Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου

 

 

Από:           "admin" <admin@gavdosinstitute.org>

Προς:        

Αποστολή: Πέμπτη, 10 Φεβρουάριου 2011 11:10 μμ

Θέμα:         Χαιρετισμός στο 1ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Επικούρειας Φιλοσοφίας

Αγαπητοί Επικούρειοι,

Χαιρετίζουμε την συνάντησή σας.

Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό στην φιλοσοφία, την εργασία και τον τρόπο ζωής σας.

Γνωρίζουμε ότι είστε οι καλύτεροι άνθρωποι στον Κόσμο.

Διασώσατε την ηθική της Αρχαίας Ελλάδας.

Σας αποδίδουμε φόρο τιμής.

Η Σχολή του Πυθαγόρα στη Γαύδο

 

 

Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου

Pythagorean Institute of Philosophical

Studies on Human Immortality

Η ανάπτυξη του ανθρώπου βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τα βασίλεια των ζώων, των φυτών και των ορυκτών, μιας και αυτός τους επιβάλλει να αναπτύσσονται με αφύσικο
τρόπο. Για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις, ο άνθρωπος αύξησε την γονιμότητα κάποιων φυτών και δημιούργησε ζώα που, από την οπτική γωνία της φύσης, μοιάζουν
αποκρουστικά. Η δυσανάλογη ανάπτυξη των περιβαλλόντων του ανθρώπου βασιλείων σταμάτησε την ανάπτυξη του ίδιου αυτού καθ’ αυτού. Σαν αποτέλεσμα, αυτός απέκτησε ανάλογα χαρακτηριστικά κι έγινε ο ίδιος ζώο, φυτό και ορυκτό. Έτσι τώρα, η συμπεριφορά του καθορίζεται από την ανάγκη του να υπηρετεί τα υπόλοιπα βασίλεια. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος πρέπει να μεγαλώνει καλά. Αυτό σημαίνει, ότι αυτό που είναι κανόνας για τα φυτά, τώρα έγινε ιδιότητα του ανθρώπου. Εισέβαλλε στην νοοτροπία του και εκφράζεται στον αγώνα του για πρόοδο, οικονομική μεγέθυνση, κ.ο.κ.

Όλα τα περιβάλλοντα βασίλεια θεωρούνται πόροι, οι οποίοι είναι εξ ορισμού πεπερασμένοι. Ενώ το όριο των πόρων δεν είχε ακόμα γίνει ορατό, η ανθρωπότητα αναπτυσσόταν εκτεταμένα. Σήμερα, η Γη είναι διαχειριζόμενη σαν ένα σύνολο και νιώθουμε ότι οι φυσικοί πόροι πλησιάζουν στην πλήρη εξάντληση τους, γεγονός που δεν αφήνει περιθώρια παρασιτικής ύπαρξης του ανθρώπου.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σχέσεις με τους θεούς- θνητοί και αθάνατοι συνυπήρχαν. Αυτές οι σχέσεις περιόριζαν την αλόγιστη κατανάλωση και απέτρεπαν την συγχώνευση των ανθρώπων στα υπόλοιπα βασίλεια. Την εποχή εκείνη, υπήρχαν ζωντανοί θεοί οι οποίοι όχι μόνο εμπλέκονταν με τους ανθρώπους, αλλά συντελούσαν επίσης και στη διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα σε όλα τα βασίλεια.

Οι θεοί προστάτευαν τα βασίλεια από την λεηλασία και, χωρίς την συγκατάθεσή τους, ήταν αδύνατο να εισέλθει κάποιος σε ένα δάσος και, παραδείγματος χάρη, να κόψει ένα δέντρο. Η ιστορία του Προμηθέα μας υπενθυμίζει ακριβώς αυτό.

Σταδιακά, οι θεοί εξωθήθηκαν ψηλά, και τελικά, αυτό οδήγησε στην αθεΐα. Απουσία τιμωρίας, ο άνθρωπος επιδόθηκε στην άνευ ορίων λεηλασία των πόρων. Αυτή καθαυτή η έννοια των πόρων σαν αντίληψη, ουσιαστικά σηματοδοτεί την ύπαρξη ενός άθεου βασιλείου.

Η ανακατασκευή των Ελλήνων θεών, έτσι ώστε να είναι σε ισορροπία με τον άνθρωπο, σημαίνει την εισαγωγή ύψιστης ηθικής και υπευθυνότητας για τη Γη σαν σύνολο, κι όχι μόνο για την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

Σημαίνει την οριοθέτηση της συμπεριφοράς του ανθρώπου, έτσι ώστε να περιοριστεί η ασταμάτητη αναπαραγωγή και ο καταναλωτισμός του. Έτσι, δημιουργείται η δυνατότητα ενός νέου οικονομικού μοντέλου, το οποίο βασίζεται στην ορθή σχέση μεταξύ των βασιλείων και όπου, υπό εξέταση είναι οι τάσεις, αντί για τα υπάρχοντα όρια που τείνουν να ξεπεραστούν.

Οι αρχαίοι Ελληνικοί μύθοι μόνο μερικά αντικατοπτρίζουν τις αληθινές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και θεών. Αποτελούν περισσότερο μια ανάμνηση της καταστροφής της ισορροπίας ανάμεσα σε άνθρωπο και θεό. Είναι παραδείγματα αποτυχιών, διαστροφών, οι οποίες πιθανόν να ήταν υποχρεωτικές, ή αποτελούσαν αντίδραση σε συγκεκριμένα γεγονότα.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι μια σύγχρονη κατάσταση ισορροπίας θνητών και αθανάτων είναι εφικτή και προϋποθέτει τη συνύπαρξη όλων των εμπλεκόμενων βασιλείων. Συνθήκες σταθερότητας μπορεί να επιτευχθούν με το συντονισμό των ρυθμών ανάπτυξης των μερών που απαρτίζουν το όλο. Είναι αναγκαίο να εξισωθούν οι ευκαιρίες για όλα τα βασίλεια, έτσι ώστε τα υποανάπτυκτα να αναπτυχθούν και τα υπερανεπτυγμένα να απλουστευθούν.

Σκοπός του Πυθαγόρειου Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου είναι η σύσταση ενός συμβουλίου ανθρώπων και θεών, οι οποίοι από κοινού θα οργανώσουν τον τρόπο ζωής στη Γη. Είναι πιθανό, ότι μια τέτοια προσέγγιση σε αυτή την ένωση θα δημιουργήσει την ανάγκη για την αλλαγή του ανθρώπου, μέχρι του σημείου της επανοργάνωσης των σχέσεων μεταξύ των οργάνων του σε επίπεδο φυσιολογίας.

Είναι φανερό ότι ο θάνατος αποτελεί μία ρυθμιστική αρχή για την ανάπτυξη των ζώων. Παρόλα αυτά, ο σκοπός του ανθρώπου είναι να επινοήσει ένα τρόπο ζωής, που να επιτρέπει την ύπαρξη αλλαγών, χωρίς την ύπαρξη του θανάτου. Εν συντομία, ο μοναδικός και αποκλειστικός προορισμός και εσωτερική επιθυμία του ανθρώπου είναι η επίτευξη της αθανασίας.

Ο τρόπος να επιτευχθεί μια τέτοια κατάσταση είναι αμιγώς ανθρωπιστικός, και σε καμία περίπτωση, δια μέσου κοινωνικών και φυσικών επιστημών.

Επιπλέον, είναι απαραίτητο να επιτευχθεί πριν φτάσουμε το κρίσιμο σημείο εξάντλησης των πόρων της Γης.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό το επίπεδο ήθους και ηθικής στο οποίο οι αρχαίοι Έλληνες συνεισέφεραν, μπορεί να εφαρμοστεί πριν φτάσουμε σε αυτό το κρίσιμο σημείο. Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η στιγμή πλησιάζει όλο και περισσότερο. Για παράδειγμα, παρουσιάστηκε η δυνατότητα μια μικρή ομάδα ειδικών να μπορεί να κατασκευάσει μια βόμβα που θα καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη. Στις μέρες μας, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη Γη σαν ένα σύνολο και είναι ικανός να φανταστεί όλες τις συνιστώσες του σε ισορροπία.

Εμείς, όπως οι θεοί και οι άνθρωποι στην Αρχαία 'Ελλάδα, στοχεύουμε στη δημιουργία μιας σταθερής κατάστασης του κόσμου. Επιθυμούμε να διευκρινίσουμε τα πραγματικά εμπόδια και να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες ενστάσεις απέναντι στο εγχείρημα, ειδικά εκείνες που είναι παράλογα έντονες και μεροληπτικές και οι οποίες αντιπροσωπεύουν τα εγωιστικά ενδιαφέροντα μερικών ομάδων. Όλες οι επιμέρους ενστάσεις έχουν την εξής ιδιαιτερότητα· είναι απαγορευμένο να συζητάμε ή να μιλάμε για αυτές. Για παράδειγμα, καταστάσεις όπως ανατομικές ιδιαιτερότητες, οικογενειακοί κώδικες μιας δεδομένης κουλτούρας, ή η συμπεριφορά προς τα παιδιά κ.τ.λ.π., αποτελούν ταμπού.

Είναι οργανωμένες έτσι, συμβολικά, ώστε να βασίζονται στο υποσυνείδητο και στο ανείπωτο.

Για το λόγο αυτό, δεν μπορούμε να συγκεντρώσουμε στο Ινστιτούτο πρεσβευτές όμοιων ομάδων ανθρώπων.

Συγκεντρώνουμε εκπροσώπους με διαφορετικές παρανοήσεις, προκειμένου να συζητήσουμε και να αποκαλύψουμε αυτές τις παρανοήσεις.

Η πιο δύσκολη κατάσταση προκύπτει, όταν, στη βάση του ανείπωτου, εμφανίζεται ένα μυστικό που, αυτό καθεαυτό, γίνεται το θεμέλιο για τη δημιουργία συγκεκριμένων ομοιοτήτων.