μυθιστορίας. Δεν  θα μπορούσε ένα άτομο της εποχής εκείνης, να έχει εμπειρία από έναν τόσο μεγάλο γεωγραφικό χώρο ως και τις όλες ονομασίες πόλεων, βουνών, ποταμών, βασιλείων και ονομάτων.

Απεσταλμένοι του Ιερατείου συγκέντρωναν τη γνώση, την παρέδιδαν στους ιερείς της
Δωδώνης που την αξιοποιούσαν. Δεν ήταν κάποιος τυχαίος ο μάντης Μόψος που πήρε
μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, ούτε και ο πηδαλιούχος της Αργούς Άζωρος, ούτε και τυχαία η δέηση του Αχιλλέα «Ζεύ, Άνα, Δωδωναίε» κ.λ.π. Ο Όμηρος λοιπόν δεν είναι δυνατόν να έγραψε. Ο Όμηρος αντέγραψε φοβερή γνώση που την βρήκε από ιερείς που υπηρετούσαν τον θείο λόγο και τον τότε ολύμπιο πολιτισμό.

Για να βοηθήσω τον τρόπο σκέψης σας, αξίζει να αναφερθώ σ’ έναν Ιουδαιοχριστιανό
Εθνοπροδότη, που στα πρώτα χρόνια του Ιουδαιοχριστιανισμού δήλωσε: « Μη νομίζετε ότι δεν ελέγξαμε αυτά που σας έχουμε αφήσει». Ναι, φίλοι μου. Για να στηθεί αυτό το μεγάλο ψέμα- παραμύθι μαύρης εξουσίας στην ανθρωπότητα, έπρεπε να σβήσει ο Ελληνισμός. Τον μισούσαν, ζήλευαν και φθονούσαν όλοι. Βόρειοι, νότιοι, ανατολικοί, δυτικοί. Δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν την άγνοια της βαρβαρότητάς τους. Εξόντωσαν εκατομμύρια Ελλήνων, μέσα από τους νόμους της νέας ρώμης. Κατάργησαν τη γλώσσα του ιερατείου μας, την αρχαία ελληνική, ολύμπια θα έλεγα. Έκαψαν και εξαφάνισαν βιβλία, εκδίωξαν τούς Έλληνες απ’ τις παραγωγικές τους περιοχές. Επί δυο περίπου χιλιάδες χρόνια, χωρίς σχολεία τον κατάντησαν αμόρφωτο, απολίτιστο και απαίδευτο ποίμνιο, μέχρι να τον μαντρώσουν στα ιουδαϊκά θέατρά τους. Σήμερα το έργο τους συνεχίζεται. Πνευματικός βιασμός, και δουλοπρέπεια. Αρκεί αυτοί να εξουσιάζουν. Δεν τους νοιάζει καν η ελληνική συνείδηση, διότι αν την αποκτήσουμε, χάνουν το ποίμνιό τους. Γέμισε η Ελλάδα ψευτοεθνικιστές που δεν γνωρίζουν ιστορία. Ούτε τι ήταν και τι είναι Ελληνισμός, ούτε βέβαια πως προέκυψε ο Ιουδαιοχριστιανισμός με τον προπάτορά τους. Τους αρκεί το Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών.
Είναι καλυμμένοι με τον φερετζέ της άγνοιας, της αμορφωσιάς, δουλοπρεπείς, υποταγμένοι και μάλλον υποκριτές πίσω από τη μεγάλη δύναμη των Ιουδαιορασοφόρων με τα συμφέροντά τους. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν, ότι , όταν το σύνθημα θα κυριαρχήσει μόνο με το «Ελλάς, Ελλήνων», οι απόγονοί μας ιστορικοί των Ελλήνων Εθνικών, θα τους αποκαλούν εθνοπροδότες.

Μάννα δεν είναι ο Όλυμπος το πρώτο αλφαβητάρι;

Κι όμως φασιστική κυβέρνηση της χούντας, έκανε στρατόπεδο στις κορυφές του Ολύμπου.
Κι όμως υπουργός λεγάμενης δήθεν Δημοκρατίας αποχαρακτήρισε περιοχή και έγινε
δρόμος, χαράσσοντας και ξεκοιλιάζοντας τον Όλυμπο. Κι όμως πρώην νομάρχες και
κοινοτάρχες κάνανε το ίδιο, γύρω από τον Όλυμπο και ειδικά στην περιοχή της Περραιβίας.
Κι όμως υπάρχουν χάρτες, που κορυφές του Ολύμπου τις ονομάζουν με ονόματα δήθεν
αγίων. Κι όμως οι Ιουδαιορασοφόροι διεκδικούν ως τσιφλίκι τους χιλιάδες στρέμματα στον Όλυμπο, έχοντας το πάνω χέρι στην υποταγμένη πολιτική εξουσία, δείχνοντας τη δύναμή τους με τον έλεγχο της ακαλλιέργητης μάζας του ποιμνίου. Κι όμως ακαλλιέργητοι, δουλοπροσκυνημένοι, Ιουδαιοχριστιανοί πολλές φορές πτυχιούχοι, γραμματιζούμενοι,  μη εξαιρουμένων των πολιτικών, αμόρφωτοι σε θέματα ιστορίας του Ολύμπου, φωνασκούν ως ιθύνοντες για να τους δίνει η μάζα σημασία, για την αξιοποίηση του Ολύμπου.

Αξιοποιήστε πρώτα, υποκριτές, των εγκέφαλό σας και αφήστε τον Όλυμπο ήσυχο. Κατά την Ιλιάδα η γη και ο Όλυμπος ανήκουν σε όλους. Η διαφορά μας είναι ότι τότε δεν υπήρχαν ούτε Χριστιανοί, ούτε Μωαμεθανοί, ούτε Ιουδαίοι. Όψιμοι της ιστορίας, σεβαστείτε το. Ο Όλυμπος σήμερα ανήκει μόνο στην συνείδηση των Ελλήνων. Αφού όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη σέβονται τον Όλυμπο, είναι καιρός να σεβαστούν και την συνείδησή μας. Κι όμως υπάρχουμε. Στο όνομα του Ολύμπου, αν ντε και καλά ο σημερινός δουλικός Ελληνισμός πρέπει να κάνει κάτι, ξεκινάμε όλοι μαζί:

Πρώτον: Να διδαχθεί στα σχολεία η ιστορία της Δωδώνης του Ολύμπου.

Δεύτερον: Να ονομαστεί Δήμος Περραιβίας ο Δήμος Ελασσόνας.

Τρίτον: Άμεση, πλήρης έρευνα και ανασκαφές σε όλο το λεκανοπέδιο της Ελλοπίας. Στις πόλεις Πύθιο, Δολίχη, Άζωρο, Δωδώνη , Κύφος.

Τέταρτον: Κατασκευή με μάρμαρα όλων των μνημείων που θα βρεθούν και ειδικότερα όλων των ναών και βωμών που υπάρχουν κατεστραμμένοι σε Πύθιο, Δολίχη, Άζωρο, Δωδώνη. Με την οικονομική συνεισφορά των Ευρωπαίων και του Πάπα, καθώς εντεταλμένοι πρώην πρόγονοί τους ρασοφόροι και μη τα κατέστρεψαν.

Πέμπτον: Η κυκλική απόσταση των πέντε πόλεων, στο λεκανοπέδιο της Ελλοπίας είναι
περίπου 40 με 45 χιλιόμετρα. Να κατασκευαστεί σιδηρόδρομος για τις ανάγκες των
επισκεπτών.

Έκτο: Κατασκευή μουσείου λόγων με διδαχή της αρχαίας ολύμπιας γλώσσας, στην περιοχή της Δωδώνης.

Έβδομο: Να απέχουν από το γράψιμο της ιστορίας και μυθιστορίας του Ολύμπου και της Δωδώνης Χριστιανοί ιστοριογράφοι, διότι απλά αυτοί και κανένας τους, δεν μπορούν να συλλάβουν και να κατανοήσουν την ιερότητα και το δέος της λέξεως Όλυμπος και Δωδώνη, ούτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας, γι’ αυτό είναι χρόνια θαμμένη η ιστορία μας από τους προσκυνημένους στις γραβάτες και τα ράσα ιστορικούς.

Όγδοο: Να κλείσουν όλες οι χριστιανικές βάρβαρες πληγές στον Όλυμπο.

Ένατο: Όλη σχεδόν η βιβλιογραφία και τα λεξικά στην Ελλάδα, αναφέροντας τα ονόματα Δωδώνη, Σελλοί, Ελλοπία, Τόμαρος κ.α. αναφέρονται ότι υπάρχουν στην Ήπειρο. Πτυχιούχοι γραβατωμένοι καλοθελητές του Ιουδαιοχριστιανισμού, Έλληνες και ξένοι προσπάθησαν και προσπαθούν να σκεπάσουν με μαύρη μπογιά κονδυλοφόρων την ιστορία του Ολύμπου. Πονάει βλέπετε η μαύρη εξουσία. Ελπίζω μια μέρα να διορθωθούν τα λάθη καθώς το φως του Ολύμπου δεν έσβησε ποτέ. Μαζί του θα υπάρχουμε για πάντα.

Δέκατο: Από την άκρη του λεκανοπεδίου της Ελλοπίας απέναντι από τον Όλυμπο, ξεκινούν οι πρόποδες του όρους Τόμαρος. Οροσειρά των Καμβουνίων με αιωνόβιες βελανιδιές, αυτοφυή νέα δένδρα, φτέρη, πηγές, ζωϊκό πάρκο με υψόμετρο 1450 μέτρα περίπου. Είναι το ιερό κάποτε όρος της Δωδώνης το Τόμαρος που πάρθηκε ξύλο βελανιδιάς εύλαλο και τοποθετήθηκε στην πλώρη της Αργούς. Είναι ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδος για περίπατο με αγνάντι τον Όλυμπο, τις πόλεις της Ελλοπίας και όχι μόνο. Είναι το μπαλκόνι του Ολύμπου. Προτείνω να γίνει πρότυπο εθνικό πάρκο με ζωικό βασίλειο φιλικό προς τον άνθρωπο και επισκέψιμο.

Ενδέκατο: Κλείστε όλες τις Ιουδαιοθεολογικές σχολές στην Ελλάδα. Οι Έλληνες έχουν
ταυτότητα με την γνώση της κοσμοθέασης που απορρέει από την ιστορία και ιερό μύθο του Ολύμπου. Αυτοί που απόκτησαν ταυτότητα με τα ιουδαϊκά δόγματα κατέστρεψαν και
καταστρέφουν τον Ελληνισμό.

Δωδέκατο: Για την ανάγκη ανάπτυξης της περιοχής, κατασκευή πρότυπου φράγματος για ύδρευση και άρδευση, στο ρέμα που χωρίζει το όρος Τόμαρος, απ’ το όρος Τίταρον στο Σαραντάπορο.

Δέκατο τρίτο: Επιβολή αρχιτεκτονικής κτιρίων σ’ όλη τη περιοχή γύρω απ’ τον Όλυμπο.
Ποτέ δεν είναι αργά.

Δέκατο τέταρτο: Λίγα λόγια για την Δημοκρατία. Πρέπει όμως να υιοθετήσουμε το φως της αλήθειας για να την κατανοήσουμε. Η Δημοκρατία ξεκινά απ’ την θρησκεία ή απ' την λατρεία. Δεν γίνεται να πιστεύεις σ’ ένα θρησκευτικό φασιστικό, δημιουργημένο δόγμα, και συγχρόνως στο πολίτευμα να επικαλείσαι Δημοκρατία. Γι’ αυτό και μόνο τον λόγο όλοι οι πολιτικοί της Ελλάδος, άσχετα απ’ την καλή πρόθεσή τους θα αποτυγχάνουν.

Η Δημοκρατία στους Έλληνες ξεκινά από τον Όλυμπο. Είθε να έρθει η ώρα να μην κάνει κουμάντο η αμόρφωτη χαλινωμένη μάζα τον ελληνισμό.

 

Είθε η γνώση να φέρει την ελληνική συνείδηση.

Δεν μπολιάζεται  το δένδρο του Ολύμπου ο καρπός του θα ξαναφέρει τον άνθρωπο στη φύση,

 

Η ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Η ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

 Η ελληνική λέξη μαγεία προέρχεται από την παλαιο-περσική makus, ονομασία που χαρακτήριζε αρχικά ένα μέλος μιας αρχαίας μηδικής φυλής ή γένους ειδικευμένου σε θρησκευτικές λειτουργίες. Γνωρίζουμε ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος παραδεχόταν πως οι Μάγοι ήταν ικανοί αστρολόγοι, που γνώριζαν εμβριθώς τα μυστικά του ουρανού.

Όμως, πολύ πριν από την αρχή της χριστιανικής πε­ριόδου, το 480 π.Χ. σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τα μέλη του γένους αυτού επιδόθηκαν σε απροσδιό­ριστες πρακτικές φαρμακείας (φαρμακεύσαντες) στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα της Θράκης.

Λίγο αργότερα, οι ίδιοι εξευμένισαν τους θυελλώδεις ανέμους στην κεντρική Ελλάδα ψάλλοντας επωδές ή γητέματα (καταείδοντες).

Οι πράξεις αυτές σε κλασικές και μετακλασικές πηγές ονομά­ζονταν συχνά γοητεία, φαρμακεία, μαγγανεία, ακόμη και μαγεία.

Εντούτοις η μαγεία δεν ήταν στην πραγματικότητα εισαγωγή από την Περσία.

Στον ελληνικό κό­σμο η αρχή της χρονολογείται σε κάποια άγνωστη εποχή και αποτελούσε πεδίο δράσης του ντόπιου κυρίως πληθυσμού, ανδρικού και γυναικείου. Γύρω στην εποχή του Ηράκλειτου (π. 500 π.Χ.) οι άν­θρωποι αυτοί (η τουλάχιστον οι άνδρες) ονομάζονταν ίσως μάγοι.

Αν όμως επρόκειτο για περιοδεύοντες επαγγελματίες, τα ονόματα που τους έδιναν πιο συχνά ήταν γόης, μάντις, αγύρτης κ.λπ.  

Αν όμως η μαγεία δεν ήταν ένα μεταγενέστερο φαινόμενο, τότε δεν βρισκόταν στο περιθώριο ού­τε της αρχαϊκής, ούτε της κλασικής, ούτε της ύστερης ελληνικής κοινωνίας.

Όπως έδειξαν πρόσφατα ο D. Jordan και άλλοι μελετητές, την εποχή που ο Πλάτων ανάπτυσσε την (κάπως περιθωριακή) φιλο­σοφική θρησκεία του, ένα μεγάλο μέρος των Αθηναίων καταριόταν τους γείτονές τους με μαγικές επι­κλήσεις και διαδικασίες. Με την πάροδο του χρόνου, από την Ελληνιστική περίοδο και εξής, η μαγεία γινόταν όλο και περισσότερο περίπλοκη και “συγκρητική", αντλώντας πολλά στοιχεία από τις ανατολικές μυστηριακές θρησκείες και ιδίως από τις παραδόσεις της Εγγύς Ανατολής και της Αίγυπτου, όπως δείχνει ο William Brashear στο άρθρο του .

Πώς άραγε ασκούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τη μαγεία; Το μόνο βέβαιο είναι πως είχε τεθεί έξω από τη σφαίρα της επίσημης θρησκείας της πόλης. Οι τελετές της ήταν πάντοτε ιδιωτικές, και είχαν τον χαρακτήρα της μυστηριακής ή μυστικής θρησκευτικής πρακτικής.

Δεύτερον, κινητοποιούσε, χειραγωγούσε κι ακόμα και εξανάγκαζε τους δαίμονες των νεκρών (νεκυδαίμονες) ή μερικούς (συνήθως χθόνιους) θεούς, μ’ έναν αυτόματο, μηχανικό τρόπο.

Μ’ άλλα λόγια, έλειπε κατά κανόνα από τη μαγεία το στοιχείο της χάριτος ή ανταποδοτικότητας.

Για τον λόγο αυτό οι έννοιες της ικεσίας ή ευχής είτε απουσιάζουν, για παράδειγμα από τους κατάδεσμους, είτε είναι εξαιρετικά σπάνιες.

Ο Πλάτων χρησιμοποιεί τον αμφίσημο όρο πείθειν  για να υποδηλώσει το πώς ο ασκών τη μαγεία
“εξανάγκαζε” τους θεούς και τους δαίμονες να συμμορφωθούν με τις επιταγές του, που είχαν πάντοτε εγωιστικό χαρακτήρα. Οι δραστηριότητές τους επεδίωκαν άλλοτε να προξενήσουν κακό (όπως στην περίπτωση της μαύρης μαγείας, μια μορφή της οποίας αρχικά χρησιμοποιεί η Κίρκη και άλλοτε καλό.

Επειδή η μαγεία είχε τη δυνατότητα να γίνει καταστροφική (κάτι που δεχόταν ρητώς ακόμη και ο Πλάτων), ενώ οι πρακτικές της ελάμβαναν χώρα έξω από την πόλη, ανατρέποντας συχνά τις δημόσιες θρησκευτικές μορφές και ιδέες, ήταν εξ ορισμού μία αντικοινωνική δραστηριότητα.

Ο Wm. Brashear υποστηρίζει, όπως και η lies Johnston, ότι το κίνητρο της μαγείας εν γένει ήταν ίσως ο φθόνος, καθώς και η καταπίεση που ασκούσε πάνω στα μέλη της μια αγωνιστική, ανταγωνιστική κοινωνία.
Επιπλέον, αρκετοί νόμοι και άλλα κείμενα, που χρονολογούνται από τις αρχές του πέμπτου π.Χ. αιώνα και εξής και απαγορεύουν την άσκηση της μαγείας, δείχνουν ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν το φαινόμενο αυτό μέρος ενός δυνάμει επιβλαβούς υποσυνόλου θρησκευτικών δραστηριοτήτων.

Παρά τον υποτιθέμενο όμως αντικοινωνικό, “ανεπίσημο” χαρακτήρα της, η μαγεία αποτέλεσε το υπόβαθρο πολλών δόκιμων λογοτεχνικών έργων και πηγή έμπνευσης για τις εικαστικές τέχνες. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του A. Corso, είναι πιθανό πως ο ίδιος ο Πραξιτέλης αλλά και άλλοι γλύπτες χρησιμοποίησαν μαγικά μέσα για να δημιουργήσουν ελκυστικά αγάλματα θνητών και θεών, που έμοιαζαν σαν να ’ταν ζωντανά.

Σήμερα που ο “ορθολογιστικός” αιώνας μας πλησιάζει προς το τέλος του, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο να θυμηθούμε πως η “κληρονομιά” του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού δεν εμπε­ριέχει αποκλειστικά μια δημοκρατική και ορθολογιστική αναζήτηση, αλλά περιλαμβάνει και πολλές μαγικές δοξασίες και πρακτικές, καθώς και μορφές μεσαιωνικές και νεότερης εποχής, όπως είναι εκείνες της μάγισσας και του μάγου.

Είτε όμως, όπως υποστήριξε σε πρόσφατη μελέτη ο ανθρωπολόγος Μ. Winkelman, οι μαγικές πρακτικές έχουν μια εμπειρική βάση στην παραψυχολογία είτε όχι, η μελέτη της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής μαγείας αποτελεί ένα τεράστιο και συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας της θρησκείας και της κοινωνίας.

Ο Wilamowitz αναφέρει εύστοχα πως αισθανόταν μια έντονη επιθυμία να με­λετήσει την αρχαία ελληνική μαγεία για τον εξής λόγο: “για να κατανοήσω τους Έλληνες μου, για να μπορέσω να τους κρίνω αμερόληπτα”.

 

Σημειώσεις

1 Ηρόδ. 7,113-114, 191,

2 Ο όρος μαγεία μαρτυρείται για πρώτη φορά, με απορριπτική σημασία, στο Ελένης εγκώμιον του Γοργία (DK82 Β 11,10). Στον Θεόφραστο όμως (ίστ.φυτ. 9.15.7), ο πληθυντικός μαγείαι, δηλ. “μαγικές τέχνες”, δεν έχει τέτοια φόρτιση.

3 Ο Ηράκλ. DK12 Β14 χρησιμοποιεί τον όρο μάγοι με χλευαστική διάθεση, όπως και ο Σοφοκλής (Οιδίπους. τύραννος. 387, μάγον ...μηχανορράφον) και άλλοι συγγραφείς. Ο πληθυντικός τύπος μάγοις μαρτυρείται ίσως στον Πάπυρο από το Δερβένι, του ύστερου 4ου αιώνα π.Χ., χωρίς όμως καμία αρ­νητική σημασία.

4.Για παράδειγμα, από την εποχή του Φάουστ του L. Spohr (1815) , που βασίζεται στο θρύλο του ομώνυμου ήρωα αλλά η απώτερη πηγή του είναι κατά μεγάλο μέρος στην ελληνορωμαϊκή μαγεία, περίπου 65 όπερες γύρω από το ίδιο θέμα έχουν συντεθεί μέχρι σήμερα. Στη λογοτεχνία εξάλλου του Ρομαντισμού και στο μπαλέτο υπάρχουν άφθονα σχετικά παραδείγματα.

5.“Magic: a theoretical reassessment", Current Anthropology 23 (I), oo. 37-66.

6. DerGlaube derHeltenen, τ. a' (Berlin 1931), a 10.

 

ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΤΩΡΑ ΗΛΙΟ......

 

ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΤΩΡΑ ΗΛΙΟ......

ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΤΥΜΟΛΟΓΙΣΕΙΣ

 

Η ιστορία των Δελφών και η σημασία τους για τον αρχαίο, αλλά και σύγχρονο, κόσμο είναι λίγο-πολύ γνωστές.

Αυτό που δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια είναι το γιατί ονομάστηκαν έτσι όπως και γιατί παλαιότερα είχαν το όνομα «Πυθώ».
Ας ξεκινήσουμε από το επίθετο του προστάτη θεού, του Απόλλωνα, που ήταν
«Πύθιος» άρα, υποστηρίζουν έδωσε και το όνομα στην, κατά τον Όμηρο Πετρήεσσα Πυθώνα.

Η εκδοχή ότι προέρχεται από το ρήμα πυθέσθαι (πυνθάνομαι=ρωτώ, ζητώ πληροφορία, μαθαίνω) λόγω αυτών που επισκέπτονταν το μαντείο για να ρωτήσουν και να μάθουν τα μελλούμενα παίρνοντας χρησμό, έχει απορριφθεί γιατί δεν ταιριάζει το βραχύ «πυθ» του ρήματος με το μακρό του ονόματος.

Η δεύτερη εκδοχή που κυκλοφορεί ευρέως λέει ότι προέρχεται από το ρήμα «πύθω» που σημαίνει σήπομαι/σαπίζω γιατί, λένε, ο Απόλλων μετά την εξολόθρευση του τοπικού δράκοντα (του Πύθωνα) άφησε το σώμα του εκτεθειμένο να σαπίσει. Άρα Πύθιος Απόλλων είναι ο σάπιος Απόλλων (!). Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι την ερμηνεία αυτή δέχεται και αναπαράγει, χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα, πλήθος συγγραφέων, καθηγητών, ερευνητών, κλπ, κλπ που δεν μας εξηγούν συγχρόνως γιατί οι αρχαίοι Έλληνες να είχαν ονομάσει «σάπιο» έναν από τους κορυφαίους θεούς τους που αντιπροσωπεύει το αγνό φως (Φοίβος), την αρμονία, τη μουσική, το κάλλος, την θεραπευτική και άλλα ανώτερα νοήματα.

 

2. ΤΟ «ΒΑΘΥ ΠΥΘΑΡΙ»
Η ρίζα Πυθ- μας δίνει τις λέξεις πυθμένας και πύθος (πυθάρι=βυθάρι= το βαθύ αγγείο). Επί πλέον στο αρχαίο δελφικό αλφάβητο έχουμε την συχνή εναλλαγή των χειλικών συμφώνων π,β,φ, που δίνουν παρόμοιο ήχο, χωρίς να επηρεάζουν τη σημασία της λέξης. Έτσι, πχ, σε αρχαίες δελφικές επιγραφές βρίσκουμε το όνομα Φίλιππος να γράφεται Βίλιππος, τη λέξη πικρός να γράφεται βικρός, κλπ.
Το ίδιο συμβαίνει και με το επίθετο Πύθιος. «Πύθιος» είναι ο Βύθιος και επειδή οι πρόγονοί μας, πολλές φορές, σε ένα όνομα περιελάμβαναν δύο σημασίες έχουμε :
α) Το φυσικό περιβάλλον της περιοχής όπου δέσποζε η Πυθώ σχηματίζει έναν βυθό. Είτε κάποιος σταθεί στις κορυφές των γύρω πλαγιών, είτε στο μέσον, είτε χαμηλά στον σημερινό ελαιώνα η εντύπωση που του δημιουργείται είναι ότι βρίσκεται μπροστά ή μέσα σε ένα τεράστιο φυσικό βύθισμα του εδάφους. Κι επειδή η πλειοψηφία των ονομασιών και τοπωνυμίων προέρχεται από το φυσικό περιβάλλον ήταν αναπόφευκτο να ονομαστεί έτσι η πόλη που βρίσκεται σε τόσο χαρακτηριστικό σημείο.
β) Οι αρχαίοι πίστευαν πως η μαντική ενέργεια προέρχεται από το εσωτερικό -από τα βάθη- της γης. Γι αυτό αρχικά τα μαντεία τους, πριν αποδοθούν στους μεταγενέστερους θεούς, ήταν αφιερωμένα στη Γαία. Ας σημειώσουμε ότι και ο μήνας του δελφικού έτους ο Βύσσιος, κατά τον οποίο και μόνο χρησμοδοτούσε η Πυθία (στους ύστερους χρόνους αυτό άλλαξε) προέρχεται από τη λέξη Βυσσός που σημαίνει Βυθός και που με το στερητικό άλφα (α) μας δίνει τη λέξη άβυσσος.

Άρα οι Πυθίες χρησμοδοτούσαν κατά τον μήνα Βύθιο και οι ίδιες θα μπορούσαν και να λέγονται, χωρίς να κάνουμε λάθος, Βυθίες λόγω του ότι λάμβαναν τη μαντική ενέργεια από τα βάθη της γης. Και άρα Πύθιος ο μαντικός Απόλλων, Πυθώ η ιερή του πόλη και Πυθίες οι ιέρειές του γιατί οι προφητικές μαντείες προέρχονταν από τα βάθη της μητέρας Γαίας (ας προσθέσουμε εδώ και τα ανεξερεύνητα βάθη του ανθρώπινου μυαλού) αλλά και τη φυσική διαμόρφωση του τοπίου όπου βρισκόταν και βρίσκεται το ιερό των Δελφών.

 

3. ΗΛΙΑΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Είπαμε πως αρχικά το ιερό της Πυθούς ήταν αφιερωμένο στη Γαία. Παράλληλα τιμητική θέση είχε και ο Ποσειδών, επίσης χθόνια θεότητα.

Με το πέρασμα των αιώνων όμως και με μια νέα αντίληψη/κοσμοθεώρηση που άρχισε να αναπτύσσεται οι παλαιότεροι χθόνιοι θεοί άρχισαν να χάνουν τη λάμψη τους και τη θέση τους έπαιρναν σιγά-σιγά οι νέοι «ουράνιοι θεοί» που έδωσαν τα ονόματά τους και στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος (ή πολύ πιθανόν να τα πήραν από αυτούς).

Το όνομα της ιερής πόλης άλλαξε από Πυθώ σε Δελφοί με την εγκατάσταση του Ήλιου-Απόλλωνα σαν προστάτη θεού και κυρίαρχου άνακτα του μαντείου.
Το συγκλονιστικό μήνυμα που παίρνουμε μέσα από το νέο αυτό όνομα μας φανερώνει συγχρόνως και το ανώτερο επίπεδο νόησης και διανόησης στο οποίο είχαν φθάσει οι πρόγονοί μας κατανοώντας φυσικές λειτουργίες που μόνο στη σύγχρονη εποχή έχει γίνει δυνατόν να προσδιοριστούν και να καθοριστούν με επιστημονικούς όρους. Θα μπορούσαμε να πούμε, χρησιμοποιώντας και άλλα παραδείγματα, πως αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε επιστήμη οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν θρησκεία.
Το όνομα Δελφοί προέρχεται από τη λέξη Δελφύς που σήμαινε για τους Έλληνες τη μήτρα όπου μέσα της κυοφορείται και απ’ όπου γεννιέται ένας οργανισμός. Αδελφός -με το «α» αθροιστικό- είναι αυτός που προέρχεται από την ίδια μήτρα με έναν άλλον.
Τον λόγο όμως που δημιουργεί τις ευνοϊκές συνθήκες για να υπάρξει κυοφορία, γέννηση και ανάπτυξη ενός οργανισμού (ζωικού ή φυτικού) τον ανακαλύπτουμε αναλύοντας την ίδια τη λέξη.
– ΔΕΛΤΑ : Το πρώτο γράμμα της λέξης, το «Δ», είναι προσδιοριστικό της δύναμης και της ενέργειας σε ένα ανώτερο, στην περίπτωσή μας, επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο που τα ονόματα τριών ελληνικών ιερών τόπων αρχίζουν με αυτό το γράμμα (Δελφοί, Δήλος, Δωδώνη). Επίσης το όνομα του Δία, του Διονύσου (αποκλήθηκε Τρίγονος, δηλ. τρείς φορές γεννημένος – τριγωνικό και το σχήμα του δέλτα) και η ίδια η λέξη δύναμις.

Ακόμα οι λέξεις δράσις, δέος, δίκη, δημιουργία, δαήμων αλλά και το σχήμα του τριγώνου που σχετίζεται άμεσα με την Πυθαγόρια Τέτρακτυ είναι το σχήμα του γράμματος.
Στην Ιστορία Γεννέσεως της Ελληνικής Γλώσσας διαβάζουμε : Στον Όμηρο η λέξη δύναμις δεν είναι μόνο η σωματική ρώμη, υποκρύπτει και τον λόγο «δι’ ον καθίσταται τις ικανός δια πράξεις μαγαλυτέρας σπουδαιότητος…

Το Δ λοιπόν εκφράζει τον κορυφαίο, τον υπέροχο, τον «δι’ ο», την άγνωστη δηλ. αιτία που έθεσε εντός του ανθρώπου το «πολιτικόν στοιχείον κατ’ Αριστοτέλη και την αποδοχή ή αναζήτηση του κατά την ανθρώπινη φύση «κορυφαίου νοήμονος» σ’ όλα τα επίπεδα του ανθρώπινου πολιτισμού».
Με λίγα λόγια το Δ εκφράζει τη θεία-δημιουργό αιτία που στη συνέχεια ο χριστιανισμός ονόμασε Λόγο.
Ακόμα και σήμερα όταν θέλουμε να μάθουμε την αιτία/σκοπό μιας ενέργειας ρωτάμε : Ποιός ο λόγος; χωρίς να εννοούμε, με τη λέξη λόγος, την ομιλία.
(Αιτία=Λόγος=Σκοπός=Αρχή=Αφετηρία=Αφορμή=Πηγή=Ρίζα=Σπέρμα)

– ΕΛ : Το Ελ – μαζί με τα Αλ και Ηλ είναι δηλωτικά του Ηλίου (Άλιος στη Δωρική), του φωτός και της θερμότητας που εκπέμπει.

Περιέχεται επίσης σε λέξεις όπως σέλας και σελήνη φανερώνοντας τη φωτεινότητά τους και χρησιμοποιήθηκε από τους λαούς της ανατολής για τους θεούς Βήλο και Βάαλ που, σημειωτέον, ταυτίζονται με τον Ήλιο-Απόλλωνα.
Μια αποκωδικοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου λέγεται πως αποτελεί επίκληση στον Ήλιο και περιέχει το Ελ όπως και το Αλ:
Α-Β-Γ-Δ-Ε… = Αλ Φα, Βη Τα Γα, Αμα Δ’ Ελ Τα Εψ Ιλων…
Απόδοση : Ήλιε φανερώσου/λάμψε, έλα στη γη συγχρόνως φώτισε/θέρμανε όσα προέρχονται από την αναβράζουσα ιλύ…
– ΦΥΣ : Από τη ρίζα Φυς προέρχονται η φύση, το φυτό, τα ρήματα φύω και φύομαι και όλα τα παράγωγα. Σημαίνουν φυτρώνω, βλασταίνω, γεννώ, αναπτύσσομαι. Από το Φυς παράγεται και η λέξη Φως γιατί αυτό αποτελεί αιτία/λόγο βλάστησης, ανάπτυξης και πάνω απ’ όλα ζωής.
Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως εκτός από το ουδέτερο φώς, που σημαίνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν και τον αρσενικό τύπο «ο φώς» με την έννοια του γεννήτωρα και τελικά του άνδρα (καθ’ ότι ο άνδρας γεννά..κλπ). Σε αρχαία κείμενα όπως π.χ. στην τραγωδία Πέρσες του Αισχύλου η λέξη Φώς αναφέρεται, πάνω από μία φορά, με αυτή τη σημασία, του ανδρός.
Παράδειγμα : «Ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδέ υπήκοοι».

Μετάφραση : » Δεν αποκαλούνται δούλοι κανενός ανδρός ούτε υπήκοοι» (Σημ. Αναφέρεται στους Έλληνες).

 

4. ΔΕΛΦΟΙ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΛΕΞΗ
Το «Δ» δηλώνει την αιτία/τον Λόγο που ενεργεί ώστε με το φώς και τη θερμότητα «ΕΛ» να υπάρξει γέννηση-ανάπτυξη-ζωή «ΦΥΣ».
Στα ονόματα Δελφοί (ίσως αρχικά Δελφύοι) και Δελφύς αποτυπώνεται η κατανόηση των Ελλήνων σε μια φαινομενικά απλή αλλά συγχρόνως τόσο σύνθετη φυσική διαδικασία μέσα από την οποία ξεπηδά το θαύμα της ζωής και στην οποία αναγνωρίζουν ότι οφείλουν τη ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι γεγονός πως χωρίς το φώς και τη θερμότητα του ήλιου δεν θα μπορούσαν να δημουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες στον πλανήτη μας για να υπάρξει ο άνθρωπος και ο ζωϊκός και φυτικός κόσμος στη μορφή που τον γνωρίζουμε.
Αυτός είναι ο λόγος που ο ήλιος θεοποιήθηκε και το φώς του ή η φλόγα που ανάβει απευθείας από αυτό θεωρούνται ιερά.