ΘΙΑΣΟΣ ΟΛΥΜΠΟΥ
ΔΡΩΜΕΝΟ ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ
Από Τρύφωνα Ολύμπιο
ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ
Μετά από οκτάχρονη διαδρομή, καταλήξαμε σε αυτό το δρώμενο, που παρουσιάζει μία εμπεριστατωμένη θεώρηση της Ελληνικής Κοσμοθεάσεως.
Αυτό αποτελεί ένα σταθμό στην προσπάθεια αναζητήσεως και ανασυγκροτήσεως της Ελληνικής Ταυτότητας. Η διαδρομή αυτή, δεν ήταν έργο ενός ανθρώπου, αλλά πολλών, οι οποίοι πίστεψαν στην ορθότητα και αγνότητα της ιδέας. Για το λόγο αυτό, το έργο αφιερώνεται σε όλους όσους, λιγότερο ή περισσότερο, συνέβαλλαν στη διάπλαση και πραγμάτωση της.
Ως είναι γνωστό, ζούμε σε ένα εντελώς αντίξοο περιβάλλον με μια ιουδαϊζουσα Χριστιανική Εκκλησία να δεσπόζει και ένα κοσμικό κράτος διεφθαρμένο και ανήμπορο να αναστυλώσει την ταυτότητα του Έλληνος. Το αποτέλεσμα είναι η σύγχυση του Έθνους, η γενική καθυστέρηση της Χώρας και η αναπαραγωγή ενός ιδιόμορφου ανθελληνισμού, παραγομένου μέσα στην ίδια την κοινωνία μας.
Σ' αυτό ακριβώς το περιβάλλον, γεννήθηκαν ΤΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ, το έτος 1996, αποτελώντας μία σπίθα αφυπνίσεως ενός από αιώνων κοιμωμένου έθνους. Όμως, τόσο το δρώμενο, όσο και τα ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ εν γένει, δεν αποτελούν τη λύση στην ανασυγκρότηση και ανύψωση της Ελλάδας.
Είναι απλώς ένα μικρό λιθαράκι στη γενικότερη προσπάθεια με την ελπίδα και την προοπτική να γίνει το άλμα κάποτε μέσα από ένα γενικότερο κίνημα. Μέχρι τότε, εμείς θα ανάβουμε μια λαμπάδα στο όνομα της Πνευματικής Ελλάδας στον Όλυμπο.
Έρρωσθε κι ευδαιμονείτε
Τρύφων Ολύμπιος
ΠΡΟΜΘΕΙΑ 2003 (Σάββατο)
Το δρώμενο του Προμηθέως χωρίζεται σε 6 ενότητες
Α στην κοσμογονική αφήγηση
Β. Η δεύτερη ενότητα αναφέρεται στην παράδοση της ακατέργαστης φωτιάς από τον Προμηθέα, που συμβολίζει την εμφάνιση του έμφρονος ανθρώπου και την προσπάθεια του να σχηματίσει λόγο και πολιτισμό. Μεταφυσικά δε μπορεί να σημαίνει τον σχηματισμό της πρώτης αρχέγονης ψυχής του ανθρωπίνου είδους ή ακόμη την προσπάθεια της ατομικής ψυχής να συγκροτήσει τάξη μέσα από το αρχικό χάος, από το οποίο προέρχεται.
Γ. Η τρίτη ενότητα πραγματεύεται την μεταμόρφωση του Προμηθέως ως αρχεγόνου αιτίου
(ακατέργαστη φωτιά) σε Απόλλωνα. Εδώ ο πρωτόγονος, άναρχος πολιτισμός αποκτά λόγον και τάξη, νοημοσύνη, οργάνωση, συνέπεια και κοινωνική συνείδηση ή κοινωνικό είναι. Το αρχικό πυρ μετατρέπεται σε Απολλώνειο φως. Επίσης η μεταμόρφωση συμβολίζει την απόκτηση δια μεν την συλλογική ψυχή κοινωνικής συνειδήσεως ή κοινωνικού λόγου, δια δε την ατομική ψυχή την ανάπτυξη συνειδήσεως, ατομικού λόγου, αρμονίας και τάξεως, όπου λάμπει το νοητικό μέρος δια της γνώσεως. Από εδώ έχει την απαρχή του ο ελληνικός και κατ' επέκταση ανθρώπινος πολιτισμός.
Δ. Η τέταρτη ενότητα πραγματεύεται την μεταμόρφωση του Απόλλωνος σε Διόνυσο. Μαζί με τον Απολλώνειο λόγο, ο πολιτισμός ενσωματώνει το δέον, το πάθος της δημιουργίας, απελευθερώνει από το υποχθόνιο και άναρχο. Η ατομική ψυχή ολοκληρώνεται με τον Διόνυσο ψυχαγωγό μέσα από την έκσταση και την θυσία του Θεού. Η πνευματικότητα του Διονύσου συμπληρώνει τον ανώτερο λόγο του Απόλλωνος και μαζί οι δύο θεοί-ιδιότητες σχηματίζουν τον τέλειο άνθρωπο.
Ε. Ακολουθεί ο χορός των μυημένων στον λόγο και στην έκσταση. _
Γιώργος
Εκ θεών αρχόμεθα (Ένα τύμπανο)
Ιέρεια (Σεμέλη)
Μέλλω να αινέσω τον κύριον του παντός, το Παν και το Εν.
Αθανάτων άρρητε πατέρα, αιώνιε,
Συ που είσαι επέκεινα του παντός, Χάος ιερό
Ανοιχθήτε ουρανοί, άνεμοι καταπαύσατε
Ίνα ο αθάνατος του Θεού κύκλος δεχθή την προσευχή μου
Κύδιστ' αθανάτων, πολυώνυμε, παγκρατές αιεί,
Ζευ, φύσεως αρχηγέ, νόμου μετά πάντα κυβερνών, χαίρε,
σε γαρ πάντεσι θέμις θνητοίσι προσαυδάν, εκ σου γαρ γένος εσμέν.
Την Δύναμιν σου πάντα θα υμνώ και αεί θα ψάλλω
Πόντια Ήρα, βασίλεια θεά, παντογένεθλε,
Διός σύλλεκτρε, μάκαιρα, αειθαλή, πολυώνυμε
Ω θεοί τ' Ολύμπου του Ελληνικού
Σπονδή τελούμε στην ψυχή της Ελλάδος (δις, και χτυπούν τα τύμπανα)
(Ένα τύμπανο)
Ιφιγένεια
Από τους θεούς τον άριστο και μέγιστο θα υμνήσω Δία,
Τον βασιλέα των θεών και όλων των ανθρώπων.
Ελέησε καλέ Κρονίδη, κάνε μας σοφούς κι αγαθούς ανθρώπους.
Άρτεμη με τα χρυσά σου βέλη, σεβαστή παρθένα αέρινη, προστάτιδα των κοριτσιών,
Κάμε να γίνω σοφή κι ενάρετη κοπέλα.
Εις Μνήμην
Τρύφων
Μιμνίσκομαι του Πελασγού, του Δευκαλίωνος, του Έλληνος, του Πέλοπος, , μιμνήσκομαι του Αιγύπτου, του Δαναού, του Ορφέως, του Ομήρου, του Ηρακλέους, του Θησέως, του Διονύσου, του Ιάσωνος, του Θεταλλού, του Αδμήτου, του Αδράστου, μιμνήσκομαι του Μήνωος, του Δαιδάλου, του Ικάρου και του Κάδμου, μιμνήσκομαι της Πύρας, της Αλκμήνης, της Λητούς, της Αλκυόνης, της Αριάδνης, των γεναρχών ημών, εις πεδία μακάρων και ηρώων, των ηρώων του γένους αναπαύσασθε.
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ
Γιώργος
Η πρώτη πράξη είναι η αφήγηση της Κοσμογονίας, η οποία μας μιλά πως γεννήθηκε ο Κόσμος, η φύση και ο άνθρωπος, πως κυριάρχησαν οι Ολύμπιοι και μπήκε τάξη στον κόσμο. Ο σκοπός της αφηγήσεως είναι διπλός. Αφενός γνωρίζουμε πως σχηματίστηκε το Σύμπαν και αφετέρου δίνουμε το ερέθισμα για παραπέρα αναζήτηση. Αλλά σημαντικό είναι ότι από εκείνη την κοσμογονία ξεκίνησε η γέννηση του ελληνικού πολιτισμού.
(τύμπανο)
Στέλιος
Θα σου πω μια ιστορία, ω των Ελλήνων γένος, Θα σου πω την ιστορία, που οι Έλληνες πίστευαν, όταν Έλληνες ακόμα ήταν Πριν να γίνουν ιουδύλοι, ρωμιοί, τουρκογραικύλοι,
Οταν τότε που τους ήρωες γεννούσαν Και θεούς ευγνωμονούσαν τους δικούς τους, μα τον Δία.
(Ένα τύμπανο)
Κοσμάς
Το Σύμπαν είναι άπειρον και αϊδιον, ταυτόσημον με το Ιερό Χάος, μηδέποτε γεννηθέν και ουδόλως φθαρτόν, όμοιον του εαυτού του και ουδέν υπάρχει έξω από αυτό. Ο Κόσμος, αντιθέτως είναι γενόμενος, είναι φύση, έχει τάξη και ροπή και χωροχρονικόν πέρας. Εκεί σχηματίστηκαν οι κοσμικοί θεοί. Μέρος του Κόσμου είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Ο Κόσμος είναι ιερός, αφού περιέχει μέσα του θείον και εμείς είμαστε φορείς της θεότητας.
Ελπίδα
Ω ιερόν Χάος, Διός και Ήρας ιερή ουσία
Του αενάου, του αϊδίου Νοός, Του αεί δονούμενου ιερού αριθμού
Ω Χάος άπειρον, ιερόν και άρρητον, ακίνητον, χρυσούν και περίλαμπρον
Το απείρως καθαρόν, αείζωον και γεννήτωρ απάντων.
Γεωργία
Εν αρχή ήν το όλον εν, το Χάος το άπειρον και αείζωον
Το όμοιον του εαυτού του, τα πάντα περικλείον
Πυρ το αείζωον, το άναρχον, το πρώτιστον, πάντων ορατών αρχή.
Πυρός δ' αμοιβή ει τα πάντα και των πάντων το πυρ το αιώνιον εστί.
Κοσμάς
Εν αρχή ην το πυρ το αιώνιον, το αεί υπάρχον και πανταχού ευρισκόμενον, ο θεός ο μέγας. Παρ' αυτού η αιωνία ύλη σκορπίζει αιωνίως και πάλι συνάγει, σμίγει κι αποχωρίζεται, ζυγώνει και μακραίνει.
Εξ αυτών εξεπήδησεν ο αυτοφυής κόσμος, τον οποίον ούτε θεός μηδέ θνητός εποίησεν.
Αφροδίτη
Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν,
Αλλ' ην αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα.
Αλλ' είναι αυτογεννής και μέσα του τον έρωτα και τον πόλεμο εκτρέφει.
Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς.
Γεωργία
Πόλεμος κοινός παντού και πάντοτε, πόλεμος γεννά, πόλεμος καταστρέφει και ξαναγεννά.
Πόλεμος το αείρροο ποτάμι της αιωνίας αλλαγής είναι.
Ω Άρη βασιλεύ της παντοτινής φθοράς και γεννήσεως.
Πόλεμος δ' υπηρέτης του Έρωτος νεανίου κι αιωνίου.
Ω Έρωτα, της φύσεως γεννήτωρ, των θείων μορφών ιερή δύναμη,
Εσύ κοσμικέ πηδαλιούχε, στο χέρι σου κρατάς τα πέρατα του Κόσμου.
(τρεις ομοβροντίες τύμπανων)
Κοσμάς
Όταν ο γεννήσας πατήρ Ζευς συμπαντικός εννόησε ότι ο κόσμος εκινήθη κι έγινε ζωντανή εικόνα τοον αιωνίων θεών, εθαυμάσεν αυτόν τον αυτογέννητον κόσμον. Επειδή δε ο γεννήτωρ είναι άριστος, ούτε δύναται ούτε θεμιτόν είναι να πράττει άλλο παρά το κάλλιστον. Επειδή το χάος-γεννήτωρ είναι αιώνιον, δεν δύνατο την αιωνιότητα να εναποθέσει εις τον λαβόντα γέννησιν κόσμον. Όμως έκανε τον κόσμον να προχωρά με τον νόμον των αριθμών. Δια τούτο ο αριθμός είναι η ουσία του κόσμου και έκαστος των ανθρώπων αποτελεί ίδιον αριθμόν μοναδικόν. Ούτω ο Κόσμος είν' αυτοφυής, γεννήτωρ του εαυτού του, εν αρχή ασταθείς, ευματάβλητος και πολεμοχαρείς. Μορφές εγέννα αενάως, σώματα αστέρο:>ν και πάλι τα κατάστρεφε και κάποτε προέκυψε ο Ουρανός και η Γη.
Αφροδίτη
Ο Ουρανός τη Γη επλάγιασε κι' εγέννησε τιτάνες, τον Ωκεανό, τον Κίο και Κρείο και τον Ιαπετό γονιό του Προμηθέα κι' απ' όλους ύστερα γεννήθηκε ο δόλιος ο Κρόνος που τον Ουρανό εκτόπισε κι' έγινε κείνος αρχηγός.
Ο Κρόνος και η Ρέα τέκνα γέννησαν πολλά και δοξασμένα και τελευταίο έκαναν τον Δία τον βαθύσκεπτο πατέρα των θεών και όλων των ανθρώπων.
Ο Δίας σαν ανδρώθηκε πόλεμο ξεκίνησε στον Κρόνο, τον γονιό του.
Σε μάχες γεροδύναμες σε δύο παρατάξεις, από την μιά οι Τιτάνες οι Θεοί κι' από την άλλη οι Ολύμπιοι που γέννησε η ομορφόμαλλη η Ρέα η Κυβέλη. Δίχως στιγμή να πάψουνε, ακαίρια δέκα χρόνια πολεμούσαν, τρομαχτικά απ' ολόγυρα η θάλασσα η απέραντη αγριοβογγούσε.
Από των αθανάτων την ορμή, έτρεμε η ρίζα και η κορφή του τρομερού Ολύμπου,
και μιά βαριά σεισμό βουή μέχρι του Τάρταρου ανέβαινε από κάτω, έριχναν κι' αλαλάζανε κι' ως τον αστρόπληθο ουρανό ανέβαινε η φωνή τους.
(Κεραυνός με φωνές τύμπανα)
Τις αστραπές του έριχνε ο φοβερός ο Δίας, βροντές και κεραυνοί σκορπούσαν άγια φλόγα
Ήτανε σαν να σμίγανε η γη κι ο ουρανός ο μέγας, τόσος γινόταν χαλασμός σαν οι θεοί στη μάχη τους εμπλεκόταν.
Ο μέγας Όλυμπος απ' άκρη ως άκρη τρανταζόταν και τ' απαντούσε η γη αργοβογγόντας.
Κοσμάς
Στο τέλος! νίκησε ο Ζευς και γαλήνεψε η φύση.
Από τον Δία βγήκανε άξιες θυγατέρες, η Ευνομία, η Δίκη κι' η Ειρήνη, οι Μοίρες οι Χάριτες, οι Νύμφες και οι εννιά οι Μούσες και οι θεοί και οι θεές, κι' ο κόσμος έλαμψε, ηρέμησε και ήρθε μια νέα τάξη.
Γιώργος
Αφού η τάξη των Ολυμπίων κυριάρχησε από την τιτανομαχία, εισήχθη στον κόσμο η Σοφία δια της Αθηνάς, το Κάλλος για να είναι διάκοσμος δια της Αφροδίτης και η Ανάγκη του Κόσμου δια της Ειμαρμένης.
Ματίνα
Ω γένος των Ελλήνων! Εμένα, την Αθηνά, πρώτη με απέστειλε ο Κεραυναίος Ζευς, να σας μηνύσω την ιερή σταλαγματιά, του κόσμου την αλήθεια. Όταν λοιπόν, ο Ζήνιος ο λόγος άφησε το άπειρο το Χάος και με μια ιερή πνοή έφτιασε τον κόσμο των αστέρων, η Σοφία και η Αγαθότης βγήκαν από μέσα του και τον Κόσμο πλημμύρισαν. Την Ουσία, τη Σοφία και την Αγαθότητα έσπειρα στον Όλυμπο το νεφελοσκέπαστο, στον κήπο του Αιγαίου, στα όρη τα πιερικά, στη Δήλο την περίλαμπρη, στην Κρήτη του Ιδαίου. Από εδώ γεννήθηκες εσύ ω γένος των Ελλήνων. Τούτα μάθε από με, να μην ξεχάσετε ποτέ το δρόμο της Σοφίας, γιατί ο Νους και η φρόνηση τον κόσμο θεμελιώνουν.
(Τύμπανο ένα)
Αφροδίτη
Άμα ο μέγιστος ο Ζευς τον κόσμο εξεκίνησε και μπήκε στη σειρά των ιερών πραγμάτων, εφώναξε εμέ την ομορφιά να φτιάξω. Τότε εγώ τον Έρωτα πάραυτα εγέννησα, που έργο δικό του είναι να έλκει τα πάντα με τα πάντα, κι απ' αυτές τις θεϊκές ενώσεις να βγαίνουν οι μορφές ωραίες και άπειρες ετούτου εδώ του Κόσμου. Πρώτα έβαλα την τάξη σαν αρχή και την οικονομία, κι από την ευταξία γεννήθηκε η ομορφιά που κάλλος ονομάσθη. Κι ο Κόσμος έγινε κόσμημα, το ιερό στολίδι. Εγώ είμαι η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς, του κόσμου του διακοσμητού, κι από μένα ξεπηδούν οι πολυποίκιλες μορφές που ήταν, είναι και θα είναι. Αυτό είναι έργο του Διός, ουσία των Ελλήνων, των Ολυμπίων τέκνων.
(τύμπανο ένα) Γεωργία
Ω γένος των Ελλήνων! Ο Κόσμος αυτός ο άπειρος, ο αϊδιος κι αιώνιος, τρέχει στο δρόμο το μακρύ, προς τον σκοπό τον ιερό, να φτάσει εκεί που αρχικώς βρισκόταν, την ιερή πηγή να ξαναδεί. Αυτό το δρόμο εγώ τον έφτιασα, κι εγώ θα οδηγώ τον Κόσμο τούτο, όλο το γένος των θεών κι ακόμη των ανθρώπων. Το τέλος εγώ γνωρίζω κι ουδείς μπορεί ν' αντισταθεί, ούτε κι ο Νεφεληγερέτης Ζευς ακόμη. Είμαι η Ειμαρμένη, του Κόσμου η Ανάγκη, κι επιβάλλω την τροχιά, που όλοι οι θεοί κινούνται. Ο κόσμος αυτός ο έναστρος, που κάποτε απεσχίσθη από τον ιερό κορμό, έχει μέσα του τον Ιερό το Νόστο να γίνει ξανά πνευματικός. Κι εσύ, ω γένος των Ελλήνων, που απεσχίσθεις κάποτε από τον πνευματικό σου δρόμο, το δρόμο που ο κοσμικός ο Ζευς έχει για σε χαράξει, τώρα ήρθε η στιγμή τη Μοίρα σου να ξαναβρείς, να γίνεις εκείνο που όντως είσαι. Αυτά επιτάσσει η Ειμαρμένη, αυτό είναι του Κόσμου η ανάγκη.
Γιώργος
Η αποκωδικοποίηση των φυσικών νόμων από την σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι η φύσις έχει λόγον και τάξιν, οι κανόνες λειτουργίας του Κόσμου μας βρίσκονται μόνο μέσα σ' αυτόν τον ίδιο και τίποτα δεν είναι έξω από αυτόν. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο Κόσμος περικλείει νοημοσύνη, δηλαδή τον θεό τον ίδιο. Αυτή η θέση που είναι Ελληνική, έχει μια σειρά συνέπειες. Αυτομάτως καθίσταται η φύση ιερή, αφού περιέχει μέσα της το θείον. Στις πέτρες, στα δένδρα, στα ζώα και στον άνθρωπο είναι παρών ο Θεός, αφού όλα έχουν σχηματιστεί εκ των ουσιών του. Συνεπώς όλα είναι ποιοτικά συγγενή με όλα και κάθε τεχνολογική παρέμβαση σε ένα μέρος της φύσεως επηρεάζει τα άλλα μέρη. Αυτή η θέση είναι απολύτως σύμφωνη με την οικολογική αρμονία και απαντά στα σύγχρονα αδιέξοδα της αλόγιστης συμπεριφοράς στη φύση.
Η στροφή προς την ελληνική κοσμογονία μας δίνει επιστημονική εξήγηση του Κόσμου και μας κάνει νοήμονα όντα. Γι αυτό ας ανατρέξουμε στον Ορφέα, Ηράκλειτο, Εμπεδοκλή και Δημόκριτο και στους Στωικούς για να διαπιστώσουμε τις αλήθειες που μόλις σήμερα διαπιστώνει η επιστημονική έρευνα. Κάθε στροφή προς τον ελληνικό πολιτισμό πρέπει να περιλαμβάνει την κοσμογονία, θεογονία και θεοαντίληψη εν γένει των προγόνων μας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική φιλοσοφία χωρίς την θεοαντίληψη των Ελλήνων.
Αφροδίτη
Ω Κόσμε, διάκοσμε, ευταξίας, ευμορφίας και σοφίας ιερό σκεύος, Ω Κόσμε της Αθηνάς το πνεύμα, της Αφροδίτης το κάλλος, Ω Κόσμε αϊδιε του ανθρώπου ιερή πατρίδα Σε λατρεύω αιώνια και φιλώ το σπέρμα σου.
Ω ιερά φύσις, φυομένη και πανταχού αειθαλούσα, Ω φύσις ιερά των αναρίθμητων αστέρων και γαλαξιών μητέρα, Της αενάου κινήσεοος και αλλαγής ζωοφόρος μήτρα.
Τον Κόσμο αυτόν τον όμορφο, την φύσιν την περίλαμπρη υμνώ και αεί θα ψάλλω.
Ελπίδα (τραγούδι)
Ω φύσις ιερά των αναρίθμητων αστέρων και γαλαξιών μητέρα, Της αενάου κινήσεως και αλλαγής ζωοφόρος μήτρα. Τον Κόσμο αυτόν τον όμορφο, την φύσιν την περίλαμπρη Υμνώ και αεί θα ψάλλω, ευοί, ευαί, ευάν.
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ Γιώργος
Εκεί κάπου στο κοσμικό θεοτεχνείο υπάρχει το αρχείο της γνώσεως και ο άνθρωπος προσπαθεί να εισέλθει σ' αυτό, να γίνει θεομάχος, να κατακτήσει τον κόσμο. Με αγώνα, κόπο και πόνο προχωρά δεμένος πάνω στον Καύκασο, υποφέρει τα βάσανα της δημιουργίας για να φτάσει στην θέωση, να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του και της φύσεως. Πάνω σ' αυτή την γραμμή σχηματίζει επιστήμη-τεχνολογία, εργαλεία, μεθόδους, καλυτερεύει τους όρους διαβιώσεως του, αλλά ξεχνά την αρετή, την σωφροσύνη, το μέτρον και γίνεται αλαζόνας. Δύο πράγματα χρειάζεται συνεπώς η ανθρωπότητα, την γνώση και την αρετή, διότι επιστήμη αρετής χωριζόμενη πανουργία, ου σοφία εστίν.
Φέτος παρουσιάζουμε μόνο τον Προμηθέα Πυρφόρο. Δεν περιμένουμε να τιμωρηθεί ο Προμηθεύς, αλλά προσπαθούμε να προλάβουμε την παρέκβαση. Γι αυτό αρχικώς ο Προμηθεύς Πυρφόρος μεταμορφώνεται σε Απόλλωνα και η Προμήθεια Φλόγα σε Απολλώνεια γνώση. Είναι η γνώση που έκανε τον άνθρωπο να αποκτήσει λόγο και με τον λόγο να αποκτήσει συνείδηση και αυτοσυνείδηση, φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνες. Στην συνέχεια ο Απόλλων μεταμορφώνεται στο αντίθετο του, σε Διόνυσο και αναιρεί την λογική, αναδεικνύοντας τον πνευματικό, ψυχικό κόσμο. Η ψυχή περνά την διαδικασία της καθάρσεως από τα κατώτερα πάθη για να φτάσει στη λύτρωση
Το συμβολικό πέρασμα από τον Προμηθέα στον Απόλλωνα και από τον Απόλλωνα στον Διόνυσο, αποτελεί μια πρόταση προς την ανθρωπότητα. Διότι ο Προμηθεύς αναφέρεται σ' ένα πρώιμο στάδιο της πορείας του πολιτισμού, κατά το οποίο ο άνθρο^πος μόλις ανοίγει τα μάτια της γνώσεως χωρίς καν να γνοορίζει ηθικό επιστέγασμα και ηθική περιφρούρηση. Ο Προμηθεύς δίνει την πρώτη φοοτιά που είναι ακατέργαστη κι επικίνδυνη. Γι αυτό λέμε ότι παριστά τελικώς την εκτροπή του ανθρωπίνου είδους, που το οδηγεί στην παρέκβαση. Σήμερα η ανθρωπότητα έχει ως Προμηθεύς εισέλθει στα μυστικά της φύσεως και σχηματίζει τεχνολογία. Καταλήγει όμως σε αλαζονεία και παρέκβαση γιατί δεν έχει μέσα της την αρετή, πράγμα που θα επιφέρει την καταστροφή. Γι αυτό η μεταμόρφοοση του Προμηθέως σε Απόλλωνα είναι η διαδικασία κατά την οποία η ακατέργαστη φωτιά του πρώτου μετουσιώνεται σε φως του δευτέρου. Ο Προμηθεύς λοιπόν δίνει φωτιά και ο Απόλλων δίνει φως. Το πέρασμα της ανθρωπότητας και του ανθρώπου στον Απόλλωνα και Διόνυσο είναι άνοδος σε μια ανώτερη σφαίρα συνειδητότητας, όπου η Απολλώνεια γνώση και Διονυσιακή κάθαρση και αρετή δημιουργούν την κοσμική ομαλότητα, την τάξη και αρμονία για να σωθεί το ανθρώπινο είδος.
(Τύμπανο)
Στέλιος
Κι εγεννήθη το του ανθρώπου γένος εκ των εγκάτων της Γαίας Μητέρας, εκ των καπνών και στάχτης συνετάχθη άνθρωπος, εις τόπους σκοτεινούς να βολοδέρνει ανήμπορος.
Και παρεκάλη την Μητέρα εις τα έσχατα του κόσμου:
Δόσ' μοι ω μάτερ φως, δόσ' μοι, ω Γαία μάτερ, πυρ φωτεινόν, δόσ' μοι, Ουρανέ πάτερ, το πυρ ολόθερμον και ζωοφόρον, δόσ' μοι, Ουρανέ πάτερ, το φως των Θεών του Κόσμου.
Κοσμάς
Κι εγένετο πυρ, κι εγένετο πυρ, κι εγένετο πυρ κατ' εικόνα του αρχικού πυρός, γνήσιον κι ακατέργαστον Προμηθεύς εμφανίζεται (πίσω από τον λόφο, μπροστά αυτός και εκατέρωθεν 3+3 χλαμυδοφόροι)
Εγώ ο Προμηθεύς, εγώ ο Προμηθεύς, εγώ ο Προμηθεύς,
Πυρ θεϊκόν κομίζω στους ανθρώπους.
Δεύτε λάβετε πυρ ανέσπερον θεϊκόν
Δεύτε λάβετε πυρ το ανέσπερον και αναλοίωτον
Δεύτε λάβετε πυρ το αιώνιον, ολύμπιον.
(Ανάβει τον βωμό και αποχωρεί μαζί με τους 3+3)
Στέλιος
Άμα ο Προμηθεύς είδε τους θνητούς πόσο υποφέρουν, οίκτος κι' αγάπη πλημμύρισ' η ψυχή του, και γι' αυτούς εσκέφτηκε να γίνει ο προστάτης. Τους έκανε λοιπόν το θάνατο να μη σκέπτονται και τυφλές ελπίδες έσπειρε στο γένος των ανθρώπων. Ακόμα, τη φωτιά τους έδωκε, που φτιάνει ό,τι κανείς θελήσει, και τέχνες πολλές μ' αυτή να μάθουνε. Πριν από αυτόν οι άνθρωποι μυαλό χελώνας είχανε. Αυτός τους έβαλε νου και σκέψη, αυτός τους άναψε φωτιά να βλέπουν τον άνω κόσμο, τους έδωκε φωτιά νωπή, βγαλμένη από το Σύμπαν, φωτιά ακατέργαστη να την κατεργαστούνε. Αυτός τους έδωκε το πυρ για να ανυψωθούνε και κάποτε θεοί να γίνουνε, στον Όλυμπο να πάνε.
Κοσμάς
Ο Προμηθεύς, έδωκε εις τους θνητούς φωτιά νωπή και άγρια, χωρίς αρετή και φρόνηση, χωρίς νοημοσύνη. Και παίζανε με την φωτιά, κι έκαιγαν την φύση, γιατί με γνώση απερίσκεπτη την φύση και την φύση τους σε κίνδυνο την βάλουν. Έδωκε εις τους θνητούς, λοιπόν, φωτιά για να καταστραφούνε. Τον ηθικό το νόμο λησμονούν, την φύση βεβυλώνουν, βεβυλώνουν τους θεούς, σε ύβρι καταλήγουν κι η ύβρις αγριώνεται, την Νέμεσιν θα φέρει.
Γιώργος
Ο Προμηθεύς προσπάθησε με κλεμμένη την φωτιά να ανυψώσει το ανθρώπινο γένος και να το οδηγήσει στον πολιτισμό. Ήταν φωτιά του πρωτόγονου που μόλις ανάβει την σπίθα για να ξεκινήσει την μεγάλη πορεία της ανυψώσεως. Όμως η προσπάθεια ήταν μάταιη, διότι η εδραίωση πολιτισμού δεν μπορεί να στηρίζεται στην κλοπή, διότι κλοπή είναι παρέκβαση. Όμως η Προμήθεια κλοπή, αν και συμβολίζει την παρέκβαση, δείχνει ταυτοχρόνως τον ανθρώπινο αγώνα να γίνει θεομάχος, να κατακτήσει ανώτερη γνώση. Η λύτρωση της ανθρωπότητας τελικώς γίνεται από την στιγμή που η φωτιά μετατρέπεται σε φως και το φως το ανέσπερον έρχεται με την είσοδο του Απόλλωνος.
Στέλιος
Παρήλθεν ο Αιών και οι άνθρωποι με λίγες γνώσεις, αγωνίζοντο στον κόσμο των τεράτων. Τότε οι Έλληνες εστράφηκαν στου Ήλιου τις αχτίδες και λάτρεψαν τον Απόλλωνα και ο αρχέγονος Προμηθεύς, Απόλλων θεός του φωτός κατέστη. Και οι άνθρωποι σηκώθηκαν το φως να ατενίσουν, φως θεού Απόλλωνος, την γνώση για να φτάσουν.
Κοσμάς
Δεύτε λάβετε φως, Φως αιώνιον, φως υπεράνω , φως υποκάτω Εκ φωτός γαρ τα πάντα και εις φως πάντα τελειώνουν. Υπεράνω του υπερουρανίου θόλου είναι το εις διηνεκές κινούμενον φως, ο Αιών ο άπειρος. Διότι ο Θεός ανοικών εις το φως, διότι ο Πατήρ ο Μέγας τας οδούς του Φωτός διανοίγει. Εις τον ουρανόν φως ουράνιον και εις άστρα φως επικρατεί, Το επουράνιον γαρ φως μηδέ καυστικόν, μήτε φθαρτικόν κανενός πράγματος Ούτε εναντίον της Γης, ούτε κατ' ανθρώπων,
Αλλά είναι πυρ ζωογόνον, καθαρόν και διαυγές, είναι η γνώσις η αληθής.
Εις Μνήμην
Τρύφων
Μιμνίσκομαι του Πελασγού, του Δευκαλίωνος, του Έλληνος, του Πέλοπος, , μιμνήσκομαι του Αιγύπτου, του Δαναού, του Ορφέως, του Ομήρου, του Ηρακλέους, του Θησέως, του Διονύσου, του Ιάσωνος, του Θεταλλού, του Αδμήτου, του Αδράστου, μιμνήσκομαι του Μήνωος, του Δαιδάλου, του Ικάρου και του Κάδμου, μιμνήσκομαι της Πύρας, της Αλκμήνης, της Λητούς, της Αλκυόνης, της Αριάδνης, των γεναρχών ημών, εις πεδία μακάρων και ηρώων, των ηρώων του γένους αναπαύσασθε.
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ
Γιώργος
Η πρώτη πράξη είναι η αφήγηση της Κοσμογονίας, η οποία μας μιλά πως γεννήθηκε ο Κόσμος, η φύση και ο άνθρωπος, πως κυριάρχησαν οι Ολύμπιοι και μπήκε τάξη στον κόσμο. Ο σκοπός της αφηγήσεως είναι διπλός. Αφενός γνωρίζουμε πως σχηματίστηκε το Σύμπαν και αφετέρου δίνουμε το ερέθισμα για παραπέρα αναζήτηση. Αλλά σημαντικό είναι ότι από εκείνη την κοσμογονία ξεκίνησε η γέννηση του ελληνικού πολιτισμού.
(τύμπανο)
Στέλιος
Θα σου πω μια ιστορία, ω των Ελλήνων γένος, Θα σου πω την ιστορία, που οι Έλληνες πίστευαν, όταν Έλληνες ακόμα ήταν Πριν να γίνουν ιουδύλοι, ρωμιοί, τουρκογραικύλοι,
Οταν τότε που τους ήρωες γεννούσαν Και θεούς ευγνωμονούσαν τους δικούς τους, μα τον Δία.
(Ένα τύμπανο)
Κοσμάς
Το Σύμπαν είναι άπειρον και αϊδιον, ταυτόσημον με το Ιερό Χάος, μηδέποτε γεννηθέν και ουδόλως φθαρτόν, όμοιον του εαυτού του και ουδέν υπάρχει έξω από αυτό. Ο Κόσμος, αντιθέτως είναι γενόμενος, είναι φύση, έχει τάξη και ροπή και χωροχρονικόν πέρας. Εκεί σχηματίστηκαν οι κοσμικοί θεοί. Μέρος του Κόσμου είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Ο Κόσμος είναι ιερός, αφού περιέχει μέσα του θείον και εμείς είμαστε φορείς της θεότητας.
Ελπίδα
Ω ιερόν Χάος, Διός και Ήρας ιερή ουσία
Του αενάου, του αϊδίου Νοός, Του αεί δονούμενου ιερού αριθμού
Ω Χάος άπειρον, ιερόν και άρρητον, ακίνητον, χρυσούν και περίλαμπρον
Το απείρως καθαρόν, αείζωον και γεννήτωρ απάντων.
Γεωργία
Εν αρχή ήν το όλον εν, το Χάος το άπειρον και αείζωον
Το όμοιον του εαυτού του, τα πάντα περικλείον
Πυρ το αείζωον, το άναρχον, το πρώτιστον, πάντων ορατών αρχή.
Πυρός δ' αμοιβή ει τα πάντα και των πάντων το πυρ το αιώνιον εστί.
Κοσμάς
Εν αρχή ην το πυρ το αιώνιον, το αεί υπάρχον και πανταχού ευρισκόμενον, ο θεός ο μέγας. Παρ' αυτού η αιωνία ύλη σκορπίζει αιωνίως και πάλι συνάγει, σμίγει κι αποχωρίζεται, ζυγώνει και μακραίνει.
Εξ αυτών εξεπήδησεν ο αυτοφυής κόσμος, τον οποίον ούτε θεός μηδέ θνητός εποίησεν.
Αφροδίτη
Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν,
Αλλ' ην αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα.
Αλλ' είναι αυτογεννής και μέσα του τον έρωτα και τον πόλεμο εκτρέφει.
Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς.
Γεωργία
Πόλεμος κοινός παντού και πάντοτε, πόλεμος γεννά, πόλεμος καταστρέφει και ξαναγεννά.
Πόλεμος το αείρροο ποτάμι της αιωνίας αλλαγής είναι.
Ω Άρη βασιλεύ της παντοτινής φθοράς και γεννήσεως.
Πόλεμος δ' υπηρέτης του Έρωτος νεανίου κι αιωνίου.
Ω Έρωτα, της φύσεως γεννήτωρ, των θείων μορφών ιερή δύναμη,
Εσύ κοσμικέ πηδαλιούχε, στο χέρι σου κρατάς τα πέρατα του Κόσμου.
(τρεις ομοβροντίες τύμπανων)
Κοσμάς
Όταν ο γεννήσας πατήρ Ζευς συμπαντικός εννόησε ότι ο κόσμος εκινήθη κι έγινε ζωντανή εικόνα τοον αιωνίων θεών, εθαυμάσεν αυτόν τον αυτογέννητον κόσμον. Επειδή δε ο γεννήτωρ είναι άριστος, ούτε δύναται ούτε θεμιτόν είναι να πράττει άλλο παρά το κάλλιστον. Επειδή το χάος-γεννήτωρ είναι αιώνιον, δεν δύνατο την αιωνιότητα να εναποθέσει εις τον λαβόντα γέννησιν κόσμον. Όμως έκανε τον κόσμον να προχωρά με τον νόμον των αριθμών. Δια τούτο ο αριθμός είναι η ουσία του κόσμου και έκαστος των ανθρώπων αποτελεί ίδιον αριθμόν μοναδικόν. Ούτω ο Κόσμος είν' αυτοφυής, γεννήτωρ του εαυτού του, εν αρχή ασταθείς, ευματάβλητος και πολεμοχαρείς. Μορφές εγέννα αενάως, σώματα αστέρο:>ν και πάλι τα κατάστρεφε και κάποτε προέκυψε ο Ουρανός και η Γη.
Αφροδίτη
Ο Ουρανός τη Γη επλάγιασε κι' εγέννησε τιτάνες, τον Ωκεανό, τον Κίο και Κρείο και τον Ιαπετό γονιό του Προμηθέα κι' απ' όλους ύστερα γεννήθηκε ο δόλιος ο Κρόνος που τον Ουρανό εκτόπισε κι' έγινε κείνος αρχηγός.
Ο Κρόνος και η Ρέα τέκνα γέννησαν πολλά και δοξασμένα και τελευταίο έκαναν τον Δία τον βαθύσκεπτο πατέρα των θεών και όλων των ανθρώπων.
Ο Δίας σαν ανδρώθηκε πόλεμο ξεκίνησε στον Κρόνο, τον γονιό του.
Σε μάχες γεροδύναμες σε δύο παρατάξεις, από την μιά οι Τιτάνες οι Θεοί κι' από την άλλη οι Ολύμπιοι που γέννησε η ομορφόμαλλη η Ρέα η Κυβέλη. Δίχως στιγμή να πάψουνε, ακαίρια δέκα χρόνια πολεμούσαν, τρομαχτικά απ' ολόγυρα η θάλασσα η απέραντη αγριοβογγούσε.
Από των αθανάτων την ορμή, έτρεμε η ρίζα και η κορφή του τρομερού Ολύμπου,
και μιά βαριά σεισμό βουή μέχρι του Τάρταρου ανέβαινε από κάτω, έριχναν κι' αλαλάζανε κι' ως τον αστρόπληθο ουρανό ανέβαινε η φωνή τους.
(Κεραυνός με φωνές τύμπανα)
Τις αστραπές του έριχνε ο φοβερός ο Δίας, βροντές και κεραυνοί σκορπούσαν άγια φλόγα
Ήτανε σαν να σμίγανε η γη κι ο ουρανός ο μέγας, τόσος γινόταν χαλασμός σαν οι θεοί στη μάχη τους εμπλεκόταν.
Ο μέγας Όλυμπος απ' άκρη ως άκρη τρανταζόταν και τ' απαντούσε η γη αργοβογγόντας.
Κοσμάς
Στο τέλος! νίκησε ο Ζευς και γαλήνεψε η φύση.
Από τον Δία βγήκανε άξιες θυγατέρες, η Ευνομία, η Δίκη κι' η Ειρήνη, οι Μοίρες οι Χάριτες, οι Νύμφες και οι εννιά οι Μούσες και οι θεοί και οι θεές, κι' ο κόσμος έλαμψε, ηρέμησε και ήρθε μια νέα τάξη.
Γιώργος
Αφού η τάξη των Ολυμπίων κυριάρχησε από την τιτανομαχία, εισήχθη στον κόσμο η Σοφία δια της Αθηνάς, το Κάλλος για να είναι διάκοσμος δια της Αφροδίτης και η Ανάγκη του Κόσμου δια της Ειμαρμένης.
Ματίνα
Ω γένος των Ελλήνων! Εμένα, την Αθηνά, πρώτη με απέστειλε ο Κεραυναίος Ζευς, να σας μηνύσω την ιερή σταλαγματιά, του κόσμου την αλήθεια. Όταν λοιπόν, ο Ζήνιος ο λόγος άφησε το άπειρο το Χάος και με μια ιερή πνοή έφτιασε τον κόσμο των αστέρων, η Σοφία και η Αγαθότης βγήκαν από μέσα του και τον Κόσμο πλημμύρισαν. Την Ουσία, τη Σοφία και την Αγαθότητα έσπειρα στον Όλυμπο το νεφελοσκέπαστο, στον κήπο του Αιγαίου, στα όρη τα πιερικά, στη Δήλο την περίλαμπρη, στην Κρήτη του Ιδαίου. Από εδώ γεννήθηκες εσύ ω γένος των Ελλήνων. Τούτα μάθε από με, να μην ξεχάσετε ποτέ το δρόμο της Σοφίας, γιατί ο Νους και η φρόνηση τον κόσμο θεμελιώνουν.
(Τύμπανο ένα)
Αφροδίτη
Άμα ο μέγιστος ο Ζευς τον κόσμο εξεκίνησε και μπήκε στη σειρά των ιερών πραγμάτων, εφώναξε εμέ την ομορφιά να φτιάξω. Τότε εγώ τον Έρωτα πάραυτα εγέννησα, που έργο δικό του είναι να έλκει τα πάντα με τα πάντα, κι απ' αυτές τις θεϊκές ενώσεις να βγαίνουν οι μορφές ωραίες και άπειρες ετούτου εδώ του Κόσμου. Πρώτα έβαλα την τάξη σαν αρχή και την οικονομία, κι από την ευταξία γεννήθηκε η ομορφιά που κάλλος ονομάσθη. Κι ο Κόσμος έγινε κόσμημα, το ιερό στολίδι. Εγώ είμαι η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς, του κόσμου του διακοσμητού, κι από μένα ξεπηδούν οι πολυποίκιλες μορφές που ήταν, είναι και θα είναι. Αυτό είναι έργο του Διός, ουσία των Ελλήνων, των Ολυμπίων τέκνων.
(τύμπανο ένα) Γεωργία
Ω γένος των Ελλήνων! Ο Κόσμος αυτός ο άπειρος, ο αϊδιος κι αιώνιος, τρέχει στο δρόμο το μακρύ, προς τον σκοπό τον ιερό, να φτάσει εκεί που αρχικώς βρισκόταν, την ιερή πηγή να ξαναδεί. Αυτό το δρόμο εγώ τον έφτιασα, κι εγώ θα οδηγώ τον Κόσμο τούτο, όλο το γένος των θεών κι ακόμη των ανθρώπων. Το τέλος εγώ γνωρίζω κι ουδείς μπορεί ν' αντισταθεί, ούτε κι ο Νεφεληγερέτης Ζευς ακόμη. Είμαι η Ειμαρμένη, του Κόσμου η Ανάγκη, κι επιβάλλω την τροχιά, που όλοι οι θεοί κινούνται. Ο κόσμος αυτός ο έναστρος, που κάποτε απεσχίσθη από τον ιερό κορμό, έχει μέσα του τον Ιερό το Νόστο να γίνει ξανά πνευματικός. Κι εσύ, ω γένος των Ελλήνων, που απεσχίσθεις κάποτε από τον πνευματικό σου δρόμο, το δρόμο που ο κοσμικός ο Ζευς έχει για σε χαράξει, τώρα ήρθε η στιγμή τη Μοίρα σου να ξαναβρείς, να γίνεις εκείνο που όντως είσαι. Αυτά επιτάσσει η Ειμαρμένη, αυτό είναι του Κόσμου η ανάγκη.
Γιώργος
Η αποκωδικοποίηση των φυσικών νόμων από την σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι η φύσις έχει λόγον και τάξιν, οι κανόνες λειτουργίας του Κόσμου μας βρίσκονται μόνο μέσα σ' αυτόν τον ίδιο και τίποτα δεν είναι έξω από αυτόν. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο Κόσμος περικλείει νοημοσύνη, δηλαδή τον θεό τον ίδιο. Αυτή η θέση που είναι Ελληνική, έχει μια σειρά συνέπειες. Αυτομάτως καθίσταται η φύση ιερή, αφού περιέχει μέσα της το θείον. Στις πέτρες, στα δένδρα, στα ζώα και στον άνθρωπο είναι παρών ο Θεός, αφού όλα έχουν σχηματιστεί εκ των ουσιών του. Συνεπώς όλα είναι ποιοτικά συγγενή με όλα και κάθε τεχνολογική παρέμβαση σε ένα μέρος της φύσεως επηρεάζει τα άλλα μέρη. Αυτή η θέση είναι απολύτως σύμφωνη με την οικολογική αρμονία και απαντά στα σύγχρονα αδιέξοδα της αλόγιστης συμπεριφοράς στη φύση.
Η στροφή προς την ελληνική κοσμογονία μας δίνει επιστημονική εξήγηση του Κόσμου και μας κάνει νοήμονα όντα. Γι αυτό ας ανατρέξουμε στον Ορφέα, Ηράκλειτο, Εμπεδοκλή και Δημόκριτο και στους Στωικούς για να διαπιστώσουμε τις αλήθειες που μόλις σήμερα διαπιστώνει η επιστημονική έρευνα. Κάθε στροφή προς τον ελληνικό πολιτισμό πρέπει να περιλαμβάνει την κοσμογονία, θεογονία και θεοαντίληψη εν γένει των προγόνων μας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική φιλοσοφία χωρίς την θεοαντίληψη των Ελλήνων.
Αφροδίτη
Ω Κόσμε, διάκοσμε, ευταξίας, ευμορφίας και σοφίας ιερό σκεύος, Ω Κόσμε της Αθηνάς το πνεύμα, της Αφροδίτης το κάλλος, Ω Κόσμε αϊδιε του ανθρώπου ιερή πατρίδα Σε λατρεύω αιώνια και φιλώ το σπέρμα σου.
Ω ιερά φύσις, φυομένη και πανταχού αειθαλούσα, Ω φύσις ιερά των αναρίθμητων αστέρων και γαλαξιών μητέρα, Της αενάου κινήσεοος και αλλαγής ζωοφόρος μήτρα.
Τον Κόσμο αυτόν τον όμορφο, την φύσιν την περίλαμπρη υμνώ και αεί θα ψάλλω.
Ελπίδα (τραγούδι)
Ω φύσις ιερά των αναρίθμητων αστέρων και γαλαξιών μητέρα, Της αενάου κινήσεως και αλλαγής ζωοφόρος μήτρα. Τον Κόσμο αυτόν τον όμορφο, την φύσιν την περίλαμπρη Υμνώ και αεί θα ψάλλω, ευοί, ευαί, ευάν.
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ Γιώργος
Εκεί κάπου στο κοσμικό θεοτεχνείο υπάρχει το αρχείο της γνώσεως και ο άνθρωπος προσπαθεί να εισέλθει σ' αυτό, να γίνει θεομάχος, να κατακτήσει τον κόσμο. Με αγώνα, κόπο και πόνο προχωρά δεμένος πάνω στον Καύκασο, υποφέρει τα βάσανα της δημιουργίας για να φτάσει στην θέωση, να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του και της φύσεως. Πάνω σ' αυτή την γραμμή σχηματίζει επιστήμη-τεχνολογία, εργαλεία, μεθόδους, καλυτερεύει τους όρους διαβιώσεως του, αλλά ξεχνά την αρετή, την σωφροσύνη, το μέτρον και γίνεται αλαζόνας. Δύο πράγματα χρειάζεται συνεπώς η ανθρωπότητα, την γνώση και την αρετή, διότι επιστήμη αρετής χωριζόμενη πανουργία, ου σοφία εστίν.
Φέτος παρουσιάζουμε μόνο τον Προμηθέα Πυρφόρο. Δεν περιμένουμε να τιμωρηθεί ο Προμηθεύς, αλλά προσπαθούμε να προλάβουμε την παρέκβαση. Γι αυτό αρχικώς ο Προμηθεύς Πυρφόρος μεταμορφώνεται σε Απόλλωνα και η Προμήθεια Φλόγα σε Απολλώνεια γνώση. Είναι η γνώση που έκανε τον άνθρωπο να αποκτήσει λόγο και με τον λόγο να αποκτήσει συνείδηση και αυτοσυνείδηση, φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνες. Στην συνέχεια ο Απόλλων μεταμορφώνεται στο αντίθετο του, σε Διόνυσο και αναιρεί την λογική, αναδεικνύοντας τον πνευματικό, ψυχικό κόσμο. Η ψυχή περνά την διαδικασία της καθάρσεως από τα κατώτερα πάθη για να φτάσει στη λύτρωση
Το συμβολικό πέρασμα από τον Προμηθέα στον Απόλλωνα και από τον Απόλλωνα στον Διόνυσο, αποτελεί μια πρόταση προς την ανθρωπότητα. Διότι ο Προμηθεύς αναφέρεται σ' ένα πρώιμο στάδιο της πορείας του πολιτισμού, κατά το οποίο ο άνθρο^πος μόλις ανοίγει τα μάτια της γνώσεως χωρίς καν να γνοορίζει ηθικό επιστέγασμα και ηθική περιφρούρηση. Ο Προμηθεύς δίνει την πρώτη φοοτιά που είναι ακατέργαστη κι επικίνδυνη. Γι αυτό λέμε ότι παριστά τελικώς την εκτροπή του ανθρωπίνου είδους, που το οδηγεί στην παρέκβαση. Σήμερα η ανθρωπότητα έχει ως Προμηθεύς εισέλθει στα μυστικά της φύσεως και σχηματίζει τεχνολογία. Καταλήγει όμως σε αλαζονεία και παρέκβαση γιατί δεν έχει μέσα της την αρετή, πράγμα που θα επιφέρει την καταστροφή. Γι αυτό η μεταμόρφοοση του Προμηθέως σε Απόλλωνα είναι η διαδικασία κατά την οποία η ακατέργαστη φωτιά του πρώτου μετουσιώνεται σε φως του δευτέρου. Ο Προμηθεύς λοιπόν δίνει φωτιά και ο Απόλλων δίνει φως. Το πέρασμα της ανθρωπότητας και του ανθρώπου στον Απόλλωνα και Διόνυσο είναι άνοδος σε μια ανώτερη σφαίρα συνειδητότητας, όπου η Απολλώνεια γνώση και Διονυσιακή κάθαρση και αρετή δημιουργούν την κοσμική ομαλότητα, την τάξη και αρμονία για να σωθεί το ανθρώπινο είδος.
(Τύμπανο)
Στέλιος
Κι εγεννήθη το του ανθρώπου γένος εκ των εγκάτων της Γαίας Μητέρας, εκ των καπνών και στάχτης συνετάχθη άνθρωπος, εις τόπους σκοτεινούς να βολοδέρνει ανήμπορος.
Και παρεκάλη την Μητέρα εις τα έσχατα του κόσμου:
Δόσ' μοι ω μάτερ φως, δόσ' μοι, ω Γαία μάτερ, πυρ φωτεινόν, δόσ' μοι, Ουρανέ πάτερ, το πυρ ολόθερμον και ζωοφόρον, δόσ' μοι, Ουρανέ πάτερ, το φως των Θεών του Κόσμου.
Κοσμάς
Κι εγένετο πυρ, κι εγένετο πυρ, κι εγένετο πυρ κατ' εικόνα του αρχικού πυρός, γνήσιον κι ακατέργαστον Προμηθεύς εμφανίζεται (πίσω από τον λόφο, μπροστά αυτός και εκατέρωθεν 3+3 χλαμυδοφόροι)
Εγώ ο Προμηθεύς, εγώ ο Προμηθεύς, εγώ ο Προμηθεύς,
Πυρ θεϊκόν κομίζω στους ανθρώπους.
Δεύτε λάβετε πυρ ανέσπερον θεϊκόν
Δεύτε λάβετε πυρ το ανέσπερον και αναλοίωτον
Δεύτε λάβετε πυρ το αιώνιον, ολύμπιον.
(Ανάβει τον βωμό και αποχωρεί μαζί με τους 3+3)
Στέλιος
Άμα ο Προμηθεύς είδε τους θνητούς πόσο υποφέρουν, οίκτος κι' αγάπη πλημμύρισ' η ψυχή του, και γι' αυτούς εσκέφτηκε να γίνει ο προστάτης. Τους έκανε λοιπόν το θάνατο να μη σκέπτονται και τυφλές ελπίδες έσπειρε στο γένος των ανθρώπων. Ακόμα, τη φωτιά τους έδωκε, που φτιάνει ό,τι κανείς θελήσει, και τέχνες πολλές μ' αυτή να μάθουνε. Πριν από αυτόν οι άνθρωποι μυαλό χελώνας είχανε. Αυτός τους έβαλε νου και σκέψη, αυτός τους άναψε φωτιά να βλέπουν τον άνω κόσμο, τους έδωκε φωτιά νωπή, βγαλμένη από το Σύμπαν, φωτιά ακατέργαστη να την κατεργαστούνε. Αυτός τους έδωκε το πυρ για να ανυψωθούνε και κάποτε θεοί να γίνουνε, στον Όλυμπο να πάνε.
Κοσμάς
Ο Προμηθεύς, έδωκε εις τους θνητούς φωτιά νωπή και άγρια, χωρίς αρετή και φρόνηση, χωρίς νοημοσύνη. Και παίζανε με την φωτιά, κι έκαιγαν την φύση, γιατί με γνώση απερίσκεπτη την φύση και την φύση τους σε κίνδυνο την βάλουν. Έδωκε εις τους θνητούς, λοιπόν, φωτιά για να καταστραφούνε. Τον ηθικό το νόμο λησμονούν, την φύση βεβυλώνουν, βεβυλώνουν τους θεούς, σε ύβρι καταλήγουν κι η ύβρις αγριώνεται, την Νέμεσιν θα φέρει.
Γιώργος
Ο Προμηθεύς προσπάθησε με κλεμμένη την φωτιά να ανυψώσει το ανθρώπινο γένος και να το οδηγήσει στον πολιτισμό. Ήταν φωτιά του πρωτόγονου που μόλις ανάβει την σπίθα για να ξεκινήσει την μεγάλη πορεία της ανυψώσεως. Όμως η προσπάθεια ήταν μάταιη, διότι η εδραίωση πολιτισμού δεν μπορεί να στηρίζεται στην κλοπή, διότι κλοπή είναι παρέκβαση. Όμως η Προμήθεια κλοπή, αν και συμβολίζει την παρέκβαση, δείχνει ταυτοχρόνως τον ανθρώπινο αγώνα να γίνει θεομάχος, να κατακτήσει ανώτερη γνώση. Η λύτρωση της ανθρωπότητας τελικώς γίνεται από την στιγμή που η φωτιά μετατρέπεται σε φως και το φως το ανέσπερον έρχεται με την είσοδο του Απόλλωνος.
Στέλιος
Παρήλθεν ο Αιών και οι άνθρωποι με λίγες γνώσεις, αγωνίζοντο στον κόσμο των τεράτων. Τότε οι Έλληνες εστράφηκαν στου Ήλιου τις αχτίδες και λάτρεψαν τον Απόλλωνα και ο αρχέγονος Προμηθεύς, Απόλλων θεός του φωτός κατέστη. Και οι άνθρωποι σηκώθηκαν το φως να ατενίσουν, φως θεού Απόλλωνος, την γνώση για να φτάσουν.
Κοσμάς
Δεύτε λάβετε φως, Φως αιώνιον, φως υπεράνω , φως υποκάτω Εκ φωτός γαρ τα πάντα και εις φως πάντα τελειώνουν. Υπεράνω του υπερουρανίου θόλου είναι το εις διηνεκές κινούμενον φως, ο Αιών ο άπειρος. Διότι ο Θεός ανοικών εις το φως, διότι ο Πατήρ ο Μέγας τας οδούς του Φωτός διανοίγει. Εις τον ουρανόν φως ουράνιον και εις άστρα φως επικρατεί, Το επουράνιον γαρ φως μηδέ καυστικόν, μήτε φθαρτικόν κανενός πράγματος Ούτε εναντίον της Γης, ούτε κατ' ανθρώπων,
Αλλά είναι πυρ ζωογόνον, καθαρόν και διαυγές, είναι η γνώσις η αληθής.
Γεωργία
Εκεί είναι το Φως το αιώνιον, ο Λόγος θεού.
φως θείον συνυφασμένον μίμημα ζωής, εικών νοερόν,
φως αγνόν, φως όλον, αειθαλές, φως εστίν η αλήθεια.
φοος το όντως ον, το φως το καθαρόν, το λεπτοφυές.
Φως γαρ η σκέψις, φως η σοφία, φως ο Λόγος του Κόσμου,
Σοφία εστίν η γνώσις δια της οποίας όλα κυβερνώνται
Εν ημίν λάμπει ο σπινθήρ του θείου Φωτός, ο Νους ο Μέγας
Ας καταστώμεν φορείς του φωτός
Ας οδεύσωμεν δια της οδού του Φωτός, της γνώσεως των πάντων.
Ελπίδα
Δεύτε λάβετε φως εκ του Πυρφόρου Θεού.
Απόλλων ο θεός του φωτός, Απόλλων ο θεός του Ηλίου.
Απόλλων Φοίβος, Απόλλων Παιάν, Απόλλων Πυρφόρος,
Θεέ Λόγε, της αληθείας πατήρ, της γνώσεως γεννήτωρ.
Ο τον αγνόν λόγον γεννήσας, ο τον Νόμον εκθρέψας,
Ο της αρμονίας θεράπων, ο της μουσικής εφευρέτης κι οδηγός.
Όλοι μαζί
Ω Απολλώνειο φως, φως του Λόγου, φως της νοήσεως, φως της γνώσεως,
φως της αληθείας, δεύτε λάβετε φως, δεύτε λάβετε λόγον, δεύτε λάβετε την αλήθειαν.
Δεύτε λάβετε φως ελληνικόν, ανέσπερον, δεύτε λάβετε φως ελληνικό.
(Πυρφόροι παίρνουν φως και το μεταφέρουν)
Κοσμάς
Εγώ ο Απόλλων, μουσαγέτης των ανθρώπων, έδωκα το αέναον φως της γνώσεως.
Εγώ ο Απόλλων ενέσπειρα την τάξιν κι ευταξίαν, εγώ ο Απόλλων έβαλα τον λόγον του κάλλους, της ευμορφίας,
Εγώ πρυτανεύω των αρχών τούτων του λόγου.
Εκεί είναι το Φως το αιώνιον, ο Λόγος θεού.
φως θείον συνυφασμένον μίμημα ζωής, εικών νοερόν,
φως αγνόν, φως όλον, αειθαλές, φως εστίν η αλήθεια.
φοος το όντως ον, το φως το καθαρόν, το λεπτοφυές.
Φως γαρ η σκέψις, φως η σοφία, φως ο Λόγος του Κόσμου,
Σοφία εστίν η γνώσις δια της οποίας όλα κυβερνώνται
Εν ημίν λάμπει ο σπινθήρ του θείου Φωτός, ο Νους ο Μέγας
Ας καταστώμεν φορείς του φωτός
Ας οδεύσωμεν δια της οδού του Φωτός, της γνώσεως των πάντων.
Ελπίδα
Δεύτε λάβετε φως εκ του Πυρφόρου Θεού.
Απόλλων ο θεός του φωτός, Απόλλων ο θεός του Ηλίου.
Απόλλων Φοίβος, Απόλλων Παιάν, Απόλλων Πυρφόρος,
Θεέ Λόγε, της αληθείας πατήρ, της γνώσεως γεννήτωρ.
Ο τον αγνόν λόγον γεννήσας, ο τον Νόμον εκθρέψας,
Ο της αρμονίας θεράπων, ο της μουσικής εφευρέτης κι οδηγός.
Όλοι μαζί
Ω Απολλώνειο φως, φως του Λόγου, φως της νοήσεως, φως της γνώσεως,
φως της αληθείας, δεύτε λάβετε φως, δεύτε λάβετε λόγον, δεύτε λάβετε την αλήθειαν.
Δεύτε λάβετε φως ελληνικόν, ανέσπερον, δεύτε λάβετε φως ελληνικό.
(Πυρφόροι παίρνουν φως και το μεταφέρουν)
Κοσμάς
Εγώ ο Απόλλων, μουσαγέτης των ανθρώπων, έδωκα το αέναον φως της γνώσεως.
Εγώ ο Απόλλων ενέσπειρα την τάξιν κι ευταξίαν, εγώ ο Απόλλων έβαλα τον λόγον του κάλλους, της ευμορφίας,
Εγώ πρυτανεύω των αρχών τούτων του λόγου.
Γεωργία
Φως, πνεύμα κυρίου, απλώθη εις άπασαν Γαίαν, φως, πνεύμα Απόλλωνος διεσκόρπισε το σκότος, Κι εγένετο φως και εγένετο γνώσις κι έλαμψεν ο Νους του ανθρώπου. Πνεύμα Απόλλωνος εγέννησεν τον ανθρώπινον λόγον, Ω εσύ Λόγε, ω εσύ πνεύμα, ω εσύ Παιάν.
Ματίνα
Νους θεού, φως ηλίου, νους ουσία θεού, Νους εις ανθρώπους θεός εστίν. Νους γεννά τον κόσμο των αστέρων, φως αληθινόν, νους κοσμεί την οικία του Είναι φως αιώνιον, νους αγαθός δαίμων εις άνθρωπον φωλεύει.
Αφροδίτη
Μέγας ει Απόλλων και θαυμαστά τα έργα σου
Μέγας ει Φοίβε και θαυμαστό το φως της αληθείας σου,
Μέγας ει Δήλιε και θαυμαστό το φως του ουρανίου λόγου.
χαίρε της γνώσεως πλούτε, χαίρε της γνώσεως καρπέ,
χαίρε της αληθείας πηγή, χαίρε της δημιουργίας απάνθισμα.
Χαίρε γνώσις, σωτήρα τα' ανθρώπου,
Χαίρε γνώσις της προκοπής και προόδου,
Χαίρε, χαίρε, ω χαίρε γνώσις Απολλωνεία δύναμις.
Όλοι μαζί
Μέγας ει Απόλλων και θαυμαστά τα έργα σου Μέγας ει Φοίβε και θαυμαστό το φως της αληθείας σου, Μέγας ει Δήλιε και θαυμαστό το φως του ουρανίου λόγου, χαίρε της γνώσεως πλούτε, χαίρε της γνώσεως καρπέ, χαίρε της αληθείας πηγή, χαίρε της δημιουργίας απάνθισμα.
Ματίνα
Κι εύρο μεν το φως της γνώσεως, εύρομεν την ουσίαν των έξω και των έσω
Και θαυμάζομεν τον έξω και τον έσω και αναφωνόμεν:
'Ηλθεν η ώρα της θεώσεως τ' ανθρώπου, ήλθεν η ώρα της κυριαρχίας τ' ανθρώπου,
ήλθεν η ώρα της αναγεννήσεως του Έλληνος, ήλθεν η ώρα της αναδύσεως του Φοίνικος.
Γιώργος
Κι εδώθη η Απολλώνεια γνώσις εις τον άνθρωπο και πνεύμα Απόλλωνος επλανάτο επί της Γης. Πνεύμα Απόλλωνος επλανάτο επί της Ελλάδος. Γνώσις Απόλλωνος εισήθεν εις τους νόες των Ελλήνων. Και οι Έλληνες σχημάτισαν γνώσιν δια το ειδέναι κι εθάυμασαν το μεγαλείον του θείου κόσμου και είπον:
Αφροδίτη
Ω Ζευ Απόλλων, θείον γαρ εστίν το νόημα του κόσμου, θείον εστίν το νήμα της ζωής, θείος ο κόσμος ο μικρός και ο μέγας, θείος ο άνεμος και θεία η χρυσή ηλιαχτίδα. Επάκουσόν μου βασιλεύ του Ιερού Πυρός, επάκουσόν μου ταμία του Φοοτός, ω Άναξ, ο κρατών την κλείδα της πηγής της ζωής.
Γιώργος
Και συνέχισαν να λατρεύουν οι Έλληνες τον Απόλλωνα, κι εγεύοντο το νέκταρ της αληθείας, ότε ακόμη σωφροσύνη υπήρχε. Υστερα, εκπεσόντες οι Έλληνες, λησμόνησαν το φως το Απολλώνειον και υμνούσαν τους εαυτούς τους με αλαζονείαν και υπερβολήν , περιπίπτοντες εις ύβριν, κι έλεγον:
Στέλιος
Άνθρωπε βασιλεύ, co άνθρωπε δέσποτα του Κόσμου,
Ω άνθρωπε δαμαστή των αρχών της φύσεως, παντογνώστα, πανίσχυρε θεέ, θεέ άνθρωπε! Δαίμων μέγα, δαίμων δυνατέ, δαίμων πανταχού παρών!
Γεωργία
Ω άνθρωπε ισόθεε, ω άνθρωπε υπεράνω των θεών, Ω άνθρωπε παντοκράτωρ, δόξα σου το είδος, δόξα, δόξα την ισχύν σου Δόξα το μέγα κέλυφος του δημιουργού σου μυαλού.
Γιώργος
Το πάλαι ποτέ οι Έλληνες πήραν την Απολλώνεια γνώσι κι έτρεξαν να δαμάσουν τον θεό τον ίδιο, διότι θεοί νόμισαν ότι έγιναν. Και παρήλθε καιρός και η γνώσις απέβαινε επικίνδυνη για τον ίδιον τον άνθρωπο, λόγω της κυριαρχούσης αφροσύνης. Στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, στο υποσυνείδητο της ανθρωπότητας υπάρχει η οργή, το πρωτόγονο ζώο, που ωθεί προς τα κάτω, που αναιρεί τον λόγο, υποσκάπτει την γνωσιακή ανύψωση. Δια να σώσει τον άνθρωπον, ο Απόλλων μετεμορφώθη στο αντίθετο του, τον Διόνυσο και ο Απόλλων ως Διόνυσος πλέον εισέρχεται στην σκηνή του ανθρωπίνου θεάτρου για να θεραπεύσει την ψυχή από τα πάθη και να εισάγει την αρετή. Ο Διόνυσος είναι βιωματικός, εκστατικός, χτυπά την γη και πηδά στον ουρανό, οδηγεί τον άνθρωπο στην απολύτρωση, τον κάνει γνωσιοδαίμονα. Είναι δε ψυχαγωγός, βοηθός των ανθρώπινων βασάνων, λυτρωτής του ανθρώπου, και θυσιάστηκε για τον άνθρωπο. Είναι ο Έλληνας θεάνθρωπος. Γι αυτό οι δύο πλευρές, του Απόλλωνος και του Διονύσου θα ενωθούν σε μια, για να κάνουν τον τέλειο άνθρωπο. Και οι δυο αυτοί θεοί είναι λυτρωτές, είναι σωτήριοι, αποτελούν τον ενιαίο σωτήριο λόγο, είναι ελευθερωτές και συγχωρητές τοον ανθρωπίνων λαθών.
Αφροδίτη
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Κοσμάς
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Γεωργία
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Τρύφων
Από εδώ και στο εξής μετατρεπόμαστε σ' ένα μυστικό θίασο. Θα παρακαλέσω όλους εσάς να συμμετέχετε στα δρώμενα, διότι αυτό το νόημα έχει η παρουσία μας εδώ. Προσέχετε πολύ, αφήστε την ψυχή σας ελεύθερη να εννοήσει το διονυσιακό πνεύμα. Μετουσιωνόμαστε όλοι σε θίασο και θα ακολουθήσουμε τις οδηγίες με προσοχή.
Γιώργος
Αρχίζουμε μ' επίκληση σ' όλους τους θεούς για να είναι ευμενείς μαζί μας.
Ελπίδα (τραγούδι)
Ζευ άφθαρτε, αιώνιε, πολυώνυμε, Διός κεφαλήν εφάνη τάδε πάντα Μακάρων τε θεών και ανθρώπ(ον πάτερ, Αρχή πάντων, πάντων τε τελευτή Επάκουσόν μου ζωοδότα Ζευ, Ελθέ κεραύνιε, φυλάτιε πατέρα.
Παμβασίλεια Ήρι καλέω, ανέμων τροφέ, παντογένεθλε, ευμενέουσα γήθοντι προσώπω
Την Μήτιν καλέω την αρχέγονον Σοφίαν, Διός φωτός, αρχή πάντων ιερά ουσία, κόρη δ' Αθηνά γλαυκόπι, αερόμορφε, ελθέ ευμενέουσα τοις τέκνοις Ελλήνων
Φοίβε, φωτός ιερού, άνακτα νεανίσκε, Φοίβε της Δήλου λαμπόεντα αστήρ,
Φοίβε συ ος στέλλεις την σπίθαν εις νόες ανθρώπων, ελθέ μάκαρα παιάν, ευμενής εις τελετήν.
Δημήτερ πλουτοδότειρα θεά, αγλαότιμε, σεμνή, κουροτρόφε
Θνητών θρέπτειρα, παντοδότειρα, ειρήνη κομίζουσα και θεία ευνομία, ελθέ μάκαρ' αγνή.
Φως, πνεύμα κυρίου, απλώθη εις άπασαν Γαίαν, φως, πνεύμα Απόλλωνος διεσκόρπισε το σκότος, Κι εγένετο φως και εγένετο γνώσις κι έλαμψεν ο Νους του ανθρώπου. Πνεύμα Απόλλωνος εγέννησεν τον ανθρώπινον λόγον, Ω εσύ Λόγε, ω εσύ πνεύμα, ω εσύ Παιάν.
Ματίνα
Νους θεού, φως ηλίου, νους ουσία θεού, Νους εις ανθρώπους θεός εστίν. Νους γεννά τον κόσμο των αστέρων, φως αληθινόν, νους κοσμεί την οικία του Είναι φως αιώνιον, νους αγαθός δαίμων εις άνθρωπον φωλεύει.
Αφροδίτη
Μέγας ει Απόλλων και θαυμαστά τα έργα σου
Μέγας ει Φοίβε και θαυμαστό το φως της αληθείας σου,
Μέγας ει Δήλιε και θαυμαστό το φως του ουρανίου λόγου.
χαίρε της γνώσεως πλούτε, χαίρε της γνώσεως καρπέ,
χαίρε της αληθείας πηγή, χαίρε της δημιουργίας απάνθισμα.
Χαίρε γνώσις, σωτήρα τα' ανθρώπου,
Χαίρε γνώσις της προκοπής και προόδου,
Χαίρε, χαίρε, ω χαίρε γνώσις Απολλωνεία δύναμις.
Όλοι μαζί
Μέγας ει Απόλλων και θαυμαστά τα έργα σου Μέγας ει Φοίβε και θαυμαστό το φως της αληθείας σου, Μέγας ει Δήλιε και θαυμαστό το φως του ουρανίου λόγου, χαίρε της γνώσεως πλούτε, χαίρε της γνώσεως καρπέ, χαίρε της αληθείας πηγή, χαίρε της δημιουργίας απάνθισμα.
Ματίνα
Κι εύρο μεν το φως της γνώσεως, εύρομεν την ουσίαν των έξω και των έσω
Και θαυμάζομεν τον έξω και τον έσω και αναφωνόμεν:
'Ηλθεν η ώρα της θεώσεως τ' ανθρώπου, ήλθεν η ώρα της κυριαρχίας τ' ανθρώπου,
ήλθεν η ώρα της αναγεννήσεως του Έλληνος, ήλθεν η ώρα της αναδύσεως του Φοίνικος.
Γιώργος
Κι εδώθη η Απολλώνεια γνώσις εις τον άνθρωπο και πνεύμα Απόλλωνος επλανάτο επί της Γης. Πνεύμα Απόλλωνος επλανάτο επί της Ελλάδος. Γνώσις Απόλλωνος εισήθεν εις τους νόες των Ελλήνων. Και οι Έλληνες σχημάτισαν γνώσιν δια το ειδέναι κι εθάυμασαν το μεγαλείον του θείου κόσμου και είπον:
Αφροδίτη
Ω Ζευ Απόλλων, θείον γαρ εστίν το νόημα του κόσμου, θείον εστίν το νήμα της ζωής, θείος ο κόσμος ο μικρός και ο μέγας, θείος ο άνεμος και θεία η χρυσή ηλιαχτίδα. Επάκουσόν μου βασιλεύ του Ιερού Πυρός, επάκουσόν μου ταμία του Φοοτός, ω Άναξ, ο κρατών την κλείδα της πηγής της ζωής.
Γιώργος
Και συνέχισαν να λατρεύουν οι Έλληνες τον Απόλλωνα, κι εγεύοντο το νέκταρ της αληθείας, ότε ακόμη σωφροσύνη υπήρχε. Υστερα, εκπεσόντες οι Έλληνες, λησμόνησαν το φως το Απολλώνειον και υμνούσαν τους εαυτούς τους με αλαζονείαν και υπερβολήν , περιπίπτοντες εις ύβριν, κι έλεγον:
Στέλιος
Άνθρωπε βασιλεύ, co άνθρωπε δέσποτα του Κόσμου,
Ω άνθρωπε δαμαστή των αρχών της φύσεως, παντογνώστα, πανίσχυρε θεέ, θεέ άνθρωπε! Δαίμων μέγα, δαίμων δυνατέ, δαίμων πανταχού παρών!
Γεωργία
Ω άνθρωπε ισόθεε, ω άνθρωπε υπεράνω των θεών, Ω άνθρωπε παντοκράτωρ, δόξα σου το είδος, δόξα, δόξα την ισχύν σου Δόξα το μέγα κέλυφος του δημιουργού σου μυαλού.
Γιώργος
Το πάλαι ποτέ οι Έλληνες πήραν την Απολλώνεια γνώσι κι έτρεξαν να δαμάσουν τον θεό τον ίδιο, διότι θεοί νόμισαν ότι έγιναν. Και παρήλθε καιρός και η γνώσις απέβαινε επικίνδυνη για τον ίδιον τον άνθρωπο, λόγω της κυριαρχούσης αφροσύνης. Στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, στο υποσυνείδητο της ανθρωπότητας υπάρχει η οργή, το πρωτόγονο ζώο, που ωθεί προς τα κάτω, που αναιρεί τον λόγο, υποσκάπτει την γνωσιακή ανύψωση. Δια να σώσει τον άνθρωπον, ο Απόλλων μετεμορφώθη στο αντίθετο του, τον Διόνυσο και ο Απόλλων ως Διόνυσος πλέον εισέρχεται στην σκηνή του ανθρωπίνου θεάτρου για να θεραπεύσει την ψυχή από τα πάθη και να εισάγει την αρετή. Ο Διόνυσος είναι βιωματικός, εκστατικός, χτυπά την γη και πηδά στον ουρανό, οδηγεί τον άνθρωπο στην απολύτρωση, τον κάνει γνωσιοδαίμονα. Είναι δε ψυχαγωγός, βοηθός των ανθρώπινων βασάνων, λυτρωτής του ανθρώπου, και θυσιάστηκε για τον άνθρωπο. Είναι ο Έλληνας θεάνθρωπος. Γι αυτό οι δύο πλευρές, του Απόλλωνος και του Διονύσου θα ενωθούν σε μια, για να κάνουν τον τέλειο άνθρωπο. Και οι δυο αυτοί θεοί είναι λυτρωτές, είναι σωτήριοι, αποτελούν τον ενιαίο σωτήριο λόγο, είναι ελευθερωτές και συγχωρητές τοον ανθρωπίνων λαθών.
Αφροδίτη
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Κοσμάς
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Γεωργία
Χαίρε ω Απόλλων νοερέ, του φωτός ιερέ σπινθήρα,
Δέξου το φως του Διονύσου, το φως το καθαρτήριον, το μηυτικόν,
Ενώσου με αυτό, κι οδήγησον τους Έλληνας εις την πηγή της αθανασίας.
Τρύφων
Από εδώ και στο εξής μετατρεπόμαστε σ' ένα μυστικό θίασο. Θα παρακαλέσω όλους εσάς να συμμετέχετε στα δρώμενα, διότι αυτό το νόημα έχει η παρουσία μας εδώ. Προσέχετε πολύ, αφήστε την ψυχή σας ελεύθερη να εννοήσει το διονυσιακό πνεύμα. Μετουσιωνόμαστε όλοι σε θίασο και θα ακολουθήσουμε τις οδηγίες με προσοχή.
Γιώργος
Αρχίζουμε μ' επίκληση σ' όλους τους θεούς για να είναι ευμενείς μαζί μας.
Ελπίδα (τραγούδι)
Ζευ άφθαρτε, αιώνιε, πολυώνυμε, Διός κεφαλήν εφάνη τάδε πάντα Μακάρων τε θεών και ανθρώπ(ον πάτερ, Αρχή πάντων, πάντων τε τελευτή Επάκουσόν μου ζωοδότα Ζευ, Ελθέ κεραύνιε, φυλάτιε πατέρα.
Παμβασίλεια Ήρι καλέω, ανέμων τροφέ, παντογένεθλε, ευμενέουσα γήθοντι προσώπω
Την Μήτιν καλέω την αρχέγονον Σοφίαν, Διός φωτός, αρχή πάντων ιερά ουσία, κόρη δ' Αθηνά γλαυκόπι, αερόμορφε, ελθέ ευμενέουσα τοις τέκνοις Ελλήνων
Φοίβε, φωτός ιερού, άνακτα νεανίσκε, Φοίβε της Δήλου λαμπόεντα αστήρ,
Φοίβε συ ος στέλλεις την σπίθαν εις νόες ανθρώπων, ελθέ μάκαρα παιάν, ευμενής εις τελετήν.
Δημήτερ πλουτοδότειρα θεά, αγλαότιμε, σεμνή, κουροτρόφε
Θνητών θρέπτειρα, παντοδότειρα, ειρήνη κομίζουσα και θεία ευνομία, ελθέ μάκαρ' αγνή.
Ερμή πτερόεντα, σκηπτούχε του ιερού κυρηκείου
Γνώστα των θείων ουσιών, διαφώτιστα του κόσμου, την ψυχήν μας αγαλέουσαν να οδηγείς.
Ιστήι, Κρόνου θυγάτερ βασίλεια, οίκε θεών μακάρων, αϊδία, όλβον τοις έλλοισι κόμισον.
Κλύθι Ποσειδάον, γαιήχοε, κυμοθαλή, πόντιε θεέ.
Κλύθι μευ Διός πολυώνυμε κούρη, φίλοιστρε, ελαφηβόλε Αρτέμιδα,
Γίέμποις δ' εις ορέων κεφάλας νόσους τε και άλγη.
Πλούτωνα καλέω αγλαότιμον, τον άκριτον Άδην και κυανούν Αχέροντα
Ευμενή πρόσελθε μάκαρα.
Ουρανήι, πολύυμνε, φιλομμειδής Αφροδίτη, μήτηρα κοσμικών ερώτων τε και μορφών, Ελθέ μάκαιρα θεά , μαλ' ειθήρατον είδος έχουσα.
Άρες οβριμόθυμε, αμόγητε άναξ, κλύθι βροτών επίκουρε δοτήρ της ήβης. (Μικρή παύση με τύμπανο μόνο ενδιάμεσα)
Κοσμάς
Ζευ άνα, άνοιξον θύραν πνευματικήν, Ζευ άνα άνοιξον θύραν νοητικήν Ζευ άνα δείξον την θύραν εις τους μύστας
Διόνυσε θεάνθρωπε, ψυχαγωγέ, οδήγησον ημάς εις δίαυλον ιερόν.
(Ομοβροντία τρεις φορές αραιά)
Σεμέλη
Επικαλούμαι τον βροντόηχο, τον πρωτογέννητο, τον δισυπόστατο, τον τριγέννητον Βάκχειον, άνακτα Διόνυσον,
τον απόρρητον, απόκρυφον, τον δίμορφον, τον κισσοστεφή, τον αγνόν, βοτρυοφόρον. Εισάκουσε μακάριε την επίκλησιν.
Μάθετε ω Έλληνες, την μύησιν την πολυσέβαστην την υπέρτερη των όλων προσευχή. Την θύραν αποκλείατε στους βέβηλους, διότι πολλοί με ναρθηκοφόροι παύροι δε βάκχοι.
(Ομοβροντία αραιά)
Ελπίδα
Κικλήσκω Διόνυσον ερίβρομον. Βάκχειε άνακτα, πολύβουλε,
Συ το ιερό Χάος είσαι, Συ της ψυχής αρρωγός κι οδηγός,
Συ εννοείς των ανθρώπων τον πόνο. Ψυχαγωγέ, θεάνθρωπε σωτήρ.
Αφροδίτη
Διόνυσε μυσταγωγέ, πολυστάφυλε, σώμα και αίμα τοις ανθρώποις δοτήρ Ψυχής και πάθους τραγωδέ αιώνιε Συ, του Διός πατρός καρδία.
Γεωργία
Ζαγρεύ αιώνιε, του ανθρώπου αρρωγέ, οδήγησον ημάς θεέ εις κρυσταλλίαν κρήνην Οδήγησον θεέ εις τόπους Ηλυσίων, ελευθέριε Βάκχε, λυτρωτά του κόσμου.
Γνώστα των θείων ουσιών, διαφώτιστα του κόσμου, την ψυχήν μας αγαλέουσαν να οδηγείς.
Ιστήι, Κρόνου θυγάτερ βασίλεια, οίκε θεών μακάρων, αϊδία, όλβον τοις έλλοισι κόμισον.
Κλύθι Ποσειδάον, γαιήχοε, κυμοθαλή, πόντιε θεέ.
Κλύθι μευ Διός πολυώνυμε κούρη, φίλοιστρε, ελαφηβόλε Αρτέμιδα,
Γίέμποις δ' εις ορέων κεφάλας νόσους τε και άλγη.
Πλούτωνα καλέω αγλαότιμον, τον άκριτον Άδην και κυανούν Αχέροντα
Ευμενή πρόσελθε μάκαρα.
Ουρανήι, πολύυμνε, φιλομμειδής Αφροδίτη, μήτηρα κοσμικών ερώτων τε και μορφών, Ελθέ μάκαιρα θεά , μαλ' ειθήρατον είδος έχουσα.
Άρες οβριμόθυμε, αμόγητε άναξ, κλύθι βροτών επίκουρε δοτήρ της ήβης. (Μικρή παύση με τύμπανο μόνο ενδιάμεσα)
Κοσμάς
Ζευ άνα, άνοιξον θύραν πνευματικήν, Ζευ άνα άνοιξον θύραν νοητικήν Ζευ άνα δείξον την θύραν εις τους μύστας
Διόνυσε θεάνθρωπε, ψυχαγωγέ, οδήγησον ημάς εις δίαυλον ιερόν.
(Ομοβροντία τρεις φορές αραιά)
Σεμέλη
Επικαλούμαι τον βροντόηχο, τον πρωτογέννητο, τον δισυπόστατο, τον τριγέννητον Βάκχειον, άνακτα Διόνυσον,
τον απόρρητον, απόκρυφον, τον δίμορφον, τον κισσοστεφή, τον αγνόν, βοτρυοφόρον. Εισάκουσε μακάριε την επίκλησιν.
Μάθετε ω Έλληνες, την μύησιν την πολυσέβαστην την υπέρτερη των όλων προσευχή. Την θύραν αποκλείατε στους βέβηλους, διότι πολλοί με ναρθηκοφόροι παύροι δε βάκχοι.
(Ομοβροντία αραιά)
Ελπίδα
Κικλήσκω Διόνυσον ερίβρομον. Βάκχειε άνακτα, πολύβουλε,
Συ το ιερό Χάος είσαι, Συ της ψυχής αρρωγός κι οδηγός,
Συ εννοείς των ανθρώπων τον πόνο. Ψυχαγωγέ, θεάνθρωπε σωτήρ.
Αφροδίτη
Διόνυσε μυσταγωγέ, πολυστάφυλε, σώμα και αίμα τοις ανθρώποις δοτήρ Ψυχής και πάθους τραγωδέ αιώνιε Συ, του Διός πατρός καρδία.
Γεωργία
Ζαγρεύ αιώνιε, του ανθρώπου αρρωγέ, οδήγησον ημάς θεέ εις κρυσταλλίαν κρήνην Οδήγησον θεέ εις τόπους Ηλυσίων, ελευθέριε Βάκχε, λυτρωτά του κόσμου.
Εις μυσταγωγίαν ιεράν σε καλέω κι άδω, άσματα τοις μύσταις ιερά κι άγια.
Μοτίνα
Διόνυσε, Υιέ ανθρώπου, Διόνυσε Υιε Θεού, σωτήρα παντοκράτορα,
Διός γεννήτορος πατρός, ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας,
Διόνυσε της τριηλίου θεότητος, του παντός ουσία και ημών σωτηρία.
(σιγή, ένα τύμπανο αργά, εμφανίζονται φανοί από λόφο, τότε πομπή χλαμυδοφόρων από δρόμο με πυρσούς και σημαίες εμπρός, τύμπανα, μεταφέρουν τον Ζαγρέα σε κύκλο, τον θέτουν στο μέσον και οι χλαμυδοφόροι κάνουν ημικύκλιο)
Στέλιος
Φως Διονύσου, φως της ψυχής, φως καθάρσεως, το προαιώνιον φως μυστικόν, του Ζαγρέως αρχή.
Σωκράτης (οδηγεί την πομπή εισόδου του Ζαγρέως και λέει)
Δεχτείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του Διός, (τρις) δεχτήτε τον Ζαγρέα τον υιόν του ανθρώπου δεχτήτε τον Ζαγρέα τον ελευθερωτή των ψυχών.
Υμνείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του Διός (τρις) Υμνείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του ανθρώπου (τρις)
(Σωκράτης οδηγεί την πομπή του Ζαγρέως δια τύμπανου και τοποθετείται στην μέση του χώρου)
Κοσμάς
Και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα δεινά του ανθρώπου, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα πάθη τα ανθρώπου, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο κατακρεουργών τον Άδην, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο θεός του μαρτυρίου.
Όλοι μαζί
και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα δεινά του ανθρώπου και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα πάθη τα ανθρώπου και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο κατακρεουργών τον Άδην και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο θεός του μαρτυρίου.
Γιώργος
Εισήλθεν ο Ζαγρεύς, του θυμού κυρίαρχος και οι άνθρωποι αναστατώνονται γιατί ξυπνά μέσα τους τα πάθη, οδύρονται και ζητούν το θάνατο του Ζαγρέως. Ο θάνατος αυτός είναι θάνατος του κατώτερου εαυτού, που είναι ο εαυτός του μίσους, ο εαυτός της αλαζονείας, του εγωισμού, της κακεντρέχειας και της πονηρίας. Ο Ζαγρεύς επωμίζεται αυτά τα πάθη και οι άνθρωποι θανατώνουν τον Ζαγρέα. Τοιουτοτρόπως θανατώνουν τα πάθη τους.
Στέλιος
Και είπον οι άνθρωποι, θανάτωσον αυτόν (δις)
(τότε κυκλώνουν τον Ζαγρέα και σκύβουν πάνω του)
Όλοι μαζί
Θανάτωσον αυτόν.
Στέλιος
Οι άνθρωποι τον εαυτό τους θανάτωσαν, Τον εαυτό του μίσους και της αλαζονείας.
Γεωργία
Και είπον οι άνθρωποι, βασάνισον αυτόν, βασάνισον αυτόν (φωνάζουν όλοι) Και βασανισθείς αυτός σήκωνε την θλίψιν του κόσμου στους ώμους του. Και είπον ξανά, θανάτωσον και διαμέλισον αυτόν
(φωνάζουν όλοι)
Και διαμελισθείς αυτός σήκωνε την λύτρωση των ανθρώπων στους ώμους του.
Στέλιος
Και θανατωθείς και διαμελισθείς ο Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του Θανών δε ο Ζαγεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
Κοσμάς
Και θανατωθείς και διαμελισθείς ο Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του Θανών δε ο Ζαγεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
Αφροδίτη
Και θανατωθείς και διαμελισθείς Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του (τρις) Θανών δε ο Ζαγρεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
(Απομακρύνεται στους ώμους ο Ζαγρευς με συνοδεία ενός πνρσού και χάνεται στο δάσος)
Σεμέλη
Ω της βαρβαρότης, ω της ματαιοδοξίας, ω της κακίας προπέτασμα.
Προς τι η γνώσις, αφού τον άνθρωπον βιάζομεν, αφού την φύσιν βιάζομεν, αφού τον εαυτό μας καταστρέφομεν;
Προς τι το πυρ της γνώσεως, του λόγου, της επιστήμης;
Προς τι γνωρίζομεν την τέχνην, προς τι τις δυνάμεις άρχομεν;
Που είναι, ω Ζευ, η σωφροσύνη, το μέτρον, η σοφία;
Που Απόλλων εχάθη η αρετή, το γένος το ενάρετον του κόσμου τούτου;
Στέλιος
Ω αρετή πολύμοχθε του γένους των θνητών,
Θήραμα ωραιότατον του ανθρωπίνου βίου, που είσαι και που χάθηκες;
Ελπίδα τραγούδι
Άξιον εστί το φως της αρετής, άξιον εστί το ζωοποιόν αιώνιον ύδωρ. Άξιον εστί το ύδωρ του κόσμου, άξιον εστί το φως της ψυχής μου.
Κοσμάς
Ο Ζαγρεύς ει ο υψών τον κόσμον και ο καθαίρων τον κόσμον
Αξία εστίν η θυσία, αξία εστίν η κάθαρσις τ' ανθρώπου.
Τα πάθη σου Ζαγρέα, τα πάθη τ ανθρώπου, πηγή αγίας καθάρσεως.
Προς τι η έχθρα, προς τι ο φθόνος, προς τι η αλαζονεία; άξιον εστί το πάθος της αγάπης, αξία εστίν η κεκαθαρμένη ψυχή αξία εστίν η αρετή του κόσμου, αξία εστίν η σωφροσύνη τ' ανθρώπου αξία εστίν η οδός της λυτρώσεως εκ των δεινών και των πόνων.
Γεωργία
Ο Ζαγρεύς εθανατώθη, ο Ζαγρεύς διεμελίσθη, Ιδού τα πάθη του θεού, ιδού τα πάθη τ' ανθρώπου (τρις). Τα πάθη τα' ανθρώπου τα κατώτερεα θανατώθηκαν και δεμελίσθησαν.
Αφροδίτη
Και σεισμός εγένετο μέγας εκ των εγκάτων του Άδους. Η Γαία σείεται, οι 'ανεμοι οργίζονται, ο ήλιος ημαράνθη. Καταισχύνου ήλιε ο φωτίζων τον κόσμον, Καταισχύνου γη και ύδατα του ουρανού,
Καταισχύνου αθλιότη τ' ανθρώπου, καταισχύνου το πάθος της οργής και μικρότητος. Γεωργία
Υιέ Σεμέλης, του πάθους σου το ιερό βήμα λατρεύομεν, Υιέ θεού, του πάθους σου τον πόνον μοιραζόμεθα.
Κοσμάς
Οι άνθρωποι θανάτωσαν τα πάθη τους και καθαροί πλέον ετοιμάζονται να δεχτούν μέσα τους την αρετή και τον έρωτα. Και παρήλθεν χρόνος τρισυπόστατος και ο Ζαγρεύς ανέστη, τον θάνατον νικήσας, και Διόνυσος κατέστη, αναστηθείς θεάνθρωπος, υιός του Θεού.
Ελπίδα
Εξ Άδου ανέστη Διόνυσος, ο βασιλεύς.
Εξ Άδου ανέστη ο υιός του Θεού, έξ Άδου η αρετή προέκυψεν. (επανάληψη σε τραγούδι)
Στέλιος
Ανέστη Διόνυσος, ο την φύσιν αναστήσας, ανέστη Διόνυσος, ο μέγας θεός καθαρθείς. Ανέστη Διόνυσος ο ψυχαγωγός των ανθρώπων, ανέστη Διόνυσος ο βασιλεύς του κόσμου.
Αφροδίτη
Τα χαμηλά πάθη των ανθρώπων νικήθηκαν και εκ του διαμελισμού του Ζαγρέως προέκυψεν ο αναστηθείς Διόνυσος, ο θεός που άγει την ψυχή στον ανώτερο εαυτό της, στην αρετή και στον έροοτα.
Κοσμάς
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν,
Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων.
Στέλιος
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν, Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων. Αφροδίτη
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν,
Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων.
(Πυρφόροι ανάβουν εστίες και τις πύλες, δια τύμπανου περνούν τις πύλες οι άνθρωποι και παίρνουν φως)
Όλοι μαζί
Ιδού το φως το αληθινόν, το αιώνιον, ιδού το ανεξήτιλον πνεύμα τ' Ολύμπου
Διόνυσον, Διόνυσον, Διόνυσον, θεάνθρωπον άγομεν
Μύσται του ιερού Διονύσου, την ψυχή ελευθερούτε
Γνώσιν πνευματικήν, εκστατικήν, ως πνοήν δροσιστικήν απολαύσατε.
Διόνυσος ει ο της ψυχής αρωγός, Διόνυσος ει ο της ψυχής μας θεός.
Ελπίδα
Ελάβομεν την αρετήν την ιεράν κι αιώνιον, ελάβομεν την αρετήν της ψυχής καθαρτήριον, ελάβομεν την αρετήν της εξυψώσεως τ' ανθρώπου.
Ματίνα
Ελάβομεν τον Έρωτα τον αειθαλήν κι αιώνιον κούρον,
Ελάβομεν τον Έροοτα τον τοξότην και λόγον,
Ελάβομεν τον Έρωτα, την αρμονία του κόσμου
Χαίρε ω Έροοτα, ο της ψυχής μας κυρίαρχε,
Χαίρε ω Έρωτα, ο της αγνότητος νεανία,
Χαίρε ω Έρωτα ο της δημιουργίας δύναμις.
Χαίρε, χαίρε, χαίρε ω Έρωτα, ο των Ελλήνων πνεύμα.
Αφροδίτη
Ελάβομεν τον Έρωτα τον αειθαλήν κι αιώνιον κούρον,
Ελάβομεν τον Έρωτα τον τοξότην και λόγον,
Ελάβομεν τον Έρωτα, την αρμονία του κόσμου
Χαίρε ω Έρωτα, ο της ψυχής μας κυρίαρχε,
Χαίρε cd Έρωτα, ο της αγνότητος νεανία,
Χαίρε ω Έρωτα ο της δημιουργίας δύναμις.
Χαίρε, χαίρε, χαίρε ω Έρωτα, ο των Ελλήνων πνεύμα.
Στέλιος
Διόνυσος τελευταίος θεών βασιλεύς παρά Διός αναδεικνύεται. Ο γαρ πατήρ ιδρύει αυτόν εν τω βασιλείω θρόνω και παραδίδει το σκήπτρον και βασιλέα ποιεί των εγκόσμιων απάντων θεών. Επειδή δε ως άνθρωπος έζησε, θεάνθρωπος είναι.
Κοσμάς
Κλύτε θεοί, τονδ' ύμμιν εγώ βασιλέα τίθημι. Γνωρίζετε θεοί, τούτον εγώ βασιλέα θέτω (μια ομοβροντία τύμπανων), Γνωρίζετε θεοί, τούτον εγώ βασιλέα θέτω (μια ομοβροντία τύμπανων), Γνωρίζετε θεοί τούτον εγώ βασιλέα θέτω (τρεις ομοβροντίες απανωτά)
Αφροδίτη
Όλοι ημείς κεκαθαρθήκαμε, όλοι ημείς υιοθετήσαμε την αρετήν και τον έρωτα, όλοι ημείς εισαγόμεθα εις βίον ενάρετον, όλοι γεγόναμεν μύσται Διονύσου.
Γεωργία
Όλβιε και μακαριστέ μύστα, εξ ανθρώπου θεός εγένου. Εις τον λοιπόν χρόνον ήρως αγνός, υπ' ανθρώπων τε και ελλήνων καλείσαι. Διαβαίνεις εις μακάρων νήσον, ένθα ωκεανίδες αύραι περιπνέουσι, άνθη δε χρυσού φλέγουσι, η γη εξ αγλαών δένδρων κοσμείται, ύδωρ δε πανταχόθεν ρέει και νέοι στεφάνους Διονύσου περιπλέκουσι.
Αφροδίτη
Χαίρε ο διελθών την πύλην της μυήσεως, χαίρε ο διελθών την διαύλον του κόσμου. Βάκχος εκλήθην οσιωθείς, (ομοβροντία μια), Βάκχος εκληθην οσιωθείς, (ομοβροντία μια), Βάκχος εκλήθην οσιωθείς (τρεις ομοβροντίες)
Όλοι
Βάκχος εκλήθην οσιοθείς
Μοτίνα
Διόνυσε, Υιέ ανθρώπου, Διόνυσε Υιε Θεού, σωτήρα παντοκράτορα,
Διός γεννήτορος πατρός, ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας,
Διόνυσε της τριηλίου θεότητος, του παντός ουσία και ημών σωτηρία.
(σιγή, ένα τύμπανο αργά, εμφανίζονται φανοί από λόφο, τότε πομπή χλαμυδοφόρων από δρόμο με πυρσούς και σημαίες εμπρός, τύμπανα, μεταφέρουν τον Ζαγρέα σε κύκλο, τον θέτουν στο μέσον και οι χλαμυδοφόροι κάνουν ημικύκλιο)
Στέλιος
Φως Διονύσου, φως της ψυχής, φως καθάρσεως, το προαιώνιον φως μυστικόν, του Ζαγρέως αρχή.
Σωκράτης (οδηγεί την πομπή εισόδου του Ζαγρέως και λέει)
Δεχτείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του Διός, (τρις) δεχτήτε τον Ζαγρέα τον υιόν του ανθρώπου δεχτήτε τον Ζαγρέα τον ελευθερωτή των ψυχών.
Υμνείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του Διός (τρις) Υμνείτε τον Ζαγρέα τον υιόν του ανθρώπου (τρις)
(Σωκράτης οδηγεί την πομπή του Ζαγρέως δια τύμπανου και τοποθετείται στην μέση του χώρου)
Κοσμάς
Και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα δεινά του ανθρώπου, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα πάθη τα ανθρώπου, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο κατακρεουργών τον Άδην, και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο θεός του μαρτυρίου.
Όλοι μαζί
και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα δεινά του ανθρώπου και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο ανυψών τα πάθη τα ανθρώπου και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο κατακρεουργών τον Άδην και εισέρχεται ο Ζαγρεύς, ο θεός του μαρτυρίου.
Γιώργος
Εισήλθεν ο Ζαγρεύς, του θυμού κυρίαρχος και οι άνθρωποι αναστατώνονται γιατί ξυπνά μέσα τους τα πάθη, οδύρονται και ζητούν το θάνατο του Ζαγρέως. Ο θάνατος αυτός είναι θάνατος του κατώτερου εαυτού, που είναι ο εαυτός του μίσους, ο εαυτός της αλαζονείας, του εγωισμού, της κακεντρέχειας και της πονηρίας. Ο Ζαγρεύς επωμίζεται αυτά τα πάθη και οι άνθρωποι θανατώνουν τον Ζαγρέα. Τοιουτοτρόπως θανατώνουν τα πάθη τους.
Στέλιος
Και είπον οι άνθρωποι, θανάτωσον αυτόν (δις)
(τότε κυκλώνουν τον Ζαγρέα και σκύβουν πάνω του)
Όλοι μαζί
Θανάτωσον αυτόν.
Στέλιος
Οι άνθρωποι τον εαυτό τους θανάτωσαν, Τον εαυτό του μίσους και της αλαζονείας.
Γεωργία
Και είπον οι άνθρωποι, βασάνισον αυτόν, βασάνισον αυτόν (φωνάζουν όλοι) Και βασανισθείς αυτός σήκωνε την θλίψιν του κόσμου στους ώμους του. Και είπον ξανά, θανάτωσον και διαμέλισον αυτόν
(φωνάζουν όλοι)
Και διαμελισθείς αυτός σήκωνε την λύτρωση των ανθρώπων στους ώμους του.
Στέλιος
Και θανατωθείς και διαμελισθείς ο Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του Θανών δε ο Ζαγεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
Κοσμάς
Και θανατωθείς και διαμελισθείς ο Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του Θανών δε ο Ζαγεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
Αφροδίτη
Και θανατωθείς και διαμελισθείς Ζαγρεύς σήκωνε την αλαζονεία τ' ανθρώπου στους ώμους του (τρις) Θανών δε ο Ζαγρεύς υπέρ της σωτηρίας τ' ανθρώπου, σωτήρ, ψυχαγωγός μέγας εστίν.
(Απομακρύνεται στους ώμους ο Ζαγρευς με συνοδεία ενός πνρσού και χάνεται στο δάσος)
Σεμέλη
Ω της βαρβαρότης, ω της ματαιοδοξίας, ω της κακίας προπέτασμα.
Προς τι η γνώσις, αφού τον άνθρωπον βιάζομεν, αφού την φύσιν βιάζομεν, αφού τον εαυτό μας καταστρέφομεν;
Προς τι το πυρ της γνώσεως, του λόγου, της επιστήμης;
Προς τι γνωρίζομεν την τέχνην, προς τι τις δυνάμεις άρχομεν;
Που είναι, ω Ζευ, η σωφροσύνη, το μέτρον, η σοφία;
Που Απόλλων εχάθη η αρετή, το γένος το ενάρετον του κόσμου τούτου;
Στέλιος
Ω αρετή πολύμοχθε του γένους των θνητών,
Θήραμα ωραιότατον του ανθρωπίνου βίου, που είσαι και που χάθηκες;
Ελπίδα τραγούδι
Άξιον εστί το φως της αρετής, άξιον εστί το ζωοποιόν αιώνιον ύδωρ. Άξιον εστί το ύδωρ του κόσμου, άξιον εστί το φως της ψυχής μου.
Κοσμάς
Ο Ζαγρεύς ει ο υψών τον κόσμον και ο καθαίρων τον κόσμον
Αξία εστίν η θυσία, αξία εστίν η κάθαρσις τ' ανθρώπου.
Τα πάθη σου Ζαγρέα, τα πάθη τ ανθρώπου, πηγή αγίας καθάρσεως.
Προς τι η έχθρα, προς τι ο φθόνος, προς τι η αλαζονεία; άξιον εστί το πάθος της αγάπης, αξία εστίν η κεκαθαρμένη ψυχή αξία εστίν η αρετή του κόσμου, αξία εστίν η σωφροσύνη τ' ανθρώπου αξία εστίν η οδός της λυτρώσεως εκ των δεινών και των πόνων.
Γεωργία
Ο Ζαγρεύς εθανατώθη, ο Ζαγρεύς διεμελίσθη, Ιδού τα πάθη του θεού, ιδού τα πάθη τ' ανθρώπου (τρις). Τα πάθη τα' ανθρώπου τα κατώτερεα θανατώθηκαν και δεμελίσθησαν.
Αφροδίτη
Και σεισμός εγένετο μέγας εκ των εγκάτων του Άδους. Η Γαία σείεται, οι 'ανεμοι οργίζονται, ο ήλιος ημαράνθη. Καταισχύνου ήλιε ο φωτίζων τον κόσμον, Καταισχύνου γη και ύδατα του ουρανού,
Καταισχύνου αθλιότη τ' ανθρώπου, καταισχύνου το πάθος της οργής και μικρότητος. Γεωργία
Υιέ Σεμέλης, του πάθους σου το ιερό βήμα λατρεύομεν, Υιέ θεού, του πάθους σου τον πόνον μοιραζόμεθα.
Κοσμάς
Οι άνθρωποι θανάτωσαν τα πάθη τους και καθαροί πλέον ετοιμάζονται να δεχτούν μέσα τους την αρετή και τον έρωτα. Και παρήλθεν χρόνος τρισυπόστατος και ο Ζαγρεύς ανέστη, τον θάνατον νικήσας, και Διόνυσος κατέστη, αναστηθείς θεάνθρωπος, υιός του Θεού.
Ελπίδα
Εξ Άδου ανέστη Διόνυσος, ο βασιλεύς.
Εξ Άδου ανέστη ο υιός του Θεού, έξ Άδου η αρετή προέκυψεν. (επανάληψη σε τραγούδι)
Στέλιος
Ανέστη Διόνυσος, ο την φύσιν αναστήσας, ανέστη Διόνυσος, ο μέγας θεός καθαρθείς. Ανέστη Διόνυσος ο ψυχαγωγός των ανθρώπων, ανέστη Διόνυσος ο βασιλεύς του κόσμου.
Αφροδίτη
Τα χαμηλά πάθη των ανθρώπων νικήθηκαν και εκ του διαμελισμού του Ζαγρέως προέκυψεν ο αναστηθείς Διόνυσος, ο θεός που άγει την ψυχή στον ανώτερο εαυτό της, στην αρετή και στον έροοτα.
Κοσμάς
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν,
Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων.
Στέλιος
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν, Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων. Αφροδίτη
Δεύτε λάβετε φως Διονύσου, φως καθαρτικόν,
Δεύτε λάβετε φως της ψυχής κεκαθαρμένης,
Δεύτε λάβετε φως των μυστών και των μεμυημένων.
(Πυρφόροι ανάβουν εστίες και τις πύλες, δια τύμπανου περνούν τις πύλες οι άνθρωποι και παίρνουν φως)
Όλοι μαζί
Ιδού το φως το αληθινόν, το αιώνιον, ιδού το ανεξήτιλον πνεύμα τ' Ολύμπου
Διόνυσον, Διόνυσον, Διόνυσον, θεάνθρωπον άγομεν
Μύσται του ιερού Διονύσου, την ψυχή ελευθερούτε
Γνώσιν πνευματικήν, εκστατικήν, ως πνοήν δροσιστικήν απολαύσατε.
Διόνυσος ει ο της ψυχής αρωγός, Διόνυσος ει ο της ψυχής μας θεός.
Ελπίδα
Ελάβομεν την αρετήν την ιεράν κι αιώνιον, ελάβομεν την αρετήν της ψυχής καθαρτήριον, ελάβομεν την αρετήν της εξυψώσεως τ' ανθρώπου.
Ματίνα
Ελάβομεν τον Έρωτα τον αειθαλήν κι αιώνιον κούρον,
Ελάβομεν τον Έροοτα τον τοξότην και λόγον,
Ελάβομεν τον Έρωτα, την αρμονία του κόσμου
Χαίρε ω Έροοτα, ο της ψυχής μας κυρίαρχε,
Χαίρε ω Έρωτα, ο της αγνότητος νεανία,
Χαίρε ω Έρωτα ο της δημιουργίας δύναμις.
Χαίρε, χαίρε, χαίρε ω Έρωτα, ο των Ελλήνων πνεύμα.
Αφροδίτη
Ελάβομεν τον Έρωτα τον αειθαλήν κι αιώνιον κούρον,
Ελάβομεν τον Έρωτα τον τοξότην και λόγον,
Ελάβομεν τον Έρωτα, την αρμονία του κόσμου
Χαίρε ω Έρωτα, ο της ψυχής μας κυρίαρχε,
Χαίρε cd Έρωτα, ο της αγνότητος νεανία,
Χαίρε ω Έρωτα ο της δημιουργίας δύναμις.
Χαίρε, χαίρε, χαίρε ω Έρωτα, ο των Ελλήνων πνεύμα.
Στέλιος
Διόνυσος τελευταίος θεών βασιλεύς παρά Διός αναδεικνύεται. Ο γαρ πατήρ ιδρύει αυτόν εν τω βασιλείω θρόνω και παραδίδει το σκήπτρον και βασιλέα ποιεί των εγκόσμιων απάντων θεών. Επειδή δε ως άνθρωπος έζησε, θεάνθρωπος είναι.
Κοσμάς
Κλύτε θεοί, τονδ' ύμμιν εγώ βασιλέα τίθημι. Γνωρίζετε θεοί, τούτον εγώ βασιλέα θέτω (μια ομοβροντία τύμπανων), Γνωρίζετε θεοί, τούτον εγώ βασιλέα θέτω (μια ομοβροντία τύμπανων), Γνωρίζετε θεοί τούτον εγώ βασιλέα θέτω (τρεις ομοβροντίες απανωτά)
Αφροδίτη
Όλοι ημείς κεκαθαρθήκαμε, όλοι ημείς υιοθετήσαμε την αρετήν και τον έρωτα, όλοι ημείς εισαγόμεθα εις βίον ενάρετον, όλοι γεγόναμεν μύσται Διονύσου.
Γεωργία
Όλβιε και μακαριστέ μύστα, εξ ανθρώπου θεός εγένου. Εις τον λοιπόν χρόνον ήρως αγνός, υπ' ανθρώπων τε και ελλήνων καλείσαι. Διαβαίνεις εις μακάρων νήσον, ένθα ωκεανίδες αύραι περιπνέουσι, άνθη δε χρυσού φλέγουσι, η γη εξ αγλαών δένδρων κοσμείται, ύδωρ δε πανταχόθεν ρέει και νέοι στεφάνους Διονύσου περιπλέκουσι.
Αφροδίτη
Χαίρε ο διελθών την πύλην της μυήσεως, χαίρε ο διελθών την διαύλον του κόσμου. Βάκχος εκλήθην οσιωθείς, (ομοβροντία μια), Βάκχος εκληθην οσιωθείς, (ομοβροντία μια), Βάκχος εκλήθην οσιωθείς (τρεις ομοβροντίες)
Όλοι
Βάκχος εκλήθην οσιοθείς
Στέλιος
Ω της ζωής το θαύμα, ω της φύσεως προσευχή, Ω τον γδούπον προκαλούντα πνεύμα Βάκχου ιερόν, Μυστική μυσταγωγία του αδύτου της ψυχής Τον οίνον τον ρέοντα εις τας φλέβας τ' ανθρώπου, Τον οίνον τον ζωοποιόν, τον αεί γεννούμενον, τον αεί θνήσκοντα και τον αεί αναγενούμενον.
Ελπίδα
Ω Διόνυσε, μέσα μου ρέει το πυρ το αιώνιον,
Το άσβεστον, της δημιουργίας και του πάθους,
Της χαράς και της λύπης, το πυρ καίει το σώμα μου,
Το πυρ σηκώνει στους ουρανούς, το πυρ κατεβάζει στον Άδη.
(σκύβει κάτω μέχρι τα γόνατα, σηκώνεται και τρέχει, τύμπανα)
κι εγω πλημμυρίζω από ζωή και χορεύω, χορεύω, χορεύω στων θεών, στων ημιθέων, στων ηρώων την ανάσα.
( αρχίζει λύρα και εισέρχονται οι μωμόγεροι, που μαζί με τις τρεις χορεύουν για λίγο, ενώ οι χλαμυδοφόροι απλώνονται χορεύοντες κυκλικώς δια να παρασύρουν άλλους στον χορό.)
Ω της ζωής το θαύμα, ω της φύσεως προσευχή, Ω τον γδούπον προκαλούντα πνεύμα Βάκχου ιερόν, Μυστική μυσταγωγία του αδύτου της ψυχής Τον οίνον τον ρέοντα εις τας φλέβας τ' ανθρώπου, Τον οίνον τον ζωοποιόν, τον αεί γεννούμενον, τον αεί θνήσκοντα και τον αεί αναγενούμενον.
Ελπίδα
Ω Διόνυσε, μέσα μου ρέει το πυρ το αιώνιον,
Το άσβεστον, της δημιουργίας και του πάθους,
Της χαράς και της λύπης, το πυρ καίει το σώμα μου,
Το πυρ σηκώνει στους ουρανούς, το πυρ κατεβάζει στον Άδη.
(σκύβει κάτω μέχρι τα γόνατα, σηκώνεται και τρέχει, τύμπανα)
κι εγω πλημμυρίζω από ζωή και χορεύω, χορεύω, χορεύω στων θεών, στων ημιθέων, στων ηρώων την ανάσα.
( αρχίζει λύρα και εισέρχονται οι μωμόγεροι, που μαζί με τις τρεις χορεύουν για λίγο, ενώ οι χλαμυδοφόροι απλώνονται χορεύοντες κυκλικώς δια να παρασύρουν άλλους στον χορό.)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου