Δεν Επιτρέπονται οι Μπάσταρδοι

 Ο νόμος του Μωυσή ή του Εβραίου Γιαχβέ απαγόρευε την είσοδο των νόθων στην συναγωγή του Θεού: «Όποιος ευνουχίστηκε με θλάση ή αποκοπή των γεννητικών του οργάνων, δεν μπορεί να γίνει δεκτός στην κοινότητα του Γιαχβέ. Νόθος δεν μπορεί να γίνει δεκτός στην κοινότητα του Γιαχβέ ακόμα κι ως τη δέκατη γενιά των απογόνων του. (Δευτερονόμιον 23:2-3).

Παρά την σαφήνεια του “νόμου”, αυτός προφανώς δεν τέθηκε σε ισχύ όταν οι απόγονοι των «μπάσταρδων» απέκτησαν σημαντική κοινωνική θέση. Οι γενεαλογίες των εβραϊκών γραφών παρουσιάζουν, παραδείγματος χάριν, τον Δαβίδ να είναι απόγονος ένατης γενιάς του Φαρές, του νόθου γιου του Ιούδα και της Ταμάρ (Γένεσις 38:24-30, Ρουθ 4:18, Χρονικών Α! 2:5-14). Προφανώς, στον Δαβίδ δεν απαγορεύτηκε η είσοδος μέσα στην συναγωγή παρά το ότι ήταν απόγονος κάποιου που ήταν νόθος. 

 Οι λάτρεις, βέβαια, των εβραϊκών γραφών θα υποστηρίξουν ότι ο Δαβίδ απαλλάχθηκε από τον περιορισμό, επειδή, εάν ο Φαρές θεωρείται πρώτη γενεά, τότε ο Δαβίδ ήταν η δέκατη και επομένως δικαιούταν να εισέλθει στην συναγωγή. Το επιχείρημα των Αλάνθαστων είναι ότι ο περιορισμός επεκτάθηκε ακόμη και στην δέκατη γενεά αλλά δεν περιέλαβε την δέκατη, έτσι οι φανατικοί παραπλανημένοι οπαδοί πιστεύουν ότι έχουν σημειώσει μια ακόμη νίκη στην ατέρμονη αναζήτησή τους να εξηγήσουν τις ασυνέπειες των εβραϊκών γραφών που εμείς οι επιβλαβείς ορθολογιστές συνεχίζουμε να επισημαίνουμε. 

 Η εξήγησή τους, εντούτοις, είναι ακριβώς άλλο ένα “πιάσιμο από τα μαλλιά”, επειδή η έκφραση στα αρχικά εβραϊκά δεν σήμαινε ακόμη και ως, όπως παρουσιάζει η ακόλουθη κυριολεκτική μετάφραση: 

Ένας νόθος να μην εισέλθει στην συναγωγή του Γιαχβέ ακόμη και μια δέκατη γενεά του να μην εισέλθει στην συναγωγή του Γιαχβέ.

Η ιδέα ως ή  μέχρι δεν ήταν στον αρχικό κείμενο. Η έκφραση, έπειτα, δεν σήμαινε ότι οι απόγονοι των μπάσταρδων επρόκειτο να εκδιωχθούν από την συναγωγή  μέχρι την αλλά μη συμπεριλαμβανομένης της δέκατης γενεάς. Η προφανής πρόθεσή της ήταν να δείξει μια μόνιμη, αιώνια εξορία. Οι νόθοι απόγονοι ήταν απλά ανεπιθύμητα πρόσωπα στην “ιερή” συναγωγή του Γιαχβέ, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ καιρό πριν η αδιακρισία είχε εμφανιστεί -- εκτός από, όπως έχουμε σημειώσει, περιπτώσεις σημαντικής κοινωνικής θέσης. 

 Είμαστε βέβαιοι πως οι Αλάνθαστοι θα επιμένουν ότι η πρόθεση του περιορισμού των νόθων ήταν να τους απαγορεύσουν μόνο μέχρι την δέκατη γενεά, η οποία θα είχε επιτρέψει στον Δαβίδ να γλιστρήσει μέσα ακριβώς κάτω από το χρονικό όριο. Χάριν του επιχειρήματος, θα τους παραχωρήσουμε το λογοπαίγνιο και μετά θα τους ζητήσουμε να εξηγήσουν γιατί οι απόγονοι του Ααρών, του πρώτου αρχιερέα του Ισραήλ, δεν απαγορεύθηκαν από τη συναγωγή " μέχρι" την δέκατη γενιά;

 Σύμφωνα με την Έξοδο 6:23, ο Ααρών παντρεύτηκε μια γυναίκα που ονομαζόταν Ελισάβετ, η οποία ήταν «κόρη του Αμιναδάβ, αδελφή του Ναχσών.» Η σημασία αυτού μπορεί να φανεί όταν εξετάσουμε την γενεαλογία του νόθου Φαρές. Ο Αμιναδάβ ήταν τέταρτης γενιάς απόγονος του Φαρές (Ρουθ 4:18, Χρονικών Α! 2:5-9), έτσι η σύζυγος του Ααρών ήταν πέμπτης. Οι γιοι του Ααρών από την Ελισάβετ (Ναδάβ, Αβιούδ, Ελεάζαρ, και Ιθάμαρ, (Έξοδος 6:23), ήταν επομένως έκτης γενιάς απόγονοι του νόθου Φαρές, και όλοι χειροτονήθηκαν ιερείς στην συναγωγή του Γιαχβέ (Αριθμοί 3:3). Αυτό είναι συνεπώς το ίδιο με το "εισήχθησαν στην κοινότητα του Γιαχβέ." 

 Ο Ναδάβ και ο Αβιούδ έπεσαν σε δυσμένεια και, με τον συνηθισμένο χαρακτηριστικό τρόπο του Εβραίου Γιαχβέ, σκοτώθηκαν (Λευϊτικόν 10:1-2), αλλά ο Ελεάζαρ διακρίθηκε κυρίως στις ιερατικές δραστηριότητες καθ’ όλην την διάρκεια των 40ετών περιπλανήσεών του στην ερημιά. Οι λάτρεις των εβραϊκών γραφών δεν μπορούν να υποστηρίξουν ότι η προγραφή των νόθων από την συναγωγή εμφανίστηκε μετά την χειροτόνηση των γιων του Ααρών, επειδή ο Ελεάζαρ υπηρέτησε ως ο ιερέας πολύ μετά από τα γεγονότα που καταγράφηκαν στο Δευτερονόμιον, όπου ορίστηκε ο περιορισμός των νόθων. Ο Ελεάζαρ αναφέρεται στις ιερατικές λειτουργίες σε όλον τον Ιησού του Ναυή και δεν πέθανε παρά μόνο στο τέλος του βιβλίου (Ιησούς του Ναυή 24:33). Σε αυτό το σημείο, ο γιος του Ελεάζαρ Φινεές (μόνο έβδομης γενιάς απόγονος του Φαρές) πήρε την θέση του Ελεάζαρ και υπηρέτησε μέχρι το Κριταί 20:29. Στην πραγματικότητα, ο Εβραίος Γιαχβέ είχε παράσχει στον Φινεές και τους απογόνους του "το συμβόλαιο μιας αιώνιας ιεροσύνης" από την στιγμή που ο Φινεές σκότωσε με το δόρυ του έναν Ισραηλίτη και μια γυναίκα Μαδιανίτισσα (Αριθμοί 25:6-13). Σε εκείνη την περίπτωση, ο Γιαχβέ φάνηκε αδιάφορος για την άμεση καταγωγή του Φινεές από τον νόθο Φαρές. 

Θα επιθυμούσε κάποιος από τους Εμπνευσμένους Αλάνθαστους να μας εξηγήσει τι ήθελαν να πουν οι Εμπνευσμένοι πρόγονοί του με όλα αυτά;

Φιλικά

John Atheos

 

 

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

(μια χοντρική απόπειρα αποτίμησης)

     Έχοντας μπει σε έναν καινούριο αιώνα αλλά και μια καινούρια χιλιετία δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να κάνουμε έναν χονδρικό απολογισμό ή να κάναμε μερικά ερωτήματα για τον λεγόμενο χριστιανικό «πολιτισμό», τον κυρίαρχο πολιτισμό» τα 2000 αυτά χρόνια στον πλανήτη μας. 

Ερωτήματα, γιατί τα ερωτήματα βάζουν σε κίνηση το μυαλό και ο απολογισμός μάς δείχνει την ουσία της ιστορίας. Οι απαντήσεις και μάλιστα από αυταρχικές και απόλυτες εξουσίες σαν τον χριστιανισμό («εκ θεού γαρ»!), δεν έχουν πια καμμιά αξία και υπόληψη. Ο θεός για τον χριστιανισμό είναι ήδη ένα ξεχαρβαλωμένο ορυχείο που η εκμετάλλευσή του, του έφαγε τα σωθικά. Αυτή η εξουσία που εμπορεύεται τον θεό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πουλάει έτοιμες απαντήσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής εδώ και 2000 χρόνια. Ουδεμία ερώτηση κατάφερε να αρθρώσει για τον κόσμο και την ζωή αυτή η εξουσία που ξεδιάντροπα αυτοβαφτίστηκε θεϊκή! Βιομηχανία ετοίμων απαντήσεων, κονσερβών μάλλον, θα ήταν το όνομα που θα ανταποκρινόταν στην αλήθεια. 

Ο χριστιανισμός υπήρξε για τον Εβραϊσμό, το σημαντικότερό του εξαγωγικό εμπόρευμα σε κονσέρβα με «θεϊκά» συντηρητικά και αποδέκτη την πλέμπα της ιστορίας! 

Όλοι οι πολιτισμοί κάτι καλό προσέφεραν στον κόσμο, το Εβραϊκό Ιερατείο, του χάρισε την πιο αντιανθρώπινη ιδεολογία, ένα εργαλείο οπισθοδρόμησης, αντιγνώσης, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, και εξευτελισμού του ίδιου του ανθρώπου. Η επικράτηση του χριστιανισμού συντελέσθηκε με απάνθρωπο τρόπο. Από τις απαρχές του, οι άνθρωποι που τον ενστερνίστηκαν βρήκαν μια εκδικητική ιδεολογία μέσα στην οποία μπορούσαν να κρύψουν κάθε τους ψυχωτική ανωμαλία. 

Με άλλα λόγια ο χριστιανισμός, εξαρχής, υπήρξε καταφύγιο αντιανθρωπίνων ιδεολογιών. Η βία, ο εκβιασμός, ο τρόμος, οι εθνοκτονίες και κυρίως το χύσιμο άφθονου ανθρώπινου αίματος, υπήρξαν οι προσφιλείς μέθοδοι των ανθρώπων που επαγγέλονταν την ειρήνη, την αγάπη, και την δικαιοσύνη! Αυτή η απάτη έκτοτε, είναι συνήθης πολιτική των εξουσιών: άλλα να επαγγέλλονται και άλλα να κάνουν. Στην συνέχεια, με αυτού του είδους την «αγάπη», οι χριστιανικές εκκλησίες με όλες τους τις μορφές σ’ Ανατολή και Δύση, καταλήστεψαν τον κόσμο. 

Η αγάπη χριστιανικού τύπου είναι: σε ληστεύω στην ζωή, αλλά σου δίνω διαβατήριο για να πάς, όταν τα τινάξεις, εκεί που δεν ξέρει κανένας! Ή αλλιώς: σε φλομώνω στο ψέμα και το παραμύθιασμα, για ν’ αντέξεις την ληστεία και την αδικία. Αυτού του είδους η «αγάπη» θωρακίζεται από τον χριστιανισμό, με ένα καινούριο όντως εργαλείο που εισαγάγει και λέγεται «πίστη». Με βάση αυτή την «πίστη», την τυφλή αποδοχή δηλαδή, φαντασιακών ιδεοληψιών και πλασματικών αξιών οι παμπόνηροι άνθρωποι αυτής της εξουσίας, πλάσαραν στο κόσμο διάφορα απατηλά εφευρήματα και τρικ, σαν «ιερά», «εκ θεού» και  «εξ αποκαλύψεως αλήθειες». Με τον χριστιανικό τρόπο, είχε εφευρεθεί ένας καινούργιος εντελώς πρόστυχος τρόπος εξουσίας και γι’ αυτό οι λαοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι για να αμυνθούν. Η τεραστίων διαστάσεων απάτη αυτή της «πίστης», προσεπόρισε στις χριστιανικές εκκλησίες και στους πανούργους επιχειρηματίες, τους λεγομένους «ιερείς», αμύθητα πλούτη και ως εκ τούτου ανυπολόγιστη πολιτική ισχύ και δύναμη. Ο πρωτόφαντος αυτός τρόπος εξουσίας, εκμεταλλεύτηκε (και εν πολλοίς συνεχίζει ακόμη), με τον πλέον πονηρό, ύπουλο και υποκριτικό τρόπο, την αγαθότητα και την αμάθεια του κόσμου. Η αισχρή και ποταπή αυτή εξουσία που λέγεται χριστιανισμός, δεν πρόσθεσε ούτε ένα πετραδάκι στην γνώση του κόσμου μας, απεναντίας τον βύθισε στο σκοτάδι για αιώνες και τον έμπλεξε σε μια ηλίθια, αντιανθρώπινη και σχιζοφρενική ηθική. 

Δηλαδή, επιβουλεύτηκε με τον αισχρότερο τρόπο, το τραγούδι του ανθρώπου, που είναι ο έρωτας πρώτα και η έμφυτη έφεση του ανθρώπου να ερευνά και να μαθαίνει. Εκτός όλων αυτών, δαπανήθηκε και δαπανιέται τεράστιο πνευματικό δυναμικό από τον άνθρωπο για να ξεσκεπάσει και να καταγγείλει αυτήν την σκευωρία που φέρει το όνομα «χριστιανισμός». Για να καταλάβουμε καλά τη σημασία αυτής της σπατάλης δυνάμεων αρκεί ν’ αναλογιστούμε το αντίθετο που συμβαίνει για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. 

Τα πάντα που έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται στο διηνεκές για το φαινόμενο της Ελληνικής σκέψης, είναι μια θετική πράξη για την κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κληρονομιάς, της κορυφαίας συμπυκνωμένης κατάφασης στην ζωή. Τα περί χριστιανισμού όλα, είναι σπατάλη δυνάμεων για να επουλωθεί η συμφορά που βρήκε τον κόσμο. Και έχουν δίκιο που λένε πως το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της θετικής ενέργειας που παράγεται από τον άνθρωπο, καταναλώνεται στον πόλεμο κατά της άρνησης και πολύ λίγο περισσεύει για να πάνε μπροστά τα πράγματα. 

Ο χριστιανισμός εδώ και 2000 χρόνια αποτελεί την κύρια μάζα της άρνησης στον πολιτισμό. Μια τεράστια μάζα που με την αδράνεια της φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος. Και ο Σωκράτης το είπε έτσι: Το «κακό» γίνεται απ’ αυτόν που αγνοεί την αλήθεια. Το «καλό» αντιθέτως, που είναι ωφέλιμο, εξαρτάται από τον Νου. Από την αρνητική αυτή αντιγνωστική μάζα, εκπορεύεται όλη η αντίδραση. Για να το πω και αλλιώς, ο χριστιανισμός με το πώς έχει έτσι διαποτίσει την κοινωνία, μοιάζει σαν μια μαύρη τρύπα που απορροφά και εξαφανίζει στα έγκατά της το πλείστον της θετικής παραγομένης ενέργειας. Και είναι γνωστό από τη φυσική, πως μια μηχανή που απορροφάει πολύ ενέργεια, παράγει λίγο έργο. Ο πολιτισμός μας λοιπόν εδώ και 2000 χρόνια είναι πολιτισμός χαμηλής απόδοσης. Και για να το τεκμηριώσω αυτό με πραγματικά στοιχεία, χρησιμοποιώ την ιστορία και το μυαλό μου, σαν σκεπτόμενος άνθρωπος και όχι σαν πιστός οποιουδήποτε φαντασιακού δόγματος που αυτολογοκρίνεται. 

Οι Έλληνες λοιπόν, μια χούφτα (;) άνθρωποι και χονδρικώς σε χρονική διάρκεια πέντε (;) αιώνων -με μεγάλη βέβαια προϊστορία-, κατάφεραν να καταθέσουν στον πολιτισμό τόσα, όσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν σε 20 αιώνες χριστιανικού «πολιτισμού». Υπήρξαν δηλαδή μια «μηχανή» υψηλής αποδόσεως έργου. 

Θεμελίωσαν και καλλιέργησαν πέντε βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού: Τέχνη, Επιστήμη, Δημοκρατία, Φιλοσοφία και Αθλητισμό. Και ποιος σήμερα αμφισβητεί πως αυτά είναι τα θεμέλια του πολιτισμού του ανθρώπου; Και ποιος αμφισβητεί, πως αυτά πολέμησε με λύσσα ο εβραιοχριστιανισμός; 

Αυτά, που η Αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος, επανέφερε στην ιστορία μετά τον απάνθρωπο και σκοτεινό χριστιανικό Μεσαίωνα, την δικτατορία των αγραμμάτων σε Ανατολή και Δύση. Αυτά, έκαναν οι Έλληνες και χωρίς αληθινό θεό(!) και χωρίς εξ αποκαλύψεως αλήθειες και χωρίς επιφοιτήσεις αγίου πνεύματος! 

Μαζί με την Δημοκρατία, ανακαλύπτεται και θεμελιώνεται η «Ατομική Ευθύνη», κάτι που είναι τόσο σπουδαίο για τις κοινωνίες των ανθρώπων, που σήμερα είναι αδύνατον να το κατανοήσουμε. Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ο πολίτης της Ελληνικής Πόλης, αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη και για τη ζωή του, αλλά και για την ποιότητά της. Ο θεός για τους Έλληνες παύει να είναι το άλλοθι για τις κακοδαιμονίες τους, τις αποτυχίες τους και τις συμφορές τους. 

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν δίνει τον λόγο στο θεό ούτε μια μόνο στιγμή, όπως αντίθετα έγινε στην επική ποίηση . Με άλλα λόγια η «Ατομική Ευθύνη» του δημοκρατικού πολίτη στέλνει την θεοκρατία και τους «ελέω θεού» άρχοντες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες και τυράννους, «να πάνε για βρούβες». 

Η «Ατομική Ευθύνη» ή ο αυτοσεβασμός του ανθρώπου και ο σεβασμός των νόμων της δημοκρατίας κορυφώνεται με την τελική στάση τού Σωκράτη που ήπιε το κώνειο «ραδίως και πράως» (Κρίτων). Τι λοιπόν κόμισε στον κόσμο ο χριστιανισμός που είναι σήμερα σεβαστό και αποδεκτό από τους ανθρώπους όπου γης; Να ένα ερώτημα για τα βαριά πεπόνια του χριστιανισμού που έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια τους σαν το δαρμένο σκυλί γιατί τους πήρε παραμάζωμα η παντοδύναμη διαλεκτική των καιρών που κάποτε την σοδομούσαν κυριολεκτικά. 

Το πιο πάνω ερώτημα όπως και χιλιάδες άλλα δεν έχουν απάντηση. Πού είναι οι θεωρητικοί του χριστιανισμού; Τους έφαγε η μαρμάγκα; Με τον Χριστόδουλο και τις θαυματουργές εικόνες κοιτάνε να την βγάλουνε καθαρή; Αλλά είπαμε, ο χριστιανισμός δεν γουστάρει με τίποτα τα ερωτήματα γιατί τα ερωτήματα από τη φύση τους είναι ανατρεπτικά. Κάποιοι μίλησαν για «χριστιανική επανάσταση» και θεώρησαν επανάσταση (!) την ατομική πίστη. Χα! Συγκρίνεται αυτό με την «Ατομική Ευθύνη»;

 Με αυτήν -την ατομική πίστη- ο πολίτης που νοιαζόταν για την πόλη του, γίνεται ένας ιδιώτης (idiot=ηλίθιος) που σαν κακομοίρης και κατατρεγμένος από την αμορφωσιά του, τον φόβο και τον «φόβο θεού», αλλά και την καταφρόνια των «σωτήρων» του, προσπαθεί με την πίστη του να σωθεί εκεί που είναι από χέρι χαμένος. 

Για τον Σωκράτη το να ζει «σιγών και ησυχίαν άγων» είναι αδύνατο. «Ο ανεξέταστος βίος» δεν είναι μόνο «ου βιωτός ανθρώπω» αλλά είναι θάνατος. Η «ανεξέταστος» πίστη, μετατρέπει τον πιστό, σε ένα νηπιάζον όν, ένα αξιοθρήνητο, άβουλο, ανασφαλές υποζύγιο της «ελέω θεού» εξουσίας, που δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά φαντασιώνεται μόνον κατά μόνας ή αγεληδόν - προβατηδόν, την επέκεινα ευτυχία του! Την εδώ ευτυχία του, την έχει εκχωρήσει ηλιθιωδώς στους αγιογδύτες φαταούλες ρασοφόρους. Όταν ο Ερνέστος Ρενάν είδε για πρώτη φορά την Ακρόπολη είπε: «‘Η Ανατολή με ενόχλησε με το πομπώδικο ύφος της, την επίδειξη και τις αυταπάτες της. Οι Ρωμαίοι δεν ήταν παρά χυδαίοι στρατιώτες...Ο Καρλομάγνος μου φάνηκε σαν χοντρός Γερμανός ιπποκόμος. Οι ιππότες μας αγροίκοι που ο Θεμιστοκλής και ο Αλκιβιάδης θα είχαν γελάσει μαζί τους. Οι Έλληνες ήταν ένας λαός από αριστοκράτες» Τα είπε όλα, το ότι δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «χριστιανισμός-χριστιανοί» για τους Καρλομάγνους και τους ληστόφραγκους σταυροφόρους, δεν λέει και τίποτα για αυτόν που ξέρει...Τώρα που ο χριστιανισμός κλείνει οριστικά τον κύκλο τής πανουργίας του και η ιστορία αρχίζει να ξαναγράφεται χωρίς την παραχάραξη του βιαστή της, τώρα που σβήνουν σιγά σιγά και τα τελευταία πληρωμένα φώτα ...τώρα που η αυλαία της άθλιας χριστιανικής παράστασης τελειώνει, όλο και πιο πολύ θα εμφανίζεται η τρομερή του ασχήμια, μέχρις που η φριχτή μούμια που θεωρείτο άγιο λείψανο να πεταχτεί στα όρνεα και στα σκυλιά. 

Ο «βασιλιάς» πάντα ήταν ξεβράκωτος, αλλά οι πιστοί του μάτια δεν είχαν για να δούνε τις σαπιοκοιλιές του, το άρρωστο και χολεριασμένο σώμα. Πέντε αιώνες Ελληνικού Πολιτισμού, 20 αιώνες εβραιοχριστιανικού πολιτισμού και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε γεωγραφική έκταση, δεν μπορεί να γίνει καμμία σύγκριση βέβαια.  

Και ερωτώ: έχει κανένα νόημα η σύγκριση αφού ξεκάθαρα και από πρώτη ματιά φαίνεται η τεράστια διαφορά και το φριχτό μείον της χριστιανικής περιόδου; 

Η σύγκριση όμως είναι ένα θαυμάσιο γνωστικό εργαλείο με το οποίο ανοίγουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας και όποιος δεν συγκρίνει δεν μπορεί να έχει γνώμη. 

Και καμιά ολοκληρωτική εξουσία βέβαια, δεν γουστάρει οι πιστοί οπαδοί της να έχουν γνώμη και γι’ αυτό και η δική μας «ορθοδοξία - κακοδοξία» κατηχεί, δηλαδή πλένει και ξεπλένει εγκεφάλους και διαλαλεί με βαρβαρικό στόμφο διά των ανελλήνιστων ρασοφόρων της, πως είναι: «η μόνη αληθινή θρησκεία» και πως είναι «τα  πάντα και εν πάσι»... Οι λεγόμενες «Ιερές Σύνοδοι» στο Βυζάντιο, αυτό έκαναν, να ξεπαστρέβουν την άλλη γνώμη για να μην υπάρξει σύγκριση. Φασισμός λέγεται τώρα, «Ιερές Σύνοδοι» τότε, «Ιερά Εξέταση» στη Δύση! (το ιερό για τον χριστιανισμό είναι κι αυτό μια σάπια ιστορία.) Και ας μου επιτραπεί εδώ εκτός θέματος να πω πως: σήμερα τουλάχιστον ή έστω σήμερα, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την βαρβαρικότητα της καθ’ ημάς «ορθοδοξίας - κακοδοξίας», έχει βαθιά και για πάντα αφελληνιστεί. 

Μελετώντας την τακτική της επικράτησης του χριστιανισμού και όχι μόνο, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: ένα σύστημα εξουσίας για να επικρατήσει και να διατηρηθεί, πρέπει να επιβάλλει με κάθε μέσο νόμιμα ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, το αποκλειστικά δικό του «σύστημα αξιών». Το θεωρητικό «σύστημα αξιών» του χριστιανισμού το αντιπροσωπεύουν οι άγιοι της πίστης του και τα δόγματά του. 

Το πρακτικό, που είναι και η ουσία του, η ταμπακέρα δηλαδή, το αντιπροσωπεύουν οι αγιογδύτες που λέγονται ιερωμένοι! Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα και από την ρήση του Μάρξ που λεει: « Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι η ιδεολογία του κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας». Και η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, είναι η καπιταλιστική ιδεολογία, καθαρή μετεξέλιξη και μετάλλαξη της υποκριτικής και ανήθικης -με την φυσική έννοια του όρου - εβραιοχριστιανικής ιδεολογίας. 

Παρατηρώντας ακόμη κανείς τον ρου της ιστορίας ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως αυτή η «σκρόφα» (η Ιστορία) μόνο με την βία και το αίμα κυλάει. Ηδονίζεται λες να βλέπει να τρέχει ανθρώπινο αίμα στα πόδια της. Ο χριστιανισμός τι διαφορετικό έκανε απέναντι στην ιστορία; Με άφθονο αίμα δεν εδραίωσε την αντιανθρώπινη εξουσία του; Με άφθονο αίμα δεν κύλησε και ο 20ος αιώνας από φασισμούς και χούντες ευλογημένες απο τον χριστιανισμό; Γιατί λοιπόν περνιέται για πνευματική υπόθεση αυτή η μισαλλόδοξη αντιαθρώπινη μάστιγα; Τι είδους πνεύμα είναι αυτό το χριστιανικό, που είναι βουτηγμένο στο αίμα, την αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων; Αλλά είπαμε πως αυτό είναι το «σύστημα αξιών» του. Ο χριστιανισμός φτιάχτηκε να πολεμήσει την απόλυτη κατάφαση στη ζωή, που είναι το ελληνικό Πνεύμα, και αυτό έκανε. Μαζί λοιπόν με όλη την άλλη κατάπτωση των αξιών, υποχωρεί δραματικά και η έννοια του πνεύματος. Το πνευματικό για τον χριστιανισμό στενεύει τόσο, όσο στενεύουν και τα μπούτια του ανθρώπου στη ρίζα των γεννητικών του οργάνων. Στενεύει τόσο, όσο να χωράει μόνο στα δικά του βάρβαρα δόγματα και την οικονομική δοσοληψία του με τους οπαδούς του.

 Όμως καμιά αληθινά πνευματική αξία δεν επικράτησε στον κόσμο χρησιμοποιώντας την βία, την εξαπάτηση την πίστη και την εξουσία. Το αληθινό πνεύμα, μόνο μέσω της ελευθερίας και του έρωτα της γνώσης, μεταγγίζεται στους ανθρώπους, τελεία και παύλα.

Αυτή η φοβερή εξουσία, που σπατάλησε, με τα ξεπλυμένα στα σάπια φαντασιακά της δόγματα τα ανθρώπινα μυαλά, τεράστιο χρόνο από την ιστορία μας. αυτή η γάγγραινα του ανθρώπινου μυαλού, αφού δεν είναι δυνατόν να λογοδοτήσει, σαν εξουσία, ας καταδικαστεί λοιπόν από τις ανθρώπινες συνειδήσεις που ξυπνάνε.  Και γιατί άραγε να το θεωρούμε δεδομένο ότι ξεφύγαμε από τη θεοκρατία; γιατί ο χριστιανισμός έκανε τίποτα γι’ αυτό; ή μήπως ότι παραχώρησε την θέση του στην δημοκρατία; Αστεία πράματα! Ό,τι έχει κερδηθεί έχει κερδηθεί με αίμα κόντρα στην απάνθρωπη χριστιανική εξουσία και ιδεολογία. Η εξουσία αυτή νικήθηκε και έκανε στην πάντα. Ηττήθηκε από την διαλεκτική της ιστορίας και γι’ αυτό δεν της αναγνωρίζεται καμία θετική προσφορά στους αγώνες των λαών για ελευθερία και δημοκρατία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα είναι η τροφός κάθε αντίδρασης και ολοκληρωτισμού. Κανένα από τα μεγάλα κατορθώματα των 2000 χρόνων τώρα από την χριστιανική αρίθμηση, δεν χρεώνεται στο χριστιανισμό. Καμμία μεγάλη ανακάλυψη, καμμία μεγάλη κατάκτηση του Δυτικού πολιτισμού δεν έχει αφετηρία τον χριστιανισμό, αλλά σχεδόν πάντα την Ελληνική Σκέψη.Το χριστιανικό πνεύμα δεν ενέπνευσε τίποτα το συγκλονιστικό και αληθινά μεγάλο. Ενέπνευσε μόνον βάρβαρες κατακτήσεις, αποικιοκρατία, εκμετάλλευση, αδικία, μισαλλοδοξία, ιερούς πολέμους, σφαγές, χούντες, φασισμό και απέραντη δυστυχία με το προδοτικό προσωπείο της ελπίδας και της σωτηρίας. Και ερωτώ για να τελειώνουμε με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που χάραξαν την πορεία της προόδου στον Δυτικό κόσμο. Η Αναγέννηση από που ξεκινάει και που σκοπεύει; Οι επιστήμες που εδράζονται και σε τι αποσκοπούν ; Η Γαλλική επανάσταση μήπως εμπνέεται από τα εβραϊκά κιτάπια του εξουσιαστικού χριστιανισμού; Ο Δαρβινισμός και ο Μαρξισμός, ο Διαφωτισμός, η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία, μήπως δεν κονιορτοποίησαν τα ιερά δόγματα του χριστιανισμού; Ο εκδημοκρατισμός δεν είναι κατραπακιά στην θεοκρατία των «ελέω θεού» βασιλιάδων, κολονέλων και ξεφτιλισμένων φασισταριών; Η βιομηχανική επανάσταση, η Τεχνολογία, η Διαστημική, η Πληροφορική πόσο χριστιανικά είναι, αυτά που τα αναθεμάτιζε κάποτε μετά βδελυγμίας και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά; Για την τέχνη και τον αθλητισμό τι να πει κανείς; Η μεν τέχνη τώρα που δεν χριστιανοφασιστοκρατείται δεν θέλει καν να ξέρει τίποτα από κείνο το παρελθόν της, ο δε αθλητισμός ήταν η πλέον αντιχριστιανική έκφραση του ανθρώπου. 

Εν κατακλείδι, τι βλέπουμε στο γράφημα της ιστορίας συναρτήσει του χρόνου; Βλέπουμε ότι, όσο ο χριστιανισμός συρρικνώνεται ένεκα της συνεχούς και αδιάψευστης επαλήθευσης του Hρακλείτιου «τα πάντα ρεί», που είναι ίσως το πλέον αδιάψευστο ανθρώπινο φιλοσοφικό αξίωμα, τόσο ο άνθρωπος αποθεώνεται αφ’ εαυτού του. 

Την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης ας μην την θίξουμε εδώ και γίνουμε σούργελο, γιατί η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία τα έχει πει όλα. Χωρίς το «άριστο μέτρο» και χωρίς το Δελφικό «Γνώθι σ’ αυτόν», ο καθένας και ο κόσμος, πανεύκολα διολισθαίνει στην Ύβρη. 

Όλοι οι θεοί όλων των θρησκειών μαζί είναι ανίσχυροι μπροστά στον άνθρωπο που γίνεται υβριστής.

 Τάδε έφει η Ιστορία.

 

 

ΥΠΑΤΙΑ ΘΕΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

ΥΠΑΤΙΑ ΘΕΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Γεια σας φίλες και φίλοι.

Η γυναίκα θρύλος, η πανέμορφη παρθένα, το ποιο σοφό γόνιμο γυναικείο μυαλό της αρχαιότητας, η γυναίκα μαθηματικός, η γυναίκα αστρονόμος, η γυναίκα εκπρόσωπος της αρετής, η γυναίκα δάσκαλος και φιλόσοφος, η έσχατη διευθύντρια της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, και τέλος η γυναίκα μεγαλομάρτυρας της επιστήμης και των γραμμάτων αυτή είναι η Υπατία.

Η Υπατία του Θέωνος απετέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς ποιητές ιστορικούς και θεατρικούς συγγραφείς στην Ευρώπη από τον 17° αιώνα έως σήμερα . Στον χρόνο που πέρασε μια ένδειξη ότι ο θρύλος της έχει συνέχεια είναι ότι με τον τίτλο ΑΓΟΡΑ έγινε μια κινηματογραφική παρουσία της ζωής της που δεν είχε όμως σημαντική επιτυχία γιατί δεν απέδωσε την ιστορική πραγματικότητα.

Λίγες είναι οι πηγές έχουμε για την Υπατία.

Γι’ αυτά τα ιστορικά γεγονότα βρήκαν το θάρρος λίγοι συγγραφείς να γράψουν και να τα κάνουν γνωστά.

Σημαντικά στοιχεία για την ζωή της Υπατίας μας δίνει ο μαθητής της ο Επίσκοπος Πενταπόλεως Συνέσιος ο Κυρηναίος, ο οποίος έγραψε 156 επιστολές από τις οποίες λίγες έχουν διασωθεί. Πρέπει να σπούδασε κοντά της μεταξύ των ετών 390-393.

Στοιχεία επίσης για την Υπατία έχουμε από τον Φιλοστόργιο, τον Ησύχιο, τον Δαμάσκιο, τον Σωκράτη τον Σχολαστικό και τον Νικηφόρο Κάλλιστο, από τον Σουίδα και τον επίσκοπο απολογητή Ιωάννη Νικίου κατά τον 7ο αιώνα, του οποίου τα κείμενα είναι εχθρικά προς αυτήν.

Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Μετά την Υπατία σαν σημαντική γυναικεία παρουσία στην επιστήμη αναγνωρίζεται η Μαρί Κιουρί.

 Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

Στην εποχή της η Υπατία ήταν ότι ποιο μεγάλο και ποιο ωραίο διέθετε ο
Ελληνικός πολιτισμός.

Ήταν η μοναχοκόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα.

Ο Θέων γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, γύρω στα 300 με 340 μχ και ήταν
πολύ μορφωμένος άνθρωπος, λόγιος μαθηματικός και αστρονόμος.

 Ήταν μέλος του Αλεξανδρινού Μουσείου.

Δημοσίευσε μαζί με τον μαθηματικό Πάπο τα Στοιχεία του Ευκλείδη και
σχολίασε την Αλμαγέστη δηλαδή την «Μεγίστη σύνταξη της αστρονομίας»
του Πτολεμαίου.

Η Υπατία γεννήθηκε γύρω στο 370 μ.χ. και έφτασε στο απόγειο της ακμής της
κατά το 405 με 410.

Αν και οι πηγές εξυμνούν τις μαθηματικές ικανότητες της, η Υπατία δεν
ενδιαφέρθηκε αποκλειστικά για τα μαθηματικά αλλά απέδωσε μεγάλο
ενδιαφέρον γενικά και για την αστρονομία και για την φιλοσοφία. Και αυτό
υποδεικνύει την ικανότητα της Υπατίας ως λογίας.

Την εποχή εκείνη επικρατούσαν δύο μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα η
Επικούρεια και η Στωϊκή φιλοσοφία.

Όλες όμως οι πηγές αναφέρουν την Υπατία ως πλατωνική. Υποστηρίζουν ότι
δίδασκε Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Πλωτίνο οι οποίοι συνδέονται με τον
Νεοπλατωνισμό.

Πολλά και σημαντικά πρόσωπα παρακολουθούσαν τις διαλέξεις της.

Το σημαντικότερο όμως πρόσωπο που παρακολουθούσε τις δημόσιες διαλέξεις της και την επισκεπτόταν τακτικά και ζητούσε την γνώμη της ήταν ο Ορέστης, ο Αυτοκρατορικός Έπαρχος στην Αλεξάνδρεια και πολιτικός κυβερνήτης της Αιγύπτου κατά τα έτη 412- 415.

Σημαντικά ακόμα πρόσωπα του περίγυρού της ήταν ο Σιμπλίκιος, στρατιωτικός διοικητής της ανατολής καθώς και ο Ηλιόδωρος ο κυβερνήτης της Πενταπόλεως.

Ο Σωκράτης του οποίου η Εκκλησιαστική ιστορία είναι η πλέον αξιόπιστη πηγή που επιβεβαιώνει την θέση της Υπατίας στην Αλεξάνδρεια, γράφει:
«Χάρη στην αρχοντική ειλικρίνεια που την διέκρινε λόγω της καλλιέργειάς της, διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις με τους σημαντικότερους ανθρώπους της πόλης οι οποίοι την εκτιμούσαν βαθύτατα και την θαύμαζαν για την σωφροσύνη της».

Κινούμενη μεταξύ των ανωτέρων κυβερνητικών κύκλων , περιβαλλόμενη τόσο από αυτοκρατορικούς και τοπικούς αξιωματούχους όσο και από εύπορούς ευγενείς και σημαντικούς μαθητές, μετείχε στις υποθέσεις της πόλης και επηρέαζε την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας.

Ο Δαμάσκιος αναφέρει ότι ο κύκλος της διανοίας της πόλης την αγαπούσε και την εκτιμούσε και ότι είχε δεχθεί σωρεία δημοτικών διακρίσεων.

 

Η ΥΠΑΤΙΑ ΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Η υπερήφανη «Ελληνίδα αριστοκράτισσα» - σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Κίνσλι - αν και είχε περιβληθεί τον σεμνό μανδύα των φιλοσόφων ( τον τρίβωνα), συγκέντρωσε γύρω της μια ομάδα μαθητών που συζητούσαν φιλοσοφικά θέματα. 

Σε αυτή την μικρή ομάδα η λατρεία της Ελληνικής φιλοσοφίας ήταν έντονη. 

Από τα δεκατρία βιβλία του πρωτοτύπου έχουμε σήμερα έξη βιβλία στα Ελληνικά και τέσσερα στα Αραβικά, και η διάσωση του όγκου της Αριθμητικής του οφείλεται στην ποιότητα των σχολίων και τις διορθώσεις της Υπατίας, σύμφωνα με τις μελέτες των μαθηματικών επιστημόνων T.L. Heath, του J.F. Montycle, καθώς και από τον Cameron το 1993.

Ο Καμερον, ο Τούνερ και ο Κνόρ που ασχολήθηκαν εμπεριστατωμένα με τα έργα των Ελλήνων μαθηματικών, θεωρούν την συμβολή της Υπατίας καθοριστική στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας.

Στην αστρονομία η Υπατία βελτίωσε τις γνώσεις που παρέλαβε από τον πατέρα της.

Είχε όχι μόνο γνώσεις για την κατασκευή οργάνων που παρουσίαζαν τις θέσεις των άστρων και των πλανητών, αλλά βελτίωσε η ίδια τον γνωστό αστρολάβο. Με τις υποδείξεις της ο Συνέσιος κατασκεύασε έναν μικρό αστρολάβο.

Το πόσο δύσκολη ήταν η κατασκευή τέτοιων αστρονομικών οργάνων που παρουσιάζουν τις θέσεις των πλανητών , και τι μυαλό, γνώσεις και τεχνολογία χρειαζόταν για την κατασκευή των μπορούν να το φανταστούν μόνο όσοι έχουν ακούσει για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Ασχολήθηκε σε μία νέα έκδοση του «Πρόχειρου Κανόνος» του Πτολεμαίου, τον οποίο ο Ησύχιος αναφέρει με τον τίτλο «Αστρονομικός κανών».

Τα διασωθέντα κείμενα της Αλμαγέστης και του «Προχείρου κανόνος» του Πτολεμαίου πιθανόν να είχαν προετοιμαστεί από την ίδια.

Η σοφία και ο ορθολογισμός της Υπατίας την έφερε σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις του πατέρα της σχετικά με την αστρολογία και ξάφνιασε το περιβάλλον της. Έτσι ενώ ο Θέων πίστευε στην ειμαρμένη και ότι η δύναμη των άστρων καθορίζει την μοίρα μας από την στιγμή της γέννησής μας η Υπατία διαχώρισε την θέση της από τις απαξιωτικές για τον σκεπτόμενο άνθρωπο αντιλήψεις αυτές σχετικά με την αστρολογία και τα ζώδια, και
ασχολήθηκε με την επιστήμη της αστρονομίας.

Ίσως και αυτό να ήταν μία ακόμα μικρή αιτία της ρήξης της με την νέα θρησκεία που έδινε μεγάλη σημασία στο άστρο της γέννησης του Χριστού που οι χριστιανοί εξυμνούσανε στα ιερά τους βιβλία στηρίζοντας την επικρατούσα πεποίθηση ότι η γέννηση του θεού έχει σχέση με την παρουσία αστρικών φαινομένων.

Η αστρολογία και τα ωροσκόπια είχαν μεγάλη άνθηση στην Αλεξάνδρεια τον τέταρτο αιώνα και υπήρχαν και τότε πολλοί που πλουτίζανε με την αφέλεια των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους εξετάζοντας την θέση των άστρων.

Για όλα αυτά τα προσόντα της η Υπατεία είχε διοριστεί διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, πράγμα που αποτελούσε υψίστη τιμητική διάκριση.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας θα έπρεπε να είχε ορισθεί ως το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο θαύμα του κόσμου, γιατί δεν είχε να κάνει με επίδειξη στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης ούτε με φιλοδοξίες απόκτησης δόξας και
μεγαλείου κάποιου ηγεμόνα. Αλλά σκοπό είχε να διασώσει την γνώση του ως τότε κόσμου στις επερχόμενες γενιές και με το πώς θα ωφελήσει την ανθρωπότητα χωρίς διακρίσεις στους τομείς της ιστορίας της τέχνης του πολιτισμού και των επιστημών. 

Η περίφημη αυτή βιβλιοθήκη κατεστράφηκε και από ατύχημα κατά την διάρκεια του
Αλεξανδρινού πολέμου το 48 π.χ. αλλά και από τον θρησκευτικό φανατισμό.
Και συγκεκριμένα το Σεράπειον έγινε παρανάλωμα του πυρός από τον Πατριάρχη Θεόφιλο και τους οπαδούς του το 391. Κατά τον Αμμιανό Μαρκελίνο, η περγαμηνή των βιβλίων είχε αποδειχθεί άριστο καύσιμο, που τροφοδότησε τα Ρωμαϊκά λουτρά για ένα μήνα.

 Η ΥΠΑΤΙΑ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Τον Οκτώβριο του 412 ο Κύριλλος εκλέγεται στην επισκοπή της Αλεξάνδρειας.

Η ρήξη με την Υπατία δεν άργησε να έλθει.

Η βασική αιτία της ρήξης ήταν το ότι ο ανώτατος διοικητής της Αιγύπτου, ο Ορέστης, που περιφρονούσε τον Κύριλλο, σύχναζε στο σπίτι της. Επίσης αιτία της ρήξης ήταν το ότι ήταν γυναίκα προικισμένη με δυνατή προσωπικότητα και σοφία και μαγνήτιζε και επηρέαζε την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας, και ακόμα ότι ήταν Ελληνίστρια επιστήμων μαθηματικός αστρονόμος και φιλόσοφος. 

Μα η επιστήμης γνώση των νόμων της φύσης και η αλήθεια βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τις θρησκευτικές αντιλήψεις. Η γνώση και η επιστήμη αποτελούν φράγμα στον θρησκευτικό παραλογισμό.

 Η γνώση, υποστηρίζουν οι Εβραιογενείς θρησκείες είναι το αμάρτημα εκείνο που έδιωξε τους ονομαζόμενους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο. Και αυτός που καθιερώθηκε με την πίεση κάποιας τοπικής θρησκείας να τιμάται σήμερα ως προστάτης των γραμμάτων ο I. Χρυσόστομος ωμά λέει ότι: προτιμώ να πλανώμαι μετά της εκκλησίας παρά να ορθοφρονώ μόνος μου.

Στον αντίποδά της ο Κύριλλος ήταν αντιπαθής και ανεπιθύμητος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχιεπισκοπή. Οι πηγές τον περιγράφουν σαν βίαιο και αρχομανή που επεδίωξε την απόκτηση της εξουσίας με τον ποιό αδιάλλακτο τρόπο από τον προκάτοχο και θείο του Θεόφιλο (ο οποίος Θεόφιλος ήταν που έκαψε την βιβλιοθήκη του Σεραπίου).

Οι παρασκηνιακές ενέργειες του Κυρίλλου προκάλεσαν δυσφορία και διαφωνίες ακόμη και μέσα στις εκκλησιαστικές ομάδες.

Επιπλέον ο Κύριλλος ήταν ένας άσημος επίσκοπος αποκομμένος από την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας, αλλά όμως γνώριζε πολύ καλά ότι είχε την δύναμη και την κάλυψη σε κάθε του ενέργεια από την κεντρική εξουσία της νέας Σιών ή Νέας Ρώμης ή Νέας Ιερουσαλήμ όπως ονομαζόταν τότε επίσημα η Κωνσταντινούπολη.

Συσπείρωσε γύρω του φανατισμένους χριστιανούς ενάντια σε κάθε τι μη χριστιανικό. 

Οι αψιμαχίες και οι αιματηρές συγκρούσεις για την επικράτηση της νέας θρησκείας ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τη εποχή εκείνη οι οπαδοί της νέας θρησκείας αποτελούσαν μειοψηφία. Μόλις κατά τον 7° αιώνα απέκτησαν την πλειοψηφία όπως αναφέρει ο βυζαντινολόγος John Haldon.
Χρησιμοποιώντας μεθόδους που καταδικάζονται από την έννοια του δικαίου και βοηθούμενοι από την ανθελληνική νομοθεσία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους που ποτέ δεν ονομάστηκε βυζαντινό, έγιναν εγκλήματα κατά της γνώσης της επιστήμης και των γραμμάτων και του κοινού ποινικού δικαίου στο όνομα της επικράτησης της νέας θρησκείας.

Στα πλαίσια των ενδοχριστιανικών ερίδων εξεδίωξε τους Ναβατιανούς που
αποτελούσαν μια χριστιανική αίρεση, και επί πλέον δημιουργούσε προβλήματα στον ανώτατο διοικητή της Αιγύπτου τον Ορέστη. Σε μία περίπτωση λίγο έλειψε να τον σκοτώσουν οι υποκινούμενοι από τον Κύριλλο μοναχοί της Νιτρίας. Μάλιστα επειδή ο δράστης της απόπειρας δολοφονίας ονόματι Αμμώνιος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Κύριλλος τον ανακήρυξε μάρτυρα.

Η προπαγάνδα του Κύριλλου παρουσίαζε την Υπατία στις μάζες ως μάγισσα που ασκούσε μαύρη μαγεία γιατί τα μαθηματικά ταυτιζόταν στον χριστιανικό κόσμο με την μαγεία.

Το μαρτυρικό τέλος της θρυλικής γυναίκας ήλθε το 415. Η Υπατία πρέπει να ήταν τότε 45 ετών.

Η επιθυμία του Κύριλλου να εξαλείψει την αιτία της ρήξης ανάμεσα σε αυτόν και τον Ορέστη οδήγησε στην δημιουργία μιας ομάδας που σκόπευε την θανάτωσή της.

Η ομάδα αυτή ήταν οι λεγόμενοι Παραβολάνοι. Ήταν μια Χριστιανική οργάνωση τραυματιοφορέων με τον μανδύα της φιλανθρωπίας. Οι πηγές αναφέρουν ότι ενεργούσαν σαν ένα είδος στρατιωτικού σώματος του πατριάρχη της Αλεξανδρείας που ανελάμβανε δράση εναντίων των αντιπάλων του.

Επικεφαλής αυτών ήταν ένας ονομαζόμενος Πέτρος ο Αναγνώστης, κληρικός κατωτέρου βαθμού.

Τον Μάϊο του 415, όχλος που οδηγούσε ο Πέτρος ο Αναγνώστης συνέλαβαν την Υπατία την ώρα που δίδασκε, την έσυραν στην εκκλησία Καισάριον όπου έσκισαν τα φορέματά της και την δολοφόνησαν με φρικτό τρόπο.

Με θραύσματα αγγείων απέσπασαν τις σάρκες της (οστράκοις ανείλον) όπως γράφουν οι συγγραφείς που έγραψαν την ιστορία της. Και μετά τον επώδυνο θάνατό της έσυραν το νεκρό κορμί της και το έκαψαν σε μια τοποθεσία με το όνομα Κίναρον.

Κατά τον Ησύχιο έκαναν κομμάτια το σώμα της και το διασκόρπισαν στην πόλη.

Η φρικτή περιγραφή του θανάτου της διασώθηκε από τον Ιωάννη Νικίου, τον Σωκράτη τον Σχολαστικό, τον Ιωάννη Μαλλάλα, τον Ησύχιο και λίγους τολμηρούς λογογράφους.

Ο Δαμάσκιος αναφέρει ότι είναι πεπεισμένος ότι ο Κύριλλος σχεδίασε την δολοφονία της Υπατίας και την πραγματοποίησε με την βοήθεια των ανθρώπων του.

Στην Ωγυγία του Αθ. Σταγειρείτη διαβάζουμε: «Αλλ η βιβλιοθήκη διεσκορπίσθη επι Θεοφίλου, η δε Υπατία εφονεύθη υπό Κυρίλλου ελλεεινώς».

Για τον Σωκράτη τον σχολαστικό, ο φθόνος για την επιτυχία και το γόητρο της Υπατίας στους κύκλους της άρχουσας τάξης ήταν ο αποφασιστικός παράγων της δολοφονίας της.

Μετά από αυτήν την εγκληματική ενέργεια ο Ορέστης λέγεται ότι αήδιασε και υπέβαλε την παραίτησή του και δεν ξανακούστηκε τίποτα γι’ αυτόν.

Ο Κύριλλος στερέωσε την θέση του στην Αλεξάνδρεια, και το έγκλημα αποσιωπήθηκε επιμελώς από τις εξουσίες για να καλυφθεί η ντροπή και η ευθύνη του θρησκευτικού φανατισμού.

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτός είναι με λίγα λόγια ο βίος της μεγαλομάρτυρος της επιστήμης Υπατίας, που το μεγάλο έγκλημά της ήταν ότι γεννήθηκε γυναίκα με ικανότητες και αρετές που υπερέβαλαν την εποχή της και προξενούσε την ζήλια και τον φθόνο στον περίγυρό της.

Και ο μεσαίωνας αγκάλιασε την οικουμένη με το σκοτάδι και την στειρότητά του.

Η εκκλησία ,τον Κύριλλο για τα έργα του, τον τίμησε και τον ονόμασε άγιο.
Γιορτάζει μάλιστα δύο φορές την μνήμη του, στις 18 Ιανουάριου και στις 9 Ιουνίου. 

Ο δολοφόνος της τιμήθηκε με τον τίτλο του όσιου, είναι ο όσιος Πέτρος ο Αναγνώστης.

Και έτσι επιβεβαιώθηκε η ρήση του φιλόσοφου Ηράκλειτου
«Για τους νικητές και τους θεούς όλα είναι καλά και δίκαια»,

 

Και η ρήση του Επικούρειου ποιητή Τίτου Αουκρίτιου Κάρου:

Tantum religio potuit suadere malorum: 

Σε τέτοιες φριχτές πράξεις σπρώχνει η θρησκεία.

 Ο Ελληνικός πολιτισμός αντιμετώπισε την βιαιότητα και την εχθρότητα της νέας θρησκείας μαρτύρησε , αλλά δεν έπαψε να υφίσταται, και η σημερινή δική σας συμμετοχή στην εκδήλωση αυτή αυτό αποδεικνύει και ο χρόνος στο μέλλον ελπίζουμε ότι θα δικαιώσει ξανά το δυνάμωμά του.

Και η Υπατία μετά από χίλια πεντακόσια χρόνια σήμερα δικαιώνεται αποκαθίσταται η ιστορική αλήθεια και αποτελεί ένα κομμάτι από την καρδιά μας και αξίζει να την χειροκροτήσουμε για να στείλουμε το μήνυμα ότι είναι και πάλι μαζί μας.

 Η Υπατία ήρθε ξανά για να μείνει.

Σας ευχαριστώ που σήμερα στην γιορτή της παιδείας και των γραμμάτων συμμετέχετε στην εκδήλωσή μας και δικαιώνετε την μνήμη αυτής της θρυλικής γυναίκας ως σύμβολο παιδείας και μάρτυρα της επιστήμης.

 

  30-1-2011

 

TI ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ?

TI ΕΙΝΑΙ  ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ?

IMMANUEL KANΤ -Απάντηση στο ερώτημα: «Τι είναι διαφωτισμός;» [Δεκέμβριος 1784]

Τον Δεκέμβριο του 1784 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Berlinische Monatsschrift το περίφημο άρθρο του Immanuel Kant (1724-1804) στο οποίο περιλαμβανόταν ο γνωστός ορισμός του διαφωτισμού.

Διαφωτισμός είναι η έξοδος τον ανθρώπου από την ανωριμότητά του για την οποία ευθύνεται ο ίδιος. Ανωριμότητα είναι η αδυναμία του ανθρώπου να μεταχειρίζεται το νου του χωρίς την καθοδήγηση κάποιου άλλου.

Γι’ αυτή την ανωριμότητά του ο άνθρωπος φταίει όταν η αιτία της έγκειται όχι στην ανεπάρκεια του νου του, αλλά στην έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους να μεταχειριστεί το νου του χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου.

Sapere aude! Να έχεις το θάρρος να μεταχειρίζεσαι τον δικό σου νου! Αυτή είναι η εμβληματική φράση του διαφωτισμού.

Η οκνηρία και η δειλία είναι οι αιτίες για τις οποίες τόσο πολλοί άνθρωποι προτιμούν να παραμένουν σ’ όλη τους τη ζωή ανώριμοι, μόλο που η φύση τούς έχει ήδη αποδεσμεύσει από την ξένη καθοδήγηση (naturaliter majorennes), και ορισμένοι άλλοι γίνονται τόσο εύκολα κηδεμόνες τους.

Βολεύει ιδιαίτερα να είναι κάποιος ανώριμος.

Σαν να έχω ένα βιβλίο που να σκέφτεται  για λογαριασμό  μου,  έναν  πνευματικό ποιμένα που να έχει συνείδηση για λογαριασμό μου, ένα γιατρό που να καθορίζει για λογαριασμό μου τη δίαιτά μου κ.ο.κ. Εγώ ο ίδιος δεν θα χρειάζεται να καταβάλω καμιά προσπάθεια.

Δεν θα είμαι αναγκασμένος να σκεφτώ, αρκεί μόνο να μπορώ να πληρώνω· την οχληρή δουλειά θα την αναλάβουν άλλοι για λογαριασμό μου.

Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων (ανάμεσά τους όλο το ωραίο φύλο) θεωρεί το βήμα προς την ωριμότητα όχι μόνο επίπονο, αλλά και πολύ επικίνδυνο.

Γι’ αυτή την κατάσταση έχουν ήδη φροντίσει εκείνοι οι «κηδεμόνες» που έχουν αναλάβει με μεγάλη προθυμία τη γενική εποπτεία των άλλων.

Αφού πρώτα αποκουτιαίνουν τα κατοικίδια ζώα τους και φροντίζουν επιμελώς να απαγορεύσουν σ’ αυτά τα ήσυχα πλάσματα να αποτολμήσουν έστω κι ένα βήμα έξω από την κούνια (Gängelwagen) στην οποία τα έχουν κλείσει, ύστερα τους επισημαίνουν τον κίνδυνο που διατρέχουν αν δοκιμάσουν να περπατήσουν μόνα τους.

Βέβαια ο κίνδυνος αυτός δεν είναι και τόσο μεγάλος, γιατί τελικά, αφού πέσουν μερικές φορές, μετά θα μάθουν ασφαλώς να περπατούν. Ωστόσο, ακόμα και ένα τέτοιο παράδειγμα κάνει τους ανθρώπους να δειλιάσουν και συνήθως τους αποθαρρύνει από κάθε παραπέρα απόπειρα.

Κάθε άνθρωπος χωριστά είναι δύσκολο να προσπαθήσει να βγει από την ανωριμότητα, που έχει γίνει σχεδόν δεύτερη φύση του. Μάλιστα αυτό τον ευχαριστεί. Και για την ώρα είναι πραγματικά ανίκανος να μεταχειρίζεται το νου του, γιατί ποτέ δεν τον άφησαν να δοκιμάσει να το κάνει. Τα δόγματα και οι φόρμουλες, τα μηχανικά εργαλεία για μια έλλογη χρήση, ή μάλλον κατάχρηση, των φυσικών χαρισμάτων του, είναι οι αλυσίδες μιας ατέλειωτης ανωριμότητας.

Όποιος θα τις σπάσει θα σκοντάψει, με το αβέβαιο πήδημά του, ακόμα και στο πιο μικρό χαντάκι, έτσι αμάθητος που είναι σε τέτοια ελεύθερη κίνηση.

Ως εκ τούτου είναι πολύ λίγοι εκείνοι που κατόρθωσαν, καλλιεργώντας μόνοι τους το πνεύμα τους, να ξεφύγουν από την ανωριμότητα και να βαδίσουν σταθερά.

Ωστόσο, ένα κοινό (Publikum) έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να διαφωτιστεί μόνο του. Θα έλεγα πως κάτι τέτοιο είναι ―υπό την αίρεση ότι θα υπάρχει ελευθερία― σχεδόν αναπότρεπτο.

Γιατί πάντα θα υπάρχουν σ’ αυτό το κοινό ορισμένοι με ανεξάρτητη σκέψη, και μάλιστα θα εντοπίζονται ανάμεσα σ’ εκείνους που έχουν αναλάβει το ρόλο του κηδεμόνα της μεγάλης μάζας, σ’ εκείνους που, αφού αποτίναξαν οι ίδιοι από πάνω τους το ζυγό της ανωριμότητας, διαδίδουν τώρα γύρω τους το πνεύμα μιας έλλογης εκτίμησης της αξίας κάθε ανθρώπου και της αποστολής του (Beruf ) να σκέπτεται αυτόνομα. Εν προκειμένω αξίζει να τονίσουμε ότι το κοινό, το οποίο είχαν βάλει εκείνοι πρωτύτερα κάτω από αυτόν το ζυγό, τους υποχρεώνει έπειτα να κάνουν το ίδιο άμα αφήσουν να τους ξεσηκώσουν ορισμένοι κηδεμόνες ανίκανοι για κάθε λογής διαφωτισμό.

Είναι άκρως βλαβερό να φυτεύει κάποιος προκαταλήψεις, γιατί στο τέλος αυτές εκδικούνται όσους τις καλλιέργησαν ή τους προδρόμους τους. Για τούτο, ένα κοινό μόνο αργά μπορεί να φτάσει στο διαφωτισμό.

Με μια επανάσταση επιτυγχάνεται, ίσως, η απαλλαγή από τον προσωπικό δεσποτισμό και την καταπίεση  ανθρώπων  άπληστων  για κέρδη  και εξουσία,  ποτέ όμως μια αληθινή ανάπλαση (Reform) στον τρόπο του σκέπτεσθαι· απεναντίας, νέες προκαταλήψεις θα γίνουν, όμοια όπως οι παλιές, το καθοδηγητικό νήμα για τη μεγάλη αστόχαστη μάζα.

Γι’ αυτόν όμως το διαφωτισμό δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά  ελευθερία,  και μάλιστα  η πιο αβλαβής  ανάμεσα σ’ εκείνα που θα ήταν δυνατό να λάβουν το όνομα της ελευθερίας.

Δηλαδή, η ελευθερία κάποιου να κάνει δημόσια χρήση της έλλογης δύναμής του παντού.

Ακούω, ωστόσο, να φωνάζουν απ’ όλες τις μεριές: «Μη συλλογίζεστε!». «Μη συλλογίζεστε, αλλά μόνο εκτελείτε τα γυμνάσια!» διατάζει ο αξιωματικός. «Μη συλλογίζεστε, αλλά μόνο πληρώνετε!» φωνάζει ο οικονομικός σύμβουλος. «Μη συλλογίζεστε, αλλά μόνο πιστεύετε!»  κηρύττει  ο ιερωμένος.  (Μόνο  ένας και μοναδικός Κύριος στον κόσμο λέει: «Να συλλογίζεστε όσο θέλετε και  για  ό,τι  θέλετε.  Αλλά  να  υπακούετε!».) 

Παντού  εδώ υπάρχει  περιορισμός  της  ελευθερίας. 

Ποιος  περιορισμός στέκεται όμως εμπόδιο στο διαφωτισμό; 

Και ποιος, πάλι, δεν στέκεται, αλλά, απεναντίας, τον ενισχύει;

Απαντώ ότι στον  καθένα  πρέπει  να  επιτρέπεται  ελεύθερα  η  δημόσια χρήση της λογικής δύναμής του (Vernunft)∙ και αυτή η χρήση είναι η μόνη που μπορεί να φέρει διαφωτισμό στους ανθρώπους.

Η προσωπική χρήση της όμως μπορεί συχνά να περιορίζεται σε πολύ στενό πλαίσιο, χωρίς με αυτό να εμποδίζεται ιδιαίτερα  η πρόοδος  του διαφωτισμού. 

Με τον όρο «δημόσια χρήση» της λογικής δύναμης εννοώ τη χρήση που κάνει κάποιος ως συγγραφέας (als Gelehrter), καθώς απευθύνεται σε ολόκληρο το αναγνωστικό κοινό του.

Προσωπική χρήση καλώ τη χρήση της λογικής δύναμης στο πλαίσιο μιας κρατικής θέσης ή υπηρεσίας που έχει ανατεθεί σε κάποιον. 

Σε  ορισμένες  υπηρεσίες  που  εκτελούνται  προς  το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου είναι ανάγκη, ασφαλώς, να  υπάρχει  κάποιος  μηχανισμός,  με  την  παρέμβαση  του οποίου ορισμένα μέλη του κοινωνικού συνόλου αναγκάζονται να συμπεριφέρονται  απλώς παθητικά,  ώστε να εξασφαλίζεται έτσι μια τεχνητή ομοφωνία, την οποία η κυβέρνηση αξιοποιεί για την επίτευξη δημόσιων σκοπών ή τουλάχιστον για την αποτροπή της κατάλυσης αυτών των σκοπών.

Εδώ βέβαια δεν επιτρέπεται να συλλογίζεται κανείς· εδώ πρέπει να υπακούει.

Στο μέτρο όμως που αυτό το μέρος της μηχανής θεωρεί συνάμα τον εαυτό του και μέλος του κοινωνικού συνόλου, ή ακόμη και της παγκόσμιας κοινωνίας, ένα μέλος το οποίο, υπό την ιδιότητα του πνευματικού ανθρώπου, απευθύνεται με τα συγγραφικά έργα του σε ένα κοινό για δικό του λογαριασμό, ενδέχεται να διατυπώνει τις σκέψεις του χωρίς να παραβλάπτονται με αυτό τον τρόπο οι υπηρεσίες που έχει αναλάβει ως παθητικό μέλος να εκτελεί.

Θα ήταν έτσι πολύ επιζήμιο αν ένας αξιωματικός που πήρε από τους ανωτέρους του κάποια διαταγή άρχιζε να λεπτολογεί εις επήκοο όλων μέσα στην υπηρεσία για τη σκοπιμότητα ή τη χρησιμότητα αυτής της διαταγής. Οφείλει να υπακούει.

Από την άλλη όμως, δεν είναι εύλογο να του απαγορέψουν να κάνει παρατηρήσεις, ως συγγραφέας, για τα λάθη στις πολεμικές επιχειρήσεις και να τις παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό για να τις κρίνει.

Ο πολίτης δεν μπορεί να αρνηθεί να καταβάλει τους φόρους που του έχουν επιβληθεί. Μάλιστα ενδέχεται μια επίμονη από μέρους του επίκριση τέτοιων φορολογικών υποχρεώσεων ―εφόσον θα είναι υποχρέωσή του να τις εκπληρώσει― να τιμωρηθεί ως σκάνδαλο (που θα μπορούσε να προκαλέσει γενικότερες αντιδράσεις).

Εντούτοις, ο ίδιος αυτός άνθρωπος δεν πράττει κάτι αντίθετο προς το καθήκον ενός πολίτη όταν διατυπώνει, ως συγγραφέας, δημόσια τις σκέψεις του για το ανάρμοστο ή και το άδικο τέτοιων φορολογικών επιβαρύνσεων.

Όμοια και ένας ιερωμένος έχει υποχρέωση, όταν απευθύνεται στους μαθητές που κατηχεί ή στους ενορίτες του, να συμμορφώνεται με το δόγμα (Symbol) της Εκκλησίας την οποία υπηρετεί· γιατί με αυτό τον όρο έχει γίνει δεκτός.

Ως συγγραφέας όμως έχει πλήρη ελευθερία ―θα έλεγα μάλιστα και αποστολή― να μοιράζεται τις σκέψεις του, εφόσον είναι καλοπροαίρετες και τις έχει σταθμίσει προσεκτικά, για οτιδήποτε λαθεμένο σχετικά με το δόγμα και να κάνει προτάσεις για τη βελτίωση των θρησκευτικών και εκκλησιαστικών πραγμάτων.

Δεν υπάρχει εν προκειμένω τίποτα που θα μπορούσε να αποτελέσει βάρος για τη συνείδησή του. Γιατί στο πλαίσιο του λειτουργήματός του, ως εντολοδόχος της Εκκλησίας, υποστηρίζει ότι δεν διδάσκει όπως ο ίδιος θα ήθελε, αλλά αισθάνεται ότι είναι διορισμένος να το κάνει σύμφωνα με τις οδηγίες που έχει λάβει και στο όνομα κάποιου άλλου. Θα πει ότι η Εκκλησία μάς διδάσκει αυτό ή το άλλο, ότι οι αποδείξεις που προβάλλει είναι αυτές.

Για χάρη της  ενορίας  του  αντλεί  κάθε  ωφέλιμο  πρακτικό  δίδαγμα από θρησκευτικά δόγματα που ο ίδιος δεν θα τα προσυπέγραφε ανεπιφύλακτα, αλλά έχει ωστόσο αναλάβει να τα κηρύττει, εφόσον δεν είναι εντελώς αδύνατο να περιέχουν κάποια κρυμμένη αλήθεια και, οπωσδήποτε, εφόσον δεν υπάρχει τουλάχιστον σ’ αυτά κάτι που να αντιστρατεύεται την εσωτερική θρησκεία (innere Religion).

Γιατί, αν είχε εντοπίσει σ’ αυτά τα δόγματα κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε πια να ασκεί το λειτούργημά του κατά συνείδηση· θα ήταν αναγκασμένος να παραιτηθεί.

Επομένως, η χρήση που ένας διορισμένος ιεροκήρυκας κάνει στη λογική δύναμή του (Vernunft) όταν απευθύνεται στην ενορία του είναι απλώς προσωπική· γιατί πρόκειται πάντα για μια οικιακή συνάθροιση, έστω κι αν είναι τόσο μεγάλη.

Από αυτήν την άποψη, ως κληρικός δεν είναι ―και ούτε πρέπει να είναι― ελεύθερος, δεδομένου ότι εκτελεί  ξένη εντολή. 

Απεναντίας,  ως πνευματικός  άνθρωπος, που μιλάει με τις συγγραφές του στο ίδιο το κοινό, δηλαδή στον κόσμο, κατά τη δημόσια χρήση της λογικής δύναμής του ο κληρικός έχει, επομένως, απεριόριστη ελευθερία να τη χρησιμοποιεί και να μιλάει για δικό του λογαριασμό. Γιατί, αν οι κηδεμόνες του λαού χρειάζονταν κηδεμόνα (στα πνευματικά ζητήματα), αυτό θα συνιστούσε ανωμαλία, που θα διαιώνιζε τις ανωμαλίες.

Δεν θα έπρεπε, ωστόσο, ένα σύνολο από ιερωμένους, ας πούμε μια εκκλησιαστική σύναξη ή μια αξιοσέβαστη «κλάσις» (ehrwurdige Klassis), όπως ονομάζεται στην Ολλανδία, να έχει το δικαίωμα να δεσμεύεται με αμοιβαίο όρκο ότι θα τηρεί ένα αναλλοίωτο δόγμα, προκειμένου να ασκεί έτσι σε κάθε μέλος του ―και διά μέσου αυτών σε όλο το λαό― μια δίχως τέλος επικηδεμονία;

Εγώ λέγω πως αυτό είναι εντελώς αδύνατο.

Ένα τέτοιο συμβόλαιο, με το οποίο θα επιχειρούσαν να κρατήσουν για πάντα το ανθρώπινο γένος μακριά από κάθε διαφωτισμό, είναι εντελώς άκυρο· έστω κι αν επικυρωνόταν από την ανώτατη εξουσία, τα κοινοβούλια και τα πιο πανηγυρικά συνέδρια ειρήνης.

Δεν μπορεί μια εποχή να αυτοδεσμευτεί και να συνωμοτήσει ώστε η επομένη να μείνει σε μια κατάσταση στην οποία θα είναι αδύνατο να επεκτείνει τις (προπαντός πιο απαραίτητες) γνώσεις της, να τις αποκαθάρει από πλάνες, και γενικά να προχωρήσει προς την κατεύθυνση του διαφωτισμού. […]

Εντόπισα το κέντρο βάρους του διαφωτισμού, την έξοδο του ανθρώπου από την ανωριμότητα για την οποία φταίει ο ίδιος, κυρίως στα ζητήματα της θρησκείας, γιατί όσον αφορά τις τέχνες και τις επιστήμες, οι άρχοντές μας δεν ενδιαφέρονται να εμφανίζονται ως κηδεμόνες των υπηκόων τους· επιπλέον, γιατί εκείνη η ανωριμότητα δεν είναι μόνο η πιο επιζήμια, αλλά και η πιο ατιμωτική απ’ όλες.

Ο τρόπος όμως της σκέψης ενός ανώτατου άρχοντα που ευνοεί τη θρησκευτική ελευθερία προχωρεί ακόμα παραπέρα και διαβλέπει πως και σε ό,τι αφορά τη νομοθεσία είναι ακίνδυνο να επιτρέψει στους υπηκόους του να κάνουν δημόσια χρήση της λογικής δύναμής τους και να εκθέσουν δημόσια στον κόσμο τις σκέψεις τους για μια καλύτερη οργάνωσή της, ασκώντας μάλιστα και θαρραλέα κριτική στην κείμενη νομοθεσία.

Ως προς αυτό, έχουμε ένα λαμπρό παράδειγμα: κανένας μονάρχης δεν ξεπέρασε αυτόν τον οποίο εμείς τιμούμε.

Αλλά και μόνο εκείνος που, όντας ο ίδιος διαφωτισμένος, δεν φοβάται ίσκιους και έχει συνάμα στη διάθεσή του έναν πειθαρχημένο και πολυάριθμο στρατό για τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης μπορεί να πει αυτό που μια δημοκρατία (Freistaat) δεν επιτρέπεται να το αποτολμήσει:

Να χρησιμοποιείτε το λογικό σας όσο θέλετε και για οτιδήποτε θέλετε, αρκεί μόνο να πειθαρχείτε! Εκδηλώνεται έτσι εδώ μια παράξενη, απροσδόκητη πορεία των ανθρώπινων πραγμάτων: όπως συμβαίνει κι αλλού, άμα τη δούμε σε μεγάλη κλίμακα, σχεδόν όλα σ’ αυτήν είναι παράδοξα.

Ένας μεγαλύτερος βαθμός πολιτικής ελευθερίας φαίνεται να επιδρά ευνοϊκά στην πνευματική ελευθερία του λαού.

Ωστόσο, της θέτει ανυπέρβλητους φραγμούς.

Απεναντίας, ένας μικρότερος βαθμός πολιτικής ελευθερίας δίνει στο λαό το περιθώριο να ξεδιπλώσει όλες του τις δυνάμεις.

Όταν λοιπόν η φύση ξετυλίγει, κάτω από αυτό το σκληρό περίβλημα, το φύτρο που αποτελεί και την πιο τρυφερή φροντίδα της, δηλαδή την τάση προς τον ελεύθερο στοχασμό, αυτό σιγά σιγά γυρίζει πίσω και επενεργεί στο φρόνημα του λαού (κάνοντάς τον έτσι ολοένα πιο ικανό να πράττει ελεύθερα) και εντέλει επενεργεί ακόμα και σ’ αυτές τις θεμελιώδεις αρχές της κυβέρνησης, που διαπιστώνει ότι έχει και η ίδια συμφέρον να μεταχειρίζεται τον άνθρωπο, ο οποίος είναι τώρα κάτι παραπάνω από μηχανή, ανάλογα με την αξιοπρέπειά του.

 

Königsberg in Preussen, 30 Σεπτεμβρίου 1784

©Απόσπασμα από τις εκδόσεις Κριτική