Ο ΘΕΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

 

Ο ΘΕΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

    «Οι μάντεις είχαν προαναγγείλει τη γέννησή μου. Γεννήθηκα στο τέλος του αστερισμού του Κριού, και όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα αντικαταστήσω τον Μεγάλο Θεό, τον Άμμωνα Δία στη λατρεία του. Οι ποιητές ύμνησαν τα κατορθώματά μου. Η δύναμη και η ανδρεία μου ήταν αξεπέραστες. Οι θεοί με βοήθησαν τόσο πολύ να εκπληρώσω τους σκοπούς μου όσο κανένα άλλον. Οι λαοί τριών ηπείρων υποτάχτηκαν στη θέλησή μου. Η ζωή και ο θάνατος για μένα έχασαν την άξια τους. Κανένας δεν κατέλυσε γρηγορότερα από μένα μία απέραντη αυτοκρατορία, ούτε έδωσε περισσότερες μάχες, ούτε ίδρυσε περισσότερες πόλεις. Κανένας δεν υπόταξε περισσότερα έθνη από μένα. Δεν νικήθηκα ποτέ και από κανέναν, εκτός από τον εαυτόν μου. Πήγα στον κόσμο των θεών μαζί με τον Αχιλλέα, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο. Λιβάνι έκαψαν στους βωμούς μου. Στρατιές αμέτρητες οι θαυμαστές μου. Το παράδειγμα μου θα μείνει αξέχαστο και αξεπέραστο στους αιώνες.Και όταν η βασιλεία του Άμμωνα Δία σβήσει και το σκοτάδι καλύψει τους ναούς της Αιγύπτου, τότε η καταγωγή και η φύση μου θα παραμείνουν αιώνιο αίνιγμα για το ανθρώπινο πνεύμα».

Το μαντείο των Δελφών έδωσε κάποτε χρησμό για τον μεγάλο νομοθέτη των Σπαρτιατών, τον Λυκούργο, εκφράζοντας την απορία του, αν ο Λυκούργος ήταν άνθρωπος ή θεός. Οι Σπαρτιάτες βέβαια τον τίμησαν μετά θάνατο ως θεό.

Η ίδια απορία δημιουργήθηκε και για τον Αλέξανδρο στους ανθρώπους βλέποντας τον να πετυχαίνει τόσα πολλά. Ο Αρριανός δεν πιστεύει πως ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο άνθρωπο στον κόσμο, γεννήθηκε χωρίς την θεία βούληση.

Το ζήτημα της προσκύνησης προκάλεσε την διχόνοια στο στρατόπεδο των Μακεδόνων και απ΄ ότι φαίνεται αυτός ήταν ο λόγος της δολοφονίας του Αλεξάνδρου. Το πραγματικό ζήτημα αφορούσε τις σχέσεις των Ελλήνων με τα έθνη που είχε καταλάβει ο Αλέξανδρος. Ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν ήταν έτοιμος να υποτάξει με την βία και να υποδουλώσει τους λαούς, ώστε οι Έλληνες να δοξαστούν και να πλουτίσουν, όπως φανταζότανε οι στρατιώτες του, κατακτώντας την ανατολή. Ο Αλέξανδρος φανέρωσε από πολύ νωρίς ότι είχε σκοπό να δημιουργήσει ένα κράτος δικαιοσύνης όπου οι Έλληνες δεν θα εκμεταλλευόταν τους βάρβαρους και οι βάρβαροι δεν θα μισούσαν τους Έλληνες. Ο Αλέξανδρος δεν πίστευε στις ράτσες αλλά δίδασκε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός θεού αλλά ο θεός θεωρεί δικά του παιδιά μόνο τους δίκαιους. Αυτά αναφέρει ο Πλούταρχος.
Ο όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου που αναφέρει ο Αρριανός είναι ενδεικτικός.
"Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πολέμοι να ζήσετε με ειρήνη. Όλοι οι θνητοί να ζήσετε μονιασμένοι σαν ένας λαός. Θεωρήστε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξαρτήτως φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι σε Έλληνες και βάρβαρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο.
..Τον θεό δεν πρέπει να τον βλέπετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη αλλά σαν κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με την ζωή που κάνουν τα αδέρφια στην οικογένεια. Από μέρους μου θα θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαψούς, και θα ήθελα να μην είστε μόνο υπήκοοι αλλά μέτοχοι και συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι από το χέρι μου θα προσπαθήσω να συντελεστούν όσα υπόσχομαι. Τον όρκο που με σπονδή δώσαμε απόψε, κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης". Η διδασκαλία του Αλεξάνδρου απλώθηκε από τότε στον κόσμο, ώστε την εποχή του Χριστού, ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος Απολλώνιος ο Τυανέας, κηρύττει την οικουμένη ως κοινή πατρίδα και λέει στους Έλληνες: "σοφό ανδρί Ελλάς παντού".
Ο Πλούταρχος εκτός από την βιογραφία του Αλεξάνδρου, έγραψε και ένα βιβλίο "Περί του Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής", όπου υποστηρίζει ότι τα έργα του Μακεδόνα βασιλιά δεν οφειλόταν στην τύχη αλλά στον φιλοσοφικό τρόπο ζωής του.
"Εάν προσέξεις την διδασκαλία του Αλεξάνδρου θα δεις ότι εδίδαξε τους Υρκανούς να συνάπτουν νομίμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν την γη τους, τους Σογδιανούς να τρέφουν και όχι να σκοτώνουν τους γέροντες τους και τους Σκύθας να θάβουν τους νεκρούς τους και να μην τους τρώγουν. Αλλ΄ η Ασία όλη εξημερωθήσα από του Αλεξάνδρου ανεγίγνωσκε τον Όμηρο, και οι Πέρσες και οι Σογδιανοί και οι Γεδρώσιοι έψαλλαν τις τραγωδίες του Ευριπίδη και του Σοφοκλέους. Και τους νόμους μεν του Πλάτωνος ολίγον αναγιγνώσκομεν, τους δε νόμους του Αλεξάνδρου μυριάδες ανθρώπων εφάρμοσαν και ακόμη τους εφαρμόζουν, ευτυχέστεροι διότι κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο. Εάν δε μέγιστος έπαινος της φιλοσοφίας είναι ότι τα σκληρά και τα αμόρφωτα ήθη εξημερώνει και εξευγενίζει, ο δε Αλέξανδρος φαίνεται ότι εξεπολίτησε τόσους λαούς αγρίους και ατίθασους, ώστε δικαίως μπορεί να θεωρηθεί ως φιλοσοφώτατος ".

Ο Αλέξανδρος σύμφωνα με το λεξικό του Σούδα είναι "το σώμα κάλλιστος και φιλοπονώτατος και οξύτατος στην γνώμη, ανδρειότατος και φιλοτιμότατος και φιλοκινδυνότατος και του θείου επιμελέστατος, ηδονών τε των μεν του σώματος εγκρατέστατος, ...και προς το παν καλόν επιτηδειότατος".
Το κύριο έργο όμως του Αλεξάνδρου ήταν όχι απλώς η εναρμόνιση των ηθών και των νόμων αλλά η ένωση όλων των λαών κάτω από μια εξουσία. Γι΄ αυτό γράφει ο Πλούταρχος αποδέχθηκε τα έθιμα και τις συνήθειες των άλλων λαών, φορώντας μάλιστα μια ανατολίτικη και όχι μακεδονική βασιλική στολή.
"Αν ο δαίμονας που έστειλε την ψυχή του στην γη, δεν τον έπαιρνε πίσω τόσο γρήγορα ο κόσμος τώρα θα είχε μία δικαιοσύνη κι ένα κοινό φως. Αλλά σήμερα το τμήμα της γης που δεν γνώρισε τον Αλέξανδρο είναι σαν να μην είδε το φως του ήλιου".
Την εποχή όμως του Αλεξάνδρου, οι Έλληνες δεν ήθελαν να συγχωνευθούν με τους βάρβαρους, ούτε να προσκυνήσουν ως θεό ένα άνθρωπο. Οι αντιδράσεις εκφράστηκαν γρήγορα από τους Μακεδόνες στρατιώτες και από τους Έλληνες στρατηγούς. Κάποιος Καλλίνης παραπονέθηκε στον Αλέξανδρο ότι έχει κάνει οικογενειακές σχέσεις με Πέρσες, και πολλούς από αυτούς τους ονομάζει συγγενείς του και έχουν το δικαίωμα να τον φιλούν, ενώ δεν είχε συγγενέψει με κανένα από τους Μακεδόνες. Ο Αλέξανδρος του απάντησε ότι ονομάζει συγγενείς του όλους τους Μακεδόνες. Τότε ο Καλλίνης έσπευσε να τον φιλήσει κι έτσι έκαναν όσοι Μακεδόνες βρισκόταν εκεί. Το αδερφικό φιλί των Μακεδόνων, διατηρήθηκε και μεταξύ των μαθητών του Χριστού.
Ο Κλείτος παραπονιόταν στον Αλέξανδρο επειδή συμπεριφερόταν με ανατολίτικο τρόπο και ο Αλέξανδρος του απάντησε: "Δεν σας φαίνεται πως οι Έλληνες περπατούν ανάμεσα στους Μακεδόνες όπως οι ημίθεοι ανάμεσα στα θηρία;". Ο Κλείτος κάποια στιγμή σήκωσε το χέρι του φωνάζοντας: "αυτό σ΄έσωσε Αλέξανδρε". Πάνω στον καυγά αυτόν ο Αλέξανδρος σκότωσε τον φίλο του.
Ο Καλλισθένης για τον ίδιο λόγο σκοτώθηκε από τον Αλέξανδρο. Διαφωνούσε κι εκείνος με την προσκύνηση και τόσα άλλα ξένα έθιμα που αποδεχόταν ο βασιλιάς των Μακεδόνων.

Οι Έλληνες με την αναγόρευση κάποιων προσώπων σε θεούς σκοπό είχαν, κατά κύριο λόγο, να τιμήσουν όσους πρόσφεραν εθνικό και κοινωνικό έργο, αλλά συγχρόνως και να αποτελέσουν για τους ανθρώπους πρότυπο προς μίμηση. Οι θεοί δημιουργούνται, για να αποτελούν τα πρότυπα, που θα κατευθύνουν τους ανθρώπους στον δρόμο της αρετής.
Οι Έλληνες ονόμασαν «θεούς» όλους εκείνους που είχαν λάβει οικειοθελώς μέρος στην πνευματική εκστρατεία για την εγκαθίδρυση της ελληνικής κοσμοθεωρίας, με σκοπό να εξημερώσουν τους ανθρώπους, να θεσπίσουν νόμους και να επιβάλλουν την τάξη. Έτσι προήλθε η λέξη «Θεός» από το ρήμα Θέω, που σημαίνει, τρέχω να βοηθήσω, να σώσω, να απελευθερώσω και να αποκαταστήσω. Όποιος αναλάμβανε αυτή την υψηλή και λεπτή αποστολή, πρόσφερε θεϊκό έργο και δικαίως κέρδιζε τον χαρακτηρισμό του Ήρωα και το επίθετο Θεός. Η λέξη θεός ήταν επίθετο. Έτσι, ονομάστηκαν Θεοί οι ήρωες του Ελληνισμού, οι οποίοι αφού μαθήτευσαν στις σχολές των Κενταύρων έτρεξαν για να αποκαταστήσουν την τότε κατατρεγμένη ανθρωπότητα.
Αυτοί πρόσφεραν πρώτοι και για πρώτη φορά τα παρθένα ευεργετήματα στην ανθρωπότητα που ήταν: η σωτηρία, η απελευθέρωση, η ειρήνευση και η αποκατάσταση. Προς τιμή επίσης αυτών των τεσσάρων παρθένων ευεργετημάτων ιδρύθηκε ο Παρθενώνας, ο οποίος αφιερώθηκε στη Θεά Αθηνά, επειδή αυτά ήταν προϊόντα της νόησης και ως εκ τούτου έργα της θεάς Αθηνάς.
Έτσι κατά τους ελληνιστικούς χρόνους η κοινή γνώμη για τους αναγορευμένους ανθρώπους σε θεούς, είναι ότι αυτοί οι θεοί είναι οι Σωτήρες που προσφέρουν, όχι τόσο υλικά αγαθά στους ανθρώπους, όσο περισσότερο πνευματικά και ηθικά. Τέτοιος θεός, σωτήρας, θεωρήθηκε και ο Αλέξανδρος, υιός του ʼμμωνα Δία, που το έργο του σημάδεψε όλη την οικουμένη.
Αντλώντας τη δύναμη από την ηθική υποχρέωση έναντι των πάτριων ιερών του Ελληνισμού, αποφάσισα να αναλάβω την πρωτοβουλία και να προβώ σε αυτό το τολμηρό διάβημα για την αναβίωση τής -εδώ και 2.352 χρόνια- υφιστάμενης θεοποίησης του Αλεξάνδρου.
Έτσι, όλες οι συγκυρίες της ζωής μου, τόσο οι καλές όσο και οι κακές, με οδήγησαν στο σταυροδρόμι που όφειλα να τολμήσω αυτό που για πολλά χρόνια περιεργαζόταν η ύπαρξή μου.
Πιστεύω ότι η Ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με λευκές σελίδες, ούτε με έντεχνες αποσιωπήσεις ή παραχαράξεις σπουδαίων ιστορικών γεγονότων, με σκοπό τον προσεταιρισμό του συνόλου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα αμφίβολης σκοπιμότητας.