Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Master Jesus

Το νέο βιβλίο του Holger Kersten, "Η Ζωή του Ιησού στην Ινδία", υποστηρίζει πως ο Ιησούς μπορεί να έζησε στη Μέση Ανατολή και στην Ινδία, μετά από τη Σταύρωση. 

Αποτελεί μια εισαγωγή στις έρευνες του συγγραφέα για τα ταξίδια του Χριστού μετά τη Σταύρωση, όπου έφτασε στην Ινδία, μαζί με τη μητέρα του Μαρία, και, τελικά, για το θάνατό του και την ταφή του, κάπου στο Κασμίρ. Στο βιβλίο, επίσης, σημειώνονται αρκετές παράλληλες διδασκαλίες με αυτή τη Χριστού, από άλλες θρησκείες, καθώς και φυλετικές παραδόσεις.

Ο Ρώσος διανοούμενος Nicolai Notovich ήταν ο πρώτος που πρότεινε πως ο Χριστός ίσως να ταξίδεψε στην Ινδία. Το 1887, ο Ρώσος διανοούμενος (και λάτρης της Ανατολής), έφτασε στο Κασμίρ, σε κάποιο από τα πολλά του ταξίδια. Κατά την επίσκεψή του σε ένα βουδιστικό μοναστήρι έμαθε για έναν bhodisattva άγιο που λεγόταν "Issa". 
Ο Notovich έμεινε έκπληκτος από την ομοιότητα της διδασκαλίας αυτού του άγιου με αυτή του Ιησού, καθώς και για τον σταυρικό θάνατο που γνώρισαν και οι δύο. Έμαθε πως για περίπου δεκαέξι χρόνια, ο Χριστός ταξίδευε στην Ανατολία, την Περσία, την Δυτική Ευρώπη και στην Αγγλία.

Το πρώτο βήμα πάνω στα ίχνη του Χριστού μετά τη Σταύρωση το βλέπουμε στον Πέρση χρονογράφο Mohamned στο ιστορικό του έργο "Jami-ut-tuwarik", όπου υποστηρίζει πως ο Χριστός έφτασε στο βασίλειο του Nisibis (σημερινό Nusaybin στην Τουρκία) με βασιλικές τιμές. Αυτό διασταυρώνεται από τον Imam Abu Jafar Muhammed στο "Tafsi-Ibn-i-Jamir at-tubri".

Τούρκοι και Πέρσες έχουν αρχαίες ιστορίες για έναν άγιο αποκαλούμενο "Yuz Asaf" ("Αρχηγός-Θεραπευτής"), η συμπεριφορά του οποίου, τα θαύματά του και η διδασκαλία του είναι πολύ όμοια με αυτή του Χριστού.   
Οι περισσότεροι ισλαμιστές και ινδουιστές ιστορικοί καταγράφουν ιστορίες για βασιλείς, ευγενείς και άγιους στις περιοχές που ταξίδεψε ο Ιησούς και δίνουν μαρτυρίες για την ιστορική πραγματικότητα του Χριστού.

Το Κοράνιο, για παράδειγμα, αναφέρεται στον Ιησού σαν "Issar". Ανατολικότερα, οι κουρδικές φυλές έχουν παρόμοιες ιστορίες που μαρτυρούν την παρουσία του Χριστού στην Ανατολική Τουρκία μετά την Ανάσταση. Αυτές οι ιστορίες όμως δεν λαμβάνονται υπόψη από τη θεολογική κοινότητα. 

Ο Kersten υποστηρίζει, επίσης, πως πριν από την αποστολή του στη Μέση Ανατολή, ο Χριστός είχε έρθει σ' επαφή με τις βουδιστικές διδασκαλίες στην Αίγυπτο. 

Μετά τη γέννησή του στη Βηθλεέμ, η οικογένειά του διέφυγε στην Αίγυπτο για ν' αποφύγει το διωγμό του Ηρώδη. Αν και οι περισσότεροι θεολόγοι το απορρίπτουν, στο βιβλίο υποστηρίζεται πως υπήρχαν πολλές βουδιστικές σχολές στην Αλεξάνδρεια, πολύ πριν από την χριστιανική εποχή.

Πολύ περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στα "Απόκρυφα Ευαγγέλια". 

Αυτά λέγεται πως είναι κείμενα που συντάχθηκαν από τους Απόστολους αλλά δεν έγιναν ποτέ αποδεκτά από την επίσημη Εκκλησία. 

Αργότερα η Εκκλησία τα κατάταξε στις αιρέσεις, και ένα ελάχιστο μέρος από τα κείμενα αυτά έγινε δεκτό στο επίσημο δόγμα και στη θεολογία.

Στα "Πεπραγμένα του Θωμά" για παράδειγμα αναφέρεται πως ο Χριστός συνάντησε τον Θωμά πολλές φορές μετά τη Σταύρωση. 

Επίσης αναφέρεται πως ο Χριστός ζήτησε από τον Θωμά να διδάξει στην Ινδία. 

Αυτό είναι επιβεβαιωμένο από πέτρινες επιγραφές στο Fatehpur Sikri, κοντά στο Taj Mahal, στην Βόρεια Ινδία. Περιέχουν τα "Άγραφα", ρήσεις του Χριστού, οι οποίες δεν υπάρχουν στην επίσημη Βίβλο. 

Η μορφή τους είναι παρόμοια με το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Θωμά. 

Αυτό δεν είναι παρά ένα παράδειγμα που μας δίνει μια ιδέα για το ότι κείμενα που δεν είναι αποδεκτά από την επίσημη Εκκλησία περιέχουν σημαντικές πληροφορίες για την πραγματική ζωή του Χριστού και για τις διδασκαλίες του.

Εξερευνώντας τις κινήσεις του Χριστού στην Ινδία και αλλού, ο Kersten ανακάλυψε επίσης πως πολλές από τις διδασκαλίες του, οι οποίες βαθμιαία εξαφανίστηκαν από την Βίβλο, είχαν καθαρά ανατολική προέλευση, όπως το κάρμα και η μετενσάρκωση, για παράδειγμα, όπου φαίνεται να είναι κοινή γνώση που επιβεβαιώνονται από τον ίδιο τον Χριστό. 
Φανταστείτε την αντίδραση που προκάλεσαν αυτές οι ανακαλύψεις στον Δυτικό Χριστιανισμό και στις Εκκλησίες του, που κράτησαν τον Χριστό σε δογματικά καλούπια και οδήγησαν τους λαούς στην τυφλή πίστη, οργανώνοντας θρησκείες και ορίζοντας αμαρτήματα. 

Επιπλέον αναφέρεται πως τα Απόκρυφα του Θωμά και το Ευαγγέλιό του, που προέρχονται από συριακές πηγές, χρονολογούνται στον 4ο αιώνα μ.Χ. ή και νωρίτερα. Πρόκειται για αποσπάσματα των Γνωστικών και, παρά τις μαρτυρίες για την αυθεντικότητά τους, δεν έχουν γίνει ποτέ αποδεκτά από τις επίσημες θεολογικές σχολές.

    Στα κείμενά του ο Θωμάς αναφέρει την εμφάνιση του Χριστού στην Ανδράπολη της Παφλαγονίας, ως φιλοξενούμενος του βασιλιά της. 

Εκεί συναντήθηκε με τον Θωμά, ο οποίος ταξίδεψε χωριστά.

Και ήταν στην Ανδράπολη όπου ο Χριστός ζήτησε από τον Θωμά να πάει στην Ινδία και να αρχίσει να διαδίδει τις διδασκαλίες του.
Φαίνεται πως ο Χριστός και η Μαρία ταξίδεψαν τότε μακριά στην δυτική ακτή της Μ. Ασίας, και απόδειξη γι' αυτό μπορεί να είναι ένας παλιός σταθμός για ταξιδιώτες  με την ονομασία "Το σπίτι της Μαρίας", όπου βρέθηκε, κατά παράδοξο τρόπο, πολύ έξω από τον Δρόμο του Ασημιού. 

Από εκεί ο Χριστός μπορεί να πέρασε εύκολα στην Ευρώπη, διαμέσου της Γαλατίας.

Ίσως να ταξίδεψε τόσο μακριά ως τα Βρετανικά Νησιά, όπου υπάρχει μια πανάρχαια βελανιδιά, ονομαζόμενη "Καθαγιασμένο Δένδρο", και λέγεται πως την φύτεψε ο ίδιος ο Χριστός.

Στα ταξίδια του μέσα από την Περσία ο Χριστός έγινε γνωστός σαν Yuz Asaf (Αρχηγός-Θεραπευτής). Αυτό το γνωρίζουμε από ιστορικά αρχεία του Κασμίρ όπου αναγράφεται σαν Isa (όπως και στο Κοράνιο) καθώς επίσης και σαν Yuz Asaf. 

Στον δεύτερο τόμο του Jami-uf-Tamarik αναφέρεται πως ο Yuz Asaf ταξίδεψε και δίδαξε στην Περσία. Φαίνεται πως ο Yuz Asaf τιμήθηκε ιδιαίτερα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο πεδιάδες στο Ανατολικό Αφγανιστάν, κοντά στο Gazni και την Galalabad, που φέρουν το όνομα του προφήτη Yuz Asaf.

Στα Απόκρυφά του, ο Θωμάς μας λέει πως αυτός και ο Χριστός παραβρέθηκαν στην Αυλή του βασιλιά Gundafor της Taxila (σημερινό Πακιστάν), γύρω στο 47 μ.Χ., όπου, τελικά, ο βασιλιάς και ο αδελφός του αποδέχτηκαν την διδασκαλία του Χριστού. 

Ο Kersten υποστηρίζει πως υπάρχουν πάνω από 21 ιστορικά ντοκουμέντα που μαρτυρούν την παρουσία του Ιησού στο Κασμίρ, όπου ήταν γνωστός τόσο σαν Yuz Asaf όσο και ως Issa. Για παράδειγμα, η Ghavishyat Mahapurana περιέχει μια εγγραφή για τον Issa-Masih (Ιησούς ο Μεσσίας). 
Αυτό δείχνει πως ο Χριστός έφτασε στο Κασμίρ της Ινδίας, όπου συγκρούστηκε με τον βασιλιά Shalivahana, ο οποίος διοικούσε την περιοχή του Kushan (39-50 μ.Χ.), αν και υπήρξε φιλοξενούμενός του για κάποιο διάστημα.
Ο ιστορικός Mullah Nadini (1413 μ.Χ.) διηγείται ξανά την ιστορία του Yuz Asaf, ο οποίος ήταν σύγχρονος του βασιλιά Gopadatta, και ξεκαθαρίζει πως επίσης χρησιμοποιούσε το όνομα Issar, δηλαδή Ιησούς.
Υπάρχει επίσης αρκετή ιστορική αλήθεια στις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας Ινδίας που δείχνει πως ο Ιησούς και η μητέρα του Μαρία έζησαν αρκετό χρόνο σ' αυτήν την περιοχή. 

Για παράδειγμα, κοντά στα προάστια μιας μικρής πόλης που λέγεται Mari, υπάρχει ένα βουνό που λέγεται Pindi Point, πάνω στο οποίο υπάρχει ένας παλιός τάφος που λέγεται Mai Mari da Asthan ή "Το τελευταίο κοιμητήριο της Μαρίας". 

Ο τάφος λέγεται πως είναι πολύ παλιός και οι ντόπιοι μουσουλμάνοι τον σέβονται και τον τιμούν σαν τον τάφο της μητέρας του Issa. 

Ο τάφος έχει προσανατολισμό από ανατολή προς δύση, σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση, παράδοξο γεγονός για μια περιοχή όπου κυριαρχεί το Ισλάμ.

Θεωρώντας την αρχαιότητά του, ένας τέτοιος τάφος δεν μπορεί να είναι ινδικός αφού οι ινδουιστές οι σύγχρονοι με τον Χριστό αποτέφρωναν τα πτώματά τους και διασκόρπιζαν τις στάχτες, όπως το κάνουν και σήμερα.
Ακολουθώντας την πορεία του Χριστού στο Κασμίρ, 40 χιλιόμετρα βόρεια του Srinagar, ανάμεσα στα χωριά Naugam και Nilmge υπάρχει ένα λιβάδι που λέγεται Yuz-Marg (το λιβάδι του Yuz Asaf δηλαδή του Ιησού). Εκεί υπάρχει ένα Ιερό που λέγεται Aish Muqam, 60 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Srinagar και 12 χιλιόμετρα από το Bij Bihara. 

Το "Aish" λέει ο Kersten προέρχεται από το "Issa" και το "Muqam" από το έσχατο μέρος. Μέσα στο Aish Muqam βρίσκεται ένα ιερό σύμβολο που λέγεται "Moses Rod" ή "Jesus Rod", το οποίο οι ντόπιοι λένε πως ανήκε από τον ίδιο το Μωυσή. 

Λέγεται πως και ο Χριστός το κρατούσε ίσως για να επιβεβαιώσει την μωσαϊκή του προέλευση.

Πάνω από την πόλη του Srinagar υπάρχει ένας ναός γνωστός σαν "Ο Θρόνος του Σολόμωντα", ο οποίος χρονολογείται τουλάχιστον στο 1000 π.Χ., τον οποίο ο βασιλιάς Gopadatta είχε ανοικοδομήσει περίπου την εποχή της γέννησης του Χριστού. 

Την ανοικοδόμηση είχε αναλάβει ένας πέρσης αρχιτέκτονας ο οποίος άφησε τέσσερις ονομαστικές επιγραφές στο πλευρικό βήμα του ναού. 

Στην Τρίτη και την τέταρτη επιγραφή διαβάζουμε: "Αυτή την εποχή ο Yuz Asaf ανάγγειλε την προφητική του έλευση στο Έτος 50 και 4", και "Αυτός είναι ο Ιησούς. 

Ο προφήτης των Υιών του Ισραήλ".

Εδώ βρίσκεται μια πανίσχυρη απόδειξη της θεωρίας του Kersten, ο οποίος υποστηρίζει πως ο Χριστός μπορούσε να είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ινδία και τελικά να επέστρεψε στο Κασμίρ για να πεθάνει, κάπου στα 80 του χρόνια.

Ο τάφος του Χριστού, λέει ο Kersten, βρίσκεται στην παλιά πόλη της Srinagar σε ένα κτίσμα που λέγεται Rozabal. "Rozabal" είναι σύντμηση του "Rauza Bal", που σημαίνει "ο τάφος του προφήτη". 

Στην είσοδο υπάρχει μια επιγραφή που επεξηγεί πως ο Yuz Asaf θάφτηκε κατά μήκος μαζί με έναν άλλον μουσουλμάνο άγιο. 

Και οι δύο έχουν ταφόπετρες προσανατολισμένες στη διεύθυνση Βορά-Νότου, σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση. 

Πάντως, μέσα από ένα μικρό άνοιγμα φαίνεται το κύριο ταφικό δωμάτιο στο οποίο υπάρχει η σαρκοφάγος του Yuz Asaf στη διεύθυνση Ανατολής-Δύσης, σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Hassnain, ο οποίος έχει μελετήσει αυτόν τον τάφο, υπάρχουν αχνά ίχνη ποδιών στις πέτρες του τάφου και, εξετάζοντάς τα από κοντά, αχνά σημάδια της σταύρωσης και ένα κομποσκοίνι. 

Τα ίχνη του Yuz Asaf φαίνεται να έχουν σημάδια από ουλές και στα δύο του πόδια και, αν θεωρηθεί πως υπάρχουν ίχνη της σταύρωσης, τότε η θέση τους είναι σύμφωνη με τα σημάδια που φαίνονται στην αναπαράσταση του Καταφυγίου Turin (το αριστερό πόδι καρφωμένο πάνω από το δεξί). 
Η σταύρωση δεν ήταν συνηθισμένη στην Ασία, κι έτσι πρόκειται πιθανότατα για κάποιον από την Μέση Ανατολή. 

Ο τάφος λέγεται από μερικούς "Hazrat Issa Sahib" ή "ο Τάφος του Αφέντη Κυρίου Ιησού". Αρχαίες επιγραφές αναγνωρίζουν την ύπαρξη του τάφου από το 112 μ.Χ.. 

Ο Μεγάλος Μουφτής, επιφανής μουσουλμάνος κληρικός, παραδέχεται πως το Hazrat Isa Sahib είναι ο τάφος του Yuz Asaf! 
Έτσι, ο Kertsten συμπεραίνει πως ο τάφος του Ιησού Χριστού βρίσκεται στο Κασμίρ! 
Οι επιπτώσεις της μελέτης του είναι τεράστιες. 

Η ζωή του Χριστού στην Ινδία, μετά τη Σταύρωση, αντιμάχεται την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας σε θεμελιώδες επίπεδο. 

Η θεολογία του Αποστόλου Παύλου, το κύριο δόγμα του σύγχρονου Χριστιανισμού, είναι κενό φανατισμού, στο φως αυτών των αποκαλύψεων. 

Απειλεί επίσης τα δόγματα περί πειθαρχίας στην Εκκλησία, αμαρτημάτων, σωτηρίας μέσω της τυφλής πίστης και μη ύπαρξης της μετενσάρκωσης. 

Αυτές οι ιδέες υποβόσκουν ακόμη στα ήθη και έθιμα μερικών περιοχών της Δύσης ενώ από τα περισσότερα έχουν εξαφανιστεί, κάτι που καθορίζει την εσωτερική δυτική κοινωνική δομή, από το νομικό σύστημα ως την ιατρική. 

Δεν είναι παράξενο το ότι οι μοντέρνες Εκκλησίες και τα εγκόσμια ενδιαφέροντά τους αρνούνται να δεχτούν προτάσεις σαν αυτή του Kersten.

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ

 

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ

Ο Επίκουρος στήριξε τη Φυσική του στον Δημόκριτο (ατομική θεωρία).

Θεμελιώδεις αρχές της επικούρειας Φυσικής είναι ότι τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτα ("Ουδέν γίγνεται εκ του µη όντος"), καθώς και ότι κανένα πράγμα κατά τη διάλυσή του δεν καταλήγει στην πλήρη ανυπαρξία (αρχή της διατήρησης της ύλης).

Ο Κήπος είχε προσεκτικά σχεδιασμένο πρόγραμμα διαπαιδαγώγησης αλλά και δηµόσιας προβολής του για την προσέλκυση µαθητών. Όσοι αποδέχονταν την επικούρεια διδασκαλία ενθαρρύνονταν να δηλώνουν δηµόσια την ταυτότητά τους ως επικούρειων, να χτίζουν φιλίες μεταξύ τους, να τιµούν και να έχουν ως πρότυπα τους ιδρυτές του Κήπου, και να παίρνουν μέρος στις ιδιαίτερες γιορτές του.

Η αρχή της αναβίωσης

Το έτος 2007, κατά το μήνα Νοέμβριο, μαζευτήκαμε στην Θεσσαλονίκη και αποφασίσαμε να κάνουμε την παρέγκλιση στη ζωή μας, που συγχρόνως θα είναι και παρέγκλιση στην κοινωνική ζωή.
Αποφασίσαμε ότι, μετά από χίλια εξακόσια χρόνια, έφθασε ο καιρός να ανασυστήσουμε και να συνεχίσουμε τον Κήπο του Επίκουρου.
Από τότε και μετά, με την διαδικασία της ώσμωσης, οι Κήποι του Επίκουρου, σε μικρές κοινότητες, σ’ όλη την Ελλάδα,  συνεχίζουν τη βιωματική προσέγγιση της Φιλοσοφίας του Επίκουρου.

 Η φιλοσοφία στην γέννησή της ήταν η καθολική επιστήμη.

Προέκυψε από την ανάγκη του ανθρώπου να εξηγήσει τον κόσμο που τον περιβάλλει και ορίσει τη θέση του εντός του(Χαράλαμπος Θεοδωρίδης καθηγητής ΑΠΘ).

Γεννήτορες της φιλοσοφίας ήταν οι Έλληνες περίπου δύο χιλιάδες επτακόσια έτη πριν από σήμερα.  Σύμφωνα με τον βιογράφο Διογένη Λάερτιο, ο φιλόσοφος Επίκουρος γεννήθηκε κατά το τρίτο έτος της εκατοστής ενάτης Ολυμπιάδος, στις επτά του μηνός Γαμηλιώνος (341 π.χ.). Πατέρας του ήταν ο Νεοκλής και μητέρα του η Χαιρεστράτη. Ήταν Αθηναίος πολίτης του Δήμου Γαργηττού και ανήκε στο γένος των Φιλαϊδών.
Στην ηλικία των τριάντα ετών και ενώ είχε έρθει σε επαφή με τις διάφορες φιλοσοφικές σχολές της εποχής του, μετέβηκε στο Γυμνάσιο της Μυτιλήνης για να διδάξει φιλοσοφία. Σύντομα όμως εγκατέλειψε το νησί για να μετεγκατασταθεί στην Λάμψακο της Ιωνίας.  Εκεί δίδαξε για μια πενταετία, δημιουργώντας τον πρώτο επικούρειο φιλοσοφικό του κύκλο.
Το 306 π.χ. ο Επίκουρος μεταφέρει στην Αθήνα την σχολή του.

Ιδρύει τον Κήπο όπως τον ονόμασε, σε μια ιδιόκτητη έκταση που αγόρασε ως Αθηναίος πολίτης.  Από τον Κήπο η ευδαιμονική φιλοσοφία του διαδόθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Όπως ορίζει ο ίδιος ο Επίκουρος στην επιστολή του προς Μενοικέα, η ευδαιμονία έγκειται στη μακαρία ζωή, δηλαδή στο να μην υποφέρει κάποιος από σωματικούς πόνους και να μην είναι η ψυχή του ταραγμένη.

Τα κύρια σημεία της φιλοσοφίας του Επίκουρου

Ο Τόμας Τζέφερσον το 1799, παραμονές της εκλογής του ως πρόεδρος των ΗΠΑ, έγραψε μια συνοπτική περίληψη των δογμάτων του Επίκουρου, σε επιγραμματικό ύφος που βρίσκεται δημοσιευένη στην περίφημη επιστολή του προς τον φίλο του Γουίλιαμ Σορτ στις 31 Οκτωβρίου 1819 όπου δηλώνει ότι είναι επικούρειος:

ΦΥΣΙΚΗ

Το σύμπαν είναι αιώνιο.
Τα μέρη του, μεγάλα και μικρά, εναλλάσσονται.
Ύλη και κενό μόνο.
Κίνηση συνδεόμενη με τη βαρύτητα και τη παρέγκλιση.
Αιώνια ανακύκλωση των στοιχείων των σωμάτων.
Οι Θεοί ως όντα αμέσως ανώτερα των ανθρώπων, απολαμβάνουν στη δική τους σφαίρα την ευτυχία τους, αλλά δεν ανακατεύονται με τις ανησυχίες της κλίμακας των όντων που βρίσκονται κάτω από αυτούς.

ΗΘΙΚΗ

Η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής.
Η αρετή είναι το θεμέλιο της ευτυχίας.
Η ωφέλεια είναι το κριτήριο της αρετής.
Καταστηματική ηδονή και απονία.
Η απονία είναι η έλλειψη του πόνου, η αληθινή ευδαιμονία.
Η ενέργεια της κινητικής ηδονής δεν είναι ευτυχία, αλλά την παράγει.
Έτσι η απουσία της πείνας είναι ένα στοιχείο ευδαιμονίας. Το να τρως είναι το μέσο για να την αποκτήσεις.
Ευδαιμονία είναι το να μην υποφέρει το σώμα και να μην ταράσσεται ο νους.
Απονία του σώματος, αταραξία του νου.
Για προσλάβουμε την ηρεμία του νου πρέπει να αποφεύγουμε τις επιθυμίες και τους φόβους, τις δύο κύριες ασθένειες του νου.
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερη ατομικότητα.

 

 

 

 H MΑΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ

 

    Η λέξη Μαγεία συνδέεται με το Magus που σύμφωνα με την H.P.Blavatsky προέρχεται από την σανσκριτική λέξη Μaha, δηλαδή μεγάλος και που αναφέρεται σε ανθρώπους που κατείχαν βαθιά εσωτερική γνώση για τη φύση των πραγμάτων και του κόσμου.

Ο Εμπεδοκλής ήταν ένας από αυτούς και έζησε μάλιστα στο μεταίχμιο του περάσματος από τα Μυστήρια στις φιλοσοφικές σχολές, αφήνοντας μας ένα μέρος της γνώσης του, μέσα από τους λίγους σωσμένους εξάμετρους επικούς στίχους του, που χαρακτηρίζονται από μία τεράστια δυναμική σε σκέψεις και αναλύσεις.

Ο Έλληνας αυτός φιλόσοφος έζησε στον Ακράγαντα της Σικελίας (που ήταν αποικία των Ροδίων) περίπου το 490-430 π.Χ. και υπήρξε μία από τις θρυλικότερες μορφές στο χώρο των προσωκρατικών φιλοσόφων. Δεν υπάρχει όμως ομοφωνία των βιογράφων για τις σπουδές και τους δασκάλους του. Φαίνονται ωστόσο άμεσα οι Πυθαγόρειες επιδράσεις του και η διαμονή του στην Αθήνα, στην σχολή του Αναξαγόρα κοντά στον Παρμενίδη.

Ο βίος του ήταν γεμάτος από απόκρυφες ιστορίες και θαύματα που αγγίζουν τα όρια του μύθου. Δεν υπήρξε μόνο σημαντικός φυσικός φιλόσοφος, αλλά και ρήτορας, ποιητής, γιατρός, φυσικός και μάντης. Ήταν και θεραπευτής, μυημένος μάλλον σε κάποια μυστήρια. Αναφέρεται ότι έκανε θαυματουργές θεραπείες στις περιοδείες του, και μάλιστα ότι απάλλαξε τους κατοίκους του Σελινούντα και του Ακράγαντα από πλήθος επιδημιών (καθαρίζοντας με κατασκευαστικά έργα ένα ολόκληρο έλος), με αποτέλεσμα να τον λατρεύουν πολλοί πραγματικά ως σωτήρα και θεό.

Ο ποιητής μας Κ. Παλαμάς αναφέρει για αυτόν: "Εμφανίζεται παντού να εξασκεί τη χάρη του, πολιτευτής, φιλόσοφος, χρυσόστομος ρήτορας, μεγαλεπήβολος μηχανικός, πανεπιστημιακός ερευνητής, γιατρός, θεόσοφος, μάγος, κύριος κάθε είδους λόγου, ραψωδός, υμνοπόλος, ιερεύς, προφήτης. Αναφέρει ότι κατευνάζει και διεγείρει τους ανέμους, ότι θεραπεύει τις ασθένειες και τα γηρατειά, ότι επαναφέρει στη ζωή νεκρούς, και ότι πάνω από όλα ως θεός τιμάτε. Κάθε φορά που μπαίνει στις πόλεις οι άνθρωποι τον περιτριγυρίζουν απονέμοντας του σεβασμό, πλήθος τον ακολουθεί ρωτώντας τον για την ατραπό του κέρδους, την γνώση των προφητειών και για τη θεραπεία κάθε λογής ασθενειών …"

Κάποιος θρύλος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας του Εμπεδοκλή από ένα δικαστή όρμησε μέσα στο σπίτι του ένας νεαρός, ο πατέρας του οποίου είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τον οικοδεσπότη του φιλοσόφου. Ο νεαρός βρισκόταν σε τέτοια ψυχική αναταραχή και αναστάτωση που προσπάθησε με ξίφος να σκοτώσει τον δικαστή. Εμποδίζοντας τον ο Εμπεδοκλής συντόνισε τη λύρα του παίζοντας μία κατευναστική μελωδία με στίχους του Ομήρου που ηρέμησε τον νέο αποτρέποντας τον από τη δολοφονία του Δικαστή. Έπειτα από αυτό το περιστατικό ο νεαρός θεωρείται ότι έγινε ο καλύτερος μαθητής του.

Για τις γνώσεις του ο ίδιος αναφέρει:

"Και φάρμακα θα μάθεις όσα για τα κακά και τα γεράματα υπάρχουν, τι, για σε μόνο εγώ όλα αυτά θα πραγματώσω. Θα παύσεις και το μένος των ακούραστων ανέμων που φυσώντας πάνω στη γη ρημάζουν τα χωράφια, και πάλι, αν θες, θα ξαναφέρεις πνοές που επανορθώνουν. Και από σκοτεινή, βροχή θα φέρεις στον καιρό της, για τους ανθρώπους, ξηρασία, δεντροτρόφα από την ανομβρία του θέρους θα θέσει ρεύματα, που μένουν στον αιθέρα. Και την ορμή θα φέρεις απ' τον Άδη πεθαμένου." (Περί φύσεως ,111)

Για την προέλευση του, λέει:

"…σας χαιρετώ, εγώ ανάμεσα σας περπατώ, θεός αθάνατος, όχι θνητός, όπως αρμόζει απ' όλους τιμημένος, στεφανωμένος με ταινίες και στέφανα ολάνθιστα…" (Καθαρμοί, 112)

"Ήδη εγώ κάποτε αγόρι υπήρξα, κόρη, θάμνος και πουλί κι άφωνο ψάρι που από τη θάλασσα προβάλλει" (Καθαρμοί 117)

Ο Εμπεδοκλής θεωρεί την ύπαρξη του, μία ανεξάρτητη και θεία προσωπικότητα που εξέπεσε σε βαρύ αμάρτημα κάτω από την επίδραση του Νέϊκους (Κακία-Μίσος) και έχασε την θεία φύση του. Έκτοτε η ψυχή του δοκιμάζεται κατακτώντας συνειδησιακά ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ανάβαση της προς την αρχική της κατάσταση.

Ακόμη και για τον τρόπο που πέθανε υπάρχουν αντικρουόμενες εκδοχές. Ο Διογένης ο Λαέρτιος στο 8ο βιβλίο του αναφέρει μία σειρά από θρυλικές ιστορίες σχετικά με τον θάνατο του Εμπεδοκλή:

"Σχετικά με τον θάνατο του λέγονται διάφορα πράγματα. Ο Ηρακλείδης που ανέφερε τα σχετικά με την γυναίκα που δεν ανέπνεε (για κάποιους… ήταν νεκρή για 30 ημέρες), ότι δηλαδή δοξάστηκε ο Εμπεδοκλής όταν έστειλε πίσω ζωντανή τη νεαρή γυναίκα, λέει ότι πρόσφερε θυσία στο χωράφι του Πεισιάνακτος. Είχε καλέσει και μερικούς φίλους του, ανάμεσα του και τον Παυσανία. Μετά το γλέντι οι υπόλοιποι αποτραβήχτηκαν και αναπαύονταν, άλλοι κάτω από τα δέντρα του διπλανού χωραφιού και άλλοι όπου ήθελαν. Ο Εμπεδοκλής έμεινε εκεί που είχε καθίσει. Όταν σηκώθηκαν το πρωί, ήταν ο μόνος που έλειπε. Άρχισαν να τον αναζητούν και οι δούλοι που ρωτήθηκαν έλεγαν πως δεν γνωρίζουνε τίποτε. Ένας τότε είπε ότι τα μεσάνυχτα σηκώθηκε και είδε ουράνιο φως και μία λάμψη Τίποτε άλλο…(για κάποιους πάλι… ότι ένα πύρινο άρμα ήρθε από τον ουρανό και τον πήρε). Ο Έρμιππος λέει ότι θεράπευσε κάποια Ακραγαντίνη Πάνθεια που την είχαν ξεγραμμένοι οι γιατροί και γι' αυτό έκανε τη θυσία και ότι αυτοί τους οποίους είχε καλέσει ήταν περίπου ογδόντα. Ο Ιππόβοτος αναφέρει πως, όταν σηκώθηκε, προχώρησε προς την Αίτνα και μόλις έφτασε πλησίασε στους κρατήρες της φωτιάς και εξαφανίστηκε, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ενισχύσει τη φήμη του ότι είχε γίνει θεός (κατ' άλλους για να συναντήσει την πραγματική φύση και να γίνει και ο ίδιος φωτιά)"

Για την πτώση της αθάνατης ψυχής στην ύλη αναφέρει:

"Από ποιες άραγε τιμές και ποια κορφή ευτυχίας … Ήλθαμε εδώ στο άντρο αυτό το υπόστεγο … άχαρο τόπο, όπου είναι ο Φόνος, η Έχθρα και πλήθος άλλων Συμφορών…" (Καθαρμοί 119-121)

"Ω! άλλοι, δύστυχη θνητών γενιά πανάθλια, από ποιες έριδες, ποιους στεναγμούς έχετε γίνει! Από τους ζώντες νεκρούς έκανε εναλλάσσοντας τα είδη… Καλύπτοντας τα με ασυνήθιστο χιτώνα σάρκας…" (Καθαρμοί 124-126)

"…Γέννηση δεν υπάρχει για κανένα απ' τα θνητά μήτε χαμός σ' ολέθριο θάνατο, μονάχα μίξη κι ανακατονομή όσων σμίξαν, μόνο που γέννηση καλείται στους ανθρώπους…" (Περί φύσεως 8)

Μας θυμίζει την Πλατωνική θεώρηση για τη γέννηση των ζωντανών από τη θέληση των νεκρών για ενσάρκωση και το αρχαίο ρητό: "ότι οι ψυχές που αναχωρούν υπάρχουν στον Άδη, επιστρέφουν εκεί και αναπαράγονται". Συγκεκριμένα στο Φαίδρο αναφέρεται ότι η ψυχή είναι αθάνατη γιατί είναι αυτή που κινεί το σώμα, και μέσα από το μύθο του Ηνίοχου και την δυσαρμονία χάραξης πορείας των δύο φτερωτών αλόγων του, του λευκού (ευγενές και όμορφο) και του μαύρου (με κατώτερα χαρακτηριστικά), η ψυχή βαραίνει, χάνει την ισορροπία της και πέφτει στην ύλη, χάνοντας τα φτερά της. Έχει όμως ενθύμηση της πρωταρχικής αρχετυπικής αλήθειας και εφόσον "ξεπληρώσει" στον υλικό κόσμο μπορεί να ξανανέλθει σιγά-σιγά στο θείο της ταξίδι πίσω από τα άρματα των Θεών.

Για την αρχική κοσμογέννηση αναφέρει:

"…Εκεί ούτε του ήλιου τα γοργά μέλη ξεχωρίζουνε ούτε η δασιά της γης ορμή ή η θάλασσα, έτσι της Αρμονίας το πυκνό άντρο έχει στήριγμα ο Σφαίρος ο κυκλοτερής απολαμβάνοντας τη μοναξιά του κυκλικά τον περιζώνει. Μήτε στάση μήτ' απρεπής διένεξη στα μέλη. Μ' αυτόν, στον εαυτό του ίσος παντού κι εντελώς δίχως πέρας, χαίρεται ο Σφαίρος ο κυκλοτερής τη μοναξιά τους που κυκλικά τον περιζώνει. Ούτε απ' τη ράχη του δύο κλάδοι εκτινάσσονται, ούτε και πόδια, γόνατα ή γενετήσια μέλη, αλλ' ήταν σφαίρα κι ίσος (από παντού) στον εαυτό του…" (Περί φύσεως 27-29)

Σε αντίστοιχα εσωτερικά κείμενα για την αρχική δημιουργία διαβάζουμε:

α) Ινδική Ρίγκ Βέδα: "…Ο μοναδικός ένας ανάπνεε χωρίς πνοή, από τον εαυτό του. Ανέκαθεν δεν υπήρχε τίποτα παρά Αυτός…"

β) Θεογονία Ησίοδου: "Αληθινά πρώτα πρώτα έγινε το Χάος αλλά μετά η πλατύστηθη Γαία…"

γ) Στάντζες των Τζιάν της Μπλαβάσκυ: "Η αιώνια κάρανα, τυλιγμένη στα παντοτινά αόρατα πέπλα της, κοιμόταν για εφτά αιωνιότητες. Χρόνος δεν υπήρχε γιατί κοιμόταν στο άπειρο στήθος της διάρκειας. Παγκόσμιος νους δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχαν ουράνια όντα να τον περιλάβουν…"

Για τον Εμπεδοκλή ο Σφαίρος φαίνεται να είναι ένα είδος κοσμογονικού κέντρου, ένα είδος χάους, που μέσα του περικλείει όλους τους νόμους και τους συντελεστές της Δημιουργίας. Δεν υπάρχει κίνηση αλλά μακάρια ευδαιμονία.

Και συνεχίζει:

" Διπλό λόγο θα πω: Άλλοτε το ένα αυξάνει, ώστε να υπάρχει μόνο αυτό από τα πολλά, άλλοτε πάλι διαχωρίζεται, ώστε πολλά να είναι από το ένα, κι η γέννα των θνητών διπλή, διπλός και ο αφανισμός τους…" (Περί φύσεως 17)

Σε κάποια στιγμή όμως η ισορροπία αυτή διασπάται και τότε εκδηλώνονται οι νόμοι, μία κεντρομόλος δύναμη από τη μία: η Φιλότητα, η Αγάπη, η Στοργή και η Αρμονία, και μία φυγόκεντρος δύναμη από την άλλη: το Νείκος, η Διχόνοια, το Μίσος. Η Φιλότητα ενοποιεί τον κόσμο προς το ΕΝΑ ενώ το Νείκος μετατρέπει την ενότητα σε πολλαπλότητα, σε επικράτηση του κακού και της δυσαρμονίας. Αποτέλεσμα της αντίδρασης των δύο αυτών πρωταρχικών νόμων είναι η διαδοχική εκδήλωση των τεσσάρων στοιχείων από τη χαώδη κατάσταση του Σφαίρου, της γέννησης του κόσμου και των δημιουργημάτων του.

Επίσης υποστήριζε ότι η γη περιβάλλεται από Πυρ, που είναι ο πραγματικός ήλιος τον οποίο όμως οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν. Ο ήλιος που φαίνεται είναι απλώς ένας κρύσταλλος, ο οποίος αντανακλά προς εμάς το φως και τη θερμοκρασία που δέχεται από τον πραγματικό ήλιο (τον σκοτεινό και απόκρυφο). Και με τα άστρα έλεγε ακόμη ότι συμβαίνει το ίδιο, μερικά αντανακλούν φως και άλλα εκπέμπουν.Πολλοί τον θεωρούσαν μάλιστα τρελό επειδή πίστευε ότι το φως ταξιδεύει και μάλιστα με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Αυτές ήταν μερικές από τις κύριες ιδέες αυτού του "Μεγάλου" μάγου-φιλοσόφου, κάποιες από τις οποίες φαίνεται να επιβεβαιώνει η σύγχρονη επιστημονική αναζήτηση του κόσμου μας, ενώ κάποιες άλλες θα περιμένουν μάλλον υπομονετικά να καρποφορήσουν σε καλύτερες συνθήκες και σε καλύτερες εποχές.

ΠΗΓΕΣ:
-Διογένης Λαέρτιος - Βίοι Φιλοσόφων Άπαντα, Βιβλίο 8, Εμπεδοκλής -Εκδόσεις Κάκτος Αθήνα 1994
-ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΚΡΑΒΙΓΚΕΡ
-Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός - Άννα Κελεσσίδου - Εκδόσεις Ιδεοθέατρον -Αθήνα 2002
-Ίσις Αποκαλυμμένη, Μπλαβάτσκυ, Κεφάλαιο ΙΧ, Τόμος Α, Βιβλίο 3 - Εκδόσεις Ιάμβλιχος 1998
-Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού, Γ.Α. Πλάνας, Τόμος Β- - Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη- 1989
-"Ancient Philosophy, Mystery, and Magic" Oxford 1995, 247.
-"Φαίδρος" Πλάτωνα- Εκδόσεις Ζήτρος

 

 

 

 

Άνθρωπος - Δούλος ή Ελεύθερος;

 

Άνθρωπος - Δούλος ή Ελεύθερος;
Από τον Sri Aurobindo

Η αποκλειστική επιδίωξη της Γιόγκα από ανθρώπους που απομονώνονται από το κόσμο είτε σωματικά είτε διανοητικά, έχει οδηγήσει στην εσφαλμένη άποψη πως αυτή η επιστήμη είναι κάτι το μυστικό, απόμακρο, εξωπραγματικό. Η μυστικότητα την οποία τηρούν όσον αφορά τις ασκήσεις της Γιόγκα - μια αναγκαία, απαραίτητη μυστικότητα σε πρότερα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης- έχει καταντήσει το λάθος, στερεότυπο.

Οι ασκήσεις τις οποίες ακολουθούν οι άνθρωποι που δημιουργούν μυστικούς κύκλους και περιορίζουν την διδαχή των μυστηρίων, αυστηρά, σε κείνους που έχουν μια ορισμένη προπαρασκευαστική αρμοδιότητα, φέρουν, αναπόφευκτα, τη σφραγίδα, για τον έξω κόσμο, του μυστικισμού. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε κρυμμένο, μυστικιστικό ή κρυφό στη Γιόγκα. Η Γιόγκα είναι βασισμένη σε συγκεκριμένους νόμους της ανθρώπινης ψυχολογίας, μια ορισμένη γνώση για την δύναμη του νου πάνω στο σώμα, και του πνεύματος πάνω στο νου, που δεν είναι γενικά γνωστές και έχουν, μέχρι τώρα, θεωρηθεί από εκείνους που τις εξασκούν κρυφά, πολύ βαρυσήμαντες στη συνέπειά τους για να τις αποκαλύψουν, μέχρι ότου κι αφού οι άνθρωποι να έχουν εκπαιδευθεί και να χρησιμοποιήσουν σωστά αυτές τις δυνάμεις.

Έτσι ακριβώς όπως κάποιοι άνθρωποι είχαν ανακαλύψει και δοκιμάσει τις έσχατες πιθανότητες του μεσμερισμού και του υπνωτισμού, αλλά δίσταζαν να τις αποκαλύψουν ελεύθερα στον κόσμο, μήπως η δύναμη του υπνωτισμού κακό-χρησιμοποιηθεί από άγνοια ή δυστροπία ή καταχραστεί από τα ενδιαφέροντα του εγωισμού και του εγκλήματος, έτσι ακριβώς και οι Γιόγκι έχουν περιβάλλει τη γνώση αυτών, των κατά πολύ ανώτερων, δυνάμεων που βρίσκονται μέσα μας, με μια μυστικότητα την οποία σπάζουν μόνον όταν είναι σίγουροι για την πρότερη ηθική και πνευματική εκπαίδευση του νεοφύτου και της φυσικής και ηθικής του ικανότητας στη διαπαιδαγώγηση της Γιόγκα.

Επομένως, έγινε ένας καθιερωμένος νόμος, για μεν τον μαθητή, να τηρεί αυστηρή επιφύλαξη όσον αφορά τις εσωτερικές εμπειρίες του στη Γιόγκα, ενώ για τον αναπτυγμένο Γιόγκι να αποκρύπτει όσο του ήταν δυνατόν, τον εαυτό του. Αυτή η τακτική όμως δεν εμπόδισε την έκδοση διατριβών και εγχειριδίων που είχαν να κάνουν με τις φυσικές, ή τις ηθικές και διανοητικές πλευρές της Γιόγκα. Ούτε επίσης εμπόδισε μεγάλα πνεύματα που κέρδισαν τη Γιόγκα τους, όχι με την συνηθισμένη προσεχτική και επιστημονική μέθοδο, αλλά από την ίδια τους την δύναμη και την ειδική χάρη του Θεού, ούτε τους εμπόδισε να αποκαλύψουν τους εαυτούς τους και την πνευματική τους γνώση στο ανθρώπινο γένος και από σφοδρή αγάπη για την ανθρωπότητα, να μεταδώσουν κάτι τι από την δύναμή τους στον κόσμο.

Τέτοια πνεύματα ήταν οι, Βούδας, Χριστός, Μωάμεθ, Chaitanya, επίσης ο Ραμακρίσνα και Βιβεκανάντα. Εξακολουθεί να υπάρχει η ορθόδοξη άποψη πως οι εμπειρίες της Γιόγκα δεν πρέπει να αποκαλύπτονται στον αμύητο. Αλλά μια νέα εποχή ανατέλλει για εμάς στην οποία οι παλιοί νόμοι πρέπει να τροποποιηθούν.

Ήδη η Δύση αρχίζει να ανακαλύπτει τα μυστικά της Γιόγκα. Μερικοί από τους νόμους της, έχουν αποκαλυφθεί από μόνοι τους αν και αόριστοι και ατελείς στους Ευρωπαίους επιστήμονες, ενώ άλλοι δια μέσω των Πνευματιστών, Χριστιανικής Επιστήμης, τηλεπάθειας και άλλων μοντέρνων μεθόδων, έχουν σχεδόν αποκαλυφθεί τυχαία, λες και οι άνθρωποι ψηλάφιζαν στο σκοτάδι και σκόνταφταν επάνω στις αλήθειες που όμως δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ο καιρός έχει σχεδόν πλησιάσει, που η Ινδία δεν μπορεί να κρατήσει πια το φως για τον εαυτό της μόνο, αλλά να το περιχύσει πάνω σε όλο τον κόσμο. Η Γιόγκα πρέπει να αποκαλυφθεί στον κόσμο διότι χωρίς αυτήν το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξή του. Η ψυχολογία του ανθρώπινου γένους δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί από την Επιστήμη.

Όλη η δημιουργία είναι βασικά η ίδια, και προχωρεί με όμοιους αν και όχι απαράλλαχτους νόμους. Εάν, επομένως, δούμε στον εξωτερικό υλικό κόσμο πως όλα τα φαινόμενα προχωρούν - και μπορούν να ελαττωθούν - προς μια αιτιολογική ουσία από την οποία γεννήθηκαν, στην οποία κινούνται και στην οποία επιστρέφουν, η ίδια αλήθεια είναι πιθανόν να ισχύει και στον υλικό κόσμο. Η ενότητα του υλικού σύμπαντος έχει αναγνωρισθεί από την ευρωπαϊκή επιστημονική διανόηση, και η ιεραρχία των αθεϊστών και υλιστών στην Γερμανία έχει διακηρύξει το Ekam evadvityam στην ύλη, με τον αέρα της σιγουριάς. Κάνοντας αυτό, απλά, επαναεπιβεβαιώνουν την ανακάλυψη που έχει γίνει από Ινδούς δασκάλους της Γιογκικής επιστήμης χιλιάδες χρόνια πριν.

Αλλά οι Ευρωπαίοι επιστήμονες δεν έχουν ανακαλύψει κάποιες σίγουρες μεθόδους, ανάλογες με αυτές τις μεθόδους που ανακάλυψαν για την έρευνα της ύλης, για να εξερευνήσουν τα ψυχικά φαινόμενα. Μπορούν μόνο να παρατηρούν τις πιο εξωτερικές εκδηλώσεις του νου σε δράση. Αλλά αυτές οι εκδηλώσεις του νου είναι τόσο περιτυλιγμένες στη δράση των εξωτερικών αντικειμένων, και φαίνεται ο νους τόσο εξαρτώμενος από αυτά, που είναι δύσκολο για τον ερευνητή να βρει τα ελατήρια των δράσεων ή όποια ομαλότητα στο τρόπο λειτουργίας τους. Οι Ευρωπαίοι επιστήμονες έχουν επομένως φθάσει στο συμπέρασμα πως πρόξενος αυτών των ψυχικών φαινομένων είναι ένα εξωτερικό διεγερτικό και πως ακόμη, όταν το μυαλό φαίνεται να δρα μόνο του και πάνω στο δικό του υλικό, αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή συνδέει, συμπλέκει και παραποιεί τις καταγραμμένες εμπειρίες των εξωτερικών αντικειμένων.

Η φύση αυτή καθ' αυτή του νου, σύμφωνα με αυτούς, είναι η δημιουργία παρελθόντων υλικών εμπειριών που μεταδόθηκαν από κληρονομικότητα, με τέτοια εμμονή, που αναπτυχθήκαμε σταθερά από το σημείο του αγροίκου, με εφόδιο αυτό το στοιχειώδες μυαλό, στο πολιτισμένο άνθρωπο του 20ου αιώνα. Σαν φυσικό αποτέλεσμα αυτών των υλιστικών θεωριών, η επιστήμη έχει δυσκολευτεί να ανακαλύψει κάποιο αληθινό ψυχικό κέντρο για τα πολυποίκιλα φαινόμενα του μυαλού και επομένως έχει τοποθετήσει πάνω στον εγκέφαλο, το υλικό όργανο της σκέψης, το μόνο αληθινό κέντρο.

Από τέτοια υλιστική φιλοσοφία έχουν προκύψει ορισμένες θεωρίες πολύ επικίνδυνες για το ηθικό μέλλον του ανθρώπινου γένους. Πρώτον, ο άνθρωπος είναι μια δημιουργία και δούλος της ύλης. Μπορεί να κυριαρχήσει στην ύλη μόνο υπακούοντάς την. Δεύτερον, ο ίδιος ο νους είναι μια μορφή χοντροκομμένης ύλης και μη ανεξάρτητη ή κυρίαρχος επί των αισθήσεων. Τρίτον δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, διότι όλες οι πράξεις προσδιορίζονται από δύο μεγάλες ενέργειες, την κληρονομικότητα και το περιβάλλον. Είμαστε οι δούλοι της φύσης μας και όπου φαίνεται να είμαστε ελεύθεροι από την κυριαρχία τους, (της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος) είναι επειδή είμαστε χειρότεροι δούλοι του περιβάλλοντός μας, και των δυνάμεων που μας περιβάλλουν και μας μεταχειρίζονται.

Είναι αυτές οι θεωρίες, τα ψευδή και επικίνδυνα δόγματα του υλισμού, που τείνουν να ανατρέψουν το μέλλον του ανθρώπου και να εμποδίσουν την εξέλιξή του, αλλά η Γιόγκα, μας δίνει το μέσον να δραπετεύσουμε. Αυτή, σε αντίθεση με την θεωρία του υλισμού, βεβαιώνει την ελευθερία του ανθρώπου από την ύλη και του δίνει ένα μέσον να επιβεβαιώσει αυτή του την ελευθερία. Η πρώτη θεμελιώδης ανακάλυψη του γιόγκι ήταν ένα μέσον, μια μέθοδος, να αναλύσει τις εμπειρίες του νου και της καρδιάς. Με την Γιόγκα μπορεί κάποιος να απομονώσει το νου, να παρατηρήσει τις λειτουργίες του και σαν κάτω από μικροσκόπιο, να διαχωρίσει κάθε λεπτομερή λειτουργία των ποικίλων μελών του εσωτερικού οργάνου, κάθε νοητική και ηθική δυνατότητα, να δοκιμάσει τις απομονωμένες του λειτουργίες, τόσο καλά όσο και τις σχέσεις τους με άλλες λειτουργίες και δυνατότητες και να ιχνηλατήσει προς τα πίσω τις λειτουργίες του νου, σε αδιόρατες και ακόμη πιο αδιόρατες πηγές, μέχρι, όπως και στην υλική ανάλυση, φτάνει σε μια αρχέγονη οντότητα από την οποία όλα προέρχονται, έτσι λοιπόν, η αναλυτική Γιόγκα φθάνει σε μια πρωταρχική πνευματική οντότητα από την οποία το παν προέρχεται.

Είναι, επίσης, ικανή να εντοπίσει και διευκρινίσει το ψυχικό κέντρο στο οποίο όλα τα ψυχικά φαινόμενα συγκεντρώνονται και έτσι να ορίσει τις ρίζες της προσωπικότητας. Σε αυτή την αναλυτική μέθοδο της γιόγκα η πρώτη ανακάλυψη είναι πως ο νους μπορεί ολοσχερώς να απομονώσει τον εαυτό του από εξωτερικά αντικείμενα και να δουλέψει μόνος του και για τον εαυτό του. Αυτό βέβαια, στ' αλήθεια, δεν μας πάει και μακριά διότι αυτό μπορεί να γίνεται επειδή χρησιμοποιεί τα υλικά που έχει ήδη συσσωρεύσει από πρότερες εμπειρίες. Αλλά η επόμενη ανακάλυψη είναι πως, όσο περαιτέρω μετακινεί τον εαυτό του από τα αντικείμενα, τόσο δυναμικότερα, σίγουρα, γοργά, μπορεί ο νους να δουλέψει με ταχύτερη διαφάνεια, με μια νικητήρια και ηγεμονική αφαίρεση (του νου).

Αυτή είναι μια εμπειρία που τείνει να διαψεύσει την επιστημονική θεωρία, πως ο νους μπορεί να ανακαλέσει τις αισθήσεις μέσα του και να τις προκαλέσει να αποδεχθούν μια μάζα φαινομένων τα οποία δεν συνειδητοποιεί όταν είναι απασχολημένος με εξωτερικά φαινόμενα. Η Επιστήμη φυσικά θα διαφωνήσει με αυτές τις ανακαλύψεις και θα τις ονομάσει παραισθήσεις. Η απάντηση είναι πως αυτά τα φαινόμενα είναι συγγενικά μεταξύ τους και σχετίζονται με ομαλούς, απλούς και κατανοητούς νόμους και σχηματίζουν έναν δικό τους κόσμο, ανεξάρτητο από την σκέψη που δρα πάνω στο υλικό κόσμο.

Εδώ η Επιστήμη έχει την πιθανή απάντηση πως αυτός ο υποτιθέμενος κόσμος είναι απλά μια φανταστική αντίδραση στο νου για τον υλικό κόσμο και στη κάθε διαφωνία που προέρχεται από την ακρίβεια και το ανεπάντεχο αυτών των αδιόρατων φαινομένων και της ανεξαρτησίας τους από τη θέλησή μας και τη φαντασία μας, μπορεί πάντα να αντιτίθεται στην θεωρία της ασυνείδητης διανόησης και, υποθέτουμε, ασυνείδητης φαντασίας.

Η τέταρτη ανακάλυψη είναι πως ο νους δεν είναι μόνο ανεξάρτητος της εξωτερικής ύλης, αλλά και κυριαρχεί επάνω της. Μπορεί, όχι μόνο να αποβάλλει και να ελέγξει τα εξωτερικά διεγερτικά, αλλά μπορεί να αψηφήσει τέτοιους, εμφανώς, συμπαντικούς υλικούς νόμους όπως είναι η έλξη της βαρύτητας και να αγνοήσει, να αφήσει στην άκρη, και να μην λάβει υπ' όψιν του, αυτά που λέμε ψυχικούς νόμους, διότι η ύλη είναι ένα προϊόν του νου, και όχι ο νους ένα προϊόν της ύλης.

Αυτή είναι μια αποφασιστική ανακάλυψη της Γιόγκα, η τελική της αντίθεση με τον υλισμό. Ακολουθεί η βασιλική πραγμάτωση, πως υπάρχει μέσα μας μια πηγή άμετρης ενέργειας, άμετρης διάνοιας, άμετρης χαράς πολύ πιο πάνω από την πιθανότητα της αδυναμίας, πολύ πιο πάνω από τη δυνατότητα της άγνοιας, πολύ πιο πάνω από την πιθανότητα της λύπης, την οποία μπορούμε να φέρουμε σε επαφή με τους εαυτούς μας (την ενέργεια) και, κάτω από δυσχερείς αλλά όχι ακατόρθωτες συνθήκες, που από συνήθεια χρησιμοποιούμε ή απολαμβάνουμε.

Αυτό είναι που τα Upanishads ονομάζουν Brahman, και το αρχέγονο Ον από το οποίο όλα τα πράγματα έχουν γεννηθεί, στο οποίο όλα ζουν και στο οποίο όλα επιστρέφουν. Αυτό είναι Θεός, και η κοινωνία (ομιλία, σχέση) μαζί του, είναι ο ανώτερος στόχος της γιόγκα - μια κοινωνία που εργάζεται για γνώση, για έργο, για ευχαρίστηση.

Διατριβή από το Karmayogin

26 Ιουνίου 1909

By Sri Aurobindo

 

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

 

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ 

    Ο Χριστιανικός μοναχισμός είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από την οργανωμένη κοινωνία και περιορισμός του με την θέληση του σε έρημους τόπους όπου ιδιότυπα βιώνει τις θρησκευτικές αξίες. 
Σύμφωνα με την Ευαγγελική και την πατερική διδασκαλία ο γάμος είναι θείος θεσμός, έργο άγιο και μυστήριο μέγα, η κατά Θεό όμως αγαμία είναι ανώτερη ηθικά εφόσον αποτελεί εκπλήρωση συμβουλής του Θεού και όχι εντολής Του και εφόσον η θυσία αυτή του ανθρώπου εξυπηρετεί την ψυχή του, που είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχει. 
Ο Χριστιανικός Μοναχικός βίος συνεπώς δεν είναι ούτε προϊόν επίδρασης ανατολικών 
θρησκευμάτων, όπως υποστήριξαν πολλοί, ούτε καρπός αντίδρασης των συντηρητικών πιστών, ύστερα από την χαλάρωση που έφερε στα ήθη η επαφή του χριστιανικού και ειδωλολατρικού κόσμου, όπως δέχονται άλλοι, ούτε ακόμη αποτέλεσμα φόβου των χριστιανών μπροστά στους τρομακτικούς διωγμούς της Ρωμαϊκής Πολιτείας, όπως νομίζουν μερικοί.
Δημιουργήθηκε από άλλα πνευματικότερα αίτια. 
Επειδή η Χριστιανική θρησκεία πρόβαλε το μοναχισμό σαν ιδεώδες του βίου των πιστών ευσεβείς και φιλόθεες ψυχές αντήλλασσαν τα πολυθόρυβα κοσμικά κέντρα με τους ερημικούς τόπους , όπου σε κλίμα απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης , μακριά από την διαφθορά και τον όλεθρο του κόσμου, μακριά από το ψεύδος και την απάτη λάτρευαν
αδιάκοπα το Θεό και χάλκευαν την πίστη τους προς Εκείνον. 
Ο Χριστιανικός Μοναχισμός αναπτύχθηκε μέσα στην Εκκλησία από την Αποστολική ακόμα εποχή . Οι Χριστιανοί προσπαθούσαν να ζήσουν σύμφωνα με τις εντολές της Καινής Διαθήκης και την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. 
Κατά το τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα , με τους διωγμούς του Διοκλητιανού και του Μαξιμίνου, παρατηρείται μεγάλη φυγή ανθρώπων προς την έρημο, όπου ζούσαν ο καθένας μόνος του και τρέφονταν από την φύση . 
Έτσι έχουμε την πρώτη μορφή του μοναχισμού τον αναχωριτισμό.
Πατέρας και δάσκαλος του αναχωρητισμού και της μοναχικής ζωής είναι ο Άγιος Αντώνιος ( 251μχ-357μχ) γόνος αριστοκρατικής και πλούσιας οικογένειας που έζησε στην έρημο της Αιγύπτου εβδομήντα χρόνια, αν και ο αρχαιότερος γνωστός ερημίτης είναι ο Παύλος από τη Θηβαίδα. 
Δεύτερη μορφή μοναχισμού είναι τι κοινοβιακή που οι μοναχοί ζουν όλοι μαζί. Τη διαμόρφωσε ο Όσιος Παχώμιος (290-346) μαθητής του Αγίου Αντωνίου, κατά το 320 στο νησί Ταβένισι, ανατολικά από τον ποταμό Νείλο. Ο Παχώμιος συγκέντρωσε τους αναχωρητές σε μοναστήρια με ομοιόμορφο ντύσιμο, κοινό φαγητό, κοινή προσευχή και κατάρτισε κανόνες για την άσκηση των μοναχών. Το μοναστήρι του
Παχώμιου είχε τρεις χιλιάδες μοναχούς. Ίδρυσε στην έρημο της Θηβαίδας περί τις δέκα μονές και σύντομα τον μιμήθηκαν τρεις ονομαστοί μοναχοί: Αμμώνιος ο Παροότης (4ος αιών), Παμβώ ο Όσιος (4ος αιών), στην έρημο της Νιτρίας, και Μακάριος ο Αιγύπτιος (300-390) στη Σκήτη της Κάτω Αιγύπτου. 
Η κοινοβιακή μορφή διαδόθηκε παντού, γιατί η ζωή εκεί γινόταν ευκολότερη από ότι στον αναχωρητισμό. 
Ο Μέγας Βασίλειος μεταρρύθμισε τους κανόνες ασκήσεως με την μείωση της νηστείας και την αύξηση της εργασίας. Ακόμη έγραψε τρόπους ζωής και προσευχής για το κοινόβιο, που αργότερα βοήθησαν το Θεόδωρο Στουδίτη τον 8° αιώνα και τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη τον 10ο αιώνα για να αναδιοργανώσουν τον μοναχισμό. Κοντά στα κοινόβια του Μ. Βασιλείου υπήρχαν νοσοκομεία, πτωχοκομεία, γηροκομεία, ξενώνες κλπ. 
Ανάμεσα στις μεγάλες μοναχικές μορφές της εποχής είναι ο Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης (414-519) ο οποίος ίδρυσε την πρώτη Λαύρα στα Ιεροσόλυμα και ο Σάββας (432-532), που ίδρυσε συνολικά επτά Λαύρες στην Παλαιστίνη. 
Υπάρχει και τρίτη μορφή μοναχισμού η ιδιόρρυθμη. Στην μορφή αυτή οι μοναχοί έχουν κοινό ντύσιμο, εργασία και προσευχή αλλά όχι όμως και κοινή τράπεζα. 
Σ' αυτά τα μοναστήρια υπήρχε δυνατότητα απόκτησης περιουσίας, ευνοούνταν οι καταχρήσεις και περιφρονούνταν η άσκηση. 
Από την Αίγυπτο ο μοναχισμός διαδόθηκε στην Παλαιστίνη και Συρία με τον Όσιο Εφραίμ , στην Κωνσταντινούπολη με την μονή των Ακοιμήτων και την Μονή του Στουδίου , στο Άγιο Όρος κατά τον 9° αιώνα , στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στην Ρωσία και τις άλλες Σλαβικές χώρες στην Δύση με τον Μέγα Αθανάσιο και ειδικότερα στην Ρώμη με τον Ιερώνυμο, στην Ισπανία και στην Βόρεια Γαλλία, με τον επίσκοπο Μαρτίνο και τον Ιωάννη Κασσιανό.

ΟΣΙΟΣ
Όσιος : Ο αφιερωμένος στον Θεό και στη Θεία λατρεία. 
Τίτλος και βαθμός αγιότητας που δίνεται σε πρόσωπα που προέρχονται από τις τάξεις των μοναχών, σύμφωνα με την συνήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

ΑΣΚΗΤΗΣ - ΕΡΗΜΙΤΗΣ
Είναι ο μοναχός που βιώνει ανοργάνωτη μοναχική ζωή η οποία διακρίνεται σε ησυχαστική και ερημική.
Την ησυχαστική ασκητική ακολουθούν όσοι κατοικούν στα ησυχαστήρια δηλαδή τα κελιά και τα καθίσματα και την ερημική ( ερημίτες)όσοι παραμένουν στα ερημητήρια , δηλαδή σε πτωχές καλύβες ή σπηλιές.
Στη Πολιτεία του Άθω υπάρχουν αρκετά ερημητήρια ασκητών όπως, τα Καρούλια, η Σκήτη της Αγίας Άννας, η Σκήτη Καυσοκαλυβίων, η Νέα Σκήτη, η Σκήτη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και άλλες.

Σωτήριος Πετρίδης

Περαία Θεσσαλονίκης 7/3/1998

Μας έχει διδάξει

 

 

Μας έχει διδάξει

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ο χρόνος

την άσωτη, διαδρομή μέσ’ απ’ τις μέρες.

 

Αναγνωρίζουμε εύκολα πλέον

κοιτάζοντας στα μάτια των άλλων το μίσος,

μέσ’ απ’ τα λόγια την υποκρισία.

 

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ό ουρανός

να μη βλέπουμε πιά ούτε φως, ούτε άστρα,

γονατισμένοι κάτω από καμένα δέντρα

να μαζεύουμε τη στάχτη, ζωντανών εικόνων.

 

Μας έχει διδάξει πολύ καλά η θάλασσα,

τι σημαίνει οριστικό ναυάγιο ταξιδιού

σ’ ένα γλαυκό νησάκι πού κοιμούνται οι γλάροι

κ’ έρχονται οι φώκιες να γεννήσουν στις σπηλιές.

 

Μας έχει διδάξει πολύ καλά η κοιλάδα

να μη γυρέψουμε άλλο τις λίμνες, τα ρυάκια,

τις πυκνές δεντροστοιχίες πού κατοικούσαν

ξενιτεμένοι αργοναύτες γύρω στις φωτιές.

 

Μας έχει διδάξει πάνω απ’ όλα, η σιωπή,

να φυλλομετρούμε ολομόναχοι τις νύχτες,

τα λησμονημένα τετράδια των τραγουδιών,

αυτών πού δεν ακούσαμε ποτέ το μοιραίο ήχο!

 

ΘΕΟΙ και θρησκεία.

 

ΘΕΟΙ και θρησκεία.

« Χάμω σερνόνταν η ανθρώπινη ζωή, να την κλαις βλέποντας τη μπρος στα μάτια, πλακωμένη κάτω από το βάρος μιας θρησκείας, που προβάλλοντας το κεφάλι από τις χώρες τ’ ουρανού, απειλούσε τους θνητούς με την τρομερή της όψη. Οπότε πρώτος ένας Έλληνας, ένας άνθρωπος, τόλμησε να σηκώσει τα θνητά του μάτια κατεπάνω της και πρώτος να ορθωθεί εμπρός της. Αυτόν δεν τον κράτησαν των θεών παραμύθια ούτε κεραυνοί, ούτε ουρανός με τα’ απειλητικό μουρμουρητό του. Περίσσια του κέντρισαν της ψυχής το αψύ θάρρος και του άναψαν πιο πολύ τον πόθο να ξετινάξει πρώτος τις σφιχτές κλειδωνιές της φύσης.

Η ζωντανή ορμή του νου θριάμβευσε. Διάβηκε πέρα τους φλογισμένους φράχτες του κόσμου και τ’ αμέτρητο Όλον, το περπάτησε με τον νου και την σκέψη. Κείθε μας γύρισε νικητής, για να μας διδάξει τι μπορεί να γεννιέται και τι δεν μπορεί, τους νόμους που ορίζουν την κάθε ενέργεια σύμφωνα μ’ ατράνταχτους φραγμούς. Έτσι δαμασμένη η θρησκεία πατιέται με τη σειρά της κάτω από τα πόδια κι’ εμάς η νίκη, μας υψώνει στον ουρανό». 

De rerum natura Λουκρήτιος.