Τα αρχαία ελληνικά μυστήρια

 

  

Τα αρχαία ελληνικά μυστήρια

 

Η λέξη Μυστήριο στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας τελετής ή λατρείας οι οποίες δεν γινόταν φανερές σε άτομα που δεν είχαν μυηθεί. Όπως φαίνεται και ετυμολογικά η λέξη παράγεται από το ρήμα Μυείν δηλαδή κλείνω και αναφέρεται κυρίως στα μάτια και στα χείλη. Εκείνοι που μυούνται στα μυστήρια του υπερβατικού, απαγορεύεται να τα ανακοινώσουν σε άλλους μη μυημένους πρέπει να κλείνουν το στόμα τους.         

Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί. Ο οπαδός αυτής της λατρείας ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον
εισήγαγε σ' αυτή Μυσταγωγός.

Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε τα κοινά γεύματα ,τους κοινούς χορούς και τις ιεροτελεστίες , όπου άνθρωποι που έσμιξαν στο ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι. Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες είτε ήταν φυσικές είτε ήταν πνευματικές που διατηρήθηκαν στο πέρασμα χιλιάδων ετών.

Από τα λίγα που γνωρίζουμε για αυτά φαίνεται ότι παρουσίαζαν αλληγορικές αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα.

Επίσης ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης , για την πολυπόθητη βροχή.

Και υπήρχαν πάντα τοπικά μυστήρια ,αλλά και μυστήρια που απόκτησαν πανελλήνια εμβέλεια όπως τα Ελευσίνια, τα Ορφικά , τα Κρητικά και τα Καβείρια.

Όλα σχεδόν επηρεασμένα από αυτά της Αίγυπτου, αναδιοργανώθηκαν με την παρέμβαση μεγάλων μυστών και ιεροφαντών που θήτευσαν πριν στα Αιγυπτιακά ιερά όπως ο Κάδμος ,ο Ορφέας, ο Φερεκύδης , ο Επιμενίδης , ο Πυθαγόρας.

Στα μυστήρια όλων των εποχών και όλων των θρησκειών οι άνθρωποι επιδιώκουν τη βοήθεια του θεού ή των θεών. Και την επιδιώκουν από την στιγμή που μπόρεσαν να συλλάβουν την ιδέα των πανίσχυρων θεών και του υπερβατικού τους κόσμου.

Τα μυστήρια εμφανίζονται σε ένα αρκετά αναπτυγμένο πολιτιστικό στάδιο του ανθρώπου .

Η σύλληψη της έννοιας των θεών, των πνευμάτων και ενός υπερβατικού κόσμου που υπάρχει πέρα από τις αισθητές δυνατότητες του ανθρώπου , αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη των μυστηρίων.

Βασικό στοιχείο στην τέλεση των μυστηρίων ήταν ο κύκλος των μυημένων.

Αλλά έως ένα βαθμό συμμετείχαν και μη μυημένοι διαφορετικά δεν θα υπήρχε συνέχεια στα μυστήρια αν δεν υπήρχαν μυημένοι.

Εκεί μπορούσαν να λάβουν μέρος μόνο όσοι πετύχαιναν μετά από προετοιμασίες δοκιμασιών και υποσχέσεων (π.χ περί εχεμύθειας) και μόνο τότε γίνονταν δεκτοί στο χώρο των μυημένων.

Στους χώρους εκείνους που υπήρχε εξωτερική και εσωτερική λειτουργία ιδιαίτερη έμφαση δινόταν στην ψυχική ανύψωση του ανθρώπου προς την  πνευματική του ολοκλήρωση και τελειοποίηση μέσω του καθαρμού και  του εξαγνισμού , για να κατακτήσει ο μυημένος με την ψυχή του την αγάπη και την πνευματική ελευθερία.

Το κυριότερο μέρος από την  εξωτερική μύηση ήταν οι καθαρμοί και οι εξαγνισμοί , όπου το μέρος αυτό των Μυστηρίων ονομαζόταν καθάρσια ή και καθαρμοί.   

Όλα τα μυστήρια του κόσμου έχουν για κέντρο τους τη Μητέρα-Γη που  στους διάφορους λαούς παίρνει και ιδιαίτερα ονόματα. Στους  Σουμέριους λέγεται Ιναννά, στους Βαβυλώνιους Ιστάρ, στη Συρία Αστάρτη, στη Φοινίκη Ανάθ, στην Αίγυπτο Ίσιδα, στη Μικρά Ασία λέγεται Μεγάλη Μητέρα, Κυβέλη, Δινδυμήνη, Μα , στους Έλληνες Δήμητρα ή Ρέα κ.λ.π.

Στον χώρο του Αιγαίου υπάρχει το κοινό επίκεντρο της Μεγάλης  Μητέρας Γης με τις αντίστοιχες της Δυτικής Μικράς Ασίας, όπου στην αρχή  μάλλον δεν χρειαζόταν να αναφερθεί το όνομά της. Αργότερα πήρε το  όνομα Ρέα (που σημαίνει Γη - Γαία ) και επίσης Δήμητρα (Γη Μήτηρ).  

Στα πρώτα μυστήρια στον κόσμο του Αιγαίου υπάρχει και αρσενικός  θνήσκων θεός όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης Ανατολής.

Στις  νεότερες ανακαινίσεις των μυστηρίων εκλείπει ο θνήσκων θεός και στη θέση μπαίνει η "Κόρη - Περσεφόνη".

Ο ουράνιος σύζυγος εξακολουθεί να υπάρχει , αλλά με διάφορα ονόματα όπως: Δίας, Ποσειδώνας, Ίακχος ή και ακόμα είναι ανώνυμος θεός.

Παρατηρούμε ότι στα Διονυσιακά-Ορφικά και στα Κρητικά εξακολουθεί να παίζει κύριο ρόλο ο θνήσκων θεός όπως ο Διόνυσος που ταυτίζεται με τον Όσιρη και ο Ορφέας.

Πάντως στον κόσμο του Αιγαίου και της Ελλάδας γενικότερα τα μυστήρια γίνονταν δύο φορές το χρόνο, το φθινόπωρο με τη σπορά και ) την άνοιξη όταν τα σπαρτά θέλουν βροχή, αλλά, σε κάθε περιοχή τα μυστήρια τελούνταν ανάλογα με το κλίμα.

 ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

 Η κόρη έπαιζε ασταμάτητα στα λιβάδια που τόσο πολύ αγαπούσε.

Ήταν η εποχή που η ζωή εκδηλωνόταν στη γη με πολλά χρώματα.

 Μέσα στο παιχνίδι η κόρη είδε ένα θεσπέσιο λουλούδι, ένα Νάρκισσο κι έτρεξε να τον πάρει. Εκεί κοντά έβοσκε τους χοίρους του ο Ευουλέας και μόλις η κόρη άγγιξε το Νάρκισσο ο Πλούτωνας βρήκε την ευκαιρία να την πάρει κοντά του, ανοίγοντας ένα χάσμα όπου μαζί με την Περσεφόνη έπεσαν και οι χοίροι του Ευουλέα.

  Η μητέρα της έτρεξε να τη βρει δίχως αποτέλεσμα και καθώς η λύπη της Θεάς συνεχιζόταν , ο Δίας θέλοντας να τη βοηθήσει έκανε μία συμφωνία με τον Πλούτωνα. 

Το 1/3 του χρόνου να είναι βασίλισσα του κάτω κόσμου και τα 2/3 να είναι επάνω στη γη με την μητέρα της "Οι θεοί αυτών των μυστηρίων είναι δύο ζεύγη , η Μητέρα - Κόρη και ο Θεός - Θεά

Ο μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης αποτελεί το κέντρο της λατρείας των Ελευσινίων. Θεωρείται ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον Εύμολπο το 400 π.Χ κι ότι άρχισαν να λειτουργούν επίσημα τον 8ο αιώνα π.Χ υπήρχαν τα μικρά (Ελάσσονα) τα εν Άγραις και τα μεγάλα (Μείζονα) μυστήρια. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές , δεν πρέπει να ταυτίζονται τα μικρά (Ελευσίνια) με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ των Ελευσινίων και των Μυστηρίων, διότι για την τιμή της Δήμητρας και της Κόρης γίνονταν πολλές γιορτές και οι πιο επίσημες ήταν όπως
αναφέραμε τα Ελευσίνια, τα Θεσμοφόρια , τα Αλώα και τα Θαλύσια. Κατά τη διάρκεια του Ανθεστηρίωνα (Β' 15ήμερο Φεβρουάριου και Α' 15ήμερο Μαρτίου) την εποχή της Άνοιξης, τελούνταν τα Ελευσίνια ή τα "Εν Άστει" ενώ τα "Μυστήρια εν Ελευσίνι" τα ονομαζόμενα μεγάλα τελούνταν το μήνα Βοηδρομιώνα (Β΄15ήμερο Σεπτεμβρίου και Α΄15δήμεροΟκτωβρίου). Σύμφωνα με μιαάλλη εκδοχή , και οι δύο γιορτές τελούνταν στην Ελευσίνα αλλά τα μεν Μυστήρια ήταν η καθαρά θρησκευτική τελετή στην οποία έπαιρναν μέρος μόνο οι μύστες, ενώ τα δε Ελευσίνια ήταν αγώνες προς τιμήν της Δήμητρας κι ονομάστηκαν έτσι επειδή τελούνταν στην Ελευσίνα. Άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι και στα μικρά τελούνταν Ιερές μυητικές  τελετουργίες προς τιμή της Θεάς Περσεφόνης (Κόρης) και ήταν  εισαγωγικές και προπαρασκευαστικές για τα Μεγάλα Μυστήρια.  

  Οι μυούμενοι θυσίαζαν δέλφακα (χοιρίδιο) και με τα νερά του ποταμού  (Ιλισσός) καθαρίζονταν από τα μιάσματα με τη βοήθεια ειδικού ιερέα  που λεγόταν "Υδρανός". Ακολουθούσε μέγας όρκος τους μπροστά στον όσιο Ευμολπίδη "Ιεροφάντη" της Ελευσινίας Δήμητρος καικατήχησή τους από τον τελευταίο, αναγκαία για την προπαρασκευή των μυστών για τα μετά από πέντε ενιαυτούς λεγάμενα Μεγάλα Ελευσίνια (Εποπτεία). Στο τέλος, οι μυούμενοι ενθρονίζονταν και οι ιερείς χόρευαν τελετουργικά γύρω απ' αυτούς ως σημείο αποδοχής στον κύκλο της πρώτης μύησης.                                      

 Από τις δεκαπέντε έως τις είκοσι δύο του μήνα Βοηδρομιώνα τελούνταν ανά πενταετία στην Ελευσίνα τα Μεγάλα Μυστήρια που κατέληγαν σε επιφάνεια της Θεάς Περσεφόνης και μύηση των μυστών στο "υπέρτατο μυστικό της ζωής". Η πρώτη ημέρα της μύησης λεγόταν "Αγυρμός", δηλαδή συγκέντρωση και περνούσε με την προσέλευση
των υποψηφίων μυστών στο Ιερό της Ελευσίνας.

  Η δεύτερη ημέρα λεγόταν "Άλαδαι Μύσται" και περνούσε με πομπή προς τη θάλασσα και καθαρμούς στα νερά της. Την τρίτη ημέρα καθιερωνόταν απόλυτη νηστεία κι άρχιζε η χορήγηση του περίφημου ποτού "Κυκεών".

  Η νηστεία σταματούσε το ίδιο βράδυ με λίγα "ιερά τρόφιμα" που δίνονταν στους μυούμενους μέσα από μια "Μυστική Κύστη". Την τέταρτη ημέρα προσφέρονταν θυσίες στις θεότητες της Ελευσίνας και χορεύονταν ιερατικοί κυκλικοί χοροί.

  Την πέμπτη ημέρα "Λαμπαδηφορία" οι  μυούμενοι με πυρσό στο χέρι σχημάτιζαν ανά δύο σιωπηλή πομπή με επικεφαλής τον "Δαδούχο" ιερέα κι έμπαιναν στο Ναό της Θεάς Δήμητρας.

  Η έκτη ημέρα λεγόταν "Ίακχος” και ήταν αφιερωμένη σε λατρευτικές πράξεις προς τιμή  του θεοπαίδα Ιάκχου με περιφορά του αγάλματος του (στεφανωμένου με μυρσίνη σε ένδειξη πένθους) και των ιερών του αντικειμένων (Λικμός, Κάλαθος, Φαλλός) από τον Κεραμεικό στην Ελευσίνα μέσω της "Ιεράς Οδού".

  Η νύχτα προς την έβδομη ημέρα λεγόταν "Ιερά Νύξ" και εγκαινίαζε τη Μεγάλη Μύηση που ολοκληρωνόταν την ένατη ημέρα με την τελική Ιεροφάνεια και τη Θεαματική επιφάνεια της Θεάς Περσεφόνης που ανερχόταν από τον Άδη. Επίσης τα σύμβολα που αναφέρονται ότι χρησιμοποιούσαν στα μυστήρια αυτά είναι τα εξής :Η σφαίρα , το στάχυ και η χλόη , το φίδι , η άκανθος , ο υάκινθος , το σπειρωτό φίδι το κουκουνάρι , το αυγό και Κλάδος Πίτυος .             

  Στα Ελευσίνια γύρω 176 μ.Χ μυήθηκε και ο Μ, Αυρήλιος ενώ στα Μυστήρια αυτά δεν γίνονταν δεκτοί ανθρωποκτόνοι, ιερόσυλοι, εναγείς, μάγοι και άθεοι (στους τελευταίους κατατάσσονταν την ύστερη αρχαιότητα οι Επικούριοι και οι Χριστιανοί). Τα Μυστήρια έπαψαν να τελούνται το 395 μ.Χ με την πλήρη καταστροφή και πυρπόληση των Ιερών από τον Γότθο χριστιανό Αλάριχο και τη μαρτυρική θανάτωση
σύσσωμου του ιερατείου πάνω στην πυρά.

 

 ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ                                     

     Ο Ορφέας στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας , αυτός που αφύπνισε τη θεία ψυχή. Η επτάχορδη λύρα του αγκαλιάζει το σύμπαν. Κάθε χορδή της αντιστοιχεί σ’ ένα ρυθμό της ανθρώπινης ψυχής .περιέχει το νόμο μιας επιστήμης και μιας τέχνης.

 Η θεουργική και διονυσιακή ώθηση, που κατόρθωσε να μεταδώσει στην Ελλάδα ο Ορφέας, μεταφέρθηκε μέσα απ' αυτήν σε όλη την Ευρώπη. Εμφανίστηκε στη Θράκη ήταν βασιλικής καταγωγής και με τη μελωδική φωνή του ασκούσε παράδοξη έλξη. Ξαφνικά ο νέος αυτός εξαφανίστηκε. Έλεγαν ότι πέθανε, ότι κατέβηκε στον Άδη.

Είχε φύγει για την Αίγυπτο όπου μυήθηκε και ξαναγύρισε μετά από πολλά χρόνια με ένα όνομα μύησης που πήρε από τους δασκάλους του.

Τώρα ονομαζόταν Ορφέας ή Αρφα που σημαίνει "Εκείνος που γιατρεύει με το φως".                                                              

  Οι ιερείς της Ροδόπης υποδέχτηκαν τον μύστη της Αιγύπτου σαν  σωτήρα.

Σε λίγο η επίδρασή του θα εισχωρήσει σε όλα τα ιερά της  Ελλάδας.

Αυτός καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του  Απόλλωνα στους Δελφούς, που έβαλε τις βάσεις του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, το οποίο υπήρξε η κοινοτική ενότητα της Ελλάδας.

Τέλος με τη δημιουργία των Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του. Στην κορυφή της της μύησης συγχώνευσε τη θρησκεία του Δία με τη θρησκεία του Διονύσου, σε μια παγκόσμια σκέψη.

Οι μύστες ασπάζονταν από τα διδάγματα του το αγνό φως των υπέρτατων αληθειών. 

Και αυτό  το ίδιο φως έφθανε ως τον λαό κάπως μετριασμένο, όχι όμως και λιγότερο ευεργετικό, κάτω από το πέπλο της ποίησης και των μαγευτικών γιορτών.

Κατ' αυτό τον τρόπο έγινε ο αρχιερέας της Θράκης, μέγας ιερέας του Ολυμπίου Δία, και για τους μύστες, αυτός που αποκάλυπτε τον Ουράνιο Διόνυσο.

Ο μύθος της Ευριδίκης έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά όχι σαν ιστορία αγάπης.

Είναι ένα θεολογικό κομμάτι που οικειοποιήθηκε στην αρχή ο Διόνυσος. Η Σεμέλη, η πρασινισμένη γη, προβάλλει από κάτω, χρόνο με το χρόνο μαζί της έρχεται κι ο Διόνυσος ,ενώ εξαιτίας κάποιου αισθήματος ιπποτισμού οι άντρες είπαν ότι πηγαίνει για τη φέρει. Ο ρόλος του Διόνυσου περνά στον Ορφέα.

Πάντως το πάντρεμα μεταξύ του Διονύσου Ζαγρέα και του Ορφισμού δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ο Ορφέας ως ιερέας του Διονύσου σφετερίστηκε την ανάστασή και το θάνατό του απ' όπου ξεπήδησε η όμορφη ιστορία αγάπης. Εύκολα προστέθηκε ένα στοιχείο-ταμπού, κοινό σε πολλές πρωτόγονες ιστορίες. Χθόνιες τελετές συχνά επικαλούνταν εμπεριέχοντας την ιδέα "να μην στραφεί κάποιος πίσω" (αμεταστραπί). Στα Ορφικά Μυστήρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες εξαγνισμού, οι διάφορες αποχές όπως η απαγόρευση της κρεοφαγίας.

Ο Ορφισμός επηρέασε και τον Πυθαγόρα που έγινε ζηλωτής του τρόπου έκφρασης του Ορφέα. Στα χρόνια δε του Πεισίστρατου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια. Όσοι μυούνταν στα Ορφικά Μυστήρια τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια μυστικές διατάξεις , οι οποίες είχαν μεγάλης ομοιότητα με τις Πυθαγορικές αρχές. Αποτελούνταν από 9 βαθμούς και διαιρούνταν σε 3 κατηγορίες.

Σε αυτά που αφορούσαν τη διαμόρφωση του ανθρώπου κι έδειχναν την προέλευσή του, σε αυτά που δίδασκαν τις δυνάμεις της φύσης, τις ποικιλίες των οργάνων των διαφόρων μορφών και μεγάλα και ιερά στα οποία δεν έπρεπε να αναφέρουν ούτε λέξη για την ύπαρξή τους.

Στην πρώτη ομάδα μυούνταν άντρες και γυναίκες και υποβάλλονταν σε πενταετή σιγή. Στη δεύτερη μυούνταν μόνο εξαγνισμένοι στο σώμα και στο νου και καθαροί από ανομήματα. Στην τρίτη μυούνταν μόνο φωτισμένοι και εμπνευσμένοι νέοι και αγνές κοπέλες με ψυχικό κάλλος.                                                                                      

Οι Ορφικοί Ύμνοι , μύθοι και εξορκισμοί αν και γραμμένοι σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς συγγραφείς .(μολονότι το όνομα του Ορφέα αρκετές φορές δεν αναφέρεται πουθενά) εκφράζουν θέματα που εντάσσονται στα πλαίσια του Ορφισμού, μιας ονομασίας που έφτασε να είναι θρησκευτική τάση αν και μερικοί μελετητές τον
θεωρούν ως θρησκεία που είχε εισαχθεί από άλλες χώρες, ενώ άλλοι ως αίρεση και άλλοι ως ρεύμα ελληνικής προέλευσης με ξένες επιδράσεις (όπως η αντίληψη της Ορφικής Κοσμογονίας με το Κοσμικό Αυγό και η αθανασία της Ψυχής με την αντίληψη του Ορφικού Τροχού ή του Κύκλου του ακατάπαυστου εξαγνισμού.

 

ΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ    

 

Η γη είναι ζωντανή και κάθε χρόνο γεννά καρπούς με τους οποίους τρέφονται τα ζώα και ο άνθρωπος. Κάθε μορφή ζωής στηρίζεται στους καρπούς που γεννά η γη.

 Ήταν μια ανακάλυψη, μία επαναστατική σκέψη που επηρέασε τις κατοπινές σκέψεις του ανθρώπου στη δημιουργία των διαφόρων πολιτισμών που θα αναπτύξει.

Η ΓΗ γεννά. Αλλά για να γεννήσει έπρεπε να έχει επαφή με κάποιο αρσενικό.

Στην Πελασγική Κρήτη το κύριο μέρος της λατρείας ήταν εστιασμένο στη Μεγάλη Μητέρα, τη Ρέα-Γη σε ύστερους χρόνους, που συμβόλιζε την ανανεωτική παραγωγική φροντίδα της φύσης.

Η Θεά Μητέρα είναι η χθόνια θεά με τα φίδια , η πότνια Θηρών με λιοντάρια και αγρίμια κ.λ.π . Μαζί της λατρεύεται ο δυνατός γονιμοποιός θεός (φαίνεται στη μορφή
του ταύρου) και το νεαρό ζευγάρι του αγοριού και της κόρης που πεθαίνουν ή χάνονται το φθινόπωρο και ξαναγυρίζουν την άνοιξη στο φως και τη ζωή φανερώνοντας την περιοδική μορφή της φύσης .      

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι τα Κρητικά Μυστήρια διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

Α) Στα μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας Ρέας-Γης                   

Β) Στα μυστήρια του Κρηταγενή Ιδαίου Δία.                                                           

Πιθανολογείται ότι τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας ήταν διαχωρισμένα σε Μικρά και σε Μεγάλα.

Στα Μικρά ήταν αφιερωμένα στη Θεά Μητέρα Ρέα, που τη διαδέχεται στη λατρεία η Θεά Δίκτυννα Δήμητρα και η κόρη της Δικτυναία Βριτόμαρτυ-Άρτεμη ή η ίδια μορφή της Θεάς Ειλειθυίας, Ελευθώς ή Ελευσίας και όπου έπρεπε να γίνει προπαρασκευή των γυναικών που θα μυηθούν σ' αυτά να γίνουν αγνές και καθαρές τόσο ψυχικά όσο και
σωματικά για να μπορέσουν να προχωρήσουν στα Μεγάλα Μυστήρια.

Επίσης έτσι φανερώνεται γιατί είχαν χωριστά το Ιερό Σπήλαιο της Ειλειθυίας η οποία ήταν θεά της αναπαραγωγής και του τοκετού σε σχέση με τη θεά Βριτόμαρτυ  δηλαδή τη γλυκιά παρθένο ή την  Άρτεμη. Σε αυτά τα μυστήρια | διδάσκονταν οι παραδόσεις των Θεών και ηρώων καθώς και οι συμβολισμοί της Μεγάλης Μητέρας καθώς και οι δυνάμεις και ιδιότητές της στα τέσσερα γνωστά στοιχεία (γη- όφις, νερό- ιχθύς, αέρα-περιστέρα, φωτιά- λέων).

Μυούνταν επίσης στην κατασκευή του συμβολικού μίτου της Αριάδνης (από εδώ πιθανόν να παράγεται το όνομα Μίτρα που δήλωνε την Αφροδίτη συμβολίζοντας επίσης το υφάδι  ως νήμα της ζωής ή και την  παρθενική ζώνη.

Στα Μεγάλα Μυστήρια υπήρχαν  βαθμοί μυστικών τελετουργιών προς τη θεά των Όφεων που συμβόλιζε τη μεγάλη θεά . Πριν όμως απ' αυτά ξεκινούσαν λιτανείες, λατρευτικές προσφορές που προσφέρονταν στο Ιερό Δένδρο, αλλά και στη στήλη του Διπλού Πέλεκυ που βρισκόταν στο κέντρο Ιερού ή Σπηλαίου δείχνοντας έτσι την ιερότητα του χώρου.

Το Ιερό Δένδρο ως σύμβολο από την άλλη συμβόλιζε την μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής. Η εκρίζωσή του γινόταν στο τέλος της σοδειάς του χρόνου και ακολουθούσαν επικλήσεις και άσματα για την αναβλάστησή του αποβλέποντας στη διαιώνισή του.

Η Ρέα , κόρη του Ουρανού και της Γης , σύζυγος του Κρόνου και  μητέρα του Δία, λατρευόταν κάτω από το Ιερό Δένδρο στις ψηλές  κορυφές των βουνών όπως και στα Ιερά Σπήλαια. Είχε επίσης και  επίθετο Αμμάς Πελασγικής προελεύσεως που σήμαινε τη μητέρα κάτι που αναγραμματισμένο υπάρχει και σήμερα με τη λέξη "μαμά".

Σύμφωνα με το μύθο , όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει η Ρέα το μελλοντικό πατέρα των θεών , το Δία ήρθε κι έκρυψε το παιδί σε ένα σπήλαιο (του όρους Αιγαίου ή στο βουνό Δίκτη ή στο βουνό Ίδη) για να μην το καταβροχθίσει ο σύζυγός της ο Κρόνος.

Όταν άρχισαν οι πόνοι του τοκετού , στηρίχτηκε με τα χέρια στο έδαφος. Αμέσως το βουνό έβγαλε με μιας τόσα πνεύματα ή θεούς, όσα ήταν τα δάκτυλα της ετοιμογέννητης. Τα όντα αυτά διευκόλυναν τη γέννα της θεάς και ονομάζονται Ιδαίοι Δάκτυλοι, από το βουνό Ίδη και τα δάκτυλα της Ρέας , αλλά και κατά μία άλλη εκδοχή ονομάζονται επίσης Κουρήτες και Κορύβαντες διότι το όνομα των πρώτων σημαίνει νέοι και γιατί οι δεύτεροι ήταν ήδη συνοδοί της Ρέας. Αυτοί σύμφωνα με το μύθο ήταν οπλισμένοι με ξίφος και ασπίδα και χόρευαν έναν πολεμικό χορό γύρω από το νεογέννητο παιδί της Ρέας. Με τα όπλα τους έκαναν τόσο θόρυβο σκεπάζοντας τα κλάματα του παιδιού έτσι
ώστε να μην το ακούσει ο Κρόνος. Για τα Μυστήρια του Κρηταγενή Δία έχουμε κάποια στοιχεία που μας δίνει ο Θαλήτας από τη Γόρτυνα Κρήτης (διάσημος μύστης που έζησε τον Θ' π.Χ αιώνα) αναφέροντας ότι οι μυούμενοι στα μυστήρια αυτά διδάσκονταν την Ιατρική , την καθαρτική, την μουσική, την ορχηστρική και τη μουσική τέχνη.

Στα μυστήρια αυτά έπαιρναν μέρος οι Κουρήτες (τα μυστήρια αυτά ονομάζονταν και Κορυβαντικά), ιερείς που διακρίνονταν για τη σοφία  τους. Υπήρχαν κι εδώ βαθμοί μυήσεων και γινόταν προπαρασκευές με συμβολικούς καθαρμούς.                                     Έπειτα ακολουθούσαν δοκιμασίες αξιότητας όπως τα ταυροκαθάψια που μετέπειτα έγινε δημοφιλές και στις τοπικές γιορτές. Μέρος επίσης της τελετής ήταν και η πυρρίχη, ο ένοπλος χορός.

Τον μυούμενο τον οδηγούσαν μέσα σε ένα σπήλαιο όπου έμενε έγκλειστος για ένα διάστημα 27 ημερών.

Αναφέρεται επίσης ότι την εποχή του Πυθαγόρα του Σάμιου τα κρητικά μυστήρια ονομάζονταν "Μυστήρια του Μόργου" διότι ο Μόργος ήταν ένας από τους Ιδαίους Δακτύλους .                                                                                                                   

Ο Πορφύριος αναφέρει ότι όταν ο Πυθαγόρας πήγε στην Κρήτη για να  μυηθεί έκανε καθαρμούς στην παραλία της Κρήτης , νηστεύοντας 9 ημέρες κι έπειτα πήγε στο Ιδαίο Άντρο όπου γίνονταν η μύηση.

Λέγεται επίσης ότι ο Πυθαγόρας διδάχθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους ότι ο Ζευς δεν είχε ακόμη θεοποιηθεί κι ότι ήταν θνητός εφόσον μέσα στο Ιδαίο Άντρο υπήρχε ο τάφος του. Γι' αυτό το λόγο ξέσπασαν διαμάχες στην Ελλάδα όπου π.χ ο ποιητής Καλλίμαχος κατάκρινε τον Πυθαγόρα για ασέβεια , παρουσιάζοντας τον Δία ως θνητό.

Ο Πλάτων μας πληροφορεί ότι οι Κορύβαντες έκαναν την τελετή ενθρόνισης σε όποιον μυούσαν στα Μυστήρια.

Το γενικό συμπέρασμα πάντως των μυητικών τελετών είναι ο πλασματικός "θάνατος" και η "αναβίωση" του μύστη που αφήνει την  παλιά του κατάσταση κι ανασταίνεται σε μια υψηλότερη σφαίρα.

 

ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

    Τα Καβείρια Μυστήρια πιθανολογείται να ήταν πελασγικής, Φρυγικής ή Φοινικικής προέλευσης . Αν και η λατρεία τους ήταν σχεδόν εξαπλωμένη σε όλη την Ελλάδα όπως και στην Μικρά Ασία έχουμε τα λιγότερα στοιχεία γι' αυτά τα Μυστήρια

Κατά τον Ηρόδοτο οι Πελασγοί ίδρυσαν τα Καβείρια. Ο ίδιος όπως και ο βασιλιάς της Σπάρτης Λύσανδρος είχαν μυηθεί στα μυστήρια της Σαμοθράκης.                                                                    

Ο Στησίμβροτος από τη Θάσο, τον οποίο αναφέρει και ο Στράβων υποστήριζε ότι οι Κάβειροι προέρχονταν από το βουνό Κάβειρο της Φρυγίας όπου επίσης υπάρχει και πόλη Καβείρια και Κάβειρα στον Πόντο.

Επίσης άλλοι υποστηρίζουν ότι οι δαίμονες αυτοί ήρθαν από την Φοινίκη (απ' όπου είχε έρθει κατά μία εκδοχή ο Κάδμος).

Τέλος άλλοι λένε ότι οι Κάβειροι είναι θεότητες που έρχονται από την Αίγυπτο με τον Κάδμο που έζησε στη Μέμφιδα κι ύστερα στην Τύρο της Φοινίκης.

Το καβίρ στις σημιτικές γλώσσες σημαίνει μεγάλος, στην αραβική γράφεται Kebir ενώ στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος.

Από την άλλη πλευρά όμως κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό το όνομα είναι ελληνικό και φαίνεται από το ρήμα καίω (καίειν - KaFeipoi) εφόσον και οι Κάβειροι έχουν σχέση μα τη φωτιά εφόσον  ήταν παιδιά του Ήφαιστου.                                              

Κατά τον Ηρόδοτο που επισκέφθηκε την Αίγυπτο ο μεγάλος θεός της  Μέμφιδας ήταν ο Φθά ή Πτά που αποδίδεται στα ελληνικά με το όνομα Ήφαιστος.

Στην ελληνική μυθολογία οι Κάβειροι αλλά και οι θηλυκές Καβειρίδες είναι παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρώς. Σε μία άλλη παραλλαγή του μύθου ο Ήφαιστος και η Καβειρώ απέκτησαν τον Κάδμιλο και παιδιά του είναι οι Κάβειροι και οι Καβειρίδες .                                                                                                                   

Οι Κάβειροι είναι στην ουσία δαίμονες της γονιμικής μαγείας κάτι που προσδιορίζεται με τα όρθια αιδοία που αναπαριστάνονται. Τον ίδιο  ρόλο άλλωστε έχουν οι Σάτυροι και οι Σιληνοί στα Διονυσιακά  Μυστήρια.

Αναφορές του Ομήρου τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια μας δείχνουν ότι ο Αγαμέμνονας και ο Οδυσσέας, ανήκαν στον κύκλο των μυημένων αυτών των μυστηρίων.

Ο Φίλιππος ο Β' γνώρισε την μελλοντική του γυναίκα την Ολυμπιάδα  (μητέρα του Αλέξανδρου) ενώ ήταν ιέρεια στα Μυστήρια της Σαμοθράκης, όταν αυτός πήγε να μυηθεί.                                                                                                                   

Η διαφορά από τα άλλα μεγάλα τοπικά κέντρα Μυστηρίων της Ελλάδος ήταν η μεγάλη εμβέλεια που είχαν αλλά και το ότι σ’ αυτά μπορούσαν να συμμετέχουν άνθρωποι χωρίς διάκριση φυλής, κοινωνικής τάξης και  φύλου.                                                            

 Και αυτά τα Μυστήρια αποτελούνταν από διάφορους βαθμούς μύησης και διαιρούνταν σε Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια. Έχουμε κι εδώ τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς που συσχετιζόταν με ιερούς βράχους πάνω στους οποίους γίνονταν προσφορές ή θυσίες.

Το όνομα της μεγάλης θεάς ήταν Αξίερος Αργότερα οι Έλληνες την ταύτισαν με τη Δήμητρα. Την έλεγαν Οδηγήτρια (Αλέκ σημαίνει προστάτης σχέση με το φως, όπως την ίδια Αλέξανδρου).

Ο αντίστοιχος αρσενικός θεός ήταν ο Κάδμιλος που αργότερα κι αυτός ταυτίστηκε με τον Ερμή. Ο Κάδμιλος σε μία στήλη κρατά το κηρύκειο όπου μέσα υπάρχουν δύο μεγάλα φίδια που συμβόλιζαν τα δύο κοσμικά πνεύματα τους Κάβειρους που τους αναπαριστούσαν σαν δύο δίδυμους αδελφούς , ιθυφαλλικούς και γυμνούς .

Οι Έλληνες τους ταύτισαν με τους Διόσκουρους, τους Δίδυμους γιους του Δία τον
Κάστορα και τον Πολυδεύκη.

Οι δύο πρώτες θεότητες είχαν κυρίως χθόνιο και υπόγειο χαρακτήρα .

Η μία είναι ο θεός του κάτω κόσμου και η άλλη η σύζυγός του που οι Έλληνες αργότερα ταύτισαν με τον Άδη και την Περσεφόνη. Στην προελληνική γλώσσα λέγονται Αξιόκερσος και Αξιόκερσα.                     

Οι χαρακτήρες όμως των Κάβειρων αλλά και ο αριθμός τους είναι διαφορετικοί από τόπο σε τόπο.                                                                                                                   

( Π.χ στη Λήμνο και στη Μακεδονία λατρευόταν μία τριάδα , ενώ στη Θήβα ένα ζευγάρι αρσενικών θεών , ο Κάβειρος κι ο Παις ). Τα  ονόματά τους όμως οι πιστοί δεν τα πρόφεραν, αλλά απλώς τους ονόμαζαν "Άνακτες", όπως στην Ελευσίνα οι "Θεοί" . Το δε πρόθεμα "άξιος" σήμαινε "άγιος". 

Η μεγαλύτερη εξάπλωση αυτών των Μυστηρίων άρχισε τον 3ο π.Χ αι. όπου ευνοήθηκαν από την Μακεδονική πολιτική. Στην Όλυνθο της Χαλκιδικής βρέθηκε επιγραφή που συντελεί στο γεγονός ότι εκεί υπήρχε ναός των Κάβειρων.

Επίσης νομίσματα της Θεσσαλονίκης έφεραν την επιγραφή ΚΑΒΕΙΡΟΣ, ενώ άλλα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΚΑΒΕΙΡΟΙ. Επίσης στη Θεσσαλονίκη γίνονταν γιορτές και αγώνες με τα ονόματα Καβείρια Πύθια και Καβείρια επινίκια.

Η συμμετοχή στα μυστήρια δεν ήταν αναγκαστική για όσους πήγαιναν στο ιερό των Μεγάλων Θεών, όπως συνέβαινε στην Ελευσίνα. Το ιερό ήταν ανοιχτό στον καθένα για τη λατρεία των θεών σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις.

   Ο Θέωνας ο Σμυρναίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ αι. υποστηρίζει πως η μύηση στα Καβείρια αποτελούνταν από πέντε μέρη που είναι τα εξής:

Καθαρμός.                                                                                                 

Παράδοση της τελετής,     

Εποπτεία                           

Ανάδεση στεφάνων 

Τελειοποίηση και ευδαιμονία.

Η λειτουργία των Καβειρίων άρχιζε με την δοκιμασία της προηγούμενης διαγωγής τους. Η εξομολόγηση ήταν υποχρεωτική καθαρίζοντας ψυχικά τους υποψήφιους.

Κατά τη μύηση έβαζαν τον υποψήφιο πάνω σε θρόνο γι' αυτό και η μύηση ονομαζόταν
θρονισμός.

Στο κεφάλι του μυούμενου έβαζαν στεφάνι ελιάς και γύρω από την κοιλιά μία κόκκινη λωρίδα που θα τον προφύλαγε από κάθε κίνδυνο.

Μετά ακολουθούσε ο ιερός χορός, όπου οι μυημένοι χόρευαν γύρω του. Στο ιερατείο των Καβειρίων υπήρχαν οι εξής: Ο Κόης ή Κοίης που ήταν ο εξομολογητής ιερέας, οι Ανακτοτελεστές που αποφάσιζαν ποιοι απ' αυτούς που προσέρχονταν ήταν άξιοι να μυηθούν και η Λουτροφόρος που ήταν ιέρεια που ήταν υπεύθυνη για τους καθαρμούς
των υποψηφίων. 

Οι μυήσεις γίνονταν σε ορισμένη εποχή του χρόνου και διαρκούσαν 9 ημέρες.

Σ' αυτή τη χρονική διάρκεια έσβηναν όλα τα  φώτα στο νησί και πένθος απλωνόταν σε όλο το νησί. Νηστεία και  θρήνος ήταν οι εκδηλώσεις του πένθους μέχρι να έρθει το καινούριο  φως από το ιερό νησί της Δήλου.

 Το φως το έφερναν με πλοίο. Αν το πλοίο έρχονταν νωρίτερα περιφερόταν ανοιχτά του νησιού. Όταν έφτανε η στιγμή το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι , οι άνθρωποι έπαιρναν το φως πιστεύοντας ότι έτσι καθαρμένοι από κάθε κακό έμπαιναν σε καινούρια ζωή,
αναγεννιόντουσαν κάνοντας μια νέα αρχή .

Στη συμβολική τέλεση των μυστηρίων έχουμε την θυσία και ανάσταση του Καδμίλου ο οποίος αργότερα νυμφεύεται τη χαμένη Κόρη.
Αναστημένος πια ο Καδμίλος τελεί τον ιερό γάμο που είναι και το μεγάλο μυστήριο. Σε ετρουσκικά αγγεία τη θυσία του Καδμίλου την κάνουν αδέλφια του οι Κάβειροι και στην ανάσταση που την κάνει ο Ερμής παρευρίσκονται μόνο τα αδέλφια του.

Στα Καβείρια θάβεται το αρσενικό όπως σε όλα τα μυστήρια της Μέσης Ανατολής ενώ στην Ελευσίνα θάβεται η Περσεφόνη.

Στα Καβείρια ο θνήσκων θεός είναι αρσενικός που συμβολίζει τον σπόρο και ανασταίνεται για να δώσει νέα ζωή κάτι που επικράτησε και στη χριστιανική θρησκεία.

Γενικώς τα Καβείρια Μυστήρια στην λειτουργία τους είχαν τον θεμελιώδη σκοπό στο να επιδιώκουν την ηθικοποίηση των ανθρώπων όπως το αναφέρει και ο Διόδωρος Σικελιώτης λέγοντας "..οι μυούμενοι γίνονταν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντων καλλίτεροι".

Επίσης σε αυτά γίνονταν και διδασκαλίες για τη γέννηση του κόσμου και του ανθρώπου.                                                                                                                   

Δηλαδή πέρα από τη λατρεία τους και τη θρησκευτική τους υπόσταση  είχαν και τον χαρακτήρα της κοινωνικής αρετής όπως άλλωστε όλα τα μυστήρια (είτε ήταν μικρά ή τοπικά είτε ήταν μεγάλα) της αρχαίας Ελλάδας.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΜΗ 

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ            

ΜΕΛΕΤΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΝΤΕΙΩΝ (ΛΕΦΑΚΗ ΔΟΜΙΝΟΥ)     

ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΒΛ. ΡΑΣΙΑΣ) 

ΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ) 

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ)                                         

ΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Γ.ΣΙΕΤΤΟΣ)

ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ( Γ. ΣΙΕΤΤΟΣ)

ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (Π. ΡΟΔΑΚΗΣ)

ΟΡΦΕΥΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ (Π. ΦΡΑΓΚΕΛΛΗΣ)
ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (JANE ELLEN HARRISON) 

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ Α' ΤΟΜΟΣ (ΣΤ. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ - Μ.ΔΑΝΕΖΗΣ)

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

(μια χοντρική απόπειρα αποτίμησης)

     Έχοντας μπει σε έναν καινούριο αιώνα αλλά και μια καινούρια χιλιετία δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να κάνουμε έναν χονδρικό απολογισμό ή να κάναμε μερικά ερωτήματα για τον λεγόμενο χριστιανικό «πολιτισμό», τον κυρίαρχο πολιτισμό» τα 2000 αυτά χρόνια στον πλανήτη μας. 

Ερωτήματα, γιατί τα ερωτήματα βάζουν σε κίνηση το μυαλό και ο απολογισμός μάς δείχνει την ουσία της ιστορίας. Οι απαντήσεις και μάλιστα από αυταρχικές και απόλυτες εξουσίες σαν τον χριστιανισμό («εκ θεού γαρ»!), δεν έχουν πια καμμιά αξία και υπόληψη. Ο θεός για τον χριστιανισμό είναι ήδη ένα ξεχαρβαλωμένο ορυχείο που η εκμετάλλευσή του, του έφαγε τα σωθικά. Αυτή η εξουσία που εμπορεύεται τον θεό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πουλάει έτοιμες απαντήσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής εδώ και 2000 χρόνια. Ουδεμία ερώτηση κατάφερε να αρθρώσει για τον κόσμο και την ζωή αυτή η εξουσία που ξεδιάντροπα αυτοβαφτίστηκε θεϊκή! Βιομηχανία ετοίμων απαντήσεων, κονσερβών μάλλον, θα ήταν το όνομα που θα ανταποκρινόταν στην αλήθεια. 

Ο χριστιανισμός υπήρξε για τον Εβραϊσμό, το σημαντικότερό του εξαγωγικό εμπόρευμα σε κονσέρβα με «θεϊκά» συντηρητικά και αποδέκτη την πλέμπα της ιστορίας! 

Όλοι οι πολιτισμοί κάτι καλό προσέφεραν στον κόσμο, το Εβραϊκό Ιερατείο, του χάρισε την πιο αντιανθρώπινη ιδεολογία, ένα εργαλείο οπισθοδρόμησης, αντιγνώσης, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, και εξευτελισμού του ίδιου του ανθρώπου. Η επικράτηση του χριστιανισμού συντελέσθηκε με απάνθρωπο τρόπο. Από τις απαρχές του, οι άνθρωποι που τον ενστερνίστηκαν βρήκαν μια εκδικητική ιδεολογία μέσα στην οποία μπορούσαν να κρύψουν κάθε τους ψυχωτική ανωμαλία. 

Με άλλα λόγια ο χριστιανισμός, εξαρχής, υπήρξε καταφύγιο αντιανθρωπίνων ιδεολογιών. Η βία, ο εκβιασμός, ο τρόμος, οι εθνοκτονίες και κυρίως το χύσιμο άφθονου ανθρώπινου αίματος, υπήρξαν οι προσφιλείς μέθοδοι των ανθρώπων που επαγγέλονταν την ειρήνη, την αγάπη, και την δικαιοσύνη! Αυτή η απάτη έκτοτε, είναι συνήθης πολιτική των εξουσιών: άλλα να επαγγέλλονται και άλλα να κάνουν. Στην συνέχεια, με αυτού του είδους την «αγάπη», οι χριστιανικές εκκλησίες με όλες τους τις μορφές σ’ Ανατολή και Δύση, καταλήστεψαν τον κόσμο. 

Η αγάπη χριστιανικού τύπου είναι: σε ληστεύω στην ζωή, αλλά σου δίνω διαβατήριο για να πάς, όταν τα τινάξεις, εκεί που δεν ξέρει κανένας! Ή αλλιώς: σε φλομώνω στο ψέμα και το παραμύθιασμα, για ν’ αντέξεις την ληστεία και την αδικία. Αυτού του είδους η «αγάπη» θωρακίζεται από τον χριστιανισμό, με ένα καινούριο όντως εργαλείο που εισαγάγει και λέγεται «πίστη». Με βάση αυτή την «πίστη», την τυφλή αποδοχή δηλαδή, φαντασιακών ιδεοληψιών και πλασματικών αξιών οι παμπόνηροι άνθρωποι αυτής της εξουσίας, πλάσαραν στο κόσμο διάφορα απατηλά εφευρήματα και τρικ, σαν «ιερά», «εκ θεού» και  «εξ αποκαλύψεως αλήθειες». Με τον χριστιανικό τρόπο, είχε εφευρεθεί ένας καινούργιος εντελώς πρόστυχος τρόπος εξουσίας και γι’ αυτό οι λαοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι για να αμυνθούν. Η τεραστίων διαστάσεων απάτη αυτή της «πίστης», προσεπόρισε στις χριστιανικές εκκλησίες και στους πανούργους επιχειρηματίες, τους λεγομένους «ιερείς», αμύθητα πλούτη και ως εκ τούτου ανυπολόγιστη πολιτική ισχύ και δύναμη. Ο πρωτόφαντος αυτός τρόπος εξουσίας, εκμεταλλεύτηκε (και εν πολλοίς συνεχίζει ακόμη), με τον πλέον πονηρό, ύπουλο και υποκριτικό τρόπο, την αγαθότητα και την αμάθεια του κόσμου. Η αισχρή και ποταπή αυτή εξουσία που λέγεται χριστιανισμός, δεν πρόσθεσε ούτε ένα πετραδάκι στην γνώση του κόσμου μας, απεναντίας τον βύθισε στο σκοτάδι για αιώνες και τον έμπλεξε σε μια ηλίθια, αντιανθρώπινη και σχιζοφρενική ηθική. 

Δηλαδή, επιβουλεύτηκε με τον αισχρότερο τρόπο, το τραγούδι του ανθρώπου, που είναι ο έρωτας πρώτα και η έμφυτη έφεση του ανθρώπου να ερευνά και να μαθαίνει. Εκτός όλων αυτών, δαπανήθηκε και δαπανιέται τεράστιο πνευματικό δυναμικό από τον άνθρωπο για να ξεσκεπάσει και να καταγγείλει αυτήν την σκευωρία που φέρει το όνομα «χριστιανισμός». Για να καταλάβουμε καλά τη σημασία αυτής της σπατάλης δυνάμεων αρκεί ν’ αναλογιστούμε το αντίθετο που συμβαίνει για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. 

Τα πάντα που έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται στο διηνεκές για το φαινόμενο της Ελληνικής σκέψης, είναι μια θετική πράξη για την κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κληρονομιάς, της κορυφαίας συμπυκνωμένης κατάφασης στην ζωή. Τα περί χριστιανισμού όλα, είναι σπατάλη δυνάμεων για να επουλωθεί η συμφορά που βρήκε τον κόσμο. Και έχουν δίκιο που λένε πως το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της θετικής ενέργειας που παράγεται από τον άνθρωπο, καταναλώνεται στον πόλεμο κατά της άρνησης και πολύ λίγο περισσεύει για να πάνε μπροστά τα πράγματα. 

Ο χριστιανισμός εδώ και 2000 χρόνια αποτελεί την κύρια μάζα της άρνησης στον πολιτισμό. Μια τεράστια μάζα που με την αδράνεια της φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος. Και ο Σωκράτης το είπε έτσι: Το «κακό» γίνεται απ’ αυτόν που αγνοεί την αλήθεια. Το «καλό» αντιθέτως, που είναι ωφέλιμο, εξαρτάται από τον Νου. Από την αρνητική αυτή αντιγνωστική μάζα, εκπορεύεται όλη η αντίδραση. Για να το πω και αλλιώς, ο χριστιανισμός με το πώς έχει έτσι διαποτίσει την κοινωνία, μοιάζει σαν μια μαύρη τρύπα που απορροφά και εξαφανίζει στα έγκατά της το πλείστον της θετικής παραγομένης ενέργειας. Και είναι γνωστό από τη φυσική, πως μια μηχανή που απορροφάει πολύ ενέργεια, παράγει λίγο έργο. Ο πολιτισμός μας λοιπόν εδώ και 2000 χρόνια είναι πολιτισμός χαμηλής απόδοσης. Και για να το τεκμηριώσω αυτό με πραγματικά στοιχεία, χρησιμοποιώ την ιστορία και το μυαλό μου, σαν σκεπτόμενος άνθρωπος και όχι σαν πιστός οποιουδήποτε φαντασιακού δόγματος που αυτολογοκρίνεται. 

Οι Έλληνες λοιπόν, μια χούφτα (;) άνθρωποι και χονδρικώς σε χρονική διάρκεια πέντε (;) αιώνων -με μεγάλη βέβαια προϊστορία-, κατάφεραν να καταθέσουν στον πολιτισμό τόσα, όσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν σε 20 αιώνες χριστιανικού «πολιτισμού». Υπήρξαν δηλαδή μια «μηχανή» υψηλής αποδόσεως έργου. 

Θεμελίωσαν και καλλιέργησαν πέντε βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού: Τέχνη, Επιστήμη, Δημοκρατία, Φιλοσοφία και Αθλητισμό. Και ποιος σήμερα αμφισβητεί πως αυτά είναι τα θεμέλια του πολιτισμού του ανθρώπου; Και ποιος αμφισβητεί, πως αυτά πολέμησε με λύσσα ο εβραιοχριστιανισμός; 

Αυτά, που η Αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος, επανέφερε στην ιστορία μετά τον απάνθρωπο και σκοτεινό χριστιανικό Μεσαίωνα, την δικτατορία των αγραμμάτων σε Ανατολή και Δύση. Αυτά, έκαναν οι Έλληνες και χωρίς αληθινό θεό(!) και χωρίς εξ αποκαλύψεως αλήθειες και χωρίς επιφοιτήσεις αγίου πνεύματος! 

Μαζί με την Δημοκρατία, ανακαλύπτεται και θεμελιώνεται η «Ατομική Ευθύνη», κάτι που είναι τόσο σπουδαίο για τις κοινωνίες των ανθρώπων, που σήμερα είναι αδύνατον να το κατανοήσουμε. Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ο πολίτης της Ελληνικής Πόλης, αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη και για τη ζωή του, αλλά και για την ποιότητά της. Ο θεός για τους Έλληνες παύει να είναι το άλλοθι για τις κακοδαιμονίες τους, τις αποτυχίες τους και τις συμφορές τους. 

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν δίνει τον λόγο στο θεό ούτε μια μόνο στιγμή, όπως αντίθετα έγινε στην επική ποίηση . Με άλλα λόγια η «Ατομική Ευθύνη» του δημοκρατικού πολίτη στέλνει την θεοκρατία και τους «ελέω θεού» άρχοντες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες και τυράννους, «να πάνε για βρούβες». 

Η «Ατομική Ευθύνη» ή ο αυτοσεβασμός του ανθρώπου και ο σεβασμός των νόμων της δημοκρατίας κορυφώνεται με την τελική στάση τού Σωκράτη που ήπιε το κώνειο «ραδίως και πράως» (Κρίτων). Τι λοιπόν κόμισε στον κόσμο ο χριστιανισμός που είναι σήμερα σεβαστό και αποδεκτό από τους ανθρώπους όπου γης; Να ένα ερώτημα για τα βαριά πεπόνια του χριστιανισμού που έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια τους σαν το δαρμένο σκυλί γιατί τους πήρε παραμάζωμα η παντοδύναμη διαλεκτική των καιρών που κάποτε την σοδομούσαν κυριολεκτικά. 

Το πιο πάνω ερώτημα όπως και χιλιάδες άλλα δεν έχουν απάντηση. Πού είναι οι θεωρητικοί του χριστιανισμού; Τους έφαγε η μαρμάγκα; Με τον Χριστόδουλο και τις θαυματουργές εικόνες κοιτάνε να την βγάλουνε καθαρή; Αλλά είπαμε, ο χριστιανισμός δεν γουστάρει με τίποτα τα ερωτήματα γιατί τα ερωτήματα από τη φύση τους είναι ανατρεπτικά. Κάποιοι μίλησαν για «χριστιανική επανάσταση» και θεώρησαν επανάσταση (!) την ατομική πίστη. Χα! Συγκρίνεται αυτό με την «Ατομική Ευθύνη»;

 Με αυτήν -την ατομική πίστη- ο πολίτης που νοιαζόταν για την πόλη του, γίνεται ένας ιδιώτης (idiot=ηλίθιος) που σαν κακομοίρης και κατατρεγμένος από την αμορφωσιά του, τον φόβο και τον «φόβο θεού», αλλά και την καταφρόνια των «σωτήρων» του, προσπαθεί με την πίστη του να σωθεί εκεί που είναι από χέρι χαμένος. 

Για τον Σωκράτη το να ζει «σιγών και ησυχίαν άγων» είναι αδύνατο. «Ο ανεξέταστος βίος» δεν είναι μόνο «ου βιωτός ανθρώπω» αλλά είναι θάνατος. Η «ανεξέταστος» πίστη, μετατρέπει τον πιστό, σε ένα νηπιάζον όν, ένα αξιοθρήνητο, άβουλο, ανασφαλές υποζύγιο της «ελέω θεού» εξουσίας, που δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά φαντασιώνεται μόνον κατά μόνας ή αγεληδόν - προβατηδόν, την επέκεινα ευτυχία του! Την εδώ ευτυχία του, την έχει εκχωρήσει ηλιθιωδώς στους αγιογδύτες φαταούλες ρασοφόρους. Όταν ο Ερνέστος Ρενάν είδε για πρώτη φορά την Ακρόπολη είπε: «‘Η Ανατολή με ενόχλησε με το πομπώδικο ύφος της, την επίδειξη και τις αυταπάτες της. Οι Ρωμαίοι δεν ήταν παρά χυδαίοι στρατιώτες...Ο Καρλομάγνος μου φάνηκε σαν χοντρός Γερμανός ιπποκόμος. Οι ιππότες μας αγροίκοι που ο Θεμιστοκλής και ο Αλκιβιάδης θα είχαν γελάσει μαζί τους. Οι Έλληνες ήταν ένας λαός από αριστοκράτες» Τα είπε όλα, το ότι δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «χριστιανισμός-χριστιανοί» για τους Καρλομάγνους και τους ληστόφραγκους σταυροφόρους, δεν λέει και τίποτα για αυτόν που ξέρει...Τώρα που ο χριστιανισμός κλείνει οριστικά τον κύκλο τής πανουργίας του και η ιστορία αρχίζει να ξαναγράφεται χωρίς την παραχάραξη του βιαστή της, τώρα που σβήνουν σιγά σιγά και τα τελευταία πληρωμένα φώτα ...τώρα που η αυλαία της άθλιας χριστιανικής παράστασης τελειώνει, όλο και πιο πολύ θα εμφανίζεται η τρομερή του ασχήμια, μέχρις που η φριχτή μούμια που θεωρείτο άγιο λείψανο να πεταχτεί στα όρνεα και στα σκυλιά. 

Ο «βασιλιάς» πάντα ήταν ξεβράκωτος, αλλά οι πιστοί του μάτια δεν είχαν για να δούνε τις σαπιοκοιλιές του, το άρρωστο και χολεριασμένο σώμα. Πέντε αιώνες Ελληνικού Πολιτισμού, 20 αιώνες εβραιοχριστιανικού πολιτισμού και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε γεωγραφική έκταση, δεν μπορεί να γίνει καμμία σύγκριση βέβαια.  

Και ερωτώ: έχει κανένα νόημα η σύγκριση αφού ξεκάθαρα και από πρώτη ματιά φαίνεται η τεράστια διαφορά και το φριχτό μείον της χριστιανικής περιόδου; 

Η σύγκριση όμως είναι ένα θαυμάσιο γνωστικό εργαλείο με το οποίο ανοίγουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας και όποιος δεν συγκρίνει δεν μπορεί να έχει γνώμη. 

Και καμιά ολοκληρωτική εξουσία βέβαια, δεν γουστάρει οι πιστοί οπαδοί της να έχουν γνώμη και γι’ αυτό και η δική μας «ορθοδοξία - κακοδοξία» κατηχεί, δηλαδή πλένει και ξεπλένει εγκεφάλους και διαλαλεί με βαρβαρικό στόμφο διά των ανελλήνιστων ρασοφόρων της, πως είναι: «η μόνη αληθινή θρησκεία» και πως είναι «τα  πάντα και εν πάσι»... Οι λεγόμενες «Ιερές Σύνοδοι» στο Βυζάντιο, αυτό έκαναν, να ξεπαστρέβουν την άλλη γνώμη για να μην υπάρξει σύγκριση. Φασισμός λέγεται τώρα, «Ιερές Σύνοδοι» τότε, «Ιερά Εξέταση» στη Δύση! (το ιερό για τον χριστιανισμό είναι κι αυτό μια σάπια ιστορία.) Και ας μου επιτραπεί εδώ εκτός θέματος να πω πως: σήμερα τουλάχιστον ή έστω σήμερα, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την βαρβαρικότητα της καθ’ ημάς «ορθοδοξίας - κακοδοξίας», έχει βαθιά και για πάντα αφελληνιστεί. 

Μελετώντας την τακτική της επικράτησης του χριστιανισμού και όχι μόνο, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: ένα σύστημα εξουσίας για να επικρατήσει και να διατηρηθεί, πρέπει να επιβάλλει με κάθε μέσο νόμιμα ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, το αποκλειστικά δικό του «σύστημα αξιών». Το θεωρητικό «σύστημα αξιών» του χριστιανισμού το αντιπροσωπεύουν οι άγιοι της πίστης του και τα δόγματά του. 

Το πρακτικό, που είναι και η ουσία του, η ταμπακέρα δηλαδή, το αντιπροσωπεύουν οι αγιογδύτες που λέγονται ιερωμένοι! Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα και από την ρήση του Μάρξ που λεει: « Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι η ιδεολογία του κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας». Και η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, είναι η καπιταλιστική ιδεολογία, καθαρή μετεξέλιξη και μετάλλαξη της υποκριτικής και ανήθικης -με την φυσική έννοια του όρου - εβραιοχριστιανικής ιδεολογίας. 

Παρατηρώντας ακόμη κανείς τον ρου της ιστορίας ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως αυτή η «σκρόφα» (η Ιστορία) μόνο με την βία και το αίμα κυλάει. Ηδονίζεται λες να βλέπει να τρέχει ανθρώπινο αίμα στα πόδια της. Ο χριστιανισμός τι διαφορετικό έκανε απέναντι στην ιστορία; Με άφθονο αίμα δεν εδραίωσε την αντιανθρώπινη εξουσία του; Με άφθονο αίμα δεν κύλησε και ο 20ος αιώνας από φασισμούς και χούντες ευλογημένες απο τον χριστιανισμό; Γιατί λοιπόν περνιέται για πνευματική υπόθεση αυτή η μισαλλόδοξη αντιαθρώπινη μάστιγα; Τι είδους πνεύμα είναι αυτό το χριστιανικό, που είναι βουτηγμένο στο αίμα, την αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων; Αλλά είπαμε πως αυτό είναι το «σύστημα αξιών» του. Ο χριστιανισμός φτιάχτηκε να πολεμήσει την απόλυτη κατάφαση στη ζωή, που είναι το ελληνικό Πνεύμα, και αυτό έκανε. Μαζί λοιπόν με όλη την άλλη κατάπτωση των αξιών, υποχωρεί δραματικά και η έννοια του πνεύματος. Το πνευματικό για τον χριστιανισμό στενεύει τόσο, όσο στενεύουν και τα μπούτια του ανθρώπου στη ρίζα των γεννητικών του οργάνων. Στενεύει τόσο, όσο να χωράει μόνο στα δικά του βάρβαρα δόγματα και την οικονομική δοσοληψία του με τους οπαδούς του.

 Όμως καμιά αληθινά πνευματική αξία δεν επικράτησε στον κόσμο χρησιμοποιώντας την βία, την εξαπάτηση την πίστη και την εξουσία. Το αληθινό πνεύμα, μόνο μέσω της ελευθερίας και του έρωτα της γνώσης, μεταγγίζεται στους ανθρώπους, τελεία και παύλα.

Αυτή η φοβερή εξουσία, που σπατάλησε, με τα ξεπλυμένα στα σάπια φαντασιακά της δόγματα τα ανθρώπινα μυαλά, τεράστιο χρόνο από την ιστορία μας. αυτή η γάγγραινα του ανθρώπινου μυαλού, αφού δεν είναι δυνατόν να λογοδοτήσει, σαν εξουσία, ας καταδικαστεί λοιπόν από τις ανθρώπινες συνειδήσεις που ξυπνάνε.  Και γιατί άραγε να το θεωρούμε δεδομένο ότι ξεφύγαμε από τη θεοκρατία; γιατί ο χριστιανισμός έκανε τίποτα γι’ αυτό; ή μήπως ότι παραχώρησε την θέση του στην δημοκρατία; Αστεία πράματα! Ό,τι έχει κερδηθεί έχει κερδηθεί με αίμα κόντρα στην απάνθρωπη χριστιανική εξουσία και ιδεολογία. Η εξουσία αυτή νικήθηκε και έκανε στην πάντα. Ηττήθηκε από την διαλεκτική της ιστορίας και γι’ αυτό δεν της αναγνωρίζεται καμία θετική προσφορά στους αγώνες των λαών για ελευθερία και δημοκρατία. Απεναντίας ήταν, είναι και θα είναι η τροφός κάθε αντίδρασης και ολοκληρωτισμού. Κανένα από τα μεγάλα κατορθώματα των 2000 χρόνων τώρα από την χριστιανική αρίθμηση, δεν χρεώνεται στο χριστιανισμό. Καμμία μεγάλη ανακάλυψη, καμμία μεγάλη κατάκτηση του Δυτικού πολιτισμού δεν έχει αφετηρία τον χριστιανισμό, αλλά σχεδόν πάντα την Ελληνική Σκέψη.Το χριστιανικό πνεύμα δεν ενέπνευσε τίποτα το συγκλονιστικό και αληθινά μεγάλο. Ενέπνευσε μόνον βάρβαρες κατακτήσεις, αποικιοκρατία, εκμετάλλευση, αδικία, μισαλλοδοξία, ιερούς πολέμους, σφαγές, χούντες, φασισμό και απέραντη δυστυχία με το προδοτικό προσωπείο της ελπίδας και της σωτηρίας. Και ερωτώ για να τελειώνουμε με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που χάραξαν την πορεία της προόδου στον Δυτικό κόσμο. Η Αναγέννηση από που ξεκινάει και που σκοπεύει; Οι επιστήμες που εδράζονται και σε τι αποσκοπούν ; Η Γαλλική επανάσταση μήπως εμπνέεται από τα εβραϊκά κιτάπια του εξουσιαστικού χριστιανισμού; Ο Δαρβινισμός και ο Μαρξισμός, ο Διαφωτισμός, η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία, μήπως δεν κονιορτοποίησαν τα ιερά δόγματα του χριστιανισμού; Ο εκδημοκρατισμός δεν είναι κατραπακιά στην θεοκρατία των «ελέω θεού» βασιλιάδων, κολονέλων και ξεφτιλισμένων φασισταριών; Η βιομηχανική επανάσταση, η Τεχνολογία, η Διαστημική, η Πληροφορική πόσο χριστιανικά είναι, αυτά που τα αναθεμάτιζε κάποτε μετά βδελυγμίας και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά; Για την τέχνη και τον αθλητισμό τι να πει κανείς; Η μεν τέχνη τώρα που δεν χριστιανοφασιστοκρατείται δεν θέλει καν να ξέρει τίποτα από κείνο το παρελθόν της, ο δε αθλητισμός ήταν η πλέον αντιχριστιανική έκφραση του ανθρώπου. 

Εν κατακλείδι, τι βλέπουμε στο γράφημα της ιστορίας συναρτήσει του χρόνου; Βλέπουμε ότι, όσο ο χριστιανισμός συρρικνώνεται ένεκα της συνεχούς και αδιάψευστης επαλήθευσης του Hρακλείτιου «τα πάντα ρεί», που είναι ίσως το πλέον αδιάψευστο ανθρώπινο φιλοσοφικό αξίωμα, τόσο ο άνθρωπος αποθεώνεται αφ’ εαυτού του. 

Την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης ας μην την θίξουμε εδώ και γίνουμε σούργελο, γιατί η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία τα έχει πει όλα. Χωρίς το «άριστο μέτρο» και χωρίς το Δελφικό «Γνώθι σ’ αυτόν», ο καθένας και ο κόσμος, πανεύκολα διολισθαίνει στην Ύβρη. 

Όλοι οι θεοί όλων των θρησκειών μαζί είναι ανίσχυροι μπροστά στον άνθρωπο που γίνεται υβριστής.

 Τάδε έφει η Ιστορία.